Please come back to me...(Prince of tennis)

เนื้อเรื่อง

Why don't you know that I cannot live 1 minute 1 second without you?

As long as you are here, as long as you are next to me,

nothing else matters. 

(ทำไมเธอไม่รู้ว่าฉันไม่สามารถอยู่เเม้เเต่หนึ่งนาทีหนึ่งวินาที โดยที่ไม่มีเธอ ?

เเค่เธอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆฉัน

อย่างอื่นก็ไม่จำเป็นอีกเเล้ว...)

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 24/12/XXXX

ณ ห้องชทรมเทนนิสเฮียวเท

“มุคาฮิคุงพรุ่งนี้วันคริสมาสไปเที่ยวกับฉันนะจ๊ะ”

“ไม่ๆมุคาฮิคุงต้องไปกับฉันต่างหาก”

“ฉันย่ะๆมุคาฮิคุงต้องไปกับฉัน!!”

“โว้ย!!ฉันไม่ไปกับใครทั้งนั้นแหละ!!”เสียงโวยดังมาจากเด็กหนุ่มผมแดง

“…มุคาฮิคุงT^T”

“ไปเลยนะ!!ไปให้พ้น!!คริสมาสบ้าบออะไรกัน!!ฉันไม่สน!!”มุคาฮิ กาคุโตะตะโกนเสียงดังลั่นก่อนที่จะหันไปเตะ

โต๊ะที่ตั้งอยู่ข้างตัวเขา

“ปะ…ไปกันเถอะพวกเรา”เด็กสาวเมื่อครู่รีบวิ่งออกไปทันที

“ฮ้าว~นายไปอารมณ์เสียกับเรื่องอะไรมาอ่ะกาคุโตะ=___=”จิโร่ที่เพิ่งจะตื่นนอนถามอย่างสงสัย

“ยุ่ง!!”ว่าแล้วกาคุโตะก็เดินออกจากห้องชมรมไป

“เป็นอะไรของเขาน่ะ?”ชิชิโดะเอ่ยถามเบาๆ

“สงสัยหงุดหงิดเรื่องรุ่นพี่โอชิทาริล่ะมั้งครับ”โจทาโร่ตอบ

“อ่อ…เรื่องนั้นน่ะเหรอ”

“หึๆๆ”เสียงหัวเราะดังมาจากผู้จัดการชมรมอย่างซาคากิ

“หวังว่าพวกนายยังคงไม่ปากโป้งเรื่องนั้นให้กาคุโตะรู้หรอกนะ”อาโตเบะเอ่ยยิ้มๆ

“ครับ~”

“ยูชิ!!คนใจร้ายยยยยยย>O<”กาคุโตะนอนดิ้นไปมาอยู่บนเตียงในห้องนอนตัวเอง

……….

…….

“คนบ้าใกล้วันคริสมาสแล้วแท้ๆหายหัวไปไหนกันนะ”เด็กหนุ่มเอ่ยกับตัวเองเบาๆ

พอนึกถึงใบหน้าเจ้าของฉายาอัจฉริยะแห่งเฮียวเทน้ำตาของเขาก็พาลจะไหลออกมา

“ฮึกๆยูชิน่ะ…ใจร้ายที่สุดเลยT T”ว่าแล้วกาคุโตะก็เอาหน้าซบลงบนหมอนเพื่อปกปิดน้ำตาที่ไหลออกมา

………….

……..

ฉันมันไม่สำคัญสินะ…

…นายถึงได้ทิ้งฉันไป…ยูชิ

‘อาโตเบะ~ยูชิอยู่ไหนอ่ะ?ทำไมวันนี้ไม่เห็นหน้าเลย~’

‘กาคุโตะ…ยูชิน่ะ…’

‘…อะไรเหรอ?’

‘ยูชิไม่อยู่แล้วนะกาคุโตะ…’

‘………’

‘หมอนั่นน่ะ…ไปแล้ว’

ทุกครั้งที่นึกถึงมักจะทำให้เด็กหนุ่มผมแดงน้ำตาไหลเสมอ

ไปไหน?นายไปอยู่ที่ไหนยูชิ?

วันพรุ่งนี้เป็นวันคริสมาสแล้วนะ…ฉันอยากจะอยู่กับนาย

“ติ้ดๆ…ติ้ดๆๆ”เสียงโทรศัพท์มือถือของกาคุโตะดังขึ้น

นิ้วเรียวปาดคราบน้ำตาบนใบหน้าออกเบาๆแล้วกดรับโทรศัพท์

“มีอะไรเหรอฮิโยชิ?”

