Forbidden Dessert

เนื้อเรื่อง

    ย้อนไปเมื่อ 2 ปีก่อน.....  ณ คฤหาสน์ตระกูลโนอาห์
ยามเย็นที่แดดทอแสงอย่างเกียจคร้าน ส่งผลให้ลอร์ดทีกี้ มิกส์ รู้สึกสบายอารมณ์จนออกมานั่งทำลายปอดตัวเองและเพิ่มมลพิษให้กับอากาศอย่างที่ปกติไม่เคยเป็น (เอาแต่หนีออกไปเที่ยวประจำ)

แต่แล้วบรรยากาศดีๆก็ถูกขัด.. " ทีกี้~~~~!!!! "  สาวน้อยตาคมตะโกนด้วยระดับเสียงเสียงกี่เดซิเบลก็ไม่รู้ล่ะ แต่มันก็มากพอที่จะทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งเอามือปิดหูทันที

" อะไรของเธอน่ะ โร้ด " หายตกใจแล้วก็เหลียวมองไปยังต้นเสียง ที่ตอนนี้ยืนเท้าสะเอวหน้าบึ้งอยู่ไม่ไกล
" มานั่งเก๊กท่าอยู่ตรงนี้นี่เอง ฉันตามหานายตั้งนานแน่ะ"
" เหรอ.. " ทีกี้เลิกคิ้วขึ้น พลางนึกสงสัยว่าแม่คุณมีเรื่องอะไรสำคัญมากนักรึ ถึงได้ทำท่าว่าหงุดหงิดขนาดนั้น  ....แล้ว เจ้าร่มที่น่าสงสารก็ถูกใช้เป็นยานพาหะนะเหมือนเคย แต่เขาเลือกที่จะถามว่าเธอมีธุระอะไรแทนที่จะต่อล้อต่อเถียงให้ได้เรื่อง

" ฉันจะจัดปาร์ตี้ฉลองวันฮาโลวีนไงล่ะ น่าสนุกใช่มั้ย "   โร้ดพูดพลางยิ้มแป้น
" แล้ว.... "
" ฉันก็อยากให้นายมาร่วมงาน และช่วยไปบอกคนอื่นด้วย.. "  เด็กสาวเสริมเมื่อเห็นสีหน้าของทีกี้ " นี่เป็นงานที่ฉันตั้งใจจัดมาก ต่อให้ฉันต้องใช้อะไรก็ตาม งานนี้ต้องสมบูรณืแบบที่สุด จำไว้นะทีกี้ "
" อะ.. คร้าบๆ เข้าใจแล้ว จะไปเดี๋ยวนี่ล่ะ "  ว่าแล้วชายหนุ่มก็รีบชิ่งทันที    เลยไม่ทันได้สังเกตุแววตาที่มีประกายบางอย่างของเด็กสาว

//////////////////////////////////////////////////////////

สายลมพัดพากลิ่นอายของฤดูใบไม้ร่วงและความหนาวเย็นน้อยๆมาปะทะ  ใบไม้สีส้มแดงเริงระบำไปตามพระพายเหมือนเป็นชั้นม่านบดบังทัศนวิสัยของชายหนุ่มอย่างจงใจ
' ให้ตายสิ หมอนั่นไปอยู่ไหนกันนะ '   ลอร์ดทีกี้ย่นอุบเมื่อยังหาตัวคนที่ต้องการไม่เจอ  แม้เวลาจะล่วงเลยมานานมากแล้ว  ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด แต่.....
ฟุ่บบบบบ  เสียงของเหล่าใบไม้ที่พร้อมใจกันร่อนถลาลงสู่พื้นดิน  เผยภาพที่ทำเอาชายหนุ่มตาค้าง  อารมณ์เมื่อครู่หายวับไปราวกับเป็นเรื่องโกหก

