Predestination ( markbam )

ในหมู่บ้านเล็กๆที่ประเทศไทย มีบ้านไม้เก่าหลังหนึ่ง

ที่มีหลานกับยายแก่ๆคนหนึ่งอาสัยอยู่ 

“แบมแบม” เสียงยายเสียงวัยเอ่ยขึ้น

“ครับยาย” เสียงหนุ่มน้อยอายุราว18ปี 

“มากินข้าวมาลูกมา”

“คร๊าบ”เด็กชายเดินตามทางในบ้านอย่าระมัดระวัง

แบมแบมเดินมาหายายที่นั่งรอบนโต๊ะกินข้าวแล้วค่อยๆนั่งลง

“เห้อออ ถ้ายายมีเงินมากกว่านี้ ลูกคงมองเห็น”ยายพูดด้วยความสลดใจ 

“ไม่เป็นน่ายาย แค่แบมมียายแบมก็ไม่ต้องการอะไรแล้วครับ”

“กินข้าวนะครับ”ชายหนุ่มพูดขัดคุณยาย

“เก่งขึ้นเลยนะ ยายก็อายุตั้ง80แล้ว ถ้ายายไม่อยู่หนูจะดูแลตัวเองได้ไหมลูก”เสียงยายพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ได้สิครับยาย แต่ยายต้องอยู่กับแบมสิครับ”

“พ่อกับแม่ก็ทิ้งแบมไปแล้วยายจะทิ้งแบมอีกหรอครับ”ชายหนุ่มทำหน้าเบะเหมือนจะร้องไห้

“ไม่ทิ้งหรอกลูกกินข้าวนะ”ยายมองหน้าหลานด้วยความสงสาร

เหลือทนถ้าวันหนึ่งยายไม่อยู่ละ ตอนนี้ยายก็ป่วยออดๆแอดๆ เค้ากลัวว่าวันหนึ่งที่เค้าจากไปแบมแบมจะอยู่ยังไง

“ยายร้องไห้หรอครับ”ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย

“ปะ เปล่าลูก”ยายสูงวัยรีบตอบหลานชาย

“โลกของแบมมันมืดอยู่แล้ว ถ้ายายไม่อยู่คงขาดแสงสว่างในชีวิตไปเลยแหละครับ อย่าทำให้โลกของแบมมืดกว่านี้นะครับ:)”

“หลานยายเข้มแข็งอยู่แล้วละ หลานต้องสู้กับทุกอย่างนะลูก ยายจะอยู่กับหลานตลอด”

“ยายรักหลานนะลูก”

“ครับผมก็รักยาย”

ทั้งยายหลานกินข้าวไปด้วยความเงียบท่ามกลางไฟดวงเล็กๆในบ้านแต่สำหรับแบมแบมมันกลับมืดไปหมด 

>>สวัสดีครับผมชื่อแบมแบม กันต์พิมุข เป็นลูกของแม่ปรานีครับ ผมมองไม่เห็นตั้งแต่เกิดครับ เกิดมาแม่คงเห็นว่าผมพิการแม่เลยทิ้งผมไว้กับยาย ผมอยู่กับยายหมอนแค่สองคน อยู่ในบ้านหลังเล็กๆอยู่ในชอยที่ลึกมากๆ ถามว่าแม่หน้าตาแบบไหน หน้าตาแม่เป็นแบบไหนผมไม่รู้เลยครับ ขนาดยายที่อยู่ด้วยกันทุกวันผมยังไม่รู้เลยว่าหน้าตาของยายเป็นแบบไหนฮ่าๆ ตลกดีนะครับ พระเจ้าช่างใจร้ายกับผมเหลือเกิน  

                   เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจใจมาจากเพลง 

                     เหลาสุอ้ายต้าหมี่ (หนูรักข้าวสาร )

         ถ้าทำให้ท่านใดไม่พอใจก็ขออภัยมาณ.ที่นี้ด้วยนะคะ