- Late night coffee -
แสงไฟสีฟ้าจากหน้าจอคอมพิวเตอร์สว่างจ้าอยู่ท่างกลางความมืดภายในห้องขนาดเล็ก
เบื้องหน้าของแสงนั้นสะท้อนให้เห็นใบหน้าภายใต้กรอบแว่นสีดำสนิทของชายคนหนึ่ง ชายผู้เป็นเจ้าของใบหน้าที่มักจะเรียบเฉยหากแต่ในตอนนี้กลับฉายแววขุ่นมัวอย่างเห็นได้ชัด
นัยน์ตาสีดำขลับที่มักดูเหนื่อยล้าถูกแต้มด้วยสีแดงจางๆจากเส้นเลือดภายในดวงตา เส้นผมสลวยสีดำยาวประบ่าที่มักดูยุ่งเหยิงถูกมัดเอาไว้ลวกๆ
อันเป็นลุคที่บ่งบอกว่าเขากำลังเข้าสู่โหมดลุยงานอย่างเต็มตัว
ไอซาวะ โชตะ บิดกายเล็กน้อยเพื่อคลายความเมื่อยจากการนั่งทำงานอยู่หน้าจอเป็นเวลานานก่อนนัยน์ตาที่ทอประกายอ่อนล้านั้นจะหันมองตัวเลขบนนาฬิกาที่ล่วงเลยมาจนถึงยามเที่ยงคืน
ลมหายใจยาวถูกถอดถอนออกมาอย่างเบื่อหน่ายก่อนที่เขาจะเริ่มตั้งสมาธิเพื่อโฟกัสกับงานที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง
หากแต่....
“ไอซาวะคุง....ยังไม่นอนอีกหรอ?”
น้ำเสียงทุ้มที่เจือไปด้วยความงัวเงียดังขึ้นมาจากด้านหลัง
และเมื่อหันไปก็พบกับร่างผอมสูงของชายผู้มีเส้นผมสีทองฟูฟ่องกำลังจ้องมองมาที่เขาด้วยท่าทางราวกับเด็กที่เพิ่งตื่นนอน
“ผมยังกรอกคะแนนไม่เสร็จน่ะครับ....ว่าแต่คุณเองก็ยังไม่นอนอีกหรอครับโทชิโนริซัง?”
เขาหันไปตอบคนตรงหน้าที่มักเข้านอนเร็วอย่างแปลกใจขณะร่างที่ยังดูกึ่งหลับกึ่งตื่นยังคงยืนขยี้ตาอย่างงัวเงีย
“พอดีว่าเผลอหลับไปงีบนึงแต่ตื่นมาแล้วไม่เห็นเธอก็เลยออกมาดูน่ะ....”
ชายผู้มีอายุมากกว่าเผยรอยยิ้มเจื่อนๆส่งให้ เขาเพียงตอบรับด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า ‘งั้นหรอครับ’
เมื่อคำตอบนั้นไม่ต่างจากที่คาดเอาไว้ ขณะคนตรงหน้าขยับกายเข้ามาใกล้เพื่อจ้องมองสิ่งที่อยู่บนหน้าจอของเขา
“หือ? คะแนนของห้องAงั้นหรอ? ใกล้เสร็จรึยังล่ะ?”
“ยังอีกยาวไกลเลยล่ะครับ...หลังจากนี้ก็ต้องสรุปรายงานส่งอาจารย์ใหญ่อีก
คุณจะเข้านอนไปก่อนเลยก็ได้นะครับ”
นัยน์ตาสีดำขลับกลับไปจ้องที่หน้าจอพร้อมกับคิ้วเรียวที่ขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างลืมตัวเมื่อนึกถึงหนทางอันยาวไกลที่จะหลุดพ้นจากภาระงานตรงหน้า
หากแต่ใบหน้าบึ้งตึงนั้นก็ต้องชะงักลงเมื่อสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิของฝ่ามือใหญ่ที่ถูกวางลงบนบ่าอย่างแผ่วเบา
“งานหนักแย่เลยนะ....มีอะไรให้ฉันช่วยบ้างรึเปล่า?”
น้ำเสียงทุ้มที่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงทำให้ในอกรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
เขาเพียงก้มหน้าลงเพื่อแอบซ่อนมุมปากที่เผลอยกรอยยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเช่นปกติ
“ไม่มีหรอกครับ คุณไปนอนเถอะ....”
“.....”
แม้จะถูกปฏิเสธแต่ร่างผอมสูงตรงหน้ายังคงจ้องมองเขาราวกับพิจารณาอยู่ชั่วครู่ก่อนฝ่ามือใหญ่นั้นจะเชยคางของเขาให้หันไปสบเข้ากับนัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างที่ราวกับท้องฟ้ากว้างนั่น....
“....!?”
