Oh my นายน่ารัก

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เหตุเกิดจากงานดี พรีเมี่ยม ถ่ายทำpopup บินนี่ คู่กับ อึนอู บินนี่หน้าตาฟินน่าหมั่นไส้มาก ฮ่าๆๆๆ ฟิคจึงต้องเกิด....

แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นจินตนาการเท่าน้าน ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับศิลปินเลยน๊า เพื่อความจิ้นล้วนๆ

เนื้อเรื่อง

ไม่ได้เจอกันนาน … 

…

วันนี้แล้วสินะ จะได้พบเขา อีกครั้ง…

.

“เฮ้ย มูน! มานั่งเพ้อไรตรงนี้วะ? ” 

ไอ้เพื่อนช่างภาพจอมกวนของผม มันไม่ทักเปล่าดันตบไหล่ซะแรงส์"

 “เย้ย ตกใจหมดไอ้เพื่อนบ้า” ผมตื่นจากภวังค์เลยด่ามันไปคำนึงแก้เก้อ อ่านะ…

ผมชื่อมุนบิน แต่จินจินเพื่อนสมัยอนุบาลของผมมันชอบเรียกมูน คำเดียว 

ส่วนเพื่อนรัก…อีกคน เค้า เรียกผมว่า บินนี่… เราสามคนเล่นกันมาตั้งแต่เล็กจนโต 

จินจินเรียนถ่ายภาพ และเป็นเจ้าของสตูดิโอแอสโตรแห่งนี้ ผมเพิ่งเรียนจบวิศวะ กำลังเปิดธุรกิจส่วนตัวและไม่ชอบหรอกงานถ่ายแบบไรเนี่ยถ้าจินจินไม่เอาเขามาล่อ …เอ้ย … ขอร้อง เพราะจะถ่ายปกซัมเมอร์ลงนิตยสาร Emag start up 

ชาอึนอู เด่นสุดในหมู่พวกเรา เค้าเป็นนักเขียนนิยายไซไฟรูปหล่อชื่อดังเดินทางไปทั่วโลก 

 อ่าาา คิดถึงจัง…อึนอู

“แล้ว … มายังอ่ะ” ผมหันไปชะเง้อมองหา เขาคนนั้น .

“ใคร ? อ๋ออออ อึนอูน่ะเหรอ เห็นบอกว่าfansign ดีเลย์นิดหน่อย แล้วจะรีบออกมา บอกให้นายถ่ายไปก่อน..ไป มูน ลุย!" 

หน้าผมคงจ๋อยสนิท จินจินมันเลยแซว….

“ไง เป็นหมาหงอยเลยมึง เอาน่าเด๋วก็ได้เจอกัน อึนอูมันไม่หนีไปไหนหรอก ไปๆ เดี๋ยวแดดหมด” ว่าแล้วมันก็กอดคอผมพาไปที่สตู… ผมก็ถ่ายไปเซ็งๆ เฮ้อ…

.

.

บนรถตู้คันหรู ชายหนุ่มโบกมือให้แฟนๆของเขา ปิดกระจกลงแล้วหันบอกโชเฟอร์

“ลุงโชวครับ” เสียงทุ้มนุ่มกับริมฝีปากหยักได้รูปเอ่ยขึ้น

“เดี๋ยวช่วยแวะร้านเบเกอรี่ที่อร่อยที่สุดในกังนัมให้ผมหน่อยนะคับ อยากได้ขนมฝากเพื่อนๆ" ชายหนุ่มยิ้มตาสวยเป็นประกาย

“ครับ คุณชา รับรองไม่ผิดหวังแน่ๆถิ่นผมเลยแหละ” โชเฟอร์กระตือรือร้นตอบกลับเขาอย่างยินดี 

.

