แผนการร้ายพ่ายรัก

INTRO

“ปล่อยฉันน่ะ....บอกให้ปล่อยไง” 

พรีมรตาบอกชายหมุ่นข้างหน้าให้ปล่อยมือตนแต่ไม่เป็นผลยิ่งขัดขืนก็ยิ่งแน่นกว่าเดิม                  

  “หึๆ ผู้หญิงร่านๆ อย่างเธอนี่เล่นตัวดีจังน่ะ  กับผู้ชายอื่นนี้ดี้ด้าออกนอกหน้าแต่กับฉันซึ่งเป็นคู่หมั้นเธอแท้ๆกลับเล่นตัว”          

 อาทิตย์ ชายคู่หมั้นของพรีมรตากำข้อมือของคู่หมั้นสาวจนเป็นรอยแดงอย่างเห็นได้ชัด  ‘แต่ก็ช่วยไม่ได้ใครใช้ให้หล่อนไปนั่งกินข้าวกับผู้ชายสองต่อสองล่ะ  ยิ่งเวลากินข้าวนี้กินไปยิ้มไปหยอกล้อผู้ชายไป  แต่พอเป็นเขาที่นัดทานข้าวกับเธอที่ไร ก็ต้องเจอกับสารพัดคำข้ออ้างของหญิงสาวเดี่ยวก็ปวดหัวเดี่ยวก็ตัวร้อนเดี่ยวก็เป็นไข้’   ร้อยล้านข้ออ้างที่เขาได้รับ

“คุณอาทิตย์!! ปล่อยฉันน่ะ  แล้วก็เลิกด่าฉันเสียๆหายๆสักทีได้ไหม  ถึงฉันจะเป็นคู่หมั้นคุณแต่เรายังไม่ได้แต่งงานกัน  โปรดอย่าล้ำเส้นค่ะ และเหมือนคุณจะลืมด้วยน่ะค่ะว่าเราถูกบังคับให้หมั้นกัน เราไม่ได้รักกัน  คุณโปรดทำความเข้าใจด้วยค่ะ”  คำพูดของหญิงสาวทำให้เขาโกรธ  ตั้งแต่เขาเกิดมาเป็น อาทิตย์     อภิรักษ์มนตรี   วัยยี่สิบเก้าปีไม่เคยถูกผู้หญิงหน้าไหนปฎิเสธเขาเลย  อย่างนี้คงต้องสั่งสอนผ็หญิงปากดีซะหน่อยแล้ว

“หึๆๆทำไมจะรักไม่ได้ล่ะ หึ”  เขาพูดไปลูบขาเรียวสวยของพรีมรตาไปตาของเขามองพรีมรตาแปลกๆ  ซึ่งสร้างความกวาดกลัวให้แต่พรีมรตาไม่น้อย

“เอามือออกจากขาฉันนะคุฌอาทิตย์”

“อ้าวเธอไม่อยากรักกับฉันหรอพรีม”

“รักบ้ารักบออะไรของคุณ”

“ฮ่าๆๆๆ  ก็ร่วมรักไง”  หลังจบประโยคมือหนาคว้าเอวบางของพรีมรตากอดไว้แน่  พรีมรตาพยายามขัดขืนทั้งตบทั้งตีก็ไม่ได้กระทบกระเทือนกับเขาแม้แต่น้อย  มือบางกระทบเข้ากับหน้าของเขาอย่างแรงพยายามจะตบอีกครั้งก็โดนมือใหญ่ของเขาคว้าไว้ได้

“กล้ามากนะที่ตบหน้าฉันน่ะ” หลังจบประโยคปากของเขาประกบเขากับปากของพรีมรตาอย่างแรง  เขาพยายามทีจะใช้ลิ้นเขาล้วงล้ำเข้าแต่ไม่เป็นผลเพราะพรีมรตาไม่ยอมเปิดปาก เขาผลักออกจากริมฝีปากบางแล้วบอกให้เปิดปาก

“เปิดปากให้ฉันเดี่ยวนี้”    พรีมรตาส่ายหน้าเป็นการให้คำตอบพร้อมผลักให้เขาออกห่างจากตัวแต่เขาไม่สะทบสะท้านอะไรเลยแม้แต่น้อย  ยิ่งผลักเท่าไรเขายิ่งกอดแน่นกว่าเก่าเป็นเท่าตัว

“ได้อย่างนั้นคงต้องใช้วิธีของฉันแล้วล่ะ” เขาจัดการรวบมือทั้งสองข้างของพรีมรตาไว้เหนือศีรษะด้วยมือข้างเดี่ยว  เขาประกบปากอีกแต่พรีมรตาไม่ยอมเปิดปากอยู่ดี  เขาใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้รวบมือจับเข้าไปที่เนื้อเนินอกของพรีมรตาอย่างแรง พรีมรตาตกใจมากจึงเผลอเอ่ยปากต่อว่าแต่ยังไม่ได้พูดก็โดนลิ้นหนาสอดเข้ามาคว้านหาน้ำหวานพร้อมกับเกี่ยวตะหวัดลิ้นของพรีมรตาอย่างสนุกปาก  พรีมรตาพยายามผลักตัวเขาออกห่างจากตัวเพราะตอนนี้เธอจะตายเพราะขาดอากาศหายใจ  เขาใช้แรงสุดท้ายที่มีอยู่ผลักเขาจนออกได้เมื่อผลัดออกจากกันพรีมรตาล้มลงกับพื้นแล้วโกรยอากาศหายใจอย่างแรง

“เป็นไงวิธีของฉัน  แหม่เธอนี้หวานใช้ย่อยฉันนึกว่าจูบเธอแล้วหนอนจะติดปากซ่ะอีก” เขามองพรีมรตาที่นั่งหอบอยู่กลับพื้นแล้วฉุดให้ลุกขึ้นมาใหม่  แต่พรีมรตาสบัดมือออกอย่างแรงพร้อมมองหน้าเขาอย่างโกรธเคือง 

“ลุกขึ้น!!!!  ฉันบอกให้ลุกขึ้นมาไง”

“คุณจะทำอะไรฉันอีกห่ะ!!!ปล่อย”

“นี้มันแค่น้ำจิ้มพรีมรตา”  พูดจบก็รวบตัวพรีมรตาอุ้มขั้นแล้วเหวียงลงบนเตียงอย่างแรงจากนั้นเขาก็ถอดเสื้อเชิ๊ตสีขาวออกแล้วปลดเข็มขัด  ทำให้เห็นแผลงอกของเขาได้อย่างชัดเจน พรีมรตาที่กำลังครานลงจากเตียงแต่ก็โดนข้อมือใหญ่จับที่ข้อเท้าแล้วลากไปไว้ที่กลางเตียงอย่างแรง

“กรี๊ดดดดดดดดด!!!.......ปล่อยฉันนะคุณอาทิตย์!!......ปล่อยฉัน!”