เราไม่ต้องรักกัน.....แต่ฉันต้องรักเธอ

เนื้อเรื่อง

“ แป้งคอยดูนะสักวันฉันจะต้องได้อยู่ใกล้จอนสัน”
“อย่าฝันกลางวันไปหน่อยเลยวุ้น“


4 ปีผ่านไป ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
” วุ้นเธอจะไปสมัครงานที่ไหนอ่ะ ” แป้ง เพื่อนสนิทของวุ้นถาม
“ ฉันจะไปเป็นสตาฟของ จอนสัน ”วุ้นตอบตาใส
“นี่เธอบ้าไปแล้วนะ ความรู้เธอ ปริญญาตรีนะจะไปเป็นสตาฟเนี่ยนะ เธอตัดโอกาสตัวเองทำไม  ”  
“ ก็ฉันอยากอยู่ใกล้ๆเค้า ”
“ แกจะบ้าไปถึงไหน แกคิดเหรอว่าเค้าจะรับรักแก ”
“ ฉันไม่ต้องการให้เค้ารับรักฉัน แค่ขอให้ฉันได้รักเค้า ได้อยู่ใกล้ๆเค้าฉันก็มีความสุขแล้ว  ”
ในวันรุ่งขึ้น วุ้นได้ไปสมัครงานตามที่เค้าบอกเพื่อนไว้
“ มาสมัครงานเหรอจ๊ะ ตำแหน่งอะไร ”
“ อะไรก็ได้ค่ะ แต่ขอให้อยู่ในทีมสตาฟของ จอนสันนะค่ะ “
“ ก็จะลองดูให้ละกันนะหนู รู้สึกว่าตอนนี้เค้ากำลังขาดคน “
“ จริงเหรอค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ “ วุ้นรีบยกมือไหว้ อย่างจริงใจ ทำให้ผู้จัดการพอใจและจะช่วยให้เต็มที่
“ งานอะไรหนูทำได้หมดเลยนะค่ะ ไม่ว่าจะเป็น เสริฟ์น้ำ ทำกับข้าว ขับรถ แล้วก็…… “
“ พอเถอะจ๊ะเดี๋ยวพรุ่งนี้น้องมาใหม่นะค่ะ “  
“ ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ “ วุ้นพูดแล้วเดินออกไป วุ้นดีใจมากจึงรีบไปหาแป้งที่บ้าน
“ แป้ง ฉันได้ทำงานที่นั้นแน่เลย “ วุ้นพูดเสียงดีใจมาก
“ เค้ายังไม่ทันจะรับเลยทำเป็นดีใจ “ แป้งพูด
“ แต่ฉันว่ามีหวังนะ “
“ เอ่อ พรุ่งนี้ฉันไปด้วยแล้วกันนะ “


วันรุ่งขึ้น วุ้น แป้งไปที่บริษัท
“ พี่ค่ะ จำหนูได้ไหมค่ะ “
“ อ้อ จำได้จ๊ะ พี่คุยให้แล้วนะจ๊ะ น้องได้ทำงานในกองถ่ายละครของจอนสันนะจ๊ะ จะเปิดกล้อง อาทิตย์หน้า “ .
“ จริงเหรอค่ะพี่ ขอบ ขอบคุณมากค่ะ พี่… พี่ชื่ออะไรค่ะ “ วุ้นพูดเสียงสั่น
“ พี่ชื่อ สองจ๊ะ วันจันทร์หน้ามาที่นี่ 8 โมงเช้านะค่ะเพราะต้องไปถ่ายที่ทะเล น้องไปได้ใช่ไหมค่ะ  “
“ ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่สอง “ จากนั้นวุ้นก็เดินมาถึงตรงที่ แป้งนั่งอยู่วุ่นน้ำตาคลอเป้า
“ เป็นไงบ้างอ่ะวุ้น ไม่ได้เหรอ ไม่เป็นไรหรอกนะ “ แป้งเดินเข้ามาปลอบ
“ แป้ง ฉัน … ฉันได้เป็นเด็กเสริฟ์ในกองถ่ายของจอนสัน “ น้ำตาแห่งความดีใจไหลอาบแก้ม
“ จริงเหรอวุ้น ดีใจด้วยนะแกงั้นวันนี้ต้องฉลอง” วุ้นตั้งตาคอยวันที่เค้าจะได้ไปทำงานแล้ววันนั้นก็มาถึง
“ น้องค่ะ มาใหม่ใช่ไหมค่ะ เดี๋ยวพอ จอนสันมาน้องไปช่วยเค้าถือของเลยนะ “ ฝ่ายประสานงานสั่งวุ้น
“ ได้ค่ะพี่ “ วุ้นเดินวนไปวนมาเพื่อรอจอนสัน “ เมื่อไหร่จะมาซะทีนะ  เฮ้ย !!!!!!!! มาแล้ว “ วุ้นรีบวิ่งไป
