Heaven.. ระฆังจากสววรค์ [เบลล์ฝน]

       It’s hard to pretend you love someone when you don’t, but it’s harder to pretend that you don’t love someone when you really do.
             การแกล้งทำเหมือนรักใครสักคนทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้สึกเป็นเรื่องยาก แต่สิ่งที่ยากกว่า คือการแกล้งทำเหมือนไม่รักทั้งๆ ที่รู้ดีว่ารักเต็มหัวใจ

       

   "ความรักมักเป็นเรื่องของคนสองคน  ความรักคือสิ่งที่มักสวยงามเมื่อคนสองคนมองเห็นค่าของกันและกัน มันคือเรื่องราวดีที่ทุกคนใฝ่ฝัน และฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น ความรักของฉันคืออะไร? ฉันไม่เคยได้สัมผัสมันจริงๆสักครั้ง ใครหลายคนผ่านเข้ามาและผ่านออกไปในเวลาอันรวดเร็ว จนฉันไม่เคยได้รับรู้ถึงความสุขและความเสียใจ มันอาจจะชินชาจนฉันไม่อยากจะไขว่ขว้า มันเหนื่อยจนอยากจะเดินออกจากโลกนี้แล้วหายไปที่ไหนสักแห่งที่มีเพียงแค่ฉัน เพียงแค่สรวงสวรรค์ชั้นเล็กๆที่ขอพื้นที่ให้ฉันได้นั่งเล่นนอนเล่นแบบไม่ต้องคิดอะไร แต่แล้วเธอก็เดินเข้ามา...."

  

              เธอ... คือคนที่มีเจ้าของอยู่แล้ว... มีคนคุยมากมาย... และเธอก็มีคนที่เธอชอบอยู่แล้ว และคาดว่าอีกไม่นานก็คงจะคบกัน

     One of the best feelings is when you hug someone and they hug you back even tighter.

เธอ.. คือคนที่พร้อมจะรักใครสักคนหมดหัวใจ  เธอ...มีคนที่รู้สึกดีอยู่แล้ว... แต่เธอกลับมาเจอใครอีกคนที่ทำให้ทุกๆอย่างรอบตัวของเธอหยุดหมุน แม้จะต้องเจ็บที่รู้ว่าใครคนนั้นไม่ได้รักเธอแม้แต่น้อย

It may take only a minute to like someone, only an hour to have a crush on someone and only a day to love someone but it will take a lifetime to forget someone.

    รัก.. ถึงแม้จะรู้ดีว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง... ใครคนนั้นที่เธอรักจนหมดใจ... ใครคนนั้นที่ชอบให้ความหวังกับเธอแม้จะรู้ว่าไม่เคยมีอะไรมากกว่านั้นก็ตาม... กอด หอม จับมือ ลูบผม .... ใครคนนั้นที่เลือกจะเล่าเรื่องราวของตัวเองทุกอย่างให้ฟังและบอกว่าไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครให้ฟังแต่กับเลือกที่จะมาบอกเธอ.... ให้ความหวังสารพัดจนเธอคิดไปไกลกว่าแค่เพื่อน... แต่ใครคนนั้นของเธอก็กลับมีคนที่คุยและรู้สึกดีอยู่แล้ว และใครคนนั้นก้มีคนคุยอีกมากมายซึ่งแตกต่างกับเธอที่เลือกจะหยุดความสัมพันธ์กับทุกคนเพื่อรอเธอ...แม้จะรู้ว่าไม่มีวันเป็นจริงก็ตาม...