“หวา....นึกแล้วเชียว! ไอซาวะคุงตาแดงไปหมดแล้วไม่ใช่หรอ?!
STOP! STOP! พักซักหน่อยเถอะนะ”
ร่างผอมสูงรีบกุลีกุจอไปหยิบยาหยอดตามาให้เขาก่อนจะขยับเก้าอี้ของเขาให้ถอยห่างออกจากหน้าจอสีฟ้าตรงหน้า
เขารับเอายาหยอดตามาหยอดอย่างว่าง่ายก่อนจะหันไปจ้องมองใบหน้าของคนมีอายุมากกว่าที่เผยรอยยิ้มพร้อมน้ำเสียงที่เจือด้วยความห่วงใยมาให้
“ไหนๆก็นั่งทำงานมาตั้งนานแล้ว...อยากจะพักดื่มกาแฟซักหน่อยมั้ยล่ะไอซาวะคุง?”
เขานึกทวนประโยคของคนที่มีอายุมากกว่าก่อนหันมองหน้าปัดนาฬิกาที่ค้างอยู่ที่เลข12พร้อมคำถามในใจว่านี่ควรจะเป็นเวลาที่เหมาะกับการดื่มกาแฟรึเปล่า?
แต่อาจเป็นเพราะงานของเขายังคงห่างไกลจากคำว่าเสร็จหากไม่มีกาแฟสักแก้วมาช่วยชีวิต
หรืออาจเป็นเพราะรอยยิ้มอันแสนอ่อนโยนที่ถูกหยิบยื่นให้จากคนตรงหน้า
สิ่งที่เขาตอบรับจึงมีเพียงแค่....
“ครับ....พักสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน....”
................................................
..............
เขานั่งลงบนโต๊ะทานข้าวเล็กๆภายในห้องครัวที่สว่างไสวด้วยสีสันอันอบอุ่นจากหลอดไฟโดยรอบ
นัยน์ตาสีดำขลับจับจ้องไปยังแผ่นหลังของคนอายุมากกว่าที่กำลังง่วนอยู่กับเครื่องชงกาแฟตรงหน้าก่อนเขาจะเป็นฝ่ายหลบสายตาเมื่อเผลอสบเข้ากับนัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างที่หันกลับมายิ้มให้
นัยน์ตาสีถ่านที่ดูอ่อนล้านั้นจึงเลือกที่จะหันมองออกไปภายนอกระเบียงเล็กๆที่อยู่ไม่ห่างจากโต๊ะทานข้าวเป็นการกลบเกลื่อน
แสงไฟในยามค่ำคืนที่เงียบสงบส่องกระทบกับระเบียงเหล็กภายนอกให้กลายเป็นภาพเงาสลัว
เสียงของรถยนต์จากถนนใหญ่ที่ฟังดูห่างไกลดังแว่วเข้ามาภายในห้องครัวเล็กๆเคล้าคลอไปกับเสียงของเครื่องชงกาแฟและเสียงกระทบกันเบาๆของแก้ว
เขาค่อยๆหลับตาลงอย่างผ่อนคลายเมื่อกลิ่นหอมของกาแฟล่องลอยไปในอากาศพร้อมปล่อยห้วงความคิดของตัวเองให้ล่องลอยตามออกไป
ก่อนที่บรรยากาศอันแสนสงบนี้จะถูกขัดด้วยน้ำเสียงทุ้มที่เขาชื่นชอบ...
“เอ้านี่....แก้วนี้ของไอซาวะคุง”
กาแฟแก้วเล็กถูกยื่นให้ตรงหน้า เขาจ้องมองคาปูชิโนร้อนส่งกลิ่นหอมกรุ่นอยู่ในแก้วลายแมวสีดำก่อนจะจับจ้องแก้วกาแฟลายกระต่ายอีกใบที่อยู่ในมือของคนตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ
“คุณเองก็ดื่มด้วยหรอครับ? เดี๊ยวก็นอนไม่หลับเอาหรอก.....”
ชายร่างสูงเลื่อนเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับเขาก่อนจะนั่งลงพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าขณะที่ปลายนิ้วเรียวไล้วนอยู่บนขอบแก้วที่มีไอน้ำลอยคุกรุ่นพร้อมเอ่ยด้วยท่าทางที่ราวกับขัดเขิน
“ก็ฉันอยากนั่งดื่มเป็นเพื่อนไอซาวะคุงนี่นา...ไหนๆพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดทั้งที.....”
“.....”
“ไม่ได้หรอ...?”
เมื่อเห็นว่าเขาเงียบไปเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างนั้นจึงเอ่ยถามด้วยสีหน้าราวกับกำลังขออนุญาต
เขาจ้องมองภาพนั่นก่อนเอ่ยตอบราวกับไม่ใส่ใจทั้งๆที่ตนเองนั้นเป็นฝ่ายใจอ่อนเช่นทุกครั้ง
“.......ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ...”
