โอป้าซารังแฮ

ข้อมูลเบื้องต้น

..Oil liO..  

เนื้อเรื่อง

บ้านของเธอเป็นเพียงสถานที่ๆไม่ว่าใครก็พากันเดินเข้าออกกันเป็นว่าเล่น เป็นเพียงสถานที่ๆมีผู้คนสวมเครื่องแต่งกายสีขาวเดินไปมาด้วยอาการวุ่นวาย และเป็นสถานที่เพียงที่เดียวที่มีแต่กลิ่นยาฆ่าเชื้อลอยอบอวนไปทั่วแบบนี้ ใช่แล้วบ้านเธอคือ โรงพยาบาลนั่นเอง

  ภายในห้องพักผู้ป่วยที่ถูกทาด้วยสีขาวทั้งห้องกำลังมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังทอดสายตามองออกไปยังสิ่งที่อยู่ข้างนอกผ่านทางหน้าต่างที่เปิดรับให้ลมจากภายนอกพัดเข้ามา ผ้าม่านสีฟ้าอ่อนปลิวไสวรับลมราวกับมีชีวิต เธอเหม่อมองออกไปยังเบื้องล่างเฝ้ามองดูผู้คนที่เดินอยู่บนท้องถนนที่แสดงอาการเร่งรีบอย่างอิจฉา เธออิจฉาคนพวกนั้น......จริงๆนะ

  เธอก้มลงมองกล่องยาที่คุณพยาบาลเอามาให้ก่อนจะถอนหายใจเสียงดัง ยาที่เธอแทบจะกินมันแทนข้าวได้ตอนนี้เพิ่มปริมาณมากขึ้นทุกวันแต่ถ้าจะไม่ให้เธอทานมันเลย มันก็คงจะเป็นไปไม่ได้ เพราะร่างกายของเธอจะเกิดอาการสั่นสะท้านและเธอก็จะ...............ตาย

      “ว่าไงสาวน้อย”เสียงทุ้มๆที่แสนคุ้นหูดังขึ้นตรงปลายเตียง เรียกความสนใจจนเธอต้องละสายตาจากภาพเบื้องนอกไปมองคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ เธอส่งยิ้มจืดๆให้พี่ชาย

      “อะไรกัน อะไรกัน ยิ้มกว้างๆหน่อยซิ น่านแหละ ยิ้มอีก”พูดไปชายหนุ่มตรงหน้าเธอก็ทำท่ายิ้มไปด้วย

      “พอเหอะ พี่น้ำ ยิ่งทำ หน้าตายิ่งทุเรศลงเรื่อยๆ”เจอประโยคนี้จากเธอเขาไป ชายหนุ่มตรงหน้าถึงกับหุบยิ้มทันควัน

      “ว่าพี่หรอ”แล้วผู้เป็นพี่ชายก็ตรงเข้ามาขยี้หัวเธออย่างแรงแบบไม่เกรงใจเลยว่าเธอกำลังป่วยอยู่

  ความจริงที่เกาะกินตัวเธออยู่คือ ความเป็นพี่น้อง....ที่ไม่ใช่พี่น้องทางสายเลือดแท้ๆ พี่ชายของเธอหรือพี่น้ำเป็นลูกชายของคนที่ขอเธอมาเลี้ยงจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ร่างกายของเธอเป็นภาระแก่ครอบครัวนี้เป็นอย่างมากเธอต้องเข้าๆออกๆโรงพยาบาลราวกับว่ามันเป็นบ้านหลังหนึ่ง แต่พี่น้ำก็คอยดูแลเธอได้เป็นอย่างดีไม่เคยห่าง รวมทั้งท่านทั้งสองด้วยที่เอาแต่ทำงาน ทำงานและทำงาน พวกท่านต้องการที่จะให้มีเงินมากพอ มากพอที่จะยื้อชีวิตเธอเอาไว้ แม้ตัวเธอจะรู้ดีแบบไม่ต้องให้หมอมาบอกว่าร่างกายเธอจะเป็นอย่างไรต่อไป...เธอรู้ดีว่าร่างกายเธอกำลังจะต่อต้านยาที่กินเข้าไป ร่างกายของเธอกำลังจะก้าวเข้าสู่ความอ่อนแอ อ่อนแอแบบไม่มีกำลัง ไม่มีกำลังจะทำอะไรเลยสักอย่างเดียวไม่ว่าจะเป็นกินข้าว ฉีกยิ้ม พูดคุย หรือแม้แต่การหายใจ ก็ยังไม่มีแรง