ไม่นานนักชายหนุ่มก็ได้แวะร้านขนมชื่อดังสมใจ และเมื่อกำลังจะคิดเงิน..เสียงทุ้มๆพลันทักขึ้น

“สวัสดีครับ คุณชาอึนอูใช่มั้ย โอ้ว ผมติดตามงานเขียนคุณมานานแล้ว ผมชื่อ อียงจุน เจ้าของร้านนี้เองครับ คุณรับกาแฟซิกเนเจอร์ของร้านหน่อยมั้ยครับ อภินันทนาการจากร้านเรา" เขาหันไปสั่งบริกรร้านโดยไม่รอคำตอบ…

“อ่อครับ แต่ผม … เอิ่ม ก็ได้ครับ…” ชายหนุ่มอึกอัก แต่ก็รับตามมารยาท

“เป็นเกียรติจริงๆครับ เชิญๆเชิญนั่งก่อน รับรองว่าไม่นาน ท่าทางคุณจะรีบ…” เจ้าของร้านบอกแขกพิเศษ พลางสำรวจคนที่เขาปลื้ม

“เอ่อ ครับ ผมมีนัดกับเพื่อนน่ะ” ชายหนุ่มบอกไปตามตรง แค่จำต้องมานั่งลงตามคำเชิญ…

“งั้น ขนมพวกนี้ถือว่าผมเลี้ยงนะครับ ยังมีเมนูใหม่ฝากไปให้เพื่อนๆคุณชิมด้วย…เอ้า มาแล้ว กาแฟสูตรพิเศษ ลองดูครับ” ..

.

สตูดิโอ แอสโตร

“ จินจิน นายแน่ใจหรอว่าอึนอูมาถูกอ่ะ” ผมเริ่มกระวนกระวายใจ เพราะนี่ก็เกือบชั่วโมงแล้วแต่ยังไม่มีวี่แววคนที่อยากเจอ

“ถูกสิวะ คนขับรถไปรับมันคนของกูเอง ไม่หลงหรอกน่า เอ้า มาซับหน้านายแบบก่อนเด็กๆ” จินจินตอบพลางเรียกทีมงาน

“แล้วนี่จะถ่ายไปไหนเยอะแยะวะ ” ผมเริ่มหวุดหงิด 

“ไอ้ มูน ก็แกมันหน้านิ่ง ไม่inspire อะไรเลย ยูโนว์? ให้มันมีชีวิตชีวาหน่อยดิว้า นี่ยังไม่ผ่านซักรูป” จินจินบ่น

“เฮ้ย มึงโทรหาเขาหน่อยดิ เกิดเรื่องไรป่าว?” ผมยังไม่วางใจ การสื่อสารของผมกับเขาขาดหายไปตั้งแต่เขาออกเดินทาง 

“ลุงโชวแกโทรมาบอกแล้วว่าอึนอูแวะซื้อขนมให้พวกเราแพพ เฮ้อ มันกะจะเซอร์ไพรซ์มึง แต่ถ้ากูไม่บอกก็รบเร้าอยู่นั่น… ไง พอใจยัง? คุณมูน” มันค่อนขอดผมอีกจนได้

“เออ ” ผมก็ตอบไปสั้นๆ ชะเง้อต่อไป…

.

.

เจ้าของร้านและบรรดาพนักงานสาวๆพากันถือของมาส่งหนุ่มหล่อถึงรถ…

“ ผมไปนะครับ ขอบคุณสำหรับกาแฟและขนมพวกนี้ โห คงต้องกินไปนานเลยอ่ะคับ 555”  ชายหนุ่มหัวเราะพลางมองถุงใหญ่เป็นสิบถุงที่ทุกคนหิ้วมาส่ง

ปรื้น..กึ๊ก..

ลุงโชวสตาร์ทเครื่อง แต่แล้วมันก็ดับซะงั้น 

“เอ เป็นไรหว่า เมื่อกี้ยังดีๆอยู่” ลุงพึมพัม

“หือ ? ไงอ่ะคับลุง” ชายหนุ่มเลิกคิ้วเรียวพลางถาม

“สงสัยเครื่องมันจะมีปัญหาครับคุณชา…” โชเฟอร์ยิ้มแหยๆ พลางลงไปเปิดฝากระโปรงเครื่อง

“เอางี้มั้ยครับ คุณอึนอูจะไปที่ไหนเดี๋ยวผมไปส่งให้” เถ้าแก่ร้านพลันเสนอ

“เอ่อ คือ…” ชายหนุ่มลังเล

“ไม่ต้องเกรงใจครับ ผมกับลุงโชวรู้จักกัน ให้ผมช่วยนะครับ” เขาเสนออย่างกระตือรือร้น

“อืมม์ ก็ได้ครับ สตูดิโอแอสโตรอ่ะครับ” ชายหนุ่มมองนาฬิกาแล้วตัดสินใจตอบรับ

“ รู้จักคับ เอ้าเด็กๆ ย้ายของกันหน่อยเร็ว ดูแลร้านด้วยนะเฮียไปส่งคุณอึนอูก่อน” 

.