“ มีอะไรให้ช่วยไหมค่ะ “ วุ้นพูดกับผู้จัดการส่วนตัวของจอนสัน
“ ไปถือกระเป๋าของจอนสันละกัน อยู่ท้ายรถ “
“ ได้ค่ะ “ วุ้นเดินอ้อมไปหลังรถ ได้เจอจอนสันที่กำลัง หยิบกระเป๋าของตนอยู่ วุ้นพยายามรวบรวมสติ
“ เอ่อ… กระเป๋าของคุณใบไหนค่ะ “
“ ใบนี้ครับ เอ่อ คุณมาใหม่ใชไหม “ จอนสันถามวุ้น
“ ค่ะ  ขอตัวก่อนนะค่ะ “ วุ้นหันมากรี๊ดในลำคอตัวเอง พอตกบ่ายกองถ่ายก็เริ่มถ่ายทำละคร วุ้นมีหน้าที่เสริฟ์น้ำให้จอนสัน และหิ้วของเวลาต้องย้ายกอง
“ น้ำค่ะ “ วุ้นยื่นน้ำให้จอนสัน
“ ขอบคุณครับ คุณรู้ได้ยังไงว่าผมชอบดื่มน้ำอุ่น “
“ ก็….. เอาเป็นว่าฉันรู้ก็แล้วกันค่ะ “ วุ้นเดินหนีไปเพราะว่าเขิน วุ้นไม่รู้เลยว่า จอนสันถูกชะตากับเธอมาก
    ระหว่างที่ไม่มีคิวถ่ายจอนสันได้มานอนพักอยู่ใต้ต้นไม้แต่พอตกบ่ายแดดส่องมาถึงจุดที่จอนสันนอนพอดี วุ้นจึงไปนำร่มมากางให้ พอจอนสันตื้นขึ้นมาก็งงว่าใครเอามากางให้
“ เจ๊เปีย เจ๊เอาร่มมากางให้ผมเหรอ “ จอนสันถาม เปียสาวประเภทสอง ผู้จัดการส่วนตัว
“ ป่าวนิ ช่างมันเถอะไปเข้าฉากได้แล้ว “ เปียไล่จอนสันไปถ่ายละคร พอตะวันตกดิน ทีมงานทั้งหมดก็กลับโรงแรม ซึ่งการเดินทางเข้าโรงแรมของจอนสันเป็นไปอย่างยากลำบากเพราะมีกลุ่มแฟนคลับมากรี๊ดอยู่หน้าที่พัก
“ โอ้ย เจ็บนะ “ จอนสันร้องเพราะมีแฟนคลับหยิกแก้มเค้า
“ พอๆๆจ๊ะ พอสิโว้ย พูดไม่รู้เรื่องหรือไงวะ “ เสียงนี้ของเปียทำให้แฟนคลับจ๋อย


ในห้องของจอนสัน
“ โหเจ๊ จะฆ่าผมเหรอ โปรสเตอร์ตั้ง100ใบ ให้ผมเซ็นให้หมดเนี่ยนะ “ จอนสันมองโปรสเตอร์ที่ตั้งอยู่ตรงหน้า
“  ใช่แล้ว พรุ่งนี้เธอต้องไปงานโปรโมทโฆษณานี้ เพราะฉะนั้นต้องเซ็นให้หมด ภายในคืนนี้ “ เปียสั่ง
“ ผมไม่อยากทำ “
“ แต่เธอต้องทำ เพราะนี่คือหน้าที่ของเธอ “ เปียเดินออกไปปล่อยให้จอนสัน จำใจเซ็นอยู่ในห้อง พอเค้าเซ็นเสร็จก็ได้ออกมาเดินเล่นที่ชายทะเล และได้มาเจอกับวุ้นที่กำลังเดินเล่นอยู่เหมือนกัน
“ ผมเดินด้วยคนได้ไหม “ จอนสันเดินมาถามวุ้น
“ ได้ค่ะ ทำไมคุณยังไม่นอนอีกล่ะค่ะ ดึกแล้วนะพรุ่งนี้คุณต้องไปโปรโมท…. “เธอพูดไม่ทันจบจอนสันก็พูดแซง
“  คุณ.พอเถอะ ผมไม่อยากได้ยินคำนี้ ผมเหนื่อยผมอยากพัก “
“ ขอโทษนะค่ะ “
“ ไม่เป็นไรคุณไม่ผิด คุณรู้ไหมบางทีผมยังคิดเลยว่าทำไมพวกนั้นต้องกรี๊ดผมด้วย ผมก็เหมือนผู้ชายธรรมดา “
“ ไม่จริง…. คุณไม่ใช่ผู้ชายธรรมดา “
“ ทำไม “
“ คุณรู้ไหมว่าคุณทำให้ ผู้หญิงบางคน ที่เรียนจบปริญญาตรียอมทิ้งอนาคต และมาทำงานเหมือนคนใช้เพียงเพราะต้องการอยู่ใกล้คุณ “
“ มีคนอย่างนั้นด้วยเหรอ “
“ มีค่ะ มีจริงๆ เอาเถอะ คุณรีบไปนอนดีกว่า ฉันไปละนะ “ วุ้นเดินยิ้มไป
“ เอ่อ คุณ…คุณชื่ออะไร “ จอนสันตะโกนไล่หลัง
