ตำนานรักสามชาติสามภพ 1

•อรัมภบท•

"

"ในเพลาที่เห็นดอกบุหงานี้ ให้นึกถึงตอนที่เรามีความสุขด้วยกันนะแม่พลอย"คำคำนี้ยังคงก้องอยู่ในหูและตรึงอยู่ในใจของข้าตลอดมา ไม่เคยลืม เหมือนดั่งว่าคำนี้ได้เปล่งออกมาเมื่อครู่เท่านั้นเอง

...เป็นเวลากว่าหลายปีแล้ว ที่ข้าต้องคอยมองดูคนที่ข้ารัก ต้องล้มหายตายจากไปทีละคน ทิ้งไว้ให้เหลือแต่ข้าเพียงผู้เดียว ไม่ว่าจะกี่สิบปี หรือยาวนานมามากกว่าร้อยปี ข้าต้องคอยย้ายไปในที่ต่างๆ เพื่อไม่ให้ผู้อื่นมองว่า ข้าเป็นคนประหลาด ไม่แก่ไม่เฒ่า ข้าต้องทนทุกข์ทรมานกับความเดียวดายแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่กัน หรือคำว่า อสงไขย มันไม่มีที่สิ้นสุดกันนะ  (พลอย)

...ข้าขอสาปแช่งเจ้าด้วยวาจาว่า!!! ไม่ว่าจะกี่ภพกี่ชาติ ข้าจะคอยจองเวรเจ้าข้าจะแย่งชิงของที่ข้ารักมาเป็นของข้าให้ได้ ขอให้เจ้าต้องทนทุกข์ทรมาน ทนดูคนที่เจ้ารัก ตายไปทีละคน จะตาย ก็ไม่ได้ตาย!!  (สารภี)

...ข้าขอสาบานว่า ไม่ว่ากี่ภพกี่ชาติ เราจะเกิดมารักกัน และเคียงคู่กันอย่างนี้ทุกชาติไป ดั่งน้ำคู่เรือ เสือคู่ป่า ทรายคู่ทะเล ไม่ว่าเจ้าจะอยู่แห่งหนใด ข้าจะตามหาเจ้าด้วยความสเน่หาแม้ต้องพลิกแผ่นฟ้า หรือมหาสมุทร "ข้ารักเจ้า"  (คุณหลวงไกร)