  เขามองดูน้องสาวที่นอนหลับสนิทบนเตียงอีกครั้ง หวาน ดูผอมลงไปเยอะมาก........มากเสียจนเขาเองยังตกใจ ผิวขาวๆอมชมพูที่เมื่อก่อนเคยมีตอนนี้ซีดเหมือนไม่มีเลือดมาหล่อเลี้ยง ใบหน้าที่เคยมีแก้มอวบอิ่ม ตอนนี้แก้มแบบนั้นหายไปแล้วเหลือไว้เพียงแค่แก้มตอบๆแนบชิดกับโครงหน้า เห็นหวานเป็นแบบนี้แล้วตัวเขาก็รู้สึกสงสารน้องอย่างจับใจ ไม่รู้ว่าน้องจะต้องทุกข์ทรมานกับโรคนี้ไปอีกนานแค่ไหน หวาน น้องจะอยู่กับพี่ได้อีกนานแค่ไหนกันนะ??

  ในคืนนั้นเป็นวันที่ฝนตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา สายฝนที่สาดกระทบเข้ากับกระจกใสๆของหน้าต่างห้องพักผู้ป่วย เกือบจะพร้อมๆกับที่เธอกลืนยาเม็ดสุดท้ายที่คุณพยาบาลเอามาให้ แต่เพียงไม่นานตัวเธอก็เกิดการกระอักกระอวลจนอยากจะอาเจียนทุกอย่างออกมา เธอพยายามบังคับให้มันไม่ให้มันพุ่งออกมา แต่เธอก็ทำไม่ได้.......หัวใจเธอกำลังบีบตัวอย่างรุนแรงราวกับต้องการบีบแค้นให้เธอเอามันออกไปเต้นอยู่ข้างนอก อะไรแบบนั้น ปอดเธอเหมือนกับหยุดทำงานมันไม่ต้องการอากาศหายใจแต่เธอต้องการ ต้องการมาก ถ้าไม่อย่างนั้นเธอจะตายแต่เธอยังไม่อยากตาย ร่างกายของเธอกำลังทุรนทุรายอย่างหนัก

  เขาพยายามวิ่งอย่างสุดกำลัง แต่หนทางดูไม่เป็นใจอย่างไรชอบกลมันดูยาวไกลราวกับว่าเขาจะไม่มีทางวิ่งไปถึงจุดหมายที่อยู่ข้างหน้าแต่อย่างใด หวาน น้องอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ พี่มาแล้ว..

  เมื่อตอนที่ทั้งตัวเขาและหวานยังเล็กๆ เราสองคนชอบมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ทอดตัวสีครามอย่างยาวไกลนั้นด้วยรอยยิ้มเสมอ แล้วสิ่งที่เราจะทำบ่อยๆก็คือ บีบจมูกตัวเองแล้วพูดออกมา

      “หวานลองพูดดูดิ”เขาหันหน้าไปทางน้องสาวที่ทำท่าบีบจมูกแบบเขา

      “พูดอะไร??”น้องสาวแปร่งเสียงตามคำเชิญชวนของพี่ชาย เสียงของน้องอู้อี้ราวกับ....

