The Lover แปลมันว่ารัก

Prologue 

ดาวเหนือ เลิศไพศาลกุล นักศึกษาแพทย์ปีสาม ที่ได้เข้ามาศึกษาในมาลัยใจกลางกรุงเทพ ขึ้นชื่อเรื่องการสอบเข้าว่ายาก แต่เรื่องการเรียนนั้นยากยิ่งกว่า ดาวเหนือผู้นอนน้อยแต่นอนนะ ฉายานี้ไม่ได้มาเล่นๆ ตอนสอบเข้าเรียนแพทย์ทำให้เขาต้องพยายามอย่างมาก เพื่อทำตามความฝันเหมือนคนที่เป็นบิดากับมารดา ทำให้ต้องไปแอบหลับในห้องเรียน จนโดนเพื่อนล้อเลียนอยู่บ่อยครั้ง

ความฝันที่จะเรียนแพทย์ทำให้ดาวเหนือพยายามเป็นอย่างมาก มีครอบครัวที่คอยซัพพอร์ต ให้กำลังใจไม่ว่าจะยากแค่ไหนดาวเหนือก็ไม่ถอย จนวันที่ทำความฝันนั้นได้สำเร็จ เห็นรอยยิ้มของบิดาและมารดาทำให้ดาวเหนือมีความสุขอย่างมาก

ดาวเหนือโตมาในครอบครัวที่ค่อนข้างสมัยใหม่ เห็นความสุขของคนในครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญ ถึงแม้ว่าบางอย่างจะขัดประเพณีหรือขัดต่อสังคมก็ตาม ครอบครัวของดาวเหนือไม่เคยกรีดกันเรื่องความรัก คนเป็นบิดามารดาพูดสมอว่า ‘ลูกรักใครพ่อกับแม่ย่อมรักด้วย’

ใบหน้าที่แสนหวาน ตากลมโต ตัวสูงโปร่ง ค่อนข้างที่จะผอมบาง เมื่อเทียบกับผู้ชายด้วยกันทำให้ดาวเหนือดูน่าทะนุถนอม ด้วยทั้งนิสัยที่คิดบวก ทำให้ใช้คำว่า ‘น่ารัก’ ได้สิ้นเปลืองมาก เป็นที่รักของคนในครอบครัวและน้องสาวที่คลานตามออกมาเพียงไม่กี่วินาที ใช่! ผมมีฝาแฝด ที่เขาเรียกว่าแฝดไม่แท้ หรือทางการแพทย์ที่เรียกว่า ‘แฝดที่ไข่คนละใบ’ ถ้าถามว่าใบหน้านั้นไม่ได้เหมือนกันจนแยกไม่ออก แต่จะมีความคล้ายคลึง แต่อาจจะต่างกันที่ลักษณะนิสัยเท่านั้น

“เหนือ…ลงมาทานข้าว”

“ครับ..เดี๋ยวพี่ตามลงไป”

“ไม่ได้ค่ะคุณชาย…ม๊ารออยู่”

“โอเค…มาแล้ว”

ประตูถูกเปิดออกมาพร้อมกับชุดนักศึกษาที่เรียบร้อย ดูสะอาดตา กับกระเป๋าใบกลางคู่ใจบ่งบอกว่าพร้อมที่จะไปเรียน

“เหนือ ทำไรอ่ะ นานจัง” 

“แต่งตัวไง ไปกินข้าว”

ดาวเหนือที่ทำหน้ายื่นเข้าห้อง ทำหน้าสงสัย น้องสาวที่คลานตามมาติดๆ รีบปิดห้องคว้าดาวเหนือเดินลงมาชั้นล่าง เพื่อมาทานข้าวที่ม๊าทำไว้รอ

“เหนือ ดาว มาทานข้าวลูก” 

“โฮ้! มีแต่ของโปรดของเหนือ หนูงอนละ”

“รีบกินเลย เดี๋ยวไปเรียนสาย”

“รู้ละน่า…”

คณะแพทย์ มหาลัยชื่อดังใจกลางกรุง รถหรูเคลื่อนจอดที่โรงจอดรถ นักศึกษาเดินเพ่นพ่านสวนกันไปมา คณะที่เต็มไปด้วยเรื่องราว เต็มไปด้วยความทรงจำ เต็มไปด้วยมิตรภาพ เรื่องราวของเพื่อนที่เจอกันตั้งแต่ปีหนึ่ง ใช้คำว่ามีแต่ความห่วงใยให้กันและกัน ทำให้เรารักกันโดยปริยาย