เขาตอบรับเสียงเบาก่อนจะจรดแก้วกาแฟเข้ากับริมฝีปาก สัมผัสของฟองนมนุ่มๆกับรสชาติของความขมที่ผสมกับความหอมหวานของนมพร้อมกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของผงซินนามอนที่โรยอยู่ด้านบน
ช่วยปลุกประสาทสัมผัสและให้ความรู้สึกผ่อนคลายได้ในเวลาเดียวกัน
นัยน์ตาสีดำขลับจับจ้องที่แก้วกาแฟลายแมวสีดำราวกับว่ามันมีความพิเศษอยู่บนแก้วลายเรียบๆนั่นก่อนจะเผลอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา...
“อร่อยจัง....”
เมื่อได้ยินดังนั้นเจ้าของเรือนผมสีทองที่กำลังจ้องมองภาพตรงหน้าก็หัวเราะออกมาเบาๆด้วยความเอ็นดูก่อนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงยินดี
“ฮะๆ กำลังคิดอยู่เลยว่าจะถูกปากรึเปล่า ดีจังเลยที่ไอซาวะคุงชอบ...”
เขาหยิบแก้วกาแฟขึ้นจรดริมฝีปากอีกครั้งและอีกครั้ง ก่อนจะรู้สึกถึงสายตาคมที่จับจ้องมาที่เขาอย่างไม่วางตา
และเมื่อเงยหน้าขึ้นสบสายตากับนัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างคู่นั้นก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังนั่งเท้าคางจ้องมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มกว้างอันแสนอ่อนโยน
“มีอะไรหรอครับ...?”
เขาเอ่ยถามเสียงเรียบทั้งๆที่รู้สึกประหม่าเมื่อเป็นฝ่ายถูกจ้องมอง
หากแต่เจ้าของเรือนผมสีทองตรงหน้าเพียงแค่หัวเราะออกมาเบาๆพลางเอ่ยตอบ
“เปล่าหรอกๆ แค่กำลังคิดว่า ‘เป็นคืนที่ดีจังเลยน้า’ น่ะ...”
เขาชะงักไปชั่วครู่กับคำตอบของคนตรงหน้าก่อนจะสัมผัสถึงบรรยากาศที่อยู่รอบตัวอีกครั้ง...
ภายในห้องเงียบสงบอันแสนอบอุ่นที่เจือไปด้วยกลิ่นหอมของกาแฟ
บทสนทนาสั้นๆในช่วงกลางดึก รสชาติหอมหวานของกาแฟนมที่คละคลุ้งอยู่บนริมฝีปาก รอยยิ้มที่แสนอบอุ่น
และช่วงเวลาอันแสนเรียบง่ายที่ได้ใช้ร่วมกับคนรัก แปรเปลี่ยนให้บรรยากาศของค่ำคืนที่แสนธรรมดานี้ดูพิเศษขึ้นมาราวกับมีเวทมนต์...
นัยน์ตาสีถ่านเงยขึ้นสบมองนัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างขณะที่ริมฝีบากอิ่มคลี่รอยยิ้มบาง
ฝ่ามือเรียวประคองแก้วกาแฟลายแมวสีดำใบโปรดขึ้นมาอย่างทะนุถนอมก่อนจะเอ่ยตอบรับด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความสุข....
“นั่นสินะครับ......ผมเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน......”
.................................................................................
...........................................
.....
✿：･❀・；✿：･❀・；✿：･❀・；✿：･❀・；✿：･❀・；✿
Let’s talk
สวัสดีค่ะ
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณสำหรับคนที่หลงเข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้นะคะ สารภาพว่าฟิคเรื่องนี้เกิดขึ้นมาจากความรู้สึกโมเอะอาจารย์ประจำชั้นวัย30แบบหยุดไม่อยู่ผสมกับความกาวโมเม้นฮาเร็มเหล่าชายผมทองที่ล้อมรอบไอซาวะ โชตะ ทำให้เกิดเป็นฟิคอารมณ์ชั่ววูบเรื่องนี้ขึ้นมาค่ะ5555 หลังจากนี้ถ้ามีโอกาสก็อยากจะลองเขียนฟิคของMHAอีก ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ~!