(รุ่นพี่มุคาฮิวันพรุ่งนี้กัปตันสั่งให้เข้าชมรมตอนเช้าด้วยนะครับ)

“อืมขอบใจที่โทรมาบอกนะ”

(ครับ)

แล้วกาคุโตะก็กดตัดสายไป

ร่างเล็กลุกไปปิดไฟก่อนที่จะเข้านอน

25/12/XXXX

“อาโตเบะทำไมเรียกมาแต่เช้าเลย=O=”เมื่อมาถึงกาคุโตะก็รีบยิงคำถามใส่ทันที

“ก็มาซ้อมน่ะสิ-__-“

“ตอนเช้า!!?OoO!!”

“ใช่-__-“

”ม่ายอาววววว~>O<”

“ไปซะกาคุโตะ-__-+(ชิ้ง)”

“อ้ากกกกกกไม่ไป!!>__<”

“ตัดออกจากการเป็นตัวจริง!!ดีมั๊ย?-__-^”

“อาโตเบะใจร้าย>3<^”

แล้วกาคุโตะก็เดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องชมรม(ด้วยความไม่เต็มใจยิ่ง=__=;;)

“โทรศัพท์ครับ”เสียงแหบใหญ่จากคาบาจิเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดมาให้ผู้จัดการทีม

เขามองหน้าจออยู่สักพักก่อนที่จะกดรับพร้อมรอยยิ้ม

“อรุณสวัสดิ์ยูชิ^___^”

“โจทาโร่วันนี้ไปทานข้าวด้วยกันมั๊ย?ที่บ้านฉัน”ชิชิโดะเอ่ยชวนรุ่นน้อง

“เอ๋?บ้านของชิชิโดะซังเหรอครับ?”หมาน้อยแห่งเฮียวเทเอียงคอถามอย่างไม่เชื่อ

“อืม=///=ได้มั๊ย?”

ใบหน้าเขินอายของรุ่นพี่ที่เคารพรักทำให้โจทาโร่ยิ้มออกมาอย่างง่ายดาย

“ไปสิครับ”

“แล้วจะบอกให้แม่ทำอาหารให้สุดฝีมือเลยตกลงนะ”

แง่งๆๆๆๆหงุดหงิดๆอิจฉาไอ้พวกมีคู่โว้ยยยยย>O<

กาคุโตะนึกด่าในใจ จะเสียงดังก็ไม่ได้เดี๋ยวไอ้ชิชิโดะมันเอาแร็คเก็ตฟาดหัว-__-;;

“อืมบุนตะคุงก็รอผมอยู่ที่หน้าสถานีรถไฟนะเดี๋ยวผมไปรับ^ ^”เสียงคุยโทรศัพท์ดังมาจากจิโร่ผู้หลับใหล

ทำมาเป็นคุยกับแฟนชิชะ!!หมั่นไส้!!

“แล้วนายไม่พาทากิไปเที่ยวเหรอฮิโยชิ?-____-^”กาคุโตะถาม

“ไว้ตอนเย็นน่ะครับ”

อ้ากกกกกเกลียดนักไอ้พวกมีคู่!!!>^<!!

ยูชิ…นายหายไปไหนนะ?

นัตย์ตากลมโตมองไปทางล็อคเกอร์ของโอชิทาริ

‘ยูชิซักเสื้อบ้างรึเปล่าเนี่ย?’

‘ซักสิ…ถามทำไมเหรอ?’

‘แหวะ~เหม็นจะแย่’

‘ไม่ต้องมาเบ้หน้าเลยว่าให้เขาของตัวเองหอมนักรึไง?’

‘หอมดิ’

‘งั้นขอหอมหน่อยสิถ้าแน่จริง’

‘ยูชิบ้า!!ฉันไม่เล่นด้วยแล้ว’

‘ไม่ต้องหนีเลยนะกาคุโตะ!!มาให้ฉันหอมซะดีๆขอหาว่าเสื้อฉันเหม็น’

‘ไอ้คนฉวยโอกาส!!ปล่อยฉันนะ!!>///<’

“รุ่นพี่กาคุโตะเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ?”โจทาโร่ยื่นหน้าเข้าไปถามอย่างเป็นห่วง

“ห๊ะ!!ฉะ…ฉันเป็นอะไรเหรอ?”

เด็กหนุ่มถามอย่างงงงวย

“ก็ผมเห็นรุ่นพี่ยิ้มคนเดียวมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว-___-;;ก็นึกว่าจะต้อง…”

“พาส่งโรงพยาบาลบ้า-__-“ชิชิโดะพูดต่อ

เค้าไม่ได้บ้านะT^T

ณ เวลาเลิกเรียน(ช่างเร็วจริงๆ=__=;;)

“ไม่ไปฉลองคริสมาสด้วยกันเหรอ?กาคุโตะ”อาโตเบะถามเมื่อเห็นลูกทีมกำลังจะเดินออกไปจากห้อง

“ไม่ไป…ฉันอยากกลับบ้าน”ว่าแล้วเจ้าตัวเล็กก็รีบเดินออกไปทันที

“สองทุ่มที่ร้านซูชิประจำนะกาคุโตะ!!นายต้องมา!!”อาโตะเบะตะโกนออกไป

ไม่รู้!!ฉันไม่รู้!!คริสมาสที่ไม่มียูชิ!!ฉันไม่อยากจะเจอมัน!!