“ ฉันชื่อ วุ้น “ พอเธอพูดจบก็หันกลับไปเดินยิ้มไปตลอด จอนสันเองก็เช่นกัน เค้ารู้สึกว่าได้คุณกับวุ้นแล้วมีความสุข แต่ในขณะเดียวกัน วุ้นก็ได้รู้ว่า จอนสันไม่มีความสุขเลยที่เป็นแบบนี้


เช้าวันรุ่งขึ้นในตอนเช้าตรู่
“ ตื่น ตื่นได้แล้วนะจอนสัน   “ เปียเรียกจอนสันที่หลับไหลอยู่
“ ทำไม เมื่อคืนมัวแต่คุยกับยัยคนนั้นไม่ได้นอนเลยเหรอ “
“เจ๊พูดอะไร“
“ ฉันดูแกออกนะ แกชอบนังคนนั้นใช่ไหม ฉันของเตือนแกรักมันไม่ได้ “
“ ทำไม ชีวิตมันของผมนะ “
“ เธอเลือกเอาระหว่าง ความรักกับชื่อเสียง แต่งตัวเร็วเข้า ฉันรออยู่ข้างล่าง “ เปียพูดแล้วเดินจากไป
“ ชื่อเสียง เงินทองไม่ตายหาใหม่ได้ ยังไงผมก็เลือกความรัก “ จอนสันพูดกับตัวเอง
        จอนสันเดินลงมาที่ร๊อบบี้มองไม่เห็นเปียจึงเดินไปนั่งที่โซฟา อ่านหนังสือพิมพ์ เค้าเห็นข่าวตนกับผู้หญิงคนนึง จอนสันโมโหมากเพราะข่าวลงบิดเบือนจากความจริง จึงขว้างหนังสือพิมพ์ทิ้ง
“ หนังสือพิมพ์ทำอะไรให้คุณค่ะ ทำไมต้องทำร้ายมันด้วย “ วุ้นเดินมาหยิบหนังสือพิมพ์ที่กองอยู่กับพื้น
“ คุณดูสิ มันลงข่าวอย่างนี้ได้ไงผมไม่ได้คบกับคนนั้นเลย เซ็งมาก พวกอยากขายข่าว “ จอนสันพูดแบบอารมณ์เสีย แต่วุ้นกลับดีใจที่ข่าวที่ลงไม่เป็นความจริง “ คุณตามฉันมานี่ “ วุ้นเดินนำจอนสันมาที่น้ำพุหน้าโรงแรม
“  คุณพาผมมาที่นี่ทำไม “
“ คุณรู้ว่าข่าวที่ลงไปไม่เป็นความจริง และถ้าคุณแก้ข่าวก็จะไม่มีใครเชื่อใช่ไหม “ จอนสันพยักหน้า
“ คุณตะโกนแก้ข่าวเลย ใครไม่เชื่อคุณไม่ต้องสน แต่ที่แน่ๆท้องฟ้าต้องเชื่อคุณเพราะเค้าเห็นคุณตลอด “
“ ไม่ต้องกลัวเช้าขนาดเนี่ยยังไม่มีใครตื่นหรอก “ วุ้นพูดเพราะเห็นจอนสันทำหน้ากลัวๆกล้าๆ
“  ผมไม่ได้เป็นแฟนกับคนในข่าวนี้ ตอนนี้ผมยังไม่มีแฟน แต่เร็วๆนี้ไม่แน่ใจ “ จอนสันตะโกน
“ จอนสัน จอนสัน อยู่นี้เองมานี่เร็ว รถจะออกแล้ว “ เปียมาเรียกจอนสัน
“ ไว้เจอกันนะครับ “ จอนสันพูดกับวุ้น จอนสันไปโปรโมทโฆษณาหลังจากที่กลับมาแล้วก็ต้องถ่ายละครต่อ ทำให้จอนสันเพลียและเหนื่อยมาก จึงเกเรไม่ยอมถ่ายละคร
“ จอนสัน เธออย่านึกว่าเธอดังแล้วจะทำอย่างนี้ได้นะ “ เปียตวาดใส่จอนสัน
“ ผมเหนื่อยแค่อยากพักบ้าง “
“เธอพักไม่ได้เพราะนี่คือหน้าที่ของเธอ “
“ หน้าที่ หน้าที่ ผมเกลียดคำนี้ “ จอนสันวิ่งหนีไปเปียตามไม่ทัน จอนสันวิ่งไปท้ายเกาะ นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
“ สบายจริงนะคุณ “ วุ้นเดินมานั่งข้าง
“ ทำไมเหรอ “
“ ทางโน้นเค้าตามตัวคุณให้วุ่นเลย เพิ่งรู้ว่าคุณวิ่งเร็ว แถมหาที่ซ่อนได้เนียน “
