หลี่เวย วายร้ายย้อนเวลา

บนแคร่ไม้เก่าคร่ำครึเต็มไปด้วยรอยร้าว สภาพของมันประหนึ่งว่าผ่านการใช้งานมาอย่างหนักหลายปี บนนั่นมีร่างผอมแห้งของชายหนุ่มคนหนึ่ง

หลี่เวย เหม่อมองเพดานบ้านที่ซอมซ่อของตนเอง หยักเยื้อหยักไยมากมายเกาะติดตามมุมห้องเสริมสร้างให้สถานที่แห่งนี้ดูน่าอดสูมากกว่าเดิม

นานเท่าไหร่ไม่อาจทราบ ร่างบนแคร่ไม้ขยับตัวเล็กน้อย ทว่าไม่นานก็หยุดลง ฝ่ามือผอมแห้งจนหนังแทบจะติดกระดูกถูกบีบเข้าหากันแน่นด้วยความคับแค้นใจ

‘ทำไมฉัน...ควบคุมช่วงล่างไม่ได้?!’

ใบหน้าของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความขมขื่น ไม่รู้ว่าตนเองไปทำกรรมอะไรไว้ถึงต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้

หลี่เวยไม่ใช่คนของที่นี่ เขาได้แต่ก่นด่าโชคชะตาว่าเหตุไฉนตัวเขาจึงทะลุมิติข้ามกาลเวลามาเข้าร่างของชายพิการผู้นี้

ร่างบนเตียงนอนนิ่งอีกครู่ใหญ่ พยายามตั้งสติเรียบเรียงถึงความเป็นไปได้ ดวงตาลึกโบ๋ของเขากวาดมองโดยรอบ สำรวจทุกสิ่งที่เห็นก่อนจะสะดุดเข้ากับรถเข็นไม้ซึ่งจอดนิ่งอยู่ข้างเตียง

"เห้อ อย่างน้อยโชคชะตาก็ยังไม่ได้เล่นตลกกับฉันมากจนเกินไป" หลี่เวยกล่าวกับตัวเองด้วยความอดสู เรื่องแบบนี้เขาเคยอ่านเจอในหนังสือมามาก แต่ก็ไม่คิดว่าจะต้องมาประสบกับตัวเองแบบนี้!?

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาค่อนข้างเยอะ ดังนั้นหนึ่งตอนผมจึงเบ่งออกเป็นสองช่วง แต่ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะลงให้อ่านวันละตอนเลย ไม่ค้างแน่นอนครับผม