คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ชีวิตพลิกผัน ของครอบครัว
ปี พ.ศ. 2525 เสียเ็ทารแรเิร้อในระท่อมไม้ไผ่ริมทะเลลาึ ยายปีบหมอำแย อุ้มเ็ทารผู้หิเินออมาาในบ้าน ยื่นให้ายที่ยืนอยู่รหน้า ายรหน้าเอื้อมแนโอบอุ้มเ็สาว้วยวามีใ ้มมอหน้าเ็สาวที่นอนหลับาพริ้มอยู่ในอ
"น้อผู้หิหรือผู้าย รับพ่อ" เ็ายวัย 8 วบ เอ่ยถามท่าทาีใ ในอ้อมแนอเาอุ้มน้อสาวัวเล็วัย 2 วบ มีเ็ายวัย 3 วบยืนยิ้มอยู่้าาย ทั้สามนสวมใส่เสื้อผ้าเ่าา แู่สะอาา
"น้อแเป็นผู้หิ เ้าปลาะพ"พ่อ้มหน้ามอลูาย เอ่ยอบยิ้มๆ
...........................
..เ้าวัน่อมา..
"าระเบน! ออมาเี๋ยวนี้" เสียำรวเอ่ยเรียหน้าบ้านหลายนาย มีนายอำเภอยืนรออยู่้าๆ
นายระเบนเินออมาาบ้านไม้ไผ่ใล้ผุพั สอามอำรวรหน้า"มีอะไรรับ ุำรว"
"นายหัวทไปแ้วามับนายับเพื่อนๆ ว่าพวนายไปโมยรันที่เาะเมื่อืน" นายำรวท่านหนึ่เอ่ย
"้าไม่ไ้ไปโมยนะุำรว เมื่อืนเมีย้าลอลู ้าอยู่เฝ้าเมีย้าทั้ืน"ระเบนเอ่ยอบปิเสธเสียแ็
"ไปุยที่โรพั" นายำรวเอ่ย
"ปล่อย้า ้าไม่ไ้ทำ..นายอำเภอ่วย้า้วย" ระเบนเอ่ยิ้นยื้อัวเอไปมา แ่สู้แรำรวที่เ้าับแนทั้สอ้าไม่ไหว
"ุำรวะพาผัวันไปไหน" เสียอพุเอ่ย่อยๆ เินลมาาในบ้าน
"พว้าะพาาระเบนไปโรพั"
"ผัวันทำอะไรผิเ้า่ะ"
"นายระเบนและเพื่อนๆ ไปโมยรันนายหัวท"
"ห๊ะ! พี่ไปโมยอเารึ" ภรรยาเอ่ยถามสามีน้ำเสียใ
"้าไม่ไ้โมย เมื่อืน้าอยู่ับเอทั้ืน ให้ยายปีบไปเป็นพยานให้้าที่โรพั้วยนะ" ระเบนเอ่ยะโนบอภรรยา สอา้าวเท้าเินามำรวที่ึัวเาไป
"่ะ! เี๋ยวันให้ยายปีบามไป" ภรรยาเอ่ยามสามี ภาพำรวพาัวระเบนไป ลูๆ บนบ้านพาันร้อไห้ระออแามผู้เป็นพ่อ
"เ้าลอแล้วรึ ลูสาวหรือลูายล่ะ" เสียนายอำเภอเอ่ยยืนมอหน้าอพุ
อพุยืนมอหน้านายอำเภอ"ลูสาวเ้า่ะ" เอ่ยอบท่าทาเป็นห่วสามี
"อ้าึ้นไปู ลูเ้าหน่อยนะ"
"เิเ้า่ะ"
นายอำเภอเินึ้นไปในระท่อม นั่ลมอเ็น้อยรหน้า ท่าทามีวามสุ นายอำเภอนนี้ื่อว่ายิ่ยศ แ่านอยู่ินับภรรยามาหลายปี ยัไม่มีบุร อบื้อนมมาให้ลูๆ บ้านนี้เป็นประำ บ้านนายอำเภอหลัให่โ อยู่ไม่ไลาายหาแห่นี้มานั
"ั้ื่อให้ลูสาวเ้าหรือยั"
"พี่ระเบนั้ให้แล้วเ้า่ะ ื่อปลาาว เ้า่ะ"
"อืม..ื่อเพราะ" นายอำเภอเอ่ยยิ้ม ้มหน้ามอเ็น้อยที่อุ้มในมือ
"่วยผัวัน้วยนะเ้า่ะ นายอำเภอ" เสียอพุเอ่ยน้ำเสียวิวอนอร้อ
"้าะไปูนายระเบนที่โรพัให้ ทุอย่าึ้นอยู่ับพยานและหลัาน ้าเ้าไป้าว่ายานำรวไม่ไ้หรอ" นายอำเภอเอ่ยมอหน้าหิที่มีใบหน้าเศร้าหมอรหน้า
...................