“ ไม่เนียนหรอก ถ้าเนียนคุณคงหาผมไม่เจอ คุณรู้ไหมว่าสิ่งที่ผมมีอยู่ตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ แต่สิ่งที่ผมต้องการผมยังไม่ได้มันเลย “  
“ คุณเบื่อเหรอ ที่ต้องทำงานแบบเนี่ย “
“ ใช่ ผมทั้งเหนื่อยทั้งเบื่อเลยนะ “
“ คุณดูพระอาทิตย์สิ เค้าต้องตื่นมาพบเราทุกวันเค้าอาจจะเบื่อมากก็ได้ แต่ที่เค้าทำก็เพราะว่าเป็นหน้าที่ และก็เป็นโชคชะตาของเค้าที่ได้เกิดมาเป็นดวงอาทิตย์ เพราะนั้นคุณต้องทำเพราะนี่คือชะตาชีวิตของคุณที่เบื้องบนส่งมาให้”
วุ้นพูดแล้วมองขึ้นฟ้า แต่จอนสันมองวุ้นด้วยสายตาที่หลงใหล  ในความน่ารักและสดใสของวุ้น
“ คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าต้องทำยังไง “ จอนสันพยักหน้าแล้วเดินกลับไปถ่ายละคร วุ้นพูดกับตัวเองว่า
“ เอ๊ะ เค้าก็มีพร้อมทุกอย่าง ทั้งชื่อเสียง เงินทอง แล้วเค้าต้องการอะไรของเค้า “      วันรุ่งขึ้นทุกคนต้องเดินทางกลับกรุงเทพแล้ว ทุกคนกำลังยุ่งกับการเก็บสัมภาระ จอนสันได้แอบมาพบวุ้น
“ วุ้น….. “ จอนสันเรียกอยู่อีกฝั่งกับวุ้น
“ ฮะ “ วุ้นเห็นแล้วแต่ต้องเงียบไว้แล้วเดินออกไป
“ เราต้องกลับกรุงเทพไปเจอเรื่องวุ่นวายอีกแล้วใช่ไหม “ จอนสันพูดเสียงเศร้า
“ ค่ะ แต่มันคงไม่เป็นไรมั้งค่ะ เพราะถ้าวันไหนคุณว่างคุณก็มาที่นี่ใหม่ก็ได้นิ “
“ แล้วเมื่อไหร่ผมจะว่างล่ะงานเยอะจะตาย “
“ ก็ตอนแก่ไง ตอนคุณแก่คงไม่มีใครมีกรี๊ดคุณแล้วมั้งคุณก็มากับครอบครัวคุณได้นะ “
“ คุณมากับผมได้ไหมล่ะ “
“ ได้สิ “
“ คุณสัญญาแล้วนะ…. อ่ะผมให้ “ จอนสันถอดสร้อยคอที่เค้าใส่ติดตัวตลอด สวมให้วุ้น
“ คุณให้ฉันทำไม “ วุ้นงงเพราะเคยอ่านสัมภาษณ์ของจอนสันว่าเค้าหวงสร้อยเส้นนี้มาก
“ ก็เพราะคุณเป็นคนเดียวและคนแรกที่ทำให้ผมมีความสุข เจอกันที่กรุงเทพนะ บาย “ จอนสันเดินไปขึ้นรถ
    ตอนนี้วุ้นได้รู้แล้วว่าภาพในสื่อที่เห็นจอนสันยิ้ม หัวเราะขี้เล่น แท้ที่จริงแล้วเป็นเพียงภาพที่ถูกสรรค์สร้างจากทีมงานเท่านั้น เพราะแท้ที่จริงแล้วจอนสันเป็นคนที่ อ่อนไหว ราวกับเด็กอ่อนที่ต้องการความรักความเอาใจใส่ในเรื่องเล็กๆน้อยๆ วุ้นกลับถึงบ้านแป้งก็มารออยู่แล้ว
“ วุ้นเป็นไงบ้างอ่ะ “
“ ก็ดี ” วุ้นเหนื่อยเกินกว่าที่จะคุยได้
“ นี่แก ไปเอาสร้อยเส้นนี้มาจากไหน ฉันเห็นแกบอกว่าไอ้สร้อยรูปร่างอย่างที่คอแก ฉันเห็นว่ามันอยู่ในคอของจอนสันไม่ใช่เหรอ แกไปได้มาได้ไง ”
“ แป้ง เราเหนื่อย ขอนอนได้ไหม พรุ่งนี้เราต้องไปที่กองถ่ายแต่เช้า ”  แป้ง เห็นว่าวุ้นเหนื่อยจึงกลับไป




    วันรุ่งขึ้น  วุ้นไปทำงานตามปกติ วันนี้จอนสันยอมทำงานแบบไม่เกเร พอวุ้นไปเสริฟ์น้ำจึงแกล้งถาม
“ วันนี้กินยาไม่ขย้ำขวดเหรอถึงเป็นเด็กดี ” วุ้นกระเซ้า
“ ก็มีคนบางคนบอกผมว่านี่คือหน้าที่ของผม ”
