เรื่องนี้นางเอกเป็นวิศวกร - นิยาย เรื่องนี้นางเอกเป็นวิศวกร : Dek-D.com - Writer
×
NC

คำเตือนเนื้อหา

เนื้อหาของเรื่องนี้อาจมีฉากหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม

  • มีการบรรยายฉากกิจกรรมทางเพศ

เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน

กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหา หรือ อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด

    เรื่องนี้นางเอกเป็นวิศวกร

    ผู้จัดการโรงงานหล่อเนิร์ดมาอ่อยฉัน ทั้งที่เขามีแฟนอยู่แล้ว แต่ก็น่าแปลก ทำไมบุคลิกเขาเปลี่ยนไปหรือเขาคือคนละคนกัน

    ผู้เข้าชมรวม

    3,676

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    69

    ผู้เข้าชมรวม


    3.67K

    ความคิดเห็น


    6

    คนติดตาม


    90
    จำนวนตอน :  58 ตอน (จบแล้ว)
    อัปเดตล่าสุด :  9 มี.ค. 67 / 06:58 น.
    คำเตือนเนื้อหา NC

    มีการบรรยายฉากกิจกรรมทางเพศ

    loading
    กำลังโหลด...
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    ตัวอย่าง

    หลังเลิกงานฉันก็โดยสารแท็กซี่ตรงมายังร้านอาหารตามที่ได้ชื่อพิกัดมาจากคนนัดหมาย ฉันในชุดยูนิฟอร์มโรงงานสุดเก๋ เดินตัวลีบเข้ามาในร้าน ตามพนักงาน หลังจากฉันแจ้งว่ามากับใคร

    “ทำไมต้องมาร้านแพงขนาดนี้ด้วยค่ะ” หลังจากฉันนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับคุณแทนคุณคนรวย ฉันก็รีบถามขึ้นมาทันที ชุดฉันกับบรรยากาศของทางร้านเข้ากันมาก

    “ผมจ่าย”

    “มันไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือชุดฉันไม่เหมาะกับร้านเลย” ท่านผู้จัดการดูไม่ออกเหรอ ว่าชุดที่ฉันใส่มันไม่เหมาะกับร้านอาหารสุดหรูแห่งนี้

    “ก็เท่ดีนี่ อายเหรอ”

    “อายสิ เห็นฉันแบบนี้ ฉันก็มียางอยู่นะคะ ถึงมีน้อยก็เถอะ” ฉันเอาเมนูอาหารแผ่นใหญ่ขึ้นมาเปิดตรงหน้า ตอนพูดก็เลื่อนมันลงมาเล็กน้อยพองาม มันไม่ใช่แค่ขายขี้หน้านะ แต่มันดูไม่เหมาะกับร้าน คนอื่นเขาแต่งยังกับใส่ชุดราตรี

    “มียางคืออะไร”

    “ยางอายไงค่ะ”

    “ไร้สาระ! สั่งอาหารได้แล้ว” ไอ้คุณผู้จัดการดุฉันด้วยเสียงนิ่งเรียบอันทรงพลัง เขาก็พูดได้สิ เขาแต่งตัวอย่างหล่อ จากนั้นฉันก็เลยเลิกสนใจสายตาคนอื่นรวมถึงของเขา มาเปิดเมนูอาหารใบใหญ่อย่างจริงจังแทน

    “โอ้โฮ! อาหารน่ากินมากเลย สั่งได้ทุกอย่างเลยใช่ไหมคะ” ถึงฉันจะรู้ทั้งรู้ว่าเขาถ่ายรูปให้ดูน่าอร่อย แต่มันก็สามารถทำให้เจ้าแม่อาหารอย่างฉัน อึ้งได้อยู่ดี น่ากินทุกเมนูเลย ราคาแพงมากด้วย

    “มียำถั่วพูที่เธอชอบด้วยนะ”

    “คุณรู้ได้ยังไงคะ ว่าฉันชอบกินยำถั่วพู” ฉันมองจ้องคุณแทนคุณคนหล่ออย่างสงสัย ขอขั้นเวลารอคำตอบ พูดถึงความหล่อเหลาของผู้จัดการอายุน้อยร้อยล้านคนนี้ เขาหล่อมากจริง ๆ หล่อจนบางทีฉันแอบเขินเวลามองหน้าเขา

    “เดาเอา” หลังจากฉันจ้องเขารอคำตอบอยู่แสนนาน จนเมาความหล่อ ฉันก็ได้คำตอบอย่างที่คิดเอาไว้ ก็น่าจะเดานั่นแหละ ตอบตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง จะคิดทำไมตั้งเนินนาน ฉันรอจนเขิน

    “ทำไมเดาแม่นขนาดนั้นคะ” ฉันชมเขาออกมาจากใจ มันไม่ใช่เมนูที่น่าจะเดาถูกเลยด้วยซ้ำ ฉันขอหวยเขาดีไหม เขาต้องเดาถูกแน่เลย

    “แค่บังเอิญเดาถูก จะถามทำไมเยอะแยะ” คุณแทนคุณโวยวายขึ้นมาเหมือนคนทำความผิด ฉันงงมากนะ เขาจะก่อพิรุธทำไมก่อน ฉันยิ่งขี้สงสัยอยู่ด้วย

    “ค่ะ” แต่ฉันที่หิวมาก ก็เลือกที่จะพับเก็บความสงสัยไป หันมาตะลึงกับความหลากหลายของเมนูตรงหน้าต่อ บางเมนูในรายการอาหารที่ฉันเปิดผ่าน ขอสารภาพเลยว่าฉันอ่านชื่อไม่ออกด้วยซ้ำ ชื่อเมนูเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมดเลย

    “แฟนคุณจะว่าไหมคะ ที่คุณนัดฉันออกมาแบบนี้ ถึงแม้คุณจะไม่ได้คิดอะไรกับฉันก็เถอะ” ฉันพึ่งนึกได้ตอนเปิดเมนูไปเห็นภาพกุ้งสองตัวอยู่บนจาน คุณแทนคุณมีแฟนแล้ว เกือบลืมไปเลย

    “ผมไม่…”

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น