เจ็บ.... เมื่อเห็นเธอพูดเรื่องของเขาให้ฟังและท่าทางเธอดูมีความสุขเวลาพูดถึงเขาคนนั้น

เสียใจ... ที่เธอมาให้ความหวังทำทุกอย่างที่มากกว่าแค่เพื่อนทำกัน แต่กลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ร้องไห้... เมื่อเปิดเพลงที่เธอชอบฟัง และความหมายชั่งเสียดแทง

แต่ก็

ยิ้ม... เมื่อเธอเข้าหาและทำให้ทุกๆอย่างมันมีความสุข สัมผัส อ้อมกอด... ความอบอุ่นที่มอบให้ผ่านมือเล็กๆ

หัวเราะ... เมื่อเธอมีเรื่องตลกๆมาทำให้ขำ

ขอบคุณ... ที่คอยลูบหัวปลอบเวลามีเรื่องเครียด 

และสุดท้าย....  

รัก.... รักเธอแบบไม่มีข้อแม้ ยอมถอยออกมาเพื่อให้เธอมีความสุข เฝ้ามองแบบห่างๆเพื่อให้เธอเจอคนที่เธอรัก ให้คนที่เขาดีกว่าได้มีโอกาสเข้าหาเธอและดูแลเธอ

ทุกคนคะ... เค้ากลับมาปล้ว แถมเปิดเรื่องใหม่อีกต่างหาก

เค้าขอโทษษษษษษษษษษษษษษษษษ ที่หายไปนานมากกกก ไม่มีข้อแก้ตัวค่ะ แต่มีอย่างนึงที่บริสุทธิ์ใจจริงๆอยากจะบอกคือ ไม่มีเวลาค่ะ ไม่มีเวลาจริงๆ ถามว่ามีเวลาว่างไหม มีค่ะ แต่ไม่มีเวลาที่มากพอขนาดจะมานั่งแต่งนิยายยาวๆๆๆ ซึ่งมีก็หายากมาก และเค้าก็จะใช้เวลานั้น นอนค่ะ!! นอนจริงๆ นอนเก็บแรงไว้สู้รบกับวันต่อไป

ชีวิตมหาลัยปีหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยค่ะ แถมเรียนก็หนัก รักก็พัง ไม่ใช่แล้ว! ปัญหาสารพัด เรียนหนักมากจริงๆค่ะ ไรท์ปิดเทอมได้แค่อาทิตย์เดียวเรียนปีละสามเทอม และเนื้อหาแต่ละวิชาก็เข้มข้นเหลือเกินค่ะ เล่นเอาไม่ได้นอนกันเลยเวลาจะสอบ

และวันนี้ก็มีโอกาสดีที่ไรท์ไม่มีงานและคิดว่าจะเอาเวลานอนมาแต่งนิยายเหมือนเดิมแล้วคาาาา รู้สึกผิดจริงๆที่ทิ้งไป ขอโทษนะคะ 

ส่วนเรื่องเก่าที่ไรท์แต่งไว้ไรท์ยังไม่แต่งต่อนะคะ ส่วนเหตุผล...มีสองประเด็นค่ะ ประเด็นแรกคือเรื่องของเพื่อนมันผ่านมานานมากแล้วจนลืมดีเทลไปเยอะแล้วค่ะ ประเด็นที่สองคือ... ชีวิตไรท์ตอนนี้ดราม่ามากโดยเฉพาะเรื่องความรัก ก็ตามนิยายเลยค่ะ ไรท์เอาเรื่องจริงของตัวเองเข้ามาแต่งผสมด้วย 

ไรท์ขออนุญาติใช้พื้นที่เป็นเหมือนไดอารี่ส่วนตัวที่บันทึกเรื่องราวของไรท์ผ่านตัวละครเบลล์ฝนนะคะ อาจจะมีแต่งเติมบ้างเพื่อสีสันและความไม่น่าเบื่อ เพราะเรื่องจริงมันน่าเบื่อมากกกกและเศร้ามากเช่นกัน ฮือออออ

ปล... เค้าสัญญาว่าจะไม่ทิ้งไปนานแบบนี้อีกแล้ว แต่ขอให้ทุกคนเข้าใจนะคะว่าที่ไรท์หายไปไม่ได้ทิ้งนะแต่ไม่มีเวลาจริงๆ สาบานได้เลยค่ะ