มือเล็กถูกยกขึ้นมาปิดหูขาเรียวรีบวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

“กลับมาแล้วครับ!!”พอมาถึงบ้านกาคุโตะก็วิ่งเข้าห้องนอนตัวเองก่อนที่จะปิดประตูเสียงดัง

“ไม่มียูชิ…มันไม่สนุกเลยนะ”

‘กาคุโตะของขวัญคริสมาสอยากได้อะไร?’

‘ตุ๊กตา!!เอาตุ๊กตาตัวใหญ่ๆ>w<’

‘ของแบบนี้จะไปหามาจากไหนล่ะเนี่ย?’

‘ไม่รู้อ่ะแต่ฉันอยากได้นี่นา’

‘ถ้าหาเจอจะซื้อให้’

‘เย้!!แล้วยูชิไม่อยากได้อะไรเป็นพิเศษบ้างเหรอ?’

‘ฉันอยากได้กล่องเพลง’

‘เอ๋…คนอย่างยูชิอยากได้ของแบบนั้นด้วย?’

‘พูดเหมือนกับคนอย่างฉันไม่เหมาะกับกล่องเพลงเลย-____-^’

‘ก็ใช่น่ะสิ ฮะๆ^O^’

‘นี่แหนะๆอย่างฉันจะชอบของแบบนั้นไม่ได้รึไง?’

‘อย่ามาขยี้ผมฉันดิ!!ยูชิใจร้าย>O<’

‘ก็ท่าทางนายมันหน้าหมั่นไส้นี่นา’

ภาพในวันนั้นยังคงไหลเข้าสู่สมองของเขา

ก่อนที่ยูชิจะหายตัวไป

“อุตส่าไปซื้อมาให้แล้วเชียว”นัยน์ตากลมโตเสมองไปยังกล่องเพลงที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ

เฮ้อ…

…เราเนี่ย…

…บ้าชะมัด…

จะได้ให้รึเปล่า…ก็ไม่รู้?

กาคุโตะปิดเปลือกตาลงเบาๆก่อนที่จะเข้าสู่ห้วงนิทรา

“เจ้ากาคุโตะจะมามั๊ยนะ?”ซาคากิเอ่ยเบาๆพร้อมกับมองนาฬิกาข้อมือ(สุดหรู)ไปด้วย

“จะสองทุ่มอยู่แล้วนะทำไมกาคุโตะไม่มาซักทีล่ะ?”จิโร่ถามก่อนที่จะยกมือมาปิดปากเพื่อที่จะหาว

“โธ่เว้ย!!ทำไมชักช้าอย่างนี้เนี่ย!!?เฮ้ย!!ฮิโยชิโทรไปเรียกเด๊ะ!!”ชิชิโดะตบโต๊ะอย่างอารมณ์เสียก่อนที่จะหันไปสั่งรุ่น

น้อง

“ครับ”ว่าแล้วฮิโยชิก็กดโทรศัพท์เพื่อโทรหากาคุโตะ

(ตืดๆๆๆๆๆๆ)

“รุ่นพี่ชิชิโดะไม่มีคนรับสายอ่ะครับ”ฮิโยชิบอก

“โทรตามให้ได้!!ทุกคนสลับกันโทร!!เราต้องตามเจ้ากาคุโตะมันมาให้ได้!!!!>O<!!”อาโตเบะที่โกรธจัดออกคำสั่ง

ทำให้ลูกทีมทุกคนควักโทรศัพท์ออกมาพร้อมกันก่อนที่จะสลับกันโทร

“กาคุโตะ…”

“ยูชิ!!นั่นนายใช่มั๊ย?”ร่างเล็กเรียกชื่อคนตรงหน้านี้ออกมาด้วยความดีใจ

“…กาคุโตะ…ฉันน่ะ…”

“อะไร?นายเป็นอะไรไปน่ะ?”

“ฉันคงจะอยู่กับนายไม่ได้แล้วล่ะ…เพราะฉันไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว”ยูชิเอ่ยออกมาอย่างเศร้าสร้อย

“…!!”กาคุโตะถึงกับช็อค ขาก้าวไม่ออกร่างกายก็ขยับไม่ได้

“……..”

“…ไม่จริงใช่มั๊ย?นายต้องอยู่กับฉันสิ…”

“ฉันมาที่นี่เพื่อจะบอกลากับนาย…ลาก่อนนะกาคุโตะ”แล้วยูชิก็เดินจากไป

“ฮึกๆ…นาย…นายจะทิ้งฉันไม่ได้นะ…ฮึก…ฉันต้องการนายโอชิทาริ ยูชิ!!”กาคุโตะตะโกนทั้งน้ำตา

“…….”