“ไอ้คุณเดือน ทางนี้” 

เพื่อนสนิทที่เรียกได้ว่า เป็นเพื่อกันตั้งแต่มัธยมจนถึงตอนนี้ไม่ต้องบอกว่าสนิทกันขนาดไหน ‘เจ้าจันทร์’ ผู้อยู่ในทุกช่วงเวลาของดาวเหนือ

“มาช้าค่ะ อาจารย์แม่มึงน่าจะถึงคลาสแล้วมั้ง”

สาวจริงแท้ในกลุ่มที่มีคนเดียว ที่เข้ากันได้ เป็นผู้หญิงที่นิสัยโครตจะแมน แต่    โครตน่ารัก ‘ส้มเช้ง’ ผู้ที่รู้ทุกอย่างของคนดังในมหาลัย นักข่าวที่ว่าเก่ง มีหรือจะสู้ ‘ส้มเช้งรู้โลกรู้’ ฉายานี้ไม่ได้มาด้วยความบังเอิญ แต่มาด้วยความจริง
 

“ไปเรียนเถอะ วันนี้สอบแลปหนิ แต่ไม่ได้อ่าเลยอ่ะ”

“มึงไม่ต้องอ่าน มึงก็ผ่าน แต่กู ไม่อ่านคือตาย”

“ไม่ต้องพูดละ รีบไปเถอะ”

นักศึกษาต่างทยอยเข้าห้องทดลองที่แต่ละกลุ่มได้กำหนดไว้จากอาจารย์ นักศึกษาแพทย์ต้องเข้าเรียนทุกคาบ แต่ละชั่วโมงสำคัญมาก การสอบวันนี้ก็เช่นกัน การสออบได้คะแนนดี เป็นผลของการตั้งใจทำมัน ทำให้มีกำลังใจในการเรียนครั้งต่อๆไป 

โรงอาหารของนักศึกษาแพทย์ จะเต็มไปด้วยสิ่งที่เรียกว่า โต๊ะสำหรับจับกลุ่มอ่านหนังสือ ทุกคนจะรีบทานข้าว เพื่อมานั่งจับกลุ่มอ่าหนังสือเตรียมสอบ หรือเป็นการเตรียมเรียนในชั่วโมงถัดไป

“มึง กูได้ข่าวว่าเย็นนี้มีแข่งบอลว่ะ”

“อื้ม!”

ผมมองหน้าเพื่อนอย่างต้องการคำตอบ สิ่งที่ส้มพูดมาเป็นเพียงประโยคบอกเล่าหรือเป็นประโยคที่เราต้องไปหรือแค่ต้องการเล่าให้ฟัง

“ต้องไปไหมละ”

“ถูกต้อง มึงรู้ใจกูที่สุด เหนือ” 
 

“แต่คณะเราไม่ได้เตะ ต้องไปด้วยหรอ”

“เจ้า!! อาหารตารู้จักปะ เขาบอกว่าตัวท๊อปทั้งนั้นเลยนะเว้ย”

ผมมองใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ส้มเช้งแสดงออกทางสีหน้า บ่งบอกว่าดีใจแค่ไหน ถ้าถามผมว่ารู้จักใครไหม ก็ตอบว่าไม่ ไม่รู้ว่ามหาลัยที่เขายกคนคนนึงให้เป็นคนดังวัดจากอะไร หน้าตา หรือนิสัย ชื่อเสียง ของเหล่านี้ ดาวเหนือไม่รู้จัก

สนามฟุตบอล เสียงกรี๊ด! ที่ดังจากอัฒจันทร์เชียร์เป็นระยะ  บอกว่าคนชอบดูกีฬากันมากขนาดนี้ มองรอบข้างรายล้อมด้วยนักศึกษาหลากหลายคณะ หลายสาขา ที่มานั่งชมการแข่งขันฟุตบอล จังหวะที่ลูกบอลเคลื่อนผ่านผู้รักษาประตู เสียงร้องเกรี้ยวกร้าวดังสนั่นลั่นสนาม ไม่เว้นแต่เพื่อนสาวที่นั่งข้างกายผม

“มึงวิศวะงานดีมาก…กรี๊ด!!”

‘หล่อมาก’

เสียงดังที่ลอยเข้ามาปะทะกับเสียงร้องมันดังพอที่จะได้ยิน สายตาที่เพ่งมองไปยังสนามฟุตบอลถึงแม้ว่าจะอยู่ในระยะไกล พอจะได้ยินเสียงที่ร้องเรียกชื่อ

‘อัคคี’

‘อัคคี’

‘อัคคี’