“ วันนี้ถ่ายละครเสร็จคุณว่างไหม ถ้าคุณว่างรอผมอยู่ที่นี่ผมจะมารับ ” จอนสันไม่รอคำตอบจากวุ้น เค้าเดินหนีไปเลยวุ้นคิดอยู่นานว่าจะไปดีไหม แต่เค้าก็คิดว่านี่เป็นโอกาสดีที่ได้ไปมิตติ้งกับจอนสัน พอเสร็จงานในเวลาพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน วุ้นก็มารอจอนสันตามที่ๆเค้านัดไว้ สักพัก จอนสักก็ขับรถสปอร์ตมาเทียบ
“ ผมนึกว่าคุณจะไม่มีซะแล้ว ขึ้นรถสิ “ จอนสันพาวุ้นไปที่สะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา ทั้งคู่ขึ้นไปบนสะพาน
“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม“
“ผมไม่ได้ดูพระอาทิตย์ตกมาตั้งนานแล้ว” ทั้งคู่ยืนดูพระอาทิตย์ตกด้วยกัน
“เราตะโกนแข่งกันไหมว่าใครจะตะโกนดังกว่ากัน” จอนสันท้า วุ้นพยักหน้า
“วุ้นเริ่มก่อน”
“ฉันมีความสุขที่สุดเลย ตาคุณแล้ว ”
“ตั้งใจฟังดีๆนะวุ้น…… ผมรักคุณนะวุ้น” วุ้นอึ้ง เหมือนทั้งตัวโดนฉีดยาชา
“ผมรักคุณตั้งแต่แรกเจอ คุณทำให้ผมมีความสุข  คุณจำได้ไหมที่ผมบอกว่า สิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่สิ่งที่ผมมีอยู่ สิ่งที่ผมต้องการคือ ความรัก”
“ ก็มีคนรักคุณอยู่ตั้งเยอะแล้วหนิค่ะ”
“ไม่ใช่….ไม่ใช่ความรักจากแฟนคลับ แต่ผมอยากได้ความรักจากคนที่จะมาใช้ชีวิตคู่กับผม และคนๆนั้นคือคุณ”
“คุณจะรับรักผมไหม” จอนสันพูดด้วยสายตาที่เปิดเผยความรักอย่างจริงใจ
“ค่ะ ฉันรักคุณ” ทั้งคู่โผกอดกันด้วยความรัก วุ้นน้ำตานองน่าเพราะว่าเป็นสิ่งที่เธอไม่คาดคิด หลังจากนั้นจอนสันก็ส่งวุ้นกลับบ้านทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าการกระทำของทั้งคู่ถูกจับตามองโดยปาปาปารัสซี่ที่ถ่ายภาพทั้งคู่ไว้ตลอด และพรุ่งนี้หนังสือพิมพ์ฉบับนี้จะต้องตีพิมพ์ข่าวนี้แน่นนอน


ในวันรุ่งขึ้น จอนสันตื่นขึ้น
“ตื่นแล้วเหรอจอนสัน” เปียพูดพร้อมหยิบหนังสือพิมพ์ให้เค้าดู จอนสันช๊อกมากกับข่าวนี้
“ฉันบอกแกแล้วนะว่าแกรักมันไม่ได้ แกไม่เหมาะกับนังนั้น มันเป็นคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าไม่เหมาะกับแกสักนิด ฉันไม่เข้าใจทำไมแกถึงตาต่ำอย่างนี้” เปียใส่เป็นชุด
“ผมไม่รู้ว่าเค้าเป็นใคร มาจากไหน แต่ที่ผมรู้คือ ผมรักเธอ” จอนสันพูดหนักแน่น ขณะที่วุ้นไม่ยอมพูดกับใครเลยที่โทรมาหาเค้าและไม่ไปทำงานทำให้จอนสันเป็นห่วงมากไม่มีกะจิตกะใจทำงาน นักข่าวก็คอยแต่ถามเรื่องวุ้นจอนสันจึงตัดสินใจหนีเปียไปหาวุ้นที่บ้าน พอวุ้นเปิดประตูต้องตกใจมาก “จอนสันคุณมาได้ไง” วุ้นพูดน้ำตาคลอจอนสันไม่พูดอะไรแต่กอดวุ้นไว้แน่น
“ผมนึกว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก ผมนึกวาคุณหนีไปแล้ว ทำไมคุณไม่รับโทรศัพท์ผม”