 ….

“อ้าวเฮ้ย  รถเสียว่ะมูน ลุงโชวแกไลน์มาบอก…” จินจินบอกผม

“ ห๊ะ ว่าไงนะ แล้วเขาล่ะ” ผมตรงไปเขย่าตัวจินจิน

“เบาๆเว้ย มีคนอาสามาส่งน่ะ เอ่อ อียงจุน…" จินจินอึกอัก

“ห๊ะ ! ยงจุน!?!” ผมตะโกนขึ้นจนทุกคนตกใจ ไอ้หมอนี่กะผมไม่ลงรอยกันเท่าไหร่ เขาเป็นรุ่นพี่ที่คณะแต่ขี้หลีอย่าบอกใคร หลีทั้งหนุ่มทั้งสาว ใครๆก็พากันเอือมระอา แถมมีเรื่องชกต่อยกับผมอีก แล้วนี่ …

“เฮ้อ แม่ง จะตะโกนเพื่อ?” จินจินวางกล้องลง มองผมเพลียๆ

“ไม่ดีกว่า กูไปรับอึนอูเอง” ผมทำท่าจะออกไป แต่ได้ยินเสียงสดใสดังขึ้น

.

“จินจิน บินนี่…!” เจ้าของเสียงพาร่างสมส่วนแบบบางเดินยิ้มเข้ามา ตาสวยเป็นสระอิเมื่อเขายิ้ม

“อึนอู…” ผมชะงักมองคนตรงหน้า คิดถึงเหลือเกิน…

“บินนี่ จะไปไหนหรอ?” อึนอูเอียงคอถามผม

“ก็…ไป คือ นาย เอ่อ มาแล้ว” ผมยิ้มให้เขาค้างอยู่อย่างนั้น 

“อ้าว หวัดดีมุนบิน โลกกลมเนอะ” ผมมองผ่านไปเจอคนที่ไม่ชอบขี้หน้า

“โอ๊ะ รู้จักกันหรอครับ?” อึนอูเบิกตากว้างมองผมทีหมอนั่นที 

“อ้ออออ มุนบิน หึๆ รุ่นน้องผมเองน่ะอึนอู …ไง สบายดีนะเราอ่ะ” อาคันตุกะทักขึ้น

ผมก็ขมวดคิ้วกัดฟัน จินจินต้องมาลูบหลังผมบอกให้เย็นไว้

“อึนอู นายมาก็ดีแล้ว ขอโทษด้วยนะเรื่องรถอ่ะ ขอบคุณพี่ยงจุนที่มาส่งเพื่อนผมนะครับ เอ้า พ่าอึนอูไปแต่งตัวแต่งหน้ากันเถอะ ทำงานๆ ” จินจินตัดบท

“ จินจิน ไม่เป็นไรหรอก ไม่ลำบากไร … อ้อ ต้องขอบคุณพี่ยงจุนนะครับ อันยองครับ” อึนอูโค้งให้รุ่นพี่ของเพื่อนเพื่อบอกลา

“ไม่เป็นไรมิได้ครับน้องอึนอู คนกันเองทั้งนั้น จริงมั้ยมุนบิน เอาเป็นว่าผมรอดูน้องๆทำงานด้วยก็แล้วกันนะครับ มีขนมมาฝากเพียบเลยด้วย  ..” รุ่นพี่จอมปลอมถือวิสาสะโอบไหล่อึนอู ยักคิ้วให้ผมอึก … 

“โอเคๆ อึนอูเราพานายไปห้องแต่งตัวนะ เอ่อ MJ ช่วยดูแลมูนด้วยนะ … อย่าให้มีเรื่อง” อันหลังนี่จินจินกระซิบบอกผู้ช่วยของเขาที่พยักหน้าเข้าใจ

.

.