“ยูชิ!!”ขาเล็กรีบวิ่งตามร่างสูงไปแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะตามทัน

ฉันจะต้องเสียนายไปตลอดกาลงั้นเหรอ?

ไม่เอาเด็ดขาด!!

“ยูชิ!!ขอร้องล่ะกลับมาหาฉันเถอะ!!”

“…….”

“ยูชิ!!!”

โครม!!

“แว้กกกกกกกกเจ็บ~!!> <”กาคุโตะร้องเสียงดังลั่น

เอ…นี่มันห้องเรานี่หว่า=___=

“ฝัน…งั้นเหรอ?”ร่างเล็กพูดอย่างเพ้อๆมือเรียวยกขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเบาๆ

ฝันร้ายชะมัด…

“ติ้ดๆ…ติ้ดๆๆๆๆๆ”เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“ชิชิโดะ?จะโทรมาทำไมเนี่ย?”

คิ้วบางขมวดเข้าหากันก่อนที่จะกดรับสาย

“ฮัล…”

(ไอ้กาคุโตะบ้า!!!!!!!!ตอนนี้นายอยู่ที่ไหนห๊ะ!!นี่จะสองทุ่มแล้วนะ!!มาที่ร้านประจำเดี๋ยวนี้!!!!ถ้าไม่มาอาโตะเบะ

กับซาคากิจะตัดนายออกจากการเป็นตัวจริง!!!!!!>O<!!จำไว้ด้วย!!ด่วน!!ตู๊ดๆๆ)

ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรเลยนะ=[]=!!

แล้วฉันไปบอกนายตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าฉันจะไปน่ะ!!

เฮ้อ…แต่ก็…เบื่อ…

ร้านประจำงั้นเหรอ?

ไหนๆก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว…ออกไปซักหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง?

กาคุโตะหยิบเสื้อโค้ตมาสวม

เอ…แล้วกล่องเพลงนั่น…ให้ซาคากิก็คงได้มั้ง?

ร่างเล็กเดินไปหยิบก่องเพลงใส่กระเป๋าเสื้อโค้ตก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังร้านประจำ

20.10น.

“เฮ้ยๆกาคุโตะมาแล้วๆๆๆ> <”บุนตะร้องอย่างดีใจ

“ฉันรู้สึกว่าจิโร่จะชวนบุนตะมาคนเดียวนะ”อาโตะเบะเอ่ยก่อนที่ซาคากิจะ…

“แล้วพวกนายจะมาที่นี่ทำไมล่ะห๊า~!!!>O<”

สมาชิกชมรมเทนนิสโรงเรียนสาธิตริคไค!!

“จะมาไม่ได้รึไง?ที่นี่มันที่สาธารณะนะครับคุณผู้จัดการวง”คิริฮาระ อาคายะยักคิ้วอย่างกวนประสาท

“-______-^^ไอ้เด็กไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง”

“พ่อ!!ผมกลับมาแล้ว”เด็กหนุ่มหน้าตาเหมือนลิงภูเขา(=___=;;)เดินเข้ามาภายในร้าน

“ทาคาชิมาช่วยงานที่ร้านเร็ว!!วันนี้ลูกค้าเยอะ”

“อ้าว~แล้วพวกเพื่อนๆผมจะนั่งไหนล่ะเนี่ย”

หน้าตาแบบนี้ช่างคุ้นเคย-___-?รึว่า…

แล้วเฮียวเททุกคนก็จ้องไปทางกลุ่มผู้มาใหม่

“ซูชิ^O^”

“รุ่นพี่โมโมะช่วยเงียบๆหน่อยสิครับ”

“เซซุน…รึเนี่ย?”โจทาโร่เอ่ยออกมาอย่างตกใจเล็กน้อย

“อ้าว~เฮียวเทกับสาธิตริคไคนี่^____^”ฟูจิ ชูสึเกะ

“หวัดดี~^O^คุณอาโตเบะคุณซานาดะแล้วก็คุณยูคิมูระ”โมโมชิโระ ทาเคชิ

“หัวหน้าลิงภูเขากับลิงภูเขา-O-“เอจิเซ็น เรียวมะ

“สวัสดี^ ^”โออิชิ ชูอิจิโร่

“ชิส์-__-^”ไคโด คาโอรุ

“จะแอบเก็บข้อมูล…ดีมั๊ยนะ?-___-+”อินูอิ ซาดาฮารุ

“…………-_____-”เทะสึกะ คุนิมิสึ

“ยินดีต้อนรับนะ^____^นี่เป็นร้านของฉันเอง”คาวามูระ ทากาชิ

“โออิชี๊~!!!!!!>O<ช่วยช้านด้วยยยยยยยย”เสียงโวยวายออกมาจากนอกร้านของคิคุมารุ เอจิ

“เกิดอะไรขึ้น!!?เอจิ!!?”โออิชิรีบกลับออกไปนอกร้าน

แล้วภาพที่โออิชิเห็นคือ…

“แน่จริงนายก็กระโดดให้สูงกว่าฉันสิ!!คิคุมารุ!!>o<!!”