“ฉัน….ฉันกลัวว่า…”
“คุณฟังผมนะ คุณไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นต่อไปนี้ผมจะอยู่กับคุณไม่จากคุณไปไหนนะ”  จอนสันอยู่กับวุ้นทั้งวันทั้งคืน ทางด้านเปียแทบจะบ้าตายเพราะตามตัวจอนสันไม่ได้จึงมาอะละวาดกับพี่สองผู้จัดการคนที่ฝากงานให้วุ้น
“พี่สองเอาที่อยู่ยัยวุ้นมาเดี๋ยวนี้นะ”
“เธอจะเอาไปทำไม”
“ก็นังวุ้นมันเอาจอนสันไปซ่อนหนะสิ”
“ฉันให้ที่อยู่วุ้นได้ แต่ถ้าจอนสันอยู่ที่นั้นจริงฉันไม่แน่ใจนะว่าจอนสันจะกลับไปกับเธอรึป่าว”สองจำใจให้ที่อยู่วุ้นไปเพราะไม่อยากให้เรื่องบานปลาย แต่ขณะที่เปียกำลังจะมาที่บ้าน แป้งก็มาที่บ้านวุ้นและได้เจอจอนสัน
“ขอโทษนะครับมาหาใครครับ” จอนสันเปิดประตู
“จอนสัน!!!!!!!!!!!!” แป้งตกใจมาก
“อ้าวแป้ง มาได้ไง จอนสันทีหลังคุณอย่าเปิดประตูนะ” วุ้นเพิ่งเดินออกมา
“วุ้นทำไมจอนสันมาอยู่กับเธอล่ะ” แป้งพูด วุ้นจึงต้องเรียกแป้งไปคุยที่อื่นพอแป้งเข้าใจดีจึงออกมา
“จอนสันนี่แป้ง เพื่อนสนิทของวุ้นเอง” แนะนำกันไปได้ซักพักก็มีเสียงกดออด
“เดี๋ยวฉันไปเปิดเอง”แป้งอาสา แต่แป้งหายไปนานวุ้นจึงเดินตามไป
“เจ๊เปีย” วุ้นเห็นเปียยืนอยู่หน้าบ้าน
“แกเอาจอนสันฉันไปไว้ไหน”
“เอ่อ คือ…..”
“ผมอยู่นี่เจ๊ เจ๊กลับไปเหอะผมอยู่นี่ก็ดีอยู่แล้ว”
“แกอยู่เข้าไปได้ยังไง บ้านจะพังแหล่ไม่พังแหล่อย่างเนี่ย”
“ทำไมจะอยู่ไม่ได้ก็นี่มันเป็นบ้านของคนที่ผมรัก”จอนสันพูดเสียงหนักแน่น
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้ไม่รักดี มีสิ่งที่สวยงามรอแกอยู่อีกเยอะแยะ ทำไมแกต้องเอาอนาคตของแกไปฝากไว้กับผู้หญิงคนนึงด้วย ปากก็บอกว่า ผมเป็นคนสร้างกำแพงเรื่องความรักไว้หนามาก แล้วนี่อะไร ที่แท้แกมันก็ไอ้เด็กใจแตกที่เห็นผู้หญิงให้ท่าเข้าหน่อยแกก็วิ่งไปหาเค้า”
“ เจ็ วุ้นไม่เคยให้ท่าผมเลยนะ…ผมยอมรับว่าผมสร้างกำแพงเรื่องความรักไว้หนามาก แต่วุ้นเค้าสามารถพังเข้ามาได้โดยที่เค้ามีเพียงตัวกับหัวใจ”   สายตาที่หนักแน่ของจอนสันทำให้เปียรู้ว่าเค้ารั้งจอนสันไว้ไม่ได้อีกแล้ว
“ฉันรั้งแกไว้ไม่ได้แล้วนะ ฉันให้เวลาแกถึงพรุ่งนี้ กลับไปทำงานซะ” เปียพูดแล้วเดินออกไป จอนสันเดินเข้าไปในบ้านวุ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด วุ้นก็ไม่รู้จะทำยังไงเลยปรึกษาแป้ง
“แป้งเราต้องทำไงดีอ่ะ”
“เธอก็ต้องไปพูดกับจอนสันให้เค้ากลับไปทำงานซะ”
“ แล้วถ้าเค้าไม่ไปล่ะ”
“เค้าไปแน่ถ้าเธอขอร้องเค้า วุ้นเธอคือคนที่เค้าเลือกนะ เธอต้องชี้ทางให้เค้าสิถ้าเค้าไม่ยอมรับความจริงอยู่แบบเนี่ยอนาคตของเธอสองคนอาจจะจบแบบไม่สวยนะ” วุ้นคิดอยู่นานจนตัดสินใจไปคุยกับจอนสัน
“จอนสัน…….”