การถ่ายภาพดำเนินไป…

“ดีมากอึนอู มูน เอ้าชิดๆกันหน่อย … นั่นแหละ กอดคอกัน พิงหลังมูนหน่อย ว้าวอึนอูนายหล่อมากอย่างกับดาราแหนะ มูน นายจะยิ้มตาหยีอีกนานมั้ย เอาเปรียบอึนอูนี่หว่า แต่ก็ดูฟินดี ฮ่าๆๆ” จินจินแซวผมสองคน สร้างบรรยากาศในการถ่ายภาพ ซึ่งตอนนี้ วิญญานผมออกจากร่างไปไกลแระ อึนอู oh my…เค้ากลับมาแล้วจริงๆ ผมโอบเขาไว้ นิ่งๆ หยุดยิ้มไม่ได้จริงๆ ก็เขาน่ารักขนาดนี้ แม้จะมีไอ้รุ่นพี่ขวางหูขวางตาแต่ผมก็สนคนข้างๆมากกว่า เพียงแต่ไม่รู้จะทำท่าอะไร …

…" โอเค !! เท่ห์มากๆ ทุกคน ทำดีมาก เสร็จแล้ว ทีนี้ก็เจาะสัมภาษณ์นะ MJ ช่วยหน่อย" จินจินวางกล้อง สั่งเลิกกองถ่ายภาพแล้วมาทำสกู๊ปต่อ

“เหนื่อยมั้ยครับน้องอึนอู…” รุ่นพี่ตรงเข้ามาหาอึนอู 

“ไม่หรอกครับ แต่พี่อยู่ตลอดเลย จะเบื่อนะครับเดี๋ยวผมต้องสัมภาษณ์ต่อ” อึนอูเริ่มอึดอัดนะ ผมว่า

“นั่นสิ เมื่อไหร่จะกลับ?” ผมมองหางตาถามกวนๆ เดินไปคั่นกลางระหว่างสองคน

“ใจเย็นๆมุนบิน” MJ กระซิบกับผมพลางเปลี่ยนโหมด 

“5555 เอ้า สองคนหล่อมาให้สัมภาษณ์เรื่องงานแต่ละคนก่อนนะ…แล้วก็เรื่องสมัยเด็กๆด้วย ดี๊ดี แฮปปี้ๆน๊า” MJ โหมดร่าเริงปรบมือรัวๆ ลากผมสองคนออกไปจากซีนน่าอึดอัดนี้

“เดี๋ยวสิครับ … ” ยงจุนคว้าข้อมืออึนอูไว้ ดึงเขาเข้าหาตัว

“โอ๊ะ” ชายหนุ่มตกใจ

“เรามาแลกเบอร์กันไว้นะครับอึนอู พี่มีธุระจะขอตัวกลับแล้ว ไว้เราค่อยจิบกาแฟคุยกันส่วนตัววันหลังนะครับ” ประโยคหลังนี่หมอนั่นหันมามองผม… 

“ปล่อยผมนะ เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น” อึนอูขมวดคิ้วมองคนตรงหน้านิ่งๆ เสียงทุ้มนุ่มของเขาเปลี่ยนเป็นแข็งขึ้น

“ใช่ อย่ายุ่งกับ…คนของผม…อุ๊ป” ผมหมดความอดทน ลากรุ่นพี่เฮงซวยออกห่างจาก…. หือ? ผมพูดว่า…คนของผม …แย่แล้ว 

MJ ไวกว่า เอามือปิดปากผมพอดีที่อึนอูหันมามอง ได้ยินป่าวนะ อื๋ย!

“เอางี้ รุ่นพี่ฮะ MJ ไปส่งนะตะเอง ขอน้องๆทำงานต่อ เคร? เข้าใจ? ปฏิบัติฮ่า ป่ะๆ” MJ ไม่ฟังเสียงรุ่นพี่ก็ลากออกไปให้พ้นสายตาขมึงตึงของผม 

.

.

เสร็จงานแล้ว !!!