ก็สิ่งที่เขาเห็นในตอนนี้  ท่ามกลางแสงสีส้มอ่อนยามพระอาทิตญืใกล้ลับฟ้า เด็กชายร่างผอมบางนั่งปิดตาพริ้มพิงโคนต้นไม้ใหญ่อย่างเป็นสุข ใบหน้ายามหลับทำให้ดูต่างไปจากทุกที
นั่นทำให้ทีกี้แทบลืมหายใจ ขาทั้งสองก้าวยาวๆเข้าไปหา  แล้วค่อยๆย่อตัวลงอย่างเงียบเชียบ ราวกับตกอยู่ในภวังค์  นิ้วเลื่อนไปแตะริมฝีปากที่เผยอขึ้นราวกับเชิญชวน  ใบหน้าคมเข้มโน้มต่ำลงเรื่อยๆ  และ....

ซ่าาาาาาาา!!!!!!!  สายลมเย็นๆที่พัดมาวูบใหญ่ดึงสติให้กลับมาทันควัน   ' นี่เรากำลังจะทำอะไรน่ะ... ' ขณะเดียวกันมือก็ปัดไปโดนพวงแก้มเย็นเฉียบ  ' ก็มานอนตากลมอยู่นานสองนาน เฮ้อ เดี๋ยวก็ได้เป็นหวัดกันพอดี '
ความคิดที่จะต่อว่าเด็กน้อยระเหยหายไปหมดแล้ว ที่ทำตอนนี้ก็แค่เขย่าตัวคนขี้เซาเบาๆเท่านั้น
" เดวิด ตื่นได้แล้ว  ...ได้ยินมั้ยเนี่ย เด.. "
" หืม  นั่นเจสเหรอ "  ร่างเล็กขยี้ตา  ดูท่าจะยังงัวเงียอยู่
" นี่นายมองยังไงน่ะ ฉันทีกี้ ต่างหากเล่า หล่อออกขนาดนี้ดูเป็นเจ้าเจสได้ไง "            (คนเขียนอ้วกกก)
" ห่ะ เอ๋ ทีกี้...!! " เด็กหนุ่มเบิกตากว้างทันทีเมื่อรู้ว่าคนที่พยายามปลุกเขาอยู่คือใคร
" ทำยังกับเห็นผีงั้นแหล่ะ รีบลุกเร็วเข้าสิ ขืนชักช้ามีหวังโดนยัยนั่นเชือดเอาแน่ "  ทีกี้พูดพลางดึงตัวเดวิดให้ลุกขึ้น   " หือ นี่นายหน้าแดงๆนะ เป็นไข้เหรอ "
" ปะ เปล๊า " แขนเล็กๆสลัดออกจากการเกาะกุม แล้วเดวิดก็รีบเดินจ้ำไปยังคฤหาสน์   โดนไม่ยอมหันกลับมามองชายหนุ่มอีกคนแม้แต่น้อย

///////////////////////////////////////////////////////////

ห้องนั่งเล่นที่บัดนี้ถูกโยงด้วยริบบิ้นสีดำส้ม สลับกับผืนผ้าสีแดงเข้าชุดกันกับช่อกุหลาบที่โชยกลิ่นหอมมาจากมุมหนึ่งของห้อง รวมถึงแสงสลัวและเสียงเพลงจากออร์แกนชั้นดีบรรเลงคลอเบาๆ ทำให้ที่นี่เป็นดั่งภาพเนรมิต
  .....งดงาม .....ล่องลอย ......ลึกลับ
แต่ดูเหมือนบุรุษผู้หนึ่งจะไม่ค่อยมีสมาธิกับสิ่งบรรเทิงรอบข้างมากนัก  ทีกี้ยังคงยืนพิงกำแพงอยู่เงียบๆ   สายตาทอดไปยังกลุ่มคนที่กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน

" เบื่อเหรอทีกี้ "  สาวน้อยเจ้าของงานโผล่เข้ามาอย่างไม่ให้ซุ่มให้เสียง  แต่ชายหนุ่มก็ดูไม่ค่อยตกใจอย่างที่เธอหวังเท่าไหร่เลย
" เปล่าหรอก เธอจัดงานไดัเยี่ยมมากเลยโร้ด "  ถึงปากจะพูดอย่างนั้น  แต่ก็คงไม่หันมาทางเธอ ราวกับมีสิ่งอื่นที่น่าสนใจยิ่งนัก
........มองอะไรอยู่นะ      ทันทีที่ไล่สายตาไปทางเดียวกัน  ก็พบคำตอบ   แล้ว..แทบจะทันทีเช่นกัน สาวน้อยคลายยิ้มเจ้าเล่ห์  ก่อนวิ่งไปกลางห้อง

" เอาล่ะ!!! "  เสียงใสดังขึ้น   ดึงให้ทุกคนหันไปดู  " ฉันมีเกมส์น่าสนุกมาให้เล่น  ...กติกาคือ  ไฟจะดับเป็นเวลา 5 นาที ภายใน 5 นาทีนี้ พวกนายจะทำอะไรใครก็ได้ แต่ต้องไม่ให้เจ้าตัวรู้ "  โร้ดปรายตามาที่ทีกี้อย่างมีความหมาย
" เอ้า  เริ่มได้ "  เด็กสาวยกมือขึ้นเป็นสัญญาณ  แล้วทันใดนั้นทั้งห้องก็ตกอยู่ในความมืดทันที
ใช้เวลาซักพักกว่าจะทำความเข้าใจสิ่งที่ได้ยิน  จากนั้น  ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความปั่นป่วน    เสียงร้องดังปนกับเสียงหัวเราะเบาๆ
ดูจะมีคนเดียว  ที่ยังคงนิ่งเฉย...
แต่แล้ว  ท่ามกลางเสียงเอะอะ ทีกี้รู้สึกได้ว่ามีบางคนกำลังย่องเข้ามาช้าๆ  เขายังคงทำเป็นไม่รู้สึกตัว  ใจพลางคิดว่า จะจับตัวคนที่คิดลองดีให้อยู่หมัด
สัมผัสอุ่นนุ่มประทับลงบนริมฝีปากของชายหนุ่ม  ทั้งแผ่วเบาและรวดเร็ว  เล่นเอาเขาอึ้งไปชั่ววินาที  แค่วินาทีเดียวจริงๆ.......

และเมื่อแสงสว่างติดขึ้นมาอีกครั้ง  ภายในห้องนั่งเล่น  ร่างของคนสองคนก็หายไปแล้ว!!

' ...อย่างที่คิดไว้เลย  ทีกี้ อย่าลืมเลี้ยงขนมฉันด้วยล่ะ ฮิฮิ '
-----------------------------------------------------------------------

ตุ้บบ...
ร่างค่อยๆลืมตาอย่างกล้าๆกลัวๆขึ้นเมื่อรับรู้ว่าอ้อมแขนที่รัดแน่นเมื่อครู่ปล่อยเขาเป็นอิสระ
เดวิดหันขวับไปมองคนที่หิ้วตนเองมาจากงานเลี้ยง  ไม่ใช่ใครที่ไหน..
" ทีกี้..!? "  คำพูดที่ไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบ ลอดออกมาจากริมฝีปากบาง ดวงหน้าตกใจระคนเขินอายยิ่งทำให้ร่างบอบบางดูยิ่งน่าหลงใหล
" ไง  เดวิด.. " ชายหนุ่มเคลื่อนกายเข้ามาใกล้   ใกล้เสียจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ  ใกล้เสียจนกลัวว่า เสียงหัวใจที่เต้นแรงตอนนี้จะดังไปถึงหูของหนุ่มร่างสูง
" จะ.. จะทำอะไร "   เด็กชายถามเสียงสั่น เขาอยู่ในห้องส่วนตัวของทีกี้สองต่อสอง และคนอื่นก็อยู่ในงานปาร์ตี้ที่ห้องนั่งเล่นถัดลงไปถึงสามชั้น
เดวิดกลืนน้ำลาย   ตอนนี้เขาอยู่ในสถาณการณ์ล่อแหลมที่สุดเลยนะ!!