“มุคาฮิ~!!!นายปล่อยฉันเถอะT^T”

กาคุโตะกำลังเกาะอยู่บนหลังของเอจิ!!

“กระโดดให้สูงกว่าฉันก่อนเดะ!!>O<”

“นี่นายอารมณ์เสียเรื่องอะไรเนี่ย!!?ทำไมต้องมาลงที่ฉันTOT”

“มุคาฮิ!!ปล่อยเอจิเถอะนะ”โออิชิเดินเข้าไปขอร้อง

“ห่วงกันดีนักใช่มั๊ย?!!งับ!!”แล้วร่างเล็กก็กัดหูของเอจิด้วยความหมั่นไส้

และ…ส่งผลให้ผู้ถูกกระทำร้องเสียงดังลั่น

“อ้ากกกกกกกกกกกก>O<ฉันเจ็บน้า~!!!!มุคาฮิTTOTTปล่อยช้านนนนนนนนนน”

“เฮ้ย!!เกิดอะไรขึ้น!!?”กัปตันเฮียวเทและคนอื่นๆในร้านวิ่งออกมาดูเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น

แล้วทุกคนก็ลงความเห็นว่า…

สงสัยเครียดเรื่องยูชิแหงแซะ=[]=!!

“กาคุโตะ!!”ทากิรีบวิ่งเข้าไปห้าม

“แล้วอย่างงี้หูคิคุมารุจะขาดไม่ละเนี่ย-__-;;”บุนตะเอ่ย

“นั่นสิแต่คงจะไม่มั้ง?^ ^;;”ยูคิมูระสมทบ

“เค้าเจ็บน้า~!!!!โออิชี้!!ช่วยช้านทีTTOTT”เอจิก็ยังคงโวยวายไปเรื่อยๆ

“เฮ้ยๆรีบไปช่วยเร็ว”ว่าแล้วทุกคนก็รีบตรงเข้าไปเพื่อที่จะแยกกาคุโตะออกจากคิคุมารุ

เวลาต่อมา

“แฮ่กๆๆๆ”เสียงหอบของพวกเฮียวเทและเซซุนโดยมีสาธิตริไคเป็นผู้ดูอยู่ห่างๆ

“อ้าว~เอาออกได้แล้วเหรอ?เสียดายแฮะอยากจะเห็นคุณคิคุมารุไม่มีหู”อาคายะบ่น

“ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าหรอกนะไอ้ตาแดง!!อย่าเห็นความทุกข์ฉันเป็นเรื่องสนุกสิเฟ้ย!!T^T”เอจิโวยวายก่อนที่จะยกมี

ขึ้นมาลูบหูตัวเองเบาๆ

“คิคุมารุมีจุดอ่อนที่หูรึ?อย่างงี้ต้องจำ”ศาสตราจารย์แห่งริคไคเอ่ย

“จะบ้ารึไง!!ไอ้มนุษย์ข้อมูล!!>O<”เอจิหันไปโวยใส่เร็นจิต่อ

“เฮ้ย!!ว่าฉันได้แต่ห้ามว่ารุ่นพี่ยานางิเด้!!”อาคายะรีบตอกกลับทันที

เออ!!หวงนัก!!

“โออิชี๊~!!ฉันเจ็บหูอ่ะT^T”เมื่อเป็นอย่างงั้นเอจิจึงหันไปอ้อนคนรัก

“โอ๋ๆไม่ร้องนะๆ”โออิชิลูบหัวเอจิเบาๆเป็นการปลอบ

“กาคุโตะ!!เป็นบ้าอะไรถึงไปกัดหูคิคุมารุล่ะเนี่ย”ซาคากิดุ

“ก็…ก็…”ผู้ถูกดุพูดค้างไว้แค่นั้นก่อนที่ความเสียใจที่ถูกเก็บไว้ก็ระเบิดออกมา

“เฮ้ย!!กาคุโตะร้องไห้ทำไม?”จิโร่รีบวิ่งเข้ามาปลอบเพื่อนรักทันที

“ยูชิ!!!ฉันอยากเจอยูชิ~!!ฮือๆๆเอายูชิมานะ!!TOT”

“ฮะ…ห๊ะ!!O[]O!!”สมาชิกชมรมเทนนิสเฮียวเทร้องพร้อมกัน

“นี่พวกเราแกล้งกาคุโตะแรงเกินไปรึเปล่าเนี่ย?”ทากิเอ่ยเบาๆกับฮิโยชิ

“อะไร?ก็โอชิทาริอยู่ชทมรมเดียวกับนายไม่ใช่รึไง?”คิคุมารุที่อยู่ใกล้ที่สุดจำเป็นต้องเข้าไปปลอบ

“ฮึกๆไม่…ฮึก…มีตารึไงกันเล่า…ยูชิอยู่ซะที่ไหน?!!หมอนั่นทิ้งฉันไปไหน...ฮึก…ก็ไม่รู้”กาคุโตะเอ่ยพร้อมกับเสียง

สะอื้น

“อาโตเบะ”แล้วซาคากิก็ทำท่าทางให้อาโตเบะเข้าไปในร้าน

“ยูชิใจร้าย!!T^T”

“นั่นสิ…ใจร้ายมาก”

“เฮ้ย!!!O[]O!!”

