นางร้ายผู้นี้เป็นของท่านนะเจ้าคะ

ตอนที่ 1

สายลมของฤดูเหมันต์พัดพาคลื่นความหนาวเย็นโอบล้อมทั่วทุกพื้นที่ กวาดสายตาไปยังจุดใดล้วนเห็นแต่สีขาวโพลนของหิมะชั้นหนา ส่งถ่ายความหนาวเย็นซึมลึกถึงเนื้อหนังกัดกินถึงกระดูก นั้นอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้สตรีผู้หนึ่งละทิ้งลมหายใจนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นหินเย็นเฉียบ

“เฮือกก!!!”

โยวเฟยหย่าพยายามสูดลมหายใจเข้าออก กะพริบตาไล่เกล็ดหิมะบนแพขนตาหนา เมื่อมองเห็นสิ่งรอบข้างชัดเจน นางถึงได้รู้ว่านางย้อนกลับมาอีกครั้ง

เหลือบมองบานประตูใกล้ถล่ม ฝากำแพงไม้แตกเป็นรูเล็กใหญ่ ก็คาดเดาได้ว่าย้อนกลับมาช่วงเวลาใด

ตึก ๆ

ไม่นานก็ได้ยินเสียงฝีเท้าสองคู่เร่งรีบเดินเข้ามา ก่อนที่คนเหล่านั้นจะก้าวผ่านบานประตู โยวเฟยหย่าก็รีบปิดเปลือกตาลง แสร้งนอนนิ่งอยู่บนพื้นฝืนกลั้นลมหายใจเข้าออกแผ่วเบาที่สุด ทำเสมือนซากศพร่างหนึ่ง

“คุณหนู น..นางตายแล้วใช่หรือไม่”

“ถ้าตายแล้วก็ดี ข้าจะได้บอกพี่โม่โฉวว่านางป่วยตาย เข้าไปดู!!”

สิ้นเสียงแหลมเล็กของชุนเลี่ยงซู บ่าวรับใช้ของนางก็ย่อตัวลง ยื่นปลายนิ้วสั่นระริกแตะฐานจมูก ตรวจสอบลมหายใจ ทันทีที่สัมผัสได้ว่าไร้กระแสลม สาวใช้นางนั้นก็ผงะหงายหลัง คลานเข้าหาเลี่ยงซูด้วยใบหน้าสั่นกลัว

“คุณหนู น..นางตายแล้วเจ้าค่ะ จะทำเช่นไรเจ้าคะ ข้ากลัวท่านแม่ทัพ..”

เลี่ยงซูแย้มยิ้มหวานหลังได้ยินคำพูดของสาวใช้ นางวางยานอนหลับลงในกาชาของโยวเฟยหย่า ก่อนส่งสาวใช้ไปหลอกว่าแมวของเฟยหย่าติดอยู่บนหลังคาในเรือนร้างท้ายจวน

“เจ้าไม่พูด ข้าไม่พูดผู้ใดจะรู้ เก็บปากเจ้าให้สนิท ยาที่ข้าให้นางดื่มเป็นเพียงยานอนหลับก็เท่านั้น เป็นเพราะนางนอนอยู่ตรงนี้ต่างหากที่ทำให้นางตาย” ชุนเลี่ยงซูใช้ปลายเท้าเขี่ยร่างแน่นิ่งบนพื้น ยิ่งเห็นว่าไร้การโต้ตอบ ฝ่าเท้าเล็กก็ยิ่งได้ใจยกขึ้นสูงหมายเตะถีบให้สมใจ

หากแต่ร่างบางกลับพลิกกลับ คว้าข้อเท้าของเลี่ยงซูนกระชากจนเสียหลัก ลื่นหงายหลังศีรษะฟาดพื้นเต็มแรง แต่ยังดีที่มีหิมะหนาซับแรงกระแทก นางถึงไม่สิ้นลมทันทีที่ศีรษะฟาดพื้น แต่ก็เพียงพอให้เจ็บจุก มึนงงจนลุกไม่ขึ้น

สาวใช้ของเลี่ยงซูเห็นเช่นนั้นก็กำลังจะอ้าปากกรีดร้อง แต่กลับถูกปิดกั้นด้วยก้อนหินขนาดใหญ่กระแทกเข้าเต็มใบหน้าจนหงายหลังล้มไปอีกคน

โยวเฟยหย่ามองรอยเปื้อนบนฝ่ามือจากหินที่นางขว้างออกไปเมื่อครู่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง นางย่อตัวลงข้างเลี่ยงซูก่อนดึงชายอาภรณ์เนื้อดีของอีกฝ่ายมาเช็ดฝ่ามือทั้งสองจนสะอาดเกลี้ยงเกลาทุกซอกทุกมุม