“วุ้น คุณมีอะไร”
“ฉันอยากขอร้องให้คุณกลับไปทำงาน”
“เพราะอะไรคุณถึงอยากให้ผมกลับไปทำงานล่ะ”
“เพราะว่าถาเราไม่มีงานทำต่อไปเราจะเอาอะไรกินกันล่ะ  เราต้องมองกันให้ไกลๆนะว่าชีวิตเราไม่ได้มีเพียงเท่านี้ยังมีพรุ่งนี้ มะรืนนี้ อาทิตย์หน้า เดือนหน้า ปีหน้าอีกนะ ถ้าเราไม่ทำงานเก็บเงินกันอนาคตของ เราจะเป็นยังไง”
“ไม่ต้องห่วงพรุ่งนี้ฉันจะไปกับคุณด้วยดีไหม”
“ได้วุ้น ผมจะกลับไปทำงานเพื่ออนาคตของเรา” วุ้นซบลงที่ไหล่ของจอนสัน ขณะที่เปียไปที่คอนโดของจอนสันและเปียได้เจอไดอารี่ของจอนสันที่วางอยู่บนหัวเตียง เปียได้เปิดอ่านข้างในเขียนว่า

    5. มี.ค. วันนี่เรามาถ่ายละครที่ทะเลได้เจอเด็กมาทำงานใหม่คนนึง  ชื่อวุ้น เค้าน่ารักมากๆ ดูเรียบร้อยและตั้งใจทำงานมาก เค้าเป็นห่วงผมในทุกเรื่อง หวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีกนะวุ้น

    6.มี.ค. วันนี้ผมตื่นมาพร้อมกับเรื่องน่าปวดหัวกับหนังสือพิมพ์ แต่วุ้น วุ้นอีกแล้วที่ทำให้ผมรู้ว่าถ้าเราอยากจะพูดอะไรกับใครแล้วเค้าไม่เชื่อก็ลองพูดกับฟ้าดูเพราะเค้าอยู่กับเราตลอดเวลา และอีกอย่างที่วุ้นสอนผมคือ เราทุกคนมีหน้าที่ที่ต้องทำเพราะฉะนั้นเราต้องทำหน้าที่นั้นให้ดีที่สุด….. เค้าทำให้ผมมีกำลังใจทำงานอีกแล้ว

     7.มี.ค. เฮ้ย….. วันนี้ต้องกลับกรุงเทพแล้วเหรอ ไม่อยากกลับเลย วันนี้เราให้สร้อยเส้นที่ผมรักที่สุดแก่วุ้นเพราะผมเชื่อว่าวุ้นต้องดูแลสร้อยเส้นนั้นได้ดีไม่น้อยกว่าผม ผมอยากมาทะเลกับวุ้นจัง

    8.มี.ค. วันนี้เป็นวันสำคัญของผม ผมบอกวุ้นไปแล้วว่าผมรักเค้า วุ้นรับรักผมด้วย ต่อไปนี้ผมจะไม่รักใครอีกแล้วนอกจากวุ้น ผมมีความสุขมากที่ได้อยู่กับวุ่น และผมคงมีความสุขตลอดไปเพราะวุ้นจะอยู่กับผมตลอดไปเหมือนกัน…… อยากออกจากวงการจัง อยากไปอยู่กับวุ้นในที่ที่สงบๆแต่เจ๊เปียคงไม่ยอม
    
    เปียแทบช๊อตเมื่อรู้ว่าจอนสันยากออกจากวงการเพราะถ้าจอนสันออกจากวงการ เปียก็จะไม่ได้รับผล
ประโยชน์และอาจจะตกงานได้ เปียจึงคิดวางแผนอะไรบางอย่าง  ในวันรุ่งขึ้นจอนสันได้ไปทำงานกับวุ้น พอเดินเข้าไปในกองถ่ายทุกคนมองทั้งคู่เป็นตาเดียว วุ้นเริ่มหวั่นใจแต่จอนสันก็จับมือเธอไว้เพื่อให้อุ่นใจ
“อ้าว จอนสันมา มะ มาแต่งหน้าเร็ว”เปียลากจอนสันไปแต่งหน้า
“วุ้นจ๊ะเดี๋ยวนั่งตรงนี้แล้วกันนะไม่ต้องเสริฟ์น้ำแล้ว”เปียสั่งให้วุ้นนั่งใกล้กับจอนสัน พอถ่ายถึงตอนเย็น เปียก็เริ่มทำตามแผนที่เค้าคิดไว้ “วุ้นจ๊ะพี่ฝากซื้อราดหน้าหน่อยสิจะ แค่ปากซอยเอง ซื้อมาให้จอนสันด้วยนะ” วุ้นกลัวว่าจอนสันจะว่าแต่เปียพูดดักคอ “จอนสันไม่ว่าอะไรหรอกจ๊ะ เจ๊ขอเค้าให้แล้ว”   ที่จริงจอนสันไม่รู้เรื่องนี้ พอวุ้นเดินไปซักพักเปียก็หยิบโทรศัพท์มา “ฮัลโหล ตอนนี้มันออกไปแล้วนะ ลงมือได้ไม่ต้องให้ตายนะ”
    ผ่านไปซักครู่ วุ้นกำลังจะเดินกลับแต่มีผู้ชาย3คนเดินตามมา วุ้นรู้ตัวรีบวิ่งแต่ทั้งสามเดินมาดักหน้า แล้วต่อยท้องวุ้นและเตะที่ลำตัวของวุ้นหลายครั้ง วุ้นลงไปกองกับพื้นหมดแรงร้องให้คนช่วย จอนสันเริ่มห่วงวุ้นเพราะหายไปนานมาก “เจ๊ทำไมวุ้นไปนานจังอ่ะ”