ต้นเสียงนั่นทำให้ทุกคนในบริเวณนั้นเผลร้องออกมาอย่างไม่รู้ตัวก่อนที่จะเอามืออุดปากไว้

“หมอนั่น…ฮึก…ไม่บอกฉันเลยว่าไปไหน…ฮึกๆ…จู่ๆก็หายตัวไป”

“อืมๆ”

“ฉันเครียด…ฮึก…จนจะเป็น…ฮึกๆ…บ้าอยู่แล้ว”

“เหรอ”

“วันคริสมาส…ฉันอยากจะอยู่กับยูชิ…ฮึก…ฉันอยากจะอยู่กับยูชิอยากจะมอบของขวัญให้…ฮึก”

“หึๆ”

“หัวเราะเรื่องอะไรน่ะห๊ะพวกนายฉันไม่ตลกด้วยนะ!!”

ทันทีที่ร่างเล็กเงยหน้าก็พบกับ…คนที่เขาคิดถึงคนที่เขาอยากอยู่ด้วย…มาตลอด

“ยูชิ…”

โอชิทาริ ยูชิสวมชุดตุ๊กตากบตัวใหญ่(เฮือก!!=[]=;;)มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าตอนนี้กาคุโตะเห็นเขา

แล้ว

ความรู้สึกมันเข้ามาตีกาคุโตะเต็มไปหมด ดีใจที่พบ…โกรธที่ถูกทิ้ง…อยากจะหัวเราะกับชุดของคนตรงหน้า

สุดท้าย…ก็ออกมาทางน้ำตาอีกครั้ง

“ยูชิ…นายใส่ชุดบ้า…ฮึกๆๆ…อะไรน่ะ?T____T”

“ใครนะ…บอกว่าอยากได้ตุ๊กตาตัวใหญ่ๆน่ะ^ ^”

“T^T”

“อุตส่าห์หางานพาร์ทไทม์ทำตลอดสองวันเลยนะเนี่ย”

“ที่นายหายตัวไป…”

“ก็ไปหาเงินมาทำตุ๊กตาตัวใหญ่ๆไง^___^”

“…กบเนี่ยนะToT”

“ก็เหมาะกับกาคุโตะนี่นายชอบกระโดดเหมือนกบไม่ใช่เหรอ?”

“แล้วเอามาใส่ทำไมเนี่ย?T T”

“ก็ชอบอ่ะ…”

“ยูชิอ่ะ…บ้าที่สุดเลย!!TOT”

“แล้วพอใจมั๊ยล่ะ?”ร่างสูงว่าก่อนที่จะขยับเข้าไปใกล้กาคุโตะแล้วดึงร่างเล็กนั่นเข้ากอด

อ้อมกอด…อ้อมกอดที่เขาโหยหามาตลอดสองวัน

กาคุโตะกอดตอบพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเรื่อยๆ

“นายยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลยนะ ตกลงพอใจกับของขวัญชิ้นนี้มั๊ย?=3=”

“พอใจสิT T///”ตอนนี้ใบหน้าของกาคุโตะเริ่มเป็นสีแดงฝาดเพราะร่างสูงเริ่มเอาใบหน้ามาคลอเคลียแก้มเขา

“เฮ้ยๆทำอะไรก็หัดดูรอบๆซะบ้างโลกนี้ไม่ใช่ของพวกนายคนเดียวนะเฟ้ย!!”ไคโดอดที่จะเอ่ยไม่ได้

ก็ภาพข้างหน้ามันขัดลูกกะตา-___-^

“หงุดหงิดเรื่องมุคาฮิกับโอชิทาริหรือน้อยใจที่ฉันไม่มีของขวัญให้กันแน่?”ว่าแล้วอินูอิก็โยกหัวไคโดไปมา

“มะ…ไม่เกี่ยวกับรุ่นพี่ซักกะหน่อย-*-///”เจ้างูน้อยรีบเดินหนีออกไปทันที

“ไปง้อซะสิอินูอิขืนปล่อยไว้นานเดี๋ยวก็ง้อยาก”ฟูจิบอกกับเทนนิสข้อมูล

“รู้แล้วล่ะน่า”แล้วเจ้าตัวก็เดินตามไป

“ของขวัญคริสมาส…เอาไปซะสิ”กัปตันเซซุนเอ่ยก่อนที่จะยื่นของสิ่งหนึ่งมาให้

“อะไรเหรอ?เทะสึกะ?”ฟูจิรับมาอย่างงงๆเพราะของที่อยู่ในมือเขาจะเป็นหมอนก็ไม่ใช่ตุ๊กตาก็ไม่เชิงเพราะมันมีเส้น

ไหมพรมออกมาจากส่วนบนซะด้วย

แล้วมันคืออะไรล่ะเนี่ย-___-?