      “มนุษย์ต่างดาว เรากำลังพูดแบบมนุษย์ต่างดาว”เขาพูดเสียงอู้อี้ก่อนจะหันไปมองหน้าน้องสาวที่นั่งมองท้องฟ้าอยู่ข้างๆ เด็กสาวหันมาส่งยิ้มหวานๆพร้อมกับตาหยีๆแบบคนที่ถูกใจของเล่นแบบใหม่นี้มาให้อย่างน่ารัก

  นั่นเป็นภาพในความทรงจำเพียงภาพเดียวที่เขาจะไม่มีวันลืม ภาพเหตุการณ์ก่อนที่หวานจะป่วย ภาพเหตุการณ์ก่อนที่หวานจะเข้าโรงพยาบาล ตัวเขาจะไม่มีวันลืม...เขาจะทำให้น้องยิ้มแบบนั้นอีกครั้ง

  เรื่องราวมากมายถูกดึงเข้ามาในหัวเธอราวกับเส้นดายที่ถูกดึงเข้าแกนมัน ทันทีที่เธอลืมตาที่แสนจะหนักอึ้งขึ้นมา อาการงัวเงียบวกกับความมึนงงเพราะฤทธิ์ยาที่ยังออกคงค้างอยู่นั้น ทำให้เธอรู้สึกราวกับว่าโลกมันหมุนค้าง ภาพลางๆที่ได้เห็นเมื่อตอนที่ลืมตาครั้งแรกตอนนี้เริ่มชัดมากขึ้นจนเธอมองเห็นผู้เป็นบิดา และมารดาทั้งสอง แต่เธอไม่เห็น.....ไม่เห็นพี่ชายของเธอ????

      “พี่น้ำ???....พี่น้ำไปไหนคะ?”เธอส่งเสียงแห้งๆถามไป ผู้เป็นแม่เดินตรงเข้ามากอดคอเธอก่อนจะปล่อยโฮออกมาดังลั่น ทำเอาเธอตกใจไม่น้อยเพราะแม่ที่เธอรู้จักมาเกือบตลอดชีวิตนั้นเข้มแข็งมากที่เดียว ผู้เป็นพ่อเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับยื่นแผ่นกระดาษสีขาวมาให้ด้วยใบหน้าเศร้าๆ ก่อนที่จะค่อยๆประคองเอาแม่ออกไป

  เธอก้มลงมองดูเศษกระดาษแผ่นที่พ่อยื่นมาให้อย่างสนใจ เธอผลิกมันกลับไปกลับมาเพื่อหาชื่อของคนส่งแต่ก็ไม่มีจึงค่อยๆคลี่แผ่นกระดาษนั้นออกอ่านให้หายแคลงใจ

      ถึงน้องหวานที่น่ารัก ของพี่

  อย่าโกรธพี่เลยนะที่พี่ไม่อยู่ในวันที่หวานฟื้น ความจริงพี่น่าจะยืนส่งยิ้มให้หวานเป็นคนแรก พี่นี่นิสัยไม่ดีเลยนะดันทิ้งน้องสาวของตัวเองไปที่อื่นซะได้ 5555+ อย่าโกรธนะ........

  หวาน.......ความจริง ที่พี่ยังไม่กล้าจะบอกหวานเลยว่าทำไมพี่ถึงไม่ได้มายืนอยู่ข้างๆหวาน อย่าไปโทษใครนะหากอ่านข้อความต่อไปนี้จบลงเพราะพี่ตัดสินใจทำเอง.....พี่ก็อยากนะ อยากมากด้วยซ้ำ อยากจะไปยืนส่งรอยยิ้มต้อนรับหวานวันที่หวานฟื้น วันที่หวานได้สติ และวันที่หวานได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นแรงๆอีกครั้ง เห็นเลือดที่ไปหล่อเลี้ยงผิวหนังของตัวเองไหม??? มันกลายเป็นสีชมพูรึเปล่า?? พี่อยากให้หวานมีร่างกายแบบนั้น แล้วหวานก็จงมีชีวิตที่แสนวุ่นวายแบบที่หวานอยากมีเถอะนะ