“เดียวก็กลับจ๊ะ ไม่ต้องไปตามหรอก” เปียพยายามรั้งเค้าไว้แต่ก็รั้งไม่ไหวจอนสันขับรถออกไปตามวุ้น
“วุ้น!!!!!!!!!!!” จอนสันรีบวิ่งไปประคองวุ้นที่กองอยู่กับพื้น แล้วรีบพาไปโรงพยาบาล จอนสันนั่งรอวุ้นอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน จนคุณหมอเดินออกมา
“เป็นไงบ้างครับ”
“ก็มีอาการช้ำในนิดหน่อยครับแล้วก็แขนซ้น โดยรวมถือว่าไม่น่าเป็นห่วงครับ ขอตัวก่อนนะครับ”
“ขอบคุณมากครับ” จอนสันเดินไปหาวุ้นที่ห้องพักเค้าคิดอยู่นานและก็พอจะรู้ว่าใครเป็นคนทำ
“ต๊าย ตายแล้วหนูวุ้นใครทำค่ะเนี่ย” เปียวิ่งเข้ามา ปั้นหน้าตกใจ
“ไม่เป็นอะไรมากหรอก” จอนสันพูดจบก็จะเดินออกไป
“จอนสัน เธอจะไปไหน”
“ก็จะไปแจ้งตำรวจ เผื่อคนบางคนจะได้รู้ว่า คนบางคนใครหน้าไหนก็แตะไม่ได้”
“จอนสันพี่ว่าอย่าเลยนะ เดี๋ยวเรื่องจะบางปลาย” จอนสันรู้ทันทีว่าเปียเป็นคนคุมเกม จึงไล่ให้เปียกลับไป และตนจนนอนเฝ้าวุ้นเองและให้เปียเคลียร์งานให้ด้วย ในวันรุ่งขึ้นวุ้นฟื้นขึ้น
“วุ้นคุณตื่นแล้วเหรอ”
“จอนสัน….”
“ใครทำคุณอ่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน มันมืดมาก แต่ไม่เป็นไรหรอก”
“อืม วุ้นเดี๋ยวผมกลับบ้านไปอาบน้ำและก็เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ อยู่คนเดียวได้ไหม”
“ไปเหอะค่ะ วุ้นอยู่ได้” พอจอนสันเดินไปได้ไม่นานเปียก็เข้ามาให้ห้องวุ้น
“หนิเธอ เธอต้องการเท่าไหร่เพื่อเลิกยุ่งกับจอนสัน”
“เจ๊ฉันไม่ต้องการเงินนะ วุ้นรักเค้า ยังไงก็ไม่เลิกรัก”
“นังหน้าด้าน รู้ตัวว่าไม่เหมาะกับเค้าซักนิดยังจะดันทุรังอีก” วุ้นไม่อยากฟังจึงหันหน้าหนี
“วุ้นฉันไม่อยากทำอย่างนี้หรอกนะแต่มันจำเป็น” เปียหยิบเข็มฉีดยาออกมา ข้างในคือยาให้หัวใจหยุดเต้น วุ้นหันมาตกใจสุดขีดแต่เค้าทำอะไรไม่ได้แล้วเพราะว่าเธอหันมาช้าไป….
    จอนสันเดินมาถึงลานจอดรถแต่ก็ต้องเดินย้อนกลับไปเพราะลืมกุญแขรถ พอเค้าเข้าไปในห้องวุ้นทุกอย่างดูเรียบร้อย พอหยิบกุญแขเสร็จ ก็มองวุ้นเห็นว่าวุ้นหลับอยู่ก็เลยก้มลงไปหอมแก้ม แต่ว่าวุ้นไม่มีลมหายใจออกจากจมูก จอนสันจึงจับข้อมือว่า และรู้ว่าชีพจรหยุดเต้น จึงกดออดเรียกหมอ
“วุ้นๆๆๆ คุณอย่าเป็นอะไรนะวุ้น ตื่นสิครับ” จอนสันกดออดครั้งที่สองแต่หมอไม่มาจึงวิ่งออกไปหาหมออย่างรนราน มองทางไหนก็ไม่เห็นใคร เค้าทรุดนั่งลงกับพื้น “ช่วยแฟนผมด้วยครับ” น้ำตาลูกผู้ชายไหลเป็นทาง
          ในที่สุดวุ้นก็จากไปอย่างไม่มีวันกลับ จอนสันได้อัฐิของวุ้นไปลอยในที่ที่เค้าเจอกันครั้งแรก และเป็นที่ที่เค้าสองคนสัญญากันว่าจะกลับมาเที่ยวที่นี่ด้วยกัน
“ วุ้น คงรักผมไม่ได้แล้ว แต่ยังไงผมจะไม่มีวันหยุดรักวุ้น ”  จอนสันออกจากวงการแล้วใช้ชีวิตอยู่ที่ทะเลที่เค้าเจอวุ้นครั้งแรกตลอดชีวิตโดยที่ไม่คิดจะกลับไปทำงานในวงการอีกเลย