“…ก็…นายยังไงล่ะขอโทษนะฝีมือการตัดเย็บฉันมันอยู่ในขั้นแย่”พูดไปหน้าขาวๆของบุโจวก็เริ่มเป็นสีชมพูอ่อนๆ

ทั้งอายและเขิน

ฟูจิมอง(สิ่งที่เทะสึกะเรียกว่า)ตุ๊กตาอีกครั้งมีไหมพรมสีน้ำตาลออกมาจากส่วน(ที่คาดว่าน่าจะเป็น)หัวสวมชุดตัว

จริงของเซซุนอยู่

“มิสึจังก็มีส่วนที่น่ารักกับเขาเหมือนกันนะเนี่ย^-^”ฟูจิเขย่งตัวเข้าไปกระซิบข้างๆหูเทะสึกะ

“-///-ฟูจิ!!ถ้าเกิดคนอื่นได้ยินมาจะว่ายังไง”

“หึๆๆๆ^-^+”

“เอจิเซ็น!!”ว่าแล้วโมโมชิโระก็โยนตุ๊กตาแมวหน้าตากวนบาทาให้กับเรียวมะ

“เอาให้ผม?”เรียวมะเลิกคิ้วอย่างสงสัย

“อืม…ทำเองด้วยถ้าทิ้งล่ะก็…”ร่างสูงค่อยๆขยับเข้าไปใกล้เรียวมะก่อนที่จะจูบริมฝีปากเล็กเบาๆ

“นายโดนมากกว่านี้แน่^O^”

“อะ…ไอ้รุ่นพี่บ้า!!!!>///<”

“เหอะ”บุโจวของริคไคเมินหน้าหนีจากภาพตรงหน้า

กล้าชะมัดมาสวีทกันอยู่หน้าร้านคนอื่นเค้า

แต่แล้วซานาดะก็รู้สึกถึงแรงสัมผัสที่แก้มของเขา

“O///Oเซอิจิ!!”

“เก็นอิจิโร่นี่น่ารักจัง^___^”แล้วคนที่กระทำก็แลบลิ้นออกมาเหมือนล้อเลียน

“เริ่มแล้วเหรอเนี่ย…งั้นก็”ชิชิโดะมองของในมือตัวเองก่อนที่จะยื่นมันไปให้รุ่นน้องที่เค้ารักที่สุด

“ชะ…ชิชิโดะซังให้ผม…ให้ผมจริงๆเหรอครับ?”โจทาโร่ถามอย่างไม่มั่นใจ

“ก็เห็นอยู่นี่รับไว้สิ-///-^”ยิ่งพูดหน้าก็ยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ

โจทาโร่ยื่นมือไปรับสิ่งนั้นมา

สร้อยเงินราคาแพงที่เขาเคยบ่นว่าอยากได้

“เอาไปใส่ไม้กางเขนของนายซะอันเก่ามันใกล้จะขาดเต็มที”

“ครับชิชิโดะซัง^///^”

“เรียกชื่อฉัน”

“ระ…เรียวซัง”

“ดีมากโจทาโร่”ว่าแล้วมือหนาก็ยกขึ้นไปลูบหัวโจทาโร่อย่างเอ็นดูและรักใคร่

“เข้าร้านกันเถอะข้างนอกมันหนาวนะ!!พวกนายคงไม่คิดจะสวีทกันจนถึงเช้าใช่มั๊ย?”เสียงโวยดังมาจากซาคากิทำ

เอาหลายคนที่กำลังสวีทกันอยู่ต้องหยุดลงก่อนที่จะค่อยๆทยอยกันเข้าไปในร้าน

เหลือเพียงแต่…

“นายไม่เข้าไปในร้านเหรอ?”ยูชิเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าร่างเล็กไม่ขยับไปไหน

“อยู่อย่างนี้มันอุ่นดี”ไม่ว่าเปล่ากาคุโตะยังเอาหัวซุกลงบนอกของยูชิอีกด้วย

ชุดนี้มันดีอย่างงี้นี่เอง^O^

“ฉันคิดถึงนายแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว”กาคุโตะพูดด้วยน้ำเสียงกระแทกเล็กน้อย

“งอนรึ?”

“อืมงอนมากด้วย”

“หึๆระหว่างที่ฉันหยุดเรียนฉันก็คิดถึงนายมากเหมือนกัน^ ^”

“….”

