ท่านแม่ทัพได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ

เด็กน้อยวัยห้าขวบตรงหน้ามีดวงตาสีอำพันเช่นเดียวกับเขา   มวยผมที่เกล้าไว้กลางศีรษะปักด้วยปิ่นไม้แกะสลักสวยงาม  ไม้ที่ใช้ก็เป็นไม้อย่างดี   แผ่นหลังตั้งตรงมิเกรงกลัวผู้ใด

  เผยซ่างกวนเพิ่งเคยเจอคนที่กล้าสบตาเขาเป็นคนที่สอง  คนแรกผู้หญิงสมควรตายคนนั้นเสิ่นชิงเวยและเด็กคนนี้  เหตุใดดวงตาคู่นี้คล้ายกับเขาเคยเห็น มองดูแล้วเป็นเด็กเฉลียวฉลาด

แปลกเขามาไกลเป็นพันลี้กลับมาเจอเด็กที่ใบหน้าคล้ายเขาตอนเด็กไม่มีผิดเพี้ยนหากบอกเป็นบุตรชายของเขาก็คงมีคนเชื่อถือ

เผยซ่างกวนย่อตัวลงแล้วเอ่ยถามเด็กน้อยตรงหน้า

"เจ้าหนูบิดามารดาไปไหนเสียเล่า  เหตุใดมาเดินเพ่นพ่านบนเขา"

"มารดาข้าไปเก็บลูกเกาลัดด้านนั้น  ส่วนบิดาแน่ใจว่าตายตั้งแต่ข้ายังไม่เกิดแล้วขอรับ"

"ช่างน่าสงสาร  บิดาเจ้าเป็นอะไรจึงจากไปเล่า"

"ท่านแม่บอกว่าเขาตายเพราะความโง่ขอรับ "

เผยซ่างกวนถึงกับสะอึก  เป็นแม่หม้ายเลี้ยงลูกคนเดียวคงลำบากน่าดู  เพราะถูกชะตาจึงหยิบตั๋วเงินห้าสิบตำลึงส่งให้

"มารดาเลี้ยงบุตรคนเดียวล้วนไม่ง่าย  ข้าให้เจ้ารับไว้สิ"

เสิ่นจ้าวหยวนมองกระดาษตรงหน้าแล้วมองหน้าท่านลุงตัวสูงจากนั้นก็ได้เสียงเรียกหาเขา

"เสี่ยวหยวน  อยู่ที่ไหนแม่จะกลับแล้วนะ"

พลันได้ยินเสียงมารดาเรียกหา   เสิ่นจ้าวหยวนจึงรีบตอบกลับไปก่อนจะหันมาเอ่ยกับเผยซ่างกวน

" ท่านแม่ข้าอยู่ที่นี่ขอรับ  กำลังไปหาท่าน  มารดาข้าร้องเรียกแล้ว ขอตัวก่อนนะขอรับ  "

เด็กน้อยตะโกนกลับไปก่อนจะหันมาหาเผยซ่างกวนแล้วเอ่ยประโยคที่แม้แต่องครักษ์ยังตกใจ   ที่กล้ากล่าวเช่นนี้กับแม่ทัพใหญ่แห่งต้าหลี่

"อีกไม่นานข้าก็มีท่านพ่อแล้ว ท่านลุงกู้เป็นคนดีที่สำคัญเขาชอบท่านแม่ของข้า  อีกอย่างบ้านข้ามิได้ขาดแคลนเงินทอง  ขอบคุณท่านลุงที่หวังดี  ข้าลาก่อนนะขอรับ"

ขาคู่เล็กวิ่งไปทางลงเขา   มองเห็นสตรีที่กำลังสะพายตะกร้าเดินออกมาจากป่าอีกด้าน  ปากก็ตะโกนเรียกหาบุตรชาย   เผยซ่างกวนกำลังจะหันหลังกลับแต่เสียงช่างคุ้นเคยจึงหันกลับมามองดู   

นางคือสตรีที่เขาไม่เคยลืมว่านางสร้างความอัปยศไว้ให้เขาเช่นไรคุณหนูตกอับตระกูลเสิ่นคนนั้น เสิ่น ชิง เวย   นางย่อตัวลงนั่งยองๆ  เก็บเศษหญ้าออกจากศีรษะเด็กน้อย  เสียงเล็กๆเรียกนางว่า  ท่านแม่  นี่มันหมายความว่าอะไรท่านแม่หรือ

เสิ่นชิงเวยเงยหน้าขึ้นก็เห็นบุรุษคนนั้น   เผยซ่างกวน  คนที่พรากพรหมจรรย์ของนางไปทันทีที่นางลืมตามาอยู่ในโลกเส็งเคร็งนี่  จนให้กำเนิดเด็กน้อยคนนี้ 

"เสี่ยวหยวนรีบกลับบ้านเถอะ  แม่รู้สึกไม่ค่อยสบาย"

เสิ่นชิงเวยจุงมือบุตรชายรีบลงเขา  แต่กลับหนีไม่พ้นบุรุษที่นางพยายามหนีจากเขามาหกปี

"หาแทบพลิกแผ่นดินกลับไม่เจอ   บทไม่หาเจ้าก็มาอยู่ตรงหน้าข้าเสียได้คุณหนูเสิ่น"

"นายท่านจำคนผิดแล้วกระมังเจ้าคะ   เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน  รบกวนท่านหลีกทางด้วย  ข้ากับลูกต้องลงเขาแล้ว  กลางคืนอันตราย  ตะวันจะตกดินแล้วเจ้าค่ะ"

มือหนาราวกับครีมเหล็กคว้าข้อมือบอบบางก่อนจะออกแรงบีบ  เอ่ยด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยว

"ข้าจะลืมสตรีแพศยาที่ปีนเตียงข้า  สร้างความอัปยศให้ข้าได้อย่างไรกัน  เสิ่น ชิง เวย"

"นายท่านรบกวนท่านปล่อยข้าด้วย  ท่านอาจจะเคยเห็นคนใบหน้าคล้ายข้าจึงเข้าใจผิด"

"แต่เด็กที่หน้าตาเหมือนข้าเช่นนี้  มิใช่พยานในคืนนั้นของเราหรือ  อืมท่าทางฉลาดไม่น้อย  เจ้าเลี้ยงได้ดีจริงๆ   แบบนี้ข้าจะได้ไม่เหนื่อยมากนัก"

มือหนากำลังจะคว้าข้อมือบุตรชายนาง  เสิ่นชิงเวยปัดออกพร้อมกับเอาบุตรชายมาไว้ด้านหลังกกางแขนปกป้อง

"ไสหัวไป  เผยซ่างกวน  อย่ามาแตะต้องบุตรชายข้า  เจ้าไม่มีสิทธิ์  เสี่ยวหยวนกลับบ้าน"

เสิ่นชิงเวยอุ้มบุตรชายกลับบ้าน  ร่างอรชรอ้อนแอ้นนั้นอุ้มเด็กวัยห้าขวบลงเขาดูลำบากนัก   นางอยากหนีหรือเด็กคนนั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าลูกเขา  

"หึ..ข้ายังอยู่ตรงนี้ทั้งคนคิดหาพ่อใหม่ให้บุตรชายข้าหรือแม่ตัวดีเสิ่นชิงเวยข้ามีเรื่องให้เจ้าชดใช้นับไม่ถ้วนเชียวล่ะ" 

เผยซ่างกวนปล่อยนางไปก่อนเขาต้องไปพบกับคนที่นัดหมาย  วันนี้ไว้ชีวิตนางหนึ่งวัน