ชายหนุ่มยังคงเงียบ  มีเพียงนัยตาที่ส่องประกายแห่งความต้องการเด่นชัด..  ขณะทีร่างเล็กหาทางเลี่ยงออกไป แรงมหาศาสก็โถมลงมา เด็กน้อยถูกตรึงไว้กับเตียงนุ่มด้วยกำลังของชายหนุ่มอีกคน
" ทีกี้  ปล่อย!! "   การดิ้นรนขัดขืนไม่ได้ก่อให้เกิดผลอันใดเลย ตรงกันข้าม มันกลับยิ่งยั่วอารมณ์ของคนตรงหน้าให้ปะทุหนัก
ร่างสูงจัดการดึงเสื้อตัวบางออก ก่อนมอบจุมพิตเร่าร้อน  แต่คนดื้อก็ยังคงไม่ยอมโอนอ่อนไปง่ายๆ ถึงเรียวปากจะโดนบดขยี้จนช้ำแดงก็ตามที
" ทำตัวไม่ดีอย่างนี้ ต้องถูกลงโทษ.. "  ชายหนุ่มกระซิบข้างหูอย่างที่คนฟังเสียวสันหลัง แล้วก็ส่งลิ้นออกมาโลมเลียทั่วใบหู พร้อมขบกัดเบาๆ แต่ปฏิกริยาตอบสนองมีเพียงสีระเรื่อย้อมแก้มเนียนเท่านั้น

   นั่นทำให้ความอดทนของทีกี้ถึงขีดสุด
ริมฝีปากพรมจูบเรื่อยลงมา สร้างรอยแดงฝากไว้ทั่วผิว ก่อนจะมาวนเวียนอยู่ที่หน้าอก ลากลิ้นวนไปจนถึงยอดแล้วจึงดูดเม้มอย่างกระหาย    ร่างบางปิดตาแน่น แต่เสียงครวญครางกลับดังขึ้นเรื่อยๆ
มือก็เลื่อนลงไปช้าๆ  แล้วกระชากอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายออกไปทันที พร้อมกับจัดการเสื้อผ้าของตนเช่นกัน ชายหนุ่มไล่สายตาไปทั่วเรือนร่างที่ถูกเปิดเผยอย่างพึงใจ  แต่เมื่อเริ่มใช้มือสัมผัสจุดอ่อนไหวคนที่หยุดขัดขืนก็เริ่มถอยหนีอีกครั้ง
พร้อมกันที่สายลมยะเยือกพัดอู้เข้ามาทางหน้าต่าง เด็กชายสะดุ้งโหยงเมื่ออะไรบางอย่างที่เย็นจัดซึ่งถูกหอบมากับลมโปรยลงทั่ว  จนโผกลับเข้าไปหาไออุ่นโดยหารู้ไม่ว่า มันจะร้อนยิ่งกว่าเพลิง
ทีกี้อมยิ้มกับการกระทำของเด็กชาย  พลางมองไปยังกลีบดอกไม้สีแดงสดที่มีหิมะเกาะพราว   " หนาวหรือ เดวิด "  คนถูกตามปรือตาขึ้นก่อนพยักหน้าเบาๆ  " เขาว่าหนาวเนื้อ  ก็ต็องห่มเนื้อ สินะ "   " ..?! มะ ไม่เอา!! " จะบอกปฏิเสธ
แต่สายไปเสียแล้ว  ชายหนุ่มฉุดขาเล็กขึ้นมาพาดบ่า  ก่อนจะใช้ปากกลืนกินส่วนนั้นเอาไว้ ส่วนมือก็ค่อยๆส่งนิ้วดันเข้าไปในร่างกายของเด็กน้อยพร้อมกับกลีบอ่อนบางของบุปผาน้ำแข็ง
ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อสิ่งแปลกปลอมที่ผ่านเข้ามามีอุณหภูมิต่างกันสุดขั้ว    " อ๊ะ มะ ไม่ ไม่.. เอาออก อะ เอาออกไป!! "  แต่ถึงจะร้องห้ามอย่างไรก็ไม่เป็นผล  จะขยับหนีก็ไม่ได้
ทั้งความอุ่นชื้นที่ไล่เลีบไปตามแนวยาว ตวัดหยอกล้อกับส่วนปลาย และนิ้วที่ดันเข้าออกพร้อมควานหาจุดอ่อนไปทั่ว ทั้งหมดนั่นทำเอาอุณหภูมิของร่างบางพุ่งพล่านจนแทบหลอมละลาย
คลื่นแห่งตัณหาโถมเข้าใส่ครั้งแล้วครั้งเล่า  เกินกว่าที่จะทานทนไหว ทำได้แต่เพียงใช้มือจิกเตียงนอนจนผ้ายับยู่  เสียงครางหวานก็ดังอย่างห้ามไม่ได้อีกต่อไป