..โรพั..
"้าไม่ไ้โมย ทำไมพวแโทษ้าร่วมโมย้วยวะ!" นายระเบนเอ่ยเสียัใส่เพื่อนร่วมาน ทำท่ายเท้าะถีบ ำรวึัวห้ามไว้
"ยอมรับสารภาพเถอะนายระเบน" ำรวเอ่ย
"ุำรวเ้า่ะ นายระเบนเมียลอลูเมื่อืน อยู่้วยทั้ืน" ยายปีบเอ่ย
"ยายอยู่ับเาทั้ืนเลยั้นรึ" ำรวเอ่ยถาม
"เอ่อ..." ยายปีบเอ่ยอบอ้ำอึ้"้ามาทำลอลาึอยู่ถึเ้า แ่่วหัว่ำ้าไม่รู้เ้า่ะ"
"นายไม่มีพยานยืนยันที่อยู่ไ้ เพื่อนร่วมานทุนยืนยันมาว่านายทำ้วย นายยัะปิเสธอีรึ"
"ไม่..้าไม่ไ้ทำ" ระเบนเอ่ยปิเสธเสียแ็
....................................................
..ระท่อมไม้ไผ่ ริมทะเล ยามเย็น..
"อะไรนะยายปีบ! พี่ระเบนถูับั้นรึ" อพุเอ่ย ทรุัวลนั่ร้อไห้ทันที
"ใเย็นๆ นาอพุเอ๊ย ใเย็นๆ นะ แอย่าเป็นอะไรไปอีน แยัมีลูน้อยทั้สี่้อูแล" ยายปีบเอ่ยเ้าโอบไหล่ปลอบประโลมหิสาวทีู่หน้าาทรุโทรมรหน้า
ทุ่ำืนปลาะพะเห็นแม่มานั่รอพ่อที่านไม้ไผ่หน้าบ้านทุืน รอพ่อลับมาหาพวเราอีรั้
.........................
..5 ปีผ่านไป..
"แม่๋า.." ปลาาวเ็หิวัย 5 วบ เอ่ยวิ่มาหาแม่ที่ายหา ท่าทาีใ ที่เห็นแม่ับพี่ายลับมา อนนี้ปลาะพพี่าย อายุ13 ปีแล้ว โพอที่ะ่วยออหาปลามาุนเือรอบรัว เาเินรมาหาน้อสาว ในมือถือปลามาเ็มสอมือ ูปลาัวให่โว์น้อสาวัวน้อยยิ้มๆ
ปลาาวยิ้มีใที่เห็นปลาัวให่ และีใที่เห็นแม่และพี่ายลับมาหาเธอ เธอะนั่รอแม่และพี่ายแบบนี้ทุวัน เมื่อแม่ับพี่ายออทะเล ใ่อนั่รอมอท้อทะเลรหน้า มอหาแม่ับพี่าย เธอะีใมาทุรั้ที่ารรออยอเธอสมหวั เมื่อเห็นหน้าแม่และพี่ายลับเ้าฝั่มา ทั้สามน แม่ลูาย ลูสาว พาันเินลับระท่อมริมทะเล แม่รีบเ้ารัวทำับ้าวให้ลูทั้สอินทันที
"ป้าอพุ! อยู่ไหมรับ " เสียปลาทูเอ่ยเรียหน้าบ้าน อนนี้ปลาทูเป็นลูายนายอำเภอไปแล้ว นายอำเภออไปเลี้ยเมื่อห้าปีที่แล้ว อนนี้ปลาทู 8 วบ แล้ว
