รักไม่ยอมลับ

รักแรก รักเดียว เมื่อผิดหวัง จะบอกให้ลืมง่ายๆ บอกเลยว่าทำไม่ได้

เมื่อได้ตัวช่วยมากประสบการณ์อย่างพิชาญ จึงคว้าโอกาสไว้ ไม่คิดว่าจะกลายเป็นหนีเสือปะจระเข้ คราวนี้เธอจะระวังหัวใจไว้ไม่ให้ตกหลุมรักใครง่ายๆ อีกแล้ว

******

     นัชรินทร์ไปส่งเพื่อนขึ้นเครื่องแต่เช้า ระหว่างก้มมองดูเครื่องอิเล็กทรอนิกส์ในมือ ก็รู้สึกว่ามีใครบางคนมาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้า สายตาเล็กเรียวกวาดมองตั้งแต่รองเท้ามันปลาบไล่ขึ้นถึงกางเกงสูทสีน้ำตาลแก่ไปจนถึงหน้าอกที่อยู่ระดับสายตาพอดี ลากผ่านลำคอจนเห็นใบหน้าชัดเจน

‘เวรแล้ว’ หญิงสาวคิดในใจ แม้เธอจะรักษาสีหน้าให้เรียบนิ่งแต่ลูกนัยน์ตาดำกลับมีความสั่นไหว ลำคอระหงลอบกลืนน้ำลาย ความผิดปกติเพียงเล็กน้อยไม่อาจหลุดพ้นไปจากสายตาของพิชาญได้

“สวัสดีครับ” เสียงทุ้มนุ่มเปล่งออกมาได้ยินเพียงสองคน แต่ก้องกังวาลราวกับระฆังตีดังสะท้อนกลับไปมาในกระโหลกศีรษะอันบอบบาง ......

"ดูคุณไม่แปลกใจที่ได้เจอผม"

******

เราได้ทำการรีไรท์ใหม่ที่เราอ่านแล้วรู้สึกดีขึ้นกว่าเดิม หวังว่าผู้อ่านทุกคนจะชอบ และขอบคุณสำหรับทุกคำแนะนำและติชมที่ผ่านมา อ่านแล้ว คิดเห็นอย่างไร แวะมาทักทายเป็นกำลังใจให้สำหรับการเขียนต่อไปด้วยนะคะ