  มาถึงตรงนี้หวานคงจะรู้ว่าพี่กำลังจะบอกอะไร....เอาเป็นว่าพี่ดีใจนะที่ที่หัวใจของพี่กับร่างกายของหวานเข้ากันได้ ต่อไปหวานก็จะได้มีร่างกายที่แข็งแรงและไม่ต้องอยู่โรงพยาบาลอีกแล้ว รักษาสุขภาพดีๆนะ อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...นึกว่าพี่ไม่รู้รึไงว่าเราน่ะกำลังจะร้องไห้ อย่านะอย่าร้อง...ให้ยิ้มกว้างๆแล้วมองไปยังท้องฟ้า ยิ้มกว้างๆเลยนะ เพราะพี่ชอบรอยยิ้มแบบนั้นของหวาน

  ***พี่กำลังยืนมองรอยยิ้มของหวานอยู่กับมนุษย์ต่างดาวนะเนี่ย ฉีกยิ้มให้กว้างๆเลยนะ เขาจะได้รู้ว่าผู้หญิงบนโลกเนี่ยสวย***

รักน้องหวานที่สุด

พี่น้ำ.....สุดหล่อ

เหมือนมีคนโยนเธอออกจากห้องพักผู้ป่วยแล้วล่องลอยอยู่กลางอากาศก่อนตกลงกระแทกพื้นอย่างแรง เธอรู้สึกราวกับไม่มีแรง เธอรู้สึกว้าเหว่ทันทีเมื่อคิดได้ว่าต่อไปจะไม่มีพี่ชายมาคอยยืนทำหน้าดุๆบังคับให้เธอทานยาทานข้าวให้หมด จะไม่มีพี่ชายที่จะเข้ามาหยอกล้อกับเธออีก จะไม่มีคนชอบทำเสียงมนุษย์ต่างดาว จะไม่มี....ไม่มี....ไม่มีอีกแล้ว

เธอมองออกไปที่ท้องฟ้าและยิ้มกว้างๆให้กับมันพร้อมกับที่น้ำตามากมายพร่างพรูลงมาเป็นสาย พี่น้ำไม่ต้องเป็นห่วงเธออีกแล้วนะ เธอจะดูแลตัวเองให้ดีที่สุดเลย....

  บนดาดฟ้าของโรงพยาบาล กำลังมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนเอามือของเธอเองบีบจมูกเอาไว้พร้อมกับพูดเสียงอู้อี้ออกมา ก่อนที่เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าพร้อมกับน้ำตาที่คลอหน่วยแบบพร้อมที่จะไหลออกมาอย่างเต็มที่

      “พี่น้ำ......หวานมีความสุขมากเลยทุกวันนี้อ่ะ วันนี้ครบรอบปีที่ 4 แล้วนะที่หวานมีหัวใจของพี่ดูแล หวานไม่อยากจะบอกเลยว่าหวานเพิ่งจะอายุ 20 ไปเมื่อวานนี้เอง พี่น้ำจำได้ไหม???”

      “ขอบคุณพี่น้ำมากค่ะ ชีวิตหวานตอนนี้วุ่นวายมากจริงๆ หวานได้มีชีวิตตามที่ฝัน หวานได้พบผู้คนมากมายอย่างที่ต้องการ หวานได้เห็นหลายๆสิ่งและหลายๆอย่างที่ในชีวิตที่ไม่มีเคยได้เห็น หวาน...........หวาน..........คิดถึงพี่น้ำจังเลยค่ะ”เสียงตะโกนของเธอดังก้องไปทั่วดาดฟ้า โดยเธอหวังอยู่ในใจว่าพี่ชายของเธอที่อยู่บนนั้นจะได้ยินด้วย คราบน้ำตาที่อยู่บนแก้มได้ถูกเธอเช็ดออกไปจนหมดแล้ว คงเหลือไว้แต่เพียงรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอเท่านั้นที่ตัวเธอตั้งใจมอบให้พี่ชาย ที่อยู่บนฟ้า กับมนุษย์ต่างดาว

      “ฝากพี่น้ำด้วยนะ มนุษย์ต่างดาว.....”หวานพึมพำเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะเดินลงจากดาดฟ้าไป....