How to survive as a spirit. คู่มือเอาชีวิตรอดของวิญญาณเร่ร่อนฉบับพกพา

“ขอ...ขอโทษครับ”

“...”

“พี่สาว...ผมผิดไปแล้ว ฮือ...ฮึก...ผมจะหาทางช่วยพี่สาวให้ได้”

     เสียงเล็กเอ่ยตะกุกตะกักอย่างสำนึกผิด นัยน์ตาสีเฮเซลนัทช้อนขึ้นเหลือบมองร่างโปร่งแสงของหญิงสาวตรงหน้า หลังจากก้มหน้าร้องไห้สะอื้นมองพื้น ไม่กล้าสบตาร่างเบื้องหน้าที่ลอยยืนเท้าเอว พร้อมสายตาคาดโทษมายังเด็กชายที่ก้มหน้าก้มตาสำนึกผิดกับสิ่งที่ได้กระทำไปเมื่อหลายวันก่อน

     วิญญาณสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ แหงนหน้ามองท้องฟ้าครามปลอดโปร่ง ขัดกับบรรยากาศหม่นหมองรอบข้าง ก่อนจะเบือนหน้าไปมองหลุมฝังศพขนาดกลาง ช่อดอกไม้สีขาววางด้านหน้าป้ายหินเรียบง่าย มีข้อความสลักชื่อเจ้าของป้าย

‘นางสาววราพร อมรสิริโยธิน

ชาตะ 19 ธันวาคม 25xx

มรณะ 29 กันยายน 25xx

ผู้เป็นที่รัก’

     ชื่อของหล่อน...ถ้าจะให้เล่าต้องย้อนความ ไปเมื่อวันที่หญิงสาวยังมีชีวิต เริ่มก้าวย่างสู่วัยทำงานหลังจากพ้นสถานะนักศึกษามหาวิทยาลัย เพื่อฉลองให้กับจุดเริ่มต้นความสำเร็จ เธอและเพื่อนสนิทอีกสามสี่คนจึงนัดกันไปกินบุฟเฟ่ มีดื่มต่อกันเล็กน้อยแล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน ไม่นึกฝันว่าอาหารที่กินเข้าไปจะกลับมาเล่นงานกระเพาะอันบอบบางของเธอจนไข้ขึ้นตัวสั่น สรุปว่าต้องหามส่งโรงพยาบาล เพราะอาหารเป็นพิษ ท้องร่วง ได้หยอดน้ำเกลือบนเตียงผู้ป่วยแข็ง ๆ รู้สึกเสียดายเงินที่จ่ายไปไม่น้อย แทนที่จะกินอิ่มนอนหลับต้องมานอนทรมานในโรงพยาบาลแทน เตียงผู้ป่วยข้าง ๆ ก็เป็นคุณยายนอนสงบนิ่งคนหนึ่ง ผู้มีญาติผลัดเปลี่ยนมาเฝ้า ว่าก็ว่าเถอะ คุณยายดูอาการหนักกว่าเธออีก ทุกอย่างดำเนินเป็นปกติ จนเข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาว่าขึ้นวันใหม่ ไฟในห้องหรี่แสงลง ความเงียบโรยตัว พรุ่งนี้เธอก็คงจะกลับหอ ไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม ใครจะรู้ว่าหลังจากหลับตาลงทุกอย่างต่อจากนี้จะไม่เหมือนเดิม