“เอ้า ดื่ม! เย้ๆ เพื่อมิตรภาพ…” จินจินปิดสตูสั่งเลี้ยงมื้อใหญ่ทีมงาน พวกเราสามคนเฮฮากันเหมือนตอนเด็กๆคุยกันสารพัดเรื่อง เมากันจนได้ที่บางคนก็ลากลับ บางคนก็ฟุบหลับ โดยเฉพาะจินจินที่Rocky กับซานฮาต้องขอตัวแล้วหิ้วเข้าไปนอน

คงเหลือแต่ เรา สองคน …

ผมพาเขาออกมาสูดอากาศด้านนอก ฟ้ามืด แต่มีแสงดาวปนกับแสงไฟ…

.

.

“บินนี่ สบายดีนะ” อึนอูถามผมเบาๆ

“อือ นายก็ดูดี แล้วก็ดังมากเชียวแต่ เหนื่อยหน่อยนะ” ผมมองเขาพลางพูดลอยๆ 

“คิดถึงนายจัง” ผมเหม่อมองเขา 

“อืมม์ …บินนี่จำชื่อเราไม่ได้หรอ” คิ้วเรียวเลิกขึ้น ตาโตกลอกไปมา เป็นประกายแข่งกับแสงไฟ

“หือ?” ผมมองเชิงถาม

“ลืมมันเถอะ … เฮ้อ” คนตรงหน้าถอนหายใจ ก้มหน้าสวยหลบตาผม

“นูนู” ผมยิ้มให้คนน่ารัก

เขาเงยหน้ามองผม 

“อ้อ ยังจำได้” เขาพยักหน้ายิ้มๆ

“บินนี่จะลืมนูนู ได้ยังไงล่ะ … ” ผมเดินมาชิดตัวเขา สองมือโอบรอบเอวคอดไว้

“พอเลย” เขาเบี่ยงตัวออก ผมยิ่งกระชับร่างบางไว้

“นูนู สัญญาว่าจะตอบคำถามบินนี่ … รอฟังอยู่นะ” ผมเอียงคอมองคนในอ้อมกอดที่ดิ้นดุกดิ๊กเล็กๆ

“ไร?” เขาถาม อ้าวคนหล่อทำลืม

”ก็จะเป็นนูนูของบินนี่มั้ย มีคำตอบรึยัง?” ผมเตือนความจำให้

“ไม่มี” เสียงงอนๆออกมาจากปากได้รูป

“อ้าว นูนูขี้โกง” ผมดุเขา

“ก็ใครใช้ให้บินนี่ หายไปล่ะ” 

“บินนี่ เนี่ยนะ ? นูนู ต่างหากที่หายไป ไลน์ไม่ตอบ โทสับไม่รับ จะแกล้งให้บินนี่คิดถึงจนตายเลยใช่มั้ย แถมไปควงไอ้หมอนั่นมาให้ปวดใจอีก มันน่าลงโทษให้หนัก” ผมจับคางมนส่ายไปมา

“อิๆ มาเป็นชุดเลยนะ…555” เสียงหัวเราะของเขาทำใหผมคลั่ง

“คิดถึงนู่นูจัง อย่าไปได้มั้ย” ผมมองเขานิ่งๆ

“บินนี่ ฟังนะเราต่างมีความฝัน และจะดีแค่ไหนถ้ามีคนที่เรารักคอยให้กำลังใจ ” เขาเลื่อนนิ้วเรียวนุ่มนิ่มมาแตะจมูกผม

“อือ ยอมรับรักแล้วสินะนูนู” ผมกระหยิ่มกับคำว่าคนรักนั้นของเขา

”ก็ เปล๊า….จินจินไง เอ้อ ใช่ๆ เรารักจินจิน เราช่วยให้เพื่อนได้ตามฝันเห็นมั้ย"..เขาแกะมือที่โอบเอวของเขาออกหันหลังจะเดินหนี

“ไม่ไหวแล้วล่ะ…นูนู” ผมก้าวยาวๆตามไปคว้าตัวเขาไว้ แนบตัวกอดเขาจากด้านหลังกระซิบที่หูสวยเบาๆ

“อะไรไม่ไหว … อุ๊ป” เขาพึมพัม ผมไม่ปล่อยใหัเขาพูดจบหรอก … ของงี้ต้องฉวยโอกาสกันบ้าง….

…ไม่มีไร๊ ผมแค่ ….. นูนูเท่านั้น…. เติมเองนะจ๊ะ

จบแล้ว..