คำพิพากษาของความตาย

↓↓↓

สิ่งมีชีวิตเลวเพราะสันดาน… หรือเพราะประสบการณ์มันสอนให้เป็น?

ความมืด…

ไร้ซึ่งแสงสว่าง ไร้ซึ่งสีสัน ไร้ซึ่งขอบเขต และไร้ซึ่งทางออก นี่คือสถานที่ที่ไม่ควรมีอยู่ แต่ก็ยังมีตัวตน

เสียง… เสียงที่ไม่อาจนิ่งเงียบ เสียงของคำสาปแช่งและความสิ้นหวัง มันดังก้องอยู่ทุกทิศทาง กดทับจนแม้แต่ความว่างเปล่ายังแทบจะแตกสลาย

"ข้าไม่ผิด! เจ้าต่างหากที่ผิด! เจ้าไม่มีสิทธิ์ตัดสินข้า!"

เสียงกรีดร้องนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชังและขมขื่น แรงอาฆาตของมันราวกับต้องการฉีกกระชากข้าออกเป็นชิ้นๆ

"เจ้าเคยเป็นข้าหรือไม่!? เจ้าเคยถูกกดขี่ เคยสูญเสีย เคยต้องดิ้นรนเพื่ออยู่รอดเหมือนข้าหรือเปล่า!?"

เสียงนี้สั่นเครือ เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและโหยหา มันไม่ได้เพียงแค่กล่าวโทษข้า แต่มันกำลังวิงวอน กำลังถามหาความเข้าใจ

"เจ้า… รู้จักคำว่ายุติธรรมจริงหรือ?"

เสียงสุดท้ายไม่ได้กรีดร้อง ไม่ได้อ้อนวอน แต่มันหนักแน่น กระแทกเข้าใส่ราวกับคมดาบที่ปักลึกลงกลางใจ

เสียงเหล่านั้นไม่ได้ดังมาจากที่ใดที่หนึ่ง แต่มัน อยู่ในหัวของข้า กรีดแทงเข้ามาไม่หยุด ข้าพยายามจะไม่รับฟัง แต่ก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ นี่คือสิ่งที่ต้องเผชิญ… นี่คือพันธะที่ข้าถูกกำหนดให้รับไว้

ข้าคือ เทพแห่งความตาย

ข้าคือผู้พิพากษา ข้าคือผู้ตัดสินชะตาของเหล่าผู้ล่วงลับ ข้าต้องชั่งน้ำหนักระหว่าง บุญ และ บาป ก่อนจะส่งดวงวิญญาณไปสู่จุดจบที่พวกมันสมควรได้รับ

แต่…

ข้ามีสิทธิ์อะไร?

ข้าเป็นใครกันแน่?

ข้าเกิดมาเพื่ออะไร?

ทำไมข้าต้องตัดสินผู้อื่น? แล้วใครกันที่เป็นผู้ตัดสิน ข้า?

หรือแท้จริงแล้ว… ข้าเป็นเพียงตัวอักษรในนิยายเล่มหนึ่ง?

ข้าหลับตาลง แต่เสียงของพวกมันไม่เคยเงียบหาย คำสาปแช่งเหล่านั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัวไม่จบสิ้น วิญญาณมากมายเรียกร้องความเป็นธรรมจากข้า แต่ข้าเองก็ยังคงไขว่คว้าหาความหมายของคำว่า ‘ยุติธรรม’

ในที่สุด… ข้าก็ลืมตาขึ้น

และ การพิพากษาครั้งแรก… กำลังจะเริ่มต้นขึ้น

---------------------------------------------------------------------------------------------