สวนรักชวนฝัน

                                              ตอนที่ 1

ที่ราบสูงบอละเวน เมืองปากซอง แขวงจำปาสัก สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว ที่ราบสูงบอละเวน มีความสูง จากระดับน้ำทะเล 1000-1300 เมตรจากระดับน้ำทะเล อุณภูมิเฉลี่ยทั้งปีต่ำกว่า 25 องศาเซลเซียส เดิมนั้นในอดีต พื้นที่แห่งนี้เป็นภูเขาไฟที่ดับไปแล้ว น้ำฝนและแร่ธาตุในดินภูเขาไฟที่นี่ก็อุดมสมบูรณ์จึงเป็นแหล่งปลูกกาแฟชั้นดีมีชื่อเสียงระดับโลก โดยเฉพาะสายพันธุ์อาราบิก้า

นี่คือข้อมูลที่เธอหาได้จากอินเตอร์เนท  หลังจากที่รู้ว่าเธอจะได้เดินทางมาทำงานที่นี่

หญิงสาวที่มีดวงหน้าอ่อนหวาน ผิวขาวหมดจด หน้าตาน่ารัก แต่มีดวงตาที่แน่วแน่

เธอตัดสินใจมาทำงานที่ประเทศเพื่อนบ้าน เป็นงานด้านการเกษตร ที่ต้องประจำอยู่ที่สวน ซึ่งเป็นงานที่ต้องบริหารจัดการสวน ซึ่งเธอมีประสบการณ์ด้านนี้มาแล้ว 2 ปี รวมที่เรียนปริญญาด้านเกษตรมาอีก 4 ปี เธอมาประจำที่ลาวนี้ มาในตำแหน่ง ผู้จัดการสวน 

 “คุณฟังไม่ผิด แก้ว คุณจะต้องไปเป็นผู้จัดการสวนที่นั่น ถือว่าช่วยกันนะ ผมหาคนไปไม่ได้เลย ผู้จัดการที่นี่ต่างก็ปฏิเสธ ถึงขั้นที่จะลาออกกันทีเดียว เห็นอยู่ใกล้บ้านคุณด้วย” เป็นคำพูดที่คุณธวัชชัย คุยกับเธอในห้องทำงานส่วนตัวที่เชียงใหม่ กัลยาวีร์พอจะเข้าใจได้ว่าพนักงานที่เชียงใหม่ไม่อยากไปเพราะพนักงานส่วนใหญ่ก็เป็นคนเชียงใหม่เองหรือจังหวัดใกล้เคียง จึงไม่มีใครอยากไปทำงานไกลบ้านและเป็นเพราะเป็นแปลงใหม่ บุกเบิก  ใหม่ ความสะดวกสบาย ระบบต่างก็ยังไม่ได้วาง แถมไกลบ้านพวกเขา อีก  ส่วนเธอไม่ติดอะไร 

เพราะใกล้บ้าน และเธอ

  “ถึงแล้วครับ ทุกคน” ลุงคนขับรถของบริษัทที่มีหน้าที่ขับรถมาส่งพนักงานที่จะมาประจำสวนที่ลาว บอกทุกคนว่าเราจะใกล้ถึงสวนที่ทำงานใหม่ของทุกคน รถค่อยๆแล่นมาถึงประตูทางเข้าสวน ที่มีบ้านหลังใหญ่ และมีอาคารต่างๆอีกหลายหลัง ตั้งตระหง่านอยู่ อยู่ข้างหน้าของทุกคนที่นั่งบนรถ ส่านด้านหลังก็เป็นพื้นที่โล่ง กว้างราว 2000 ไร่ มองเห็นเครื่องจักรกำลังทำงานอยู่ไกลๆในการปรับแต่งแปลง ยกร่องเพื่อทำการปลูกกาแฟ ซึ่งจะเป็นกาแฟแปลงแรกของบริษัท ที่มาลงทุนที่ลาว บริเวณแถบนี้พื้นที่ส่วนใหญ่ ก็เป็นสวนกาแฟ ของต่างชาติ เวียดนาม เกาหลี อินเดีย ไทย ชาวบ้านแถบนี้ก็ปลูกกาแฟเป็นหลัก แต่แปลงขนาดใหญ่ก็จะเป็นนักลงทุนของลาวเอง และของทุนต่างชาติ

 ใหญ่ขนาดไหนหรอ ขนาดที่แต่ละแปลงมีพื้นที่เป็นหมื่นไร่หรือหลายหมื่นไร่เลยทีเดียว

“ถึงแล้วครับทุกคน” เสียงคนขับรถดังขึ้น พร้อมลงเปิดประตูรถตู้ให้ทุกคน 

“โอ้ถึงสะที นั่งจนเมื่อยก้น”

“ไม่ต้องบ่น ลงๆ รีบไปขนของจะได้อาบน้ำ”

“จะได้พักกันสะที เสียงหัวหน้าคนงานที่จะมาทำงานทีมเดียวกับกัลยาวีร์” เสียงพนักงานของ บริษัทอีก สี่คนที่เดินทางมาพร้อมเธอ พูดคุยกันเมื่อถึงสวนใหม่สะที

“โอ้อากาศหนาวจัง นี่ขนาดบ่ายโมงนะ นี่พึ่งต้นพฤษภาคมนะ ที่เชียงใหม่ร้อนตับแตกเลย”

หนึ่งในพนักงานเอ่ยขึ้น  จริงอย่างที่เพื่อนร่วมงานเธอกล่าว  กัลยาวีร์เองก็รู้สึกว่านี่อากาศดีจัง

“มาถึงกันแล้วหรอคะ ทุกคน ยินดีต้อนรับนะค่ะ” หญิงร่างท้วมทักทายคณะผู้มาใหม่ด้วยน้ำเสียงอบอุ่นใบหน้ายิ้มกว้างด้วยหน้าตาอิ่มเต็ม

“ป้าพรใช่ไหมค่ะ สวัสดีค่ะป้าพร” กัลยาวีร์ และเพื่อนร่วมคณะ ไหว้หญิงท่าทางใจดีตรงหน้าอย่างมีความสุข

“ไปค่ะเข้าไปข้างในกัน เดินทางมาเหนื่อยๆ พักผ่อนกันก่อนนะค่ะ” ป้าพรชวนทุกคนเข้าด้านใน กัลยาวีร์และคณะต่างเดินทางเข้าบ้านพัก กัลยาวีร์คิดว่าบ้านพักที่นี่ดูสะดวกสบายกว่าที่คิด 

ทุกคนนั่งพัก ดื่มน้ำ ที่ป้าพรเตรียมไว้ให้ แล้วป้าพรก็ยื่นกุญแจห้องพักของทุกคน ทุกคนแยกย้ายกลับห้องพักของตัวเอง เพื่อเก็บข้าวของ เพื่อเตรียมตัวลุยงานต่อไป

ส่วนห้องพักของกัลยาวีร์อยู่ด้านบน  เธอรู้สึกชอบที่นี่มาก อากาศดีมาก ธรรมชาติอุมสมบูรณ์ เงียบสงบ เมื่อเห็นเตียงนอน นุ่มๆน่านอนอยู่ตรงหน้า เธอทิ้งตัวลง อย่างหมดแรง แล้วพูดขึ้นว่า “โอ้ขอบคุณ ขอบคุณ…..” เธอขอบคุณเตียงนอนนุ่มๆ