"อ้าว! ปลาทู มาหาแม่ มีอะไรรึ" ปลาะพเอ่ยถามยิ้มๆ เมื่อเห็นหน้าน้อาย ปลาะพรู้มาลอว่าเ็ายรหน้าือน้อายอีนอเา เามอเ็ายรหน้าสวมใส่เสื้อผ้าูีมีราา สะอาสะอ้าน
"พ่อให้เอาุนัเรียนมาให้ปลาาวรับ เห็นว่าปลาาวะึ้นโรเรียนแล้ว" ปลาทูเอ่ยยิ้มๆ
ปลาาววิ่ลมาาบนบ้าน เ้ามาเาะาปลาะพ เยหน้ามอปลาทูยิ้มๆ
"อะ! ุนัเรียน" ปลาทูเอ่ยยื่นถุระาษใสุ่นัเรียนอนุบาลให้ปลาาวยิ้มๆ เ็หิีใรีบรับไว้ ้มไหว้อบุ
"ผมลับแล้วนะรับ" ปลาทูเอ่ยบอปลาะพ หันหลัเินลับบ้านนายอำเภอไป ปลาทูำวามไม่ไ้ว่าเาเป็นลูายอรอบรัวนี้ รั้เยาว์วัยสามวบ เาป่วยหนัปาาย ฟื้นมาสูเสียวามทรำ นายอำเภออไปเลี้ย เิบโมาในรอบรัวที่มีศรีมียศเป็นรอบรัว้าราาร
ปลาะพยืนมอน้อายเินลับบ้านไปยิ้มๆ
"เสียใรมา รึลู" แม่เอ่ยเินออมาาในรัว
"ปลาทูรับ เินเอาุนัเรียนมาให้ปลาาว" ปลาะพเอ่ยบอแม่
แม่มอามหลัปลาทูเินาไป ยืนยิ้ม เธอมีวามสุที่เห็นลูายมีีวิที่ี
.........................
..บ้านนายอำเภอ..
..โ๊ะอาหาร..
"หมูทอ ยัยหนูเปรมอบิน อย่าินนหมนะปลาทู" เสียุนายอรเมียนายอำเภอเอ่ยบนโ๊ะ มอหน้าปลาทูหน้าบึ้ึ
"รับแม่" ปลาทูเอ่ยหันหน้ามอน้อสาววัย 4 วบ ที่นั่รหน้า
"ถ้าหม็ให้ป้าแ้ว ไปทอใหม่สิุ" นายอำเภอยิ่ยศเอ่ยบ่นภรรยา
"ินเท่าที่มีิะ ไม่ใ่ใ้่ายเินฟุ่มเฟือย เที่ยวื้อุโน่นนี่ไปแลูาวบ้าน" ุนายอรเอ่ยประสามี ที่ื้อุนัเรียนไปให้ปลาาว
นายอำเภอนั่มอหน้าภรรยาทำท่าถอนหายใ หันหน้ามอปลาทู หลัาที่เารับอุปาระปลาทูเ้ามาเป็นลูายอบ้านหลันี้ แรๆ ุนายอร็รัเ็นนี้มา แ่อยู่มาไ้ไม่นานลูอิา็เิ เป็นลูสาวื่อว่าหนูเปรมที่นั่ทานอาหารอย่าเอร็อร่อยอยู่รหน้า
ปลาทูไม่ิว่าัวเอเป็นนอื่น ทุอย่าที่แม่บอ ะห่วน้อ รัน้อมา เ็ายะยอมน้อทุรั้ที่แม่บอ บ้าน่อหลัให่โหลันี้ เาไ้รับวามรัและวามอบอุ่น าผู้ายที่เาเรียว่าพ่อเพียนเียวเท่านั้น
................................................
ความคิดเห็น