“แต่ก็ต้องอดทนล่ะเพราะกาคุโตะอยากได้ตุ๊กตาตัวใหญ่ๆนี่^ ^”

“….”

“….”

“ขอบคุณมากๆเลยนะยูชิT^T”ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาทั้งน้ำตา

“ขี้แย~วันนี้ร้องไปกี่ครั้งแล้วฮึ?”

“ไม่รู้ไม่ได้นับToT”

“^_____^”

“ยูชิ…นายยังอยากได้กล่องเพลงอยู่มั๊ย?”กาคุโตะถามก่อนที่จะเช็ดน้ำตาออกเบาๆ

“อืม”ยูชิพยักหน้ารับ

มือเล็กค่อยๆล้วงลงไปหยิบกล่องเพลงที่ตนซื้อมาให้คนตรงหน้าแต่เอามาให้ซาคากิ

“ตอนแรกนึกว่านายจะไม่มาฉันเลยกะว่าจะเอาให้ซาคากิแต่ตอนนี้เจ้าของตัวจริงมันมาแล้ว”

ยูชิรับมันมาดูอย่างสนใจก่อนที่จะมองเสี้ยวหน้าของกาคุโตะที่มัวแต่หาไออุ่นจากตัวเขา

“น่ารักนะ”

“ตั้งใจเลือกสุดๆเลยล่ะ”

“ฉันหมายถึงนายไม่ใช่กล่องเพลงนี่”คำพูดของยูชิทำเอากาคุโตะเด้งตัวออกมาทันที

“O///O!!”

“ฮะๆๆหน้าแดงยังไงนายก็ยังดูน่ารักอยู่ดีนั่นแหละ”

“ยูชิบ้า!!>///<”มือเล็กปัดป่ายไปทั่ว กาคุโตะพยายามที่จะตีคนตรงหน้าเพราะความเขินแต่ฟาดลงไปทีไรร่างสูงก็

หลบได้หมดแถมยังสามารถรวบตัวเขามากอดใหม่อีกด้วย

“ยะ…ยูชิ~!!>//O//<”

ยังไม่ทันที่กาคุโตะจะพูดอะไรอัจฉริยะแห่งเฮียวเทก็โน้มตัวลงมาปิดปากเขาโดยการจูบ

ร่างเล็กดิ้นอยู่ในอ้อมกอดซักพักก่อนที่จะยอมจำนน

เป็นเวลานานกว่ายูชิจะถอนจูบออกมา

ก่อนที่ใบหน้าคมเข้มจะเลื่อนไปกระซิบข้างหูกาคุโตะเบาๆ

“สุขสันต์วันคริสมาสนะครับที่รัก”

--END--

(ต่ออีกซักหน่อย-__-;;)

“อิจฉาคนมีคู่โว้ย!!!!!”แจ็คกัลโวยลั่นหลังจากที่มองดูคู่รักนอกหน้าต่างนั่นแล้ว

“ช่วยเงียบๆเสียงหน่อยฉันจะอ่านหนังสือ-__-+”ยางิว ฮิโรชิเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์

“ยังดีที่นายมีไอ้สิบแปดมงกุฎกวนบาทานิโอนั่น!!แต่หนุ่มหล่ออย่างฉันไม่มีใคร~!!โคตรจะแซดเลยTTOTT”

“นายว่าใครนะ”

“ก็ไอ้นิโอสิบแปดมงกุฎกวนบาทาไงเล่า”

“-____-++”

“ขะ…ขอโทษนะ”แจ็คกัลรีบขอโทษทันทีเมื่อรู้สึกถึงรังสีมาคุรอบๆตัวยางิว

“หึๆยังอ่อนหัดอยู่นะแจ็คกัล”ว่าแล้วคนที่ส่งสายตาพิฆาตไปให้แจ็คกัลเมื่อครู่ก็ถอดแว่นออกพร้อมกับจัดการผม

ของตัวเองให้เข้าที่

“นะ…นะ…นิโอ!!!!”นิ้วสีแทนชี้คนตรงหน้าอย่างตกใจ

“ใช่แล้ว^___,^+”

“แล้วยางิว…”

“นั่งอยู่นี่ไง”สิ้นเสียงนิโอผู้มีนามว่าสภาพบุรุษก็โผล่อออกมายิ้มเล็กน้อย

“รีบๆจัดการเดี๋ยวฉันจะป้อนซูชิให้นาย^ ^”

“ได้”มือเรียวของนิโอขยับไปมาราวกับเตรียมตัวต่อสู้

“แว้กกกกกกกกกกกก”แล้วเสียงร้องโหยหวนของแจ็คกัลก็ตามมา-___-;;

โอ้~!!อาเมน _/l\_

-- END2 --

……………………..

…………………..

……………….

…………..

……….

……

…

..

.

********** จบจริงๆแล้วล่ะคราวนี้ ^ ^;; **********