แล้วจู่ๆ ทุกอย่างก็หยุดลง
เด็กชายลืมตาที่ฉ่ำเยิ้มขึ้น  ใจหนึ่งก็ยินดีที่มันจบลง แต่อีกใจก็หงุดหงิด เนื่องจากความต้องการยังคงค้างคาอยู่ในกาย  สิ่งที่เขาเห็นคือรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจนั่น  และสิ่งที่ได้ยิน...
" ก็เห็นนายบอกว่าไม่ต้องการ ฉันเลยไม่อยากฝืนใจ "   ......มันก็ฝืนใจมาตั้งนานแล้ว เพิ่งจะมาหยุดอะไรตอนนี้  " แต่ดูเหมือนนายอยากอะไร แต่ฉันไม่รู้เนี่ยสิ เพราะงั้น..."
ร่างบางถูกช้อนขึ้นมาด้านบน    " นายทำเองแล้วกัน "   เด็กชานหน้าร้อนฉ่า  พยายามที่จะลุกออกมาให้พ้น  แต่ร่างกายมันไม่ตะตามที่เขาสั่ง ซ้ำยังเรียกร้องให้เขาทำมัน
เดวิดเคลื่อนกายเข้าไปจับบ่าแกร่งไว้ แล้วค่อยๆทิ้งตัวลง ให้แก่นปรารถนานั่นเข้ามาในตัวทีละนิดก่อนขยับสะโพกขึ้นลงไปตามความต้องการ  เสียงร้องดังปนเสียงหอบหายใจ ไม่นานธารสีขุ่นก็ถูกปลดปล่อย
ชายหนุ่มใช้ปลายนิ้วแตะหยาดน้ำนั้น แล้วใช้ลิ้นตวัดเลียโดยที่ยังคงมองลึกเข้าไปในดวงตากลมโต  " หวาน.."  สิ้นคำ ร่างเล็กสะบัดหน้าพรืดก่อนยันตัวออกมาอย่างเชื่องช้า แต่..

" นายจะรีบไปไหน ฉันยังไม่พอเลย " ทีกี้พูด พร้อมกระชากเด็กชายให้ล้มลงมาอีกครั้ง แล้วกดร่างเล็กให้นอนคว่ำหน้าอย่างง่ายดาย  แก่นกายถูกกระแทกเข้าไปและดึงออกอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะสอดเข้าไปอีกครั้ง
ผิวเสียดสีครูดกับเยื่อบาง รุนแรง และไม่ใยดีว่าร่างที่รองรับจะเจ็บปวดแค่ไหน  เด็กน้อยกรีดร้องออกมาสุดเสียงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงอาบแก้ม
" อย่าร้องไห้สิ  ฉันเห็นน้ำตานายแล้วยิ่งเกิดอารมณ์นะ "   สิ้นเสียง ความเร็วและความแรงของการเคลื่อนไหวก็เพิ่มอีกเป็นเท่าตัว  เข้ากระแทกจุดตายซ้ำๆ จนร่างบางสั่นสะท้าน ก่อนที่จะฝังมันเข้าไปเป็นครั้งสุดท้าย
ของเหลวบางส่วนไหลปะปนออกมากับโลหิต แต่ชายหนุ่มยังคงไม่ยอมถอนกายออก หากแต่ก้มลงไปกระซิบบางอย่าง  ที่ส่งผลให้แววตาของเด็กน้อยวูบไหว  ก่อนเปลือกตาจะหลุบลงพร้อมกับสติที่จมลงสู่ห้วงนิทรา