งือออออ โครตน่ารัก ชอบคู่นี้มาก แบบถึงในเมะจะไม่มีโมเม้นชัดเจนแต่แค่ท่าอุ้นเจ้าสาวก็อบอุ่นหัวใจละค่ะ แถมในมังงะไอซาวะมีพูดกับออลไมล์แบบ "อย่าทำตัวเป็นสามี...." อฟช มีความชงนิดๆ แต่งดีมากๆเราชอบมากค่ะ หาอ่านยากด้วยอะ เศร้าเลย ไม่คิดว่าหาเล่นๆจะมีคนแต่ง ถึงต่างประเทศจะมีแฟนอาร์ทเยอะแต่ประเทศเราน้อยจัง เรือลำน้อยๆ เราชอบออลไมล์ร่างผอม*ไอซาวะมากๆอะ มันดูน่ารักดี ไอซาวะก็จะซึนๆหน่อยมันน่ารักมากๆเลย
เขียนยาวเลย 555 ตื่นเต้นปได้เจอคนลงเรือเดัยวแล้วว o(^^o)
เผลอหลุดขำกับคำว่าท่าอุ้มเจ้าสาวเลยค่ะ ช่วงหลังๆรู้สึกว่าออฟฟิเชี่ยลชงแก้วแตกมากจริงๆ
ดีใจที่ได้เจอคนช่วยแจวเรือเพิ่มเช่นกันค่ะ ถึงคนชิปคู่นี้จะน้อยแต่คนในเรือน่ารักมากเลย
ยังไงก็ขอบคุณที่อุตส่าห์เข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้นะคะ~!
โอ้ยยยยย คือความธรรมดาไม่หวือหวาที่หวานแหววมาก ไม่ไหวแร้วววว จะตายเอา ฮือออออ อาจ๊ายยยยยยยยร์
แง ทำใจดีๆเอาไว้นะคะ เดี๋ยวเราจะไปตามอาจารย์มาทำCPRให้ ; w ;
แงงงงงงงง รักคู่นี้ฮือออออออออ น้ำตาไหลเป็นสายเลือด
ถ้ามีเวลาจะแอบมาแต่งฟิคของคู่นี้อีกแน่นอนค่ะ~
ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่ชอบฟิคเรื่องนี้ แล้วจะแต่งมาอีกแน่นอนค่ะ<3
ไอซาวะคุงน่ารักมากกกกกกกกก ออลไมท์ก็อบอุ่นสมเป็นออลไมท์จริงๆ
ขอบคุณนะคะที่แต่งฟิคให้อ่าน เมล์มาคุยเล่นได้นะคะ!
แง ทางนี้ก็ดีใจเหมือนกันค่ะ นานๆทีจะเจอคนลงเรือลำเดียวกันซักที ; w ;
ป.ล. เรายังเล่นเด็กดีไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่ ไม่แน่ใจว่าจะหลังไมค์ยังไงได้บ้าง
ถ้าไม่รังเกียจรบกวนทิ้งเมล์หรือทวิตเอาไว้ได้มั้ยคะ? เดี๊ยวเราจะแอดกลับไป ^^
E-mail : nadrudee.pr@gmail.com
หลังไมค์มาได้นะคะ ดีใจเจอเรือเดียวกันค่ะ! ;)
ไอซาวะกินกับอะไรก็อร่อยยยยย
ออลไมท์ก็เป็นคนที่เราชอบเป็นอันดับต้นในเรื่องยิ่งทำให้ฟินนนนนนหนัก>_<
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์และต้องขอโทษด้วยที่ตอบกลับช้านะคะ
เรือแล่นต่อไปค่ะกัปตัน จับมือกันเถอะหาคนหวีดด้วยยากมากเลยอ่าาา ///////y////////
แง ขอบคุณที่ชอบนะคะ ถ้ามีเวลาจะกลับมาแต่งฟิคคู่นี้อีกให้ได้เลยค่ะ~!
ไอซาวะเซนเซย์โมเอ้มากจริงๆ ทำไมผู้ชายวัยกลางคนถึงน่ารักได้ขนาดนี้!!!
ชอบบรรยากาศความรักแบบผู้ใหญ่ๆมากเลยค่ะ ฮือออออ
ออลไมท์ก็ดูเป็นสามีที่ดีค่ะ วั๊ย
ฮือออ ในที่สุดก็เจอคนหวีดคู่เดียวกัน!! ชายวัย30โมเอะมากจริงๆค่ะ ยิ่งดูก็ยิ่งหลง /////
เข้าใจเลยค่ะ บรรยากาศรอบตัวระหว่างคุณลุงถึงจะดูเรียบๆแต่ก็ชวนใจเต้นสุดๆ T////T
คุณโทชิโนริเองก็ให้อารมณ์คนรักที่เพอร์เฟคเหมาะกับคนปากหนักอย่างไอซาวะเหลือเกิน~
ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาหวีดเป็นเพื่อนกันนะคะ~~~!!
บรรยากาศดีงามมากเลยอะกู้ณ! ฟแย้ก ขอบคุณที่แต่งมาให้เสพนะคะ :D!
ดีใจจัง~ ไม่คิดว่าจะมีคนกดเข้ามาอ่านด้วย ขอบคุณที่ชอบนะคะ ; w ;