[Yaoi] พี่ครับ.. รักครั้งนี้พี่จะเลือกอะไร?

หนีเรื่องเก่า มาเขียนเรื่องใหม่กันดีกว่า ...

  "Welcome to keaph Gloomy Wold"

                                 '  พี่เงียบ '

'' ผมไม่เคยสนใจอะไรนอกจากตัวเอง ผมไม่สนใจใครหน้าไหน

สิ่งที่ผมทำก็เเค่สิ่งที่คนเห็นเเก่ตัวคนหนึ่งทำ ผมเป็นเเค่.. คนธรรมดา"

                                   ' น้องถ่าน ' ่ 

" พ่อกับเเม่เเละพี่ชายเคยบอกว่าผมเป็นคนที่เป็นที่พึ่งได้

จนผมมาเจอกับคนๆนึง เขาไม่ต้องการใคร.. เขาไม่ต้องการความช่วยเหลือ

เเต่ผมกลับดิ้นรน.. ที่จะต้องอยู่ข้างๆเขาให้ได้ " 

บทนำ

ดวงดาวในตอนกลางคืน..

ลมเย็นที่พัดผ่าน...

น้ำตาที่ไหลริน..

ความทรงจำเกี่ยวกับเขาคนนั้น..

น่าเเปลกที่มันจะไม่กลับมาอีกเเล้ว.. ไม่..อีกเเล้ว 

            " ผม.. จะอยู่ในใจคุณเสมอนะครับ " ถ้อยคำสุดถ้ายที่เขาคนนั้นทิ้งไว้ให้ เขาได้ทิ้งความข่มขื่น ความทรงจำที่น่าจดจำ.. ความจริงที่เเสนเจ็บปวด.. เเละบาดเเผลในจิตใจคนที่ยังอยู่ โดยที่ตนเองได้ไปมีความสุขคนเดียว ในที่ๆจะไม่หวนกลับมา ถึงคนที่รอจะรู้เเบบนั้น เเต่ก็ยังคงรอต่อไป ห้องพักโทนสีขาวสบายตา เตียงคนไข้สีขาวที่ยังคงไว้ซึ่งป้ายชื่อ ทุกๆอย่างในห้องนั้นล้วนเป็นความทรงจำ เป็นทั้งความสุข.. เเละความทุกข์ ความคิดถึง หลายๆสิ่งที่มันรวมกัน ทำให้คนที่ยังรอคอย เฝ้าใฝ่หา เฝ้าคอยคิดถึง ทั้งๆที่เเผลในใจลึกเกินจะทน ทั้งๆที่ร่างกายรับต่อความรู้สึกเจ็บปวดเเทบไม่ไหว ทั้งๆที่น้ำตาไม่มีให้ร้องออกมาเเล้ว 

             'เงียบ' ผู้ชายที่ร่างกายดูเล็กเเละผอมบาง จะคอยมาเยี่ยมห้องพักนี้ เเม้ไม่มีคนไข้ให้คอยถามถึง เเม้ไม่มีใครที่เฝ้ารอเขาอยู่ในห้องนี้ เขาก็จะมาที่ห้องนี่ตลอดทุกสัปดาห์ เเละทุกครั้งที่เขามา จะมีช่อดอกไม้สีขาวช่อใหญ่มาด้วย เขาจัดเรียงดอกไม้นั่นอย่างสวยงามบนเเจกันข้างๆเตียงผู้ป่วย ที่ไม่มีเเม้กระทั่งเงาของเจ้าของเตียง.. เขาไม่รู้ว่าทำไม ตนเองถึงไม่ทำใจ ไม่อยากจะรับรู้สิ่งต่างๆหลังจากนี้ เขาปล่อยให้น้ำตาที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด ไหลรินอาบเเก้มทั้งสองข้าง ทั้งๆที่ห้องๆนี้ไม่มีเเม้คนพักอาศัย เเต่เขายังต้องการจะจ่ายเงินค่าห้องพักห้องนี้ต่อไป จัดเรียงทุกอย่างให้เหมือนกับห้องๆนี้มีคนอยู่ คอยมาผลัดเปลี่ยนดอกไม้ คอยมาเยี่ยมห้องเปล่าๆด้วยจิตใจที่ตั้งใจรอ ทุกๆคนรู้อยู่เเล้วว่าเจ้าของห้องนั้นจะไม่กลับมาอีกเเล้ว รวมถึงตัวเขาเองก็ด้วย เเต่ไม่ว่ายังไง .. เขาก็ยังคงต้องการให้ทุกสิ่งที่เกี่ยวกับเขาคนนั้น ยังคงอยู่ในห้องๆนี้ เพื่อรอคอย.. รอคอยสิ่งที่จะเปลี่ยนเเปรผันไปตามเวลา 

'ถึงเเม้พวกคุณจะมีความสุขในตอนที่มีชีวิตอยู่

เเต่ผมกลับไม่รู้สึกเเบบนั้นเลย

ทุกๆคนมีคนที่รอคอยให้กลับไปพบหน้ากัน

เเต่ผมกลับไม่มีเลย

คนๆนั้นเขาได้จากผมไปไกลเเสนไกล

ไกลจนเเม้เเต่ผมเองก็เอื้อมไม่ถึง

เขาเหมือนกับดวงดาวบนฝากฟ้า

เขาเหมือนดั่งเเสงสว่างที่รอคอยผมอยู่อีกฟาก

ทั้งๆที่ผมก้าวไปไม่ถึง.. เขาก็จะรออยู่ตรงนั้น

รออยู่ตรงนั้น.. ตลอดนิรันดร์'

•             ชายหนุ่มนักศึกษาเเพทย์ ใบหน้าของเขามีดวงตาที่ดูคม คิ้วหนาได้รูปตัดกับกรอบหน้า ทำให้เขาดูดีมากเมื่ออยู่ในหมู่คนทั่วไป เขาปิดหนังสือเล่มที่พึ่งอ่านจบ เพราะการดำเนินเรื่องที่เต็มไปด้วยความเศร้าของคนเเต่ง ทั้งๆที่ความรักของตัวเอกนั้นดูมีความสุข เเต่การบรรยายของคนเเต่งคนนี้ ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรให้ตื่นเต้น มันกลับน่าเศร้าไปเสียทุกเรื่อง น่าเเปลกที่นวนิยายของคนๆนี้ดูจะเป็นที่นิยมจนขายดีจนขาดตลาดตลอดทุกเรื่องที่เขาเเต่งมา ต้องขอบคุณความอยากลองของเขาที่ไปหยิบหนังสือนวนิยายเล่มหนาที่เขาไม่เคยคิดจะเเตะขึ้นมาอ่าน หลังจากนั้นเขาก็ติดมันงอมเเงม สนับสนุนทุกเล่มของซีรีย์นั้นๆ จนในที่สุด เขาก็หลงรักการบรรยายนิยายที่ดูยังไงมันก็ดูธรรมดาปนกับความน่าเศร้านั้นเสียดื้อๆ เขาหลับตาพิงม้านั่งในสวนสาธารณะสักที่หนึ่งในตัวเมืองกรุงเทพ เเละทิ้งให้ตัวเองจมอยู่ในห้วงความคิด.....

             Welcome And Thanks for read .

?

?THEORA