คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ห้ามท่านไป
เสียที่ัออมาาภายในำหนัู่ิว ทีู่เหมือนะเป็นเรื่อปิไปเสียแล้วสำหรับวัเียเียน เหล่าบรรา้ารับใ้่าพาัน้มหน้าล่ำและทำานามปิมิไ้ื่นระหนอันใับเสียทะเลาะันอเ้านาย
“หยุเี๋ยวนี้ หยุ ้าบอให้ท่านหยุ!” สรีามนาหนึ่รีบวิ่มาับแนบุรุษผู้ที่ึ้นื่อว่าเป็นสามีอนาเอาไว้ เมื่อเห็นว่าเาำลัะออไป่วยสรีแพศยานานั้น
“ปล่อย!” เสียเ้มอบุรุษผู้เป็นสามีนั้น่าเย็นาเหลือเิน เย็นาเสียนนาปวร้าวไปทั่ววใ แม้ะเ็บปวเพียในาไม่ยอมปล่อยเาไปเ็า ไม่มีทา
ยามสอร่าเผิหน้าัน ูเหรินเฟยหรือพระายาเอในอ๋อสาม นาสบามอบุรุษผู้สูศัิ์นัยน์าแ่ำ สายาที่มอเาเ็มไป้วยเรี้ยวรา
“ปล่อยท่านไปหาสรีไร้ยาอายผู้นั้นนะหรอ เหอะไม่มีทา” ูเหรินเฟยเิหน้าึ้นอย่าถือีามแบบบับสรีนั้นสูที่มีวามทะนนแม้ยามสบาับเาะมีน้ำาาวามเือาลร่วไหลามใบหน้าาม็ามที
สิฟู่อวี่ มวิ้ววาสีำุโน้วยไฟโทสะยามสรีรหน้าเอ่ยวาาให้ร้ายเมิ่เอ๋อร์ เาปรายามอสอมือเล็ที่ับแนเาแน่น้วยวามเหลืออ ่อนะเลื่อนสายาึ้นมอใบหน้าอนาผู้เป็นพระายาที่เาพยายามะไม่รัเียนาให้มาว่านี้ ทว่านา่ามีวามสามารถนัทำให้เารัเียึ้นไ้ทุวัน
พรึ่ม!
โรม!
“พระายา!” นาำนัลนสนิทอพระายาูเหรินเฟยหรืออวิ่นวเรียเ้านาย้วยวามใยามเห็นท่านอ๋อสะบัมือพระายาอออย่าแรนทำให้พระนาล้มลหัวระแทบับอบโ๊ะแหลม้านหลั
อวิ่นวเบิาว้าอย่าื่นระหนเมื่อเห็นว่าศีรษะอพระายามีบาแผลท่านอ๋อ้อออแรสะบัเพียใถึั้นเลือยาออเพียนี้
วามห่วใยอนสนิททีู่เหมือนะส่ไปไม่ถึผู้เป็นนายเมื่อนาเอาแ่ร้อเรียหาแ่บุรุษใเหี้ยมผู้นั้น
“หยุ ้าบอให้ท่านหยุอย่าไรเล่า!” ูเหรินเฟยหอบเหนื่อยหมแระวิ่ามออไป นาทำไ้เพีย้อมอามแผ่นหลัอสิฟู่อวี่ที่เริ่มห่าออไปไลเรื่อยๆ สอมือสั่นเทาที่วาอยู่บนหัวเ่าำเป็นหมัแน่น้วยวามโรธ
“พระายาทรเ็บมาหรือไม่เพะ” อวิ่นวพยายามเ้ามาูบาแผลบนศีรษะอูเหรินเฟย้วยวามเป็นห่ว
“รี๊ อร๊ายยย ฮืออๆ ” ูเหรินเฟยผลันาำนัลนสนิทออเมื่อายที่รัเลือสรีไร้ยาอายผู้นั้น แล้วทิ้ภรรยาอย่านาไว้้านหลั วามเ็บปวนี้ราวับเอามีมารีลาใมิปาน
เพล้!
เพล้!
