อย่ายุ่งกับผู้ชายที่ชื่อพายัพ [Yaoi]

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เนื้อเรื่องหรือตัวละครเป็นเพียงการสมมติเท่านั้น

ผมชื่อ 'พาฝัน' มีฉายาว่า 'จอมโจรหน้าหวาน'  ผมมีความสามารถพิเศษในการขโมยอยู่สองอย่างคือ

หนึ่ง 'หน้าตาที่ดึงดูดเพศเดียวกันให้มาติดกับ'

สอง 'การสะกดจิตที่ผมคิดขึ้นมาเอง'

แต่ทำไมไอ้ทั้งสองอย่างนี้ถึงใช้ไม่ได้กับไอ้ผู้ชายคนนั้นกันนะ!

'พายัพ' คือชื่อของผม ถ้ายังไม่อยากตายอย่าคิดมายุ่งกับผมจะดีกว่า

เพราะคนที่ยุ่งวุ่นวายกับผมไม่เคยรอดกลับไปเลยซักคน

ยกเว้นอยู่คนนึงล่ะนะ...

     กริ๊ก!

     

     "มึงเป็นใคร หันกลับมา" หึ มาแล้วสินะ ผมยกยิ้มเย็นก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับคนที่ยกปืนขึ้นมาจ่อหัวกัน แอบตกใจนิดๆเนื่องจากเป็นคนที่ผมรู้จักหน้า จงใจใช้สายตาเย้ายวนเหมือนที่ทำกับผู้ชายทุกคนเพื่อล่อให้เข้ามาติดกับ 

     "ใจเย็นๆสิครับ" เดินเข้าไปใกล้คนที่พร้อมจะลั่นไกใส่กันทุกเมื่อ รอยยิ้มยังคงประดับอยู่บนใบหน้าแม้จะมีความหวั่นเกรงนิดๆ จงใจใช้มือลูบไล้แผงอกหนา เลื่อนขึ้นไปยังลำคอแกร่ง รั้งให้ลงมาประทับจูบอย่างที่เคยทำ

     แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อโดนผลักอย่างแรงจนเซถลาล้มลงไปบนพื้น หึ!เสน่ห์ของผมมันหมดไวขนาดนี้เลยหรอ เป็นครั้งแรกที่ผมถูกผู้ชายปฏิเสธเลยนะเนี่ย!

     สงสัยต้องใช้แผนสอง ปกติแค่แผนหนึ่งก็สำเร็จแล้วแท้ๆ     

     ผมลุกขึ้นยืนจ้องเข้าไปในดวงตาวาวโรจน์ของคนตรงหน้า หยิบไฟแช็ครูปสี่เหลี่ยมขึ้นมาโดยไม่ให้มันรู้ตัว ว่าแต่...ไอ้นี่ดูดีๆหล่อกว่าครั้งแรกที่เจออีกแฮะ เสียครั้งแรกให้มันไปคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง อะๆอย่ามองผมอย่างนั้นสิ เห็นอย่างนี้ผมก็ยังซิงอยู่นะครับ

     สะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป ตั้งสติไว้พาฝันเดี๋ยวก็ทำงานไม่สำเร็จพอดี

     ผมตั้งสติจ้องเข้าไปในดวงตาคู่นั้นอีกครั้ง ควงไฟแช็คในมือให้เกิดเสียงดังแกร็งๆ! แล้วอันดับสุดท้าย...ใช้ไฟเป็นตัวควบคุมให้คนๆนั้นตกเข้ามาในห้องที่ผมสร้างขึ้นและมีเพียงผมที่เป็นคนควบคุมได้

     "วางปืนลง" สั่งเสียงเย็นโดยที่ดวงตาไม่ได้ละห่างจากมันเพียงวิเดียว

     "กล้าสั่งกู?"

     อ่าว...ไหงเป็นงี้ไปได้วะเนี่ย!