กลอน : เหงา

เนื้อเรื่อง

เพียงเดียวดาย ภายใต้ ความเงียบเหงา
ไร้ซึ่งเงา ผองเพื่อน เลือนลับหาย
สายลมพัด ปัดปลิว ริ้วหยอกกาย
ในยามสาย มีเพียงเรา กับสายลม

นั่งกินลม ชมภาพ ตราบใจซึ้ง
ชวนคิดถึง ภาพเก่า เคยสุขสม
ลอยล่อง ปล่อยใจ ให้ล่วงจม
เฝ้ามัวงม หาอดีต ที่ผ่านไป

ดูเม็ดฝน หล่นซ้ำ ย้ำความเหงา
มีเพียงเรา เท่านั้น พลันหวั่นไหว
เหม่อมองดู รอบกาย ชวนหวั่นใจ
มิเหลือใคร มีเพียงเรา อยู่เดียวดาย

น้ำฝนหยด รดใจ ให้คิดหา
ภาพติดตา ยังชัด อยู่ไม่หาย
ยังคงคิด ติดใจ ไม่เสื่อมคลาย
แม้ห่างกาย ยังคงคิด เป็นห่วงเธอ

อาทิตย์ส่อง ช่องใจ ให้เป็นแผล
ไร้คนแล ดูเหงา เฝ้าฝันเผลอ
เหม่อมองไป ไม่พบเงา ที่อยากเจอ
ได้เพียงเพ้อ หาเงา ที่หายไป