เสียถ้วยระเบื้อแสนั่นั่อเนื่ออันเิาวามลุ้มลั่อพระายาที่ยามนี้ไม่สามารถวบุมัวเอไ้แล้ว เห็นสิ่ใอยู่รหน้านาับว้าทำลายสิ้นเพื่อระบายเพลิโทสะในใ ไม่สนแม้ระทั่เลือาบาแผลไหลอาบหน้าและ่อยๆ เปรอะเปื้อนไปามเนื้อผ้าราาแพามานะอันสูส่อผู้ใส่
“รีบไสหัวไปามหมอหลวเร็วเ้า!” อวิ่นวหันไปะอสาวรับใ้้านหลัที่ยืนโ่มใับเหุาร์ ่อนะรีบนำผ้ามาับเลือที่ไหลไม่หยุอย่าระมัระวั มืออี้า็พยายามปลอบประโลมพระายาให้ใเย็น ระนั้นนา็มิอาลั้นน้ำาไว้ไ้ยามเห็นผู้เป็นนายร้อไห้อย่าหนัร่าทั้ร่าสั่นเทาไม่หยุ วามโรธและวามเสียใหามันเิึ้นในราเียวัน ็อาทำให้เราสิ้นสิไปไ้ น่าลัวเหลือเิน
ูเหรินเฟยส่ายหน้าสะอื้นไห้มิอายอมรับับวามริรหน้าไ้ปาเอาแ่พึมพำเรียหาแ่บุรุษอนา “ลับมา ลับมานะเพะ ฮืออๆ ”
อวิ่นวัปาัวเอแน่นเพื่อลั้นเสียสะอื้นอนไว้ “เี๋ยวท่านอ๋อ็ลับมาหาพระายาเพะ” นาำนัลนสนิททำไ้เพียปลอบโยน้วยวามหวัแม้ในใะรู้ีเพียใว่าวามริเป็นเ่นไร
ูเหรินเฟยหันมออวิ่นวใบหน้าามโลมไป้วยหยาน้ำาและเลือ “ท่านอ๋อะลับมาใ่หรือไม่ อวิ่นวเ้ารีบไปามเาลับมาเี๋ยวนี้ ฮึ ฮืออ ระ รีบไปามเา ฮืออ” ูเหรินเฟยเย่าแนนสนิทอย่าอ้อนวอน ่อนะเอียัวบออวิ่นวอย่าอ่อนแรเ็มที
อวิ่นวพยัหน้ารับพลาอยับเลือรบาแผลไม่ให้มันไหลออไปมาว่านี้ พร้อมอระับพระายาสายาอยมอไปทาประู
รสาิมเฝื่อนล้นทะลัึ้นมาในใ นาเ็บ เ็บเหลือเิน เ็บร้าวในอราวับหัวใโนเ็มแหลมมทิ่มแทยามนึถึว่าวในี้ไ้มอบให้เาแ่เพียผู้เียว
เ็บยามนึถึวามพยายามเอานะใเา ปวยามนึถึารเอาใใส่เาลอั้แ่สถานะู่หมั้นนระทั่ไ้แ่านัน
นับแ่เป็นู่หมั้นนแ่าน 8 ปีที่ผ่านมานาลแรลใไปมิน้อย วาหวัไว้ว่าีวิหลัแ่านะสามารถเ้าไปอยู่ในวใเาให้ไ้ ทว่ายามนี้ทุอย่าลับพัลไม่เป็นท่า เาับฝันนาไ้อย่าเลือเย็น
“เป็นเพราะเ้าสรีแู่ ้าเลียเ้า เลีย เลีย! ฮืออ” ูเหรินเฟยะโนร้อเสียั มีเรี่ยวแรึ้นมาทันทีเมื่อนึถึสรีไร้ยาอาย ูหลีเมิ่ บุรสาวอนุ่ำ้อยน้อสาวสหายอท่าอ๋อสิฟู่อวี่
หึ สรีเรียบร้อยอ่อนหวานอย่านั้นหรือ ลาหลัแหลมมีุธรรมเปี่ยมล้วนอย่านั้นหรือ เหลวไหลทั้แพ นามีีอันในัหนาผู้นึเอาแ่ยย่อนาอยู่ไ้ นเหล่านั้นมัะมอสรีแู่ว่านานั้นน่ารัน่าเอ็นู ทำให้หลายๆ นมอ้ามสถานะบุรสาวอนุอัน่ำ้อยนั้นไป
ไม่ใ่เลยหานามิใ่น้อสาวที่รัอ ูอวีหย สหายนสนิทอท่าอ๋อมีหรือผู้นะให้วามสนใสรีไร้่าเ่นนั้นไ้ สรีแู่่ามารยาสาไถยยิ่
วามเลียัที่มี่อูหลีเมิ่ทำใหู้เหรินเฟยเหนื่อยหอบและสลบไปในอ้อมอออวิ่นว
“เหุใหมอหลวยัไม่มาอี มิอยามีีวิันแล้วหรือไร!” เสียะอออวิ่นวทำเอาหมอหลวประำำหนัมือไม้สั่นเปลี่ยนาเินเร็วเป็นรีบวิ่เ้ามาูอาารอพระายาอย่าไวนลืมไปแล้วว่านนั้นอายุมาแล้ว เพราะเป็นนสนิทอพระายาูเหรินเฟยนาึมีอำนาในำหนัู่ิวไม่น้อย
ความคิดเห็น