///////////////////////////////////////////
เด็กชายที่อยู่ในความฝันแห่งอดีตสะดุ้งตื่นเพราะความหนาวเย็นที่กระทบผิวกาย  นัยตาสะท้อนภาพที่ว่างเปล่า   ' เหมือนตอนนั้นไม่มีผิด '  สองปีก่อน ในวันนั้นที่เขาตื่นมาแล้วพบว่า 'ใครบางคน' ไม่ได้อยู่ข้างกาย
วันเวลาผ่านไป ทุกอย่างยังคงเดิม ใคนคนที่เย็นชา ก็ยังเย็ยชา ส่วนใครอีกคนที่เคยรัก ก็ยังรักหมดใจ  ร่างเล็กถอนหายใจ แล้วทรุดตัวลงที่โคนต้นไม้ใหญ่ เหมือนทุกครั้ง

     ก็รู้อยู่  ว่าเขาไม่เคยรัก  ..และไม่มีวันรัก

ทำไม  ความสัมพันธ์เพียงชั่วคืน  หากตัดใจได้  ก็คงไม่เจ็บอย่างนี้

.........ทำไมถึงไม่ทำ ?        ทำไม่ได้ ?

     ขนมหวานต้องห้าม  ยามที่มันวางยั่วยวนอยู่ตรงหน้า  ไม่เคยมีซักครั้งที่แข็งใจปฏิเสธมันไหว

แล้วก็ต้องตื่นมาพบกับความขมขื่น  ..ครั้งแล้ว ครั้งเล่า  ไม่มีวันจบสิ้น

สายธารแห่งเวลาไหลไป สายลมก็พัดเอาหิมะแรกของฤดูลงโปรยปราย  ร่างบางห่อไหล่ที่สั่นสะท้าน  สายตาที่ทอดมองไปยังปุยสีขาวมีน้ำใสเอ่อคลอ...
" มาทำอะไรแถวนี้น่ะ "  เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังพร้อมกับความอบอุ่นจากวงแขนที่โอบรัดแน่น   " ตัวเย็นเชียว " วงแขนกระชับขึ้นอีก ก่อนจะรับรู้ถึงเสียงสะอื้นเบาๆ ทีกี้เชยคางมนให้หันมาประจันหน้ากับตัวเอง
" ร้องไห้ทำไม    ไม่อยากให้ฉันกอดเหรอ "  ปากถามไปอย่างนั้น แต่มือกลับเลิกเสื้อเข้าไปสัมผัสผิวเนียนอย่างไม่เกรงใจ    " หรืออยากให้ทำมากกว่านี้ล่ะ " ชายหนุ่มยังคงยั่วเย้า
แต่แล้วคนช่างแกล้งก็ต้องเบิกตากว้าง  เมื่อจู่ๆแขนเรียวเล็กโน้มคอของเขาลงมามอบจุมพิตเร่าร้อน  แล้วถอนริมฝีปากพร้อมใบหน้าแดงซ่าน  แต่กระนั้นก็ยังคงเบียดร่างของตนเข้ากับร่างสูงอย่างมีนัย  ทีกี้เองก็ไม่คิดขัดศรัทธาเสียด้วยสิ

เด็กชายหลับตาลง  แต่รับรู้ได้ถึงทุกสัมผัส

                             ถึงจะต้องเจ็บปวดตลอดไปก็ช่าง
" อ๊ะ! "

ขอแค่นี้  ขอแค่นายจะเห็นฉันสำคัญบ้าง..

                        " อา  ..ทีกี้ "   เสียงหวานครางเรียกชื่อของคนตรงหน้าไม่หยุด

จะในฐานะของเล่น  หรืออะไรก็ตาม.....
                           ฉันจะขอรักนาย  ตลอดไป....