รักนิรนาม

ข้อมูลเบื้องต้น

ในวันหนึ่งบนถนน สระบุรี-หล่มสัก ช่วงประมาณ15.30 น.รถพ่วงคันสีขาววิ่งมาด้วยความเร็วคงที่ ภายในรถมีพรีม เป็นคนขับและแทนนั่งหลับที่เบาะข้างคนขับ เบาะหลังมีภัทร เป็นผู้โดยสารจำเป็นที่รับขึ้นรถมาด้วยจากริมทางเหตุเพราะเกิดรถเสีย

นานเท่าใดไม่อาจทราบได้ ภัทรมารู้สึกตัวอีกทีรู้สึกว่ามีไอร้อนผ่าวที่หลังใบหู ภัทรลืมตาตื่นขึ้นมา มองไปด้านหน้าตัวรถเห็นเพียงแทนหลับอยู่ที่เดิม และแน่นอนว่าคนที่นอนอยู่ข้างหลังเขาคงเป็นพรีม และพรีมกำลังสวมกอดเขาภายใต้ผ้าห่มผืนบางๆ เขาไม่ได้สัมผัสความรู้สึกแบบนี้มานานแล้วตั้งแต่วันที่แฟนเขาทิ้งไปเพียงเพราะที่บ้านกีดกันไม่ให้คบกัน

แทนขยับตัวลุกขึ้น หันมามองเบาะด้านหลังแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า พรีมคุณมานอนตรงนี้เถอะเดี๋ยวผมขับรถต่อเองคุณจะได้นอนสบายๆ ค่ะพรีมตอบ แล้วก้าวข้ามไปนั่งเบาะข้างคนขับทันที 

ภัทรดันตัวเองลุกขึ้นแล้วมองไปที่พรีม พรีมสวมเสื้อผ้าสไตล์เดียวกับเขา ภัทรสบัดศรีษะไล่ความสับสนและเริ่มเก็บของใส่กระเป๋าเป้แล้วจึงบอกกับแทนซึ่งเป็นคนขับว่า คุณแทนจอดให้ภัทรลงสะพานลอยข้างหน้าก็ได้ภัทรส่งข้อความไปให้ที่บ้านมารอรับตรงนั้นแล้ว ได้ครับแทนตอบ 

ภัทรกระโดดลงจากรถพร้อมกล่าวขอบคุณ ขอบคุณนะคะที่อุตสาห์ให้ติดรถมาด้วย ทั้งสองมองแล้วยิ้มให้แล้วก็ขับรถออกไป ภัทรยืนระลึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาที่เขาแกล้งทำเป็นรถเสีย ทั้งที่ความจริงแล้วเขาแอบขับรถตามพรีมมาแล้วก็ขับล่วงหน้าไปทำทีเป็นรถเสียให้พรีมจอดรถรับเขาขึ้นไปด้วย ซึ่งมันก็เป็นไปตามคาด พรีมจอดเพราะจำรถเขาได้ 

เขายืนทบทวนความรู้สึกที่ได้รับจากพรีม ทำให้เขาได้รู้ว่าพรีมยังคงรู้สึกดีๆกับเขา ยังใส่เสื้อผ้าของเขา และนาฬิกาที่เขาซื้อให้อยู่ทั้งที่เขาได้เลิกรากันเพราะครอบครัวรับไม่ได้ที่ทั้งคู่เป็นผู้หญิงด้วยกันซึ่งทำให้เขาต้องเลิกรากันไป พรีมยิ้มพร้อมน้ำตาที่รินอาบแก้มและต้องตัดใจให้ได้เพราะพรีมนั้นได้แต่งงานกับแทนและกำลังมีลูกตัวเล็กรออยู่ที่บ้านแล้ว