“อ๊ะ ๆ น้องเลี่ยงซู ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้ากับสาวใช้จะเดินไม่ระวังลื่นล้มจนเจ็บหนักเช่นนี้ ทำเช่นไรดี เดี๋ยวข้าเรียกบ่าวรับใช้ไปตามท่านหมอมาให้เจ้า รออยู่ที่นี่สักหนึ่งชั่วยาม* (2 ชม.) ก็แล้วกัน หวังว่าถึงตอนนั้นลมหายใจของเจ้าจะยังคงอยู่”

เพราะศีรษะของเลี่ยงซูกระแทกเต็มแรง นางจึงทำได้เพียงอ้าปากพะงาบ ๆ ก่นด่าโยวเฟยหย่าไร้เสียง มีเพียงสายตาแข็งกร้าวใกล้จะปิดที่สื่อได้ชัดเจนยิ่งกว่า

ส่วนสาวใช้โยวเฟยหย่าก็จับมาจัดท่าทาง ให้นอนคว่ำเสมือนสะดุดล้มกระแทกก้อนหินจนสลบ เห็นดวงตาปรือปิดของเลี่ยงซู ริมฝีปากของโยวเฟยหย่าก็ฉีกกว้าง

ในเมื่อคิดจะเป็นศัตรูกับนาง นางก็ไม่คิดละเว้น ชาติก่อนเป็นเจ้าที่ใส่ร้ายหาว่าข้าสวมหมวกเขียว*ให้ท่านแม่ทัพ และยังวางยาพิษทำให้ข้าไม่สามารถมีบุตรได้ ชาตินี้ข้าตื่นขึ้นมาไม่ทันไร เจ้าก็คิดจะฆ่าข้าอีกรอบ

จิตใจโฉดชั่วไม่มีเปลี่ยน เอาคืนเท่านี้ถือว่ายังเล็กน้อย อย่าพึงรีบตาย ไม่เช่นนั้นข้าคงหมดสนุก ว่าเช่นนั้นหรือไม่น้องเลี่ยงซู

โยวเฟยหย่าก้มลงมองสาดความชิงชังให้เลี่ยงซูปิดท้าย ก่อนก้าวเดินออกมา ปล่อยร่างของทั้งสองนอนจมกองหิมะหนึ่งชั่วยามตามที่เอ่ย และก็ถือว่าพวกนางยังดวงแข็งที่รอดมาได้ แต่ก็ต้องรักษาตัวอยู่นาน

ในอดีตช่วงเวลานี้เป็นตอนที่นางต้องรักษาตัวอยู่หลายเดือนกว่าที่ไอเย็นในร่างจะจางหาย เมื่อตรวจสอบอีกทีนางก็ไม่สามารถมีบุตรได้แล้ว ตอนแรกนางก็นึกว่าเพราะโดนไอเย็นกัดกินเป็นเวลานาน

ทว่าความจริงเป็นชุนเลี่ยงซูที่อยู่เบื้องหลังหมอที่เข้ามารักษานาง กว่านางจะรู้ก็สายไปแล้ว นางไม่สามารถมีบุตรได้

สตรีที่ไม่สามารถมีบุตรก็เปรียบเสมือนแม่ไก่ที่ไม่ออกไข่ แม้ว่าท่านแม่ทัพจะปฏิเสธที่จะรับสตรีอื่น แต่ฮูหยินผู้เฒ่าจะยินยอมได้อย่างไร สุดท้ายชุนเลี่ยงซูญาติห่าง ๆ ของฮูหยินผู้เฒ่าก็ได้ตบแต่งเข้ามาในฐานะฮูหยินรอง

และยังได้รับการส่งเสริมจากฮูหยินผู้เฒ่าทำให้ท่านแม่ทัพยากจะปฏิเสธ ในคืนหนึ่งท่านแม่ทัพโดนวางยาปลุกกำหนัดชนิดร้ายแรง และเป็นคืนที่ฮูหยินผู้เฒ่าส่งโยวเฟยหย่ากลับไปเยี่ยมบ้านเดิม

ส่งชุนเลี่ยงซูเข้าเรือนท่านแม่ทัพ หลังจากค่ำคืนนั้นเลี่ยงซูก็ตั้งครรภ์ ช่วงเวลานั้นฐานะในจวนของโยวเฟยหย่าสั่นคลอนอย่างหนัก แม้นางจะเก็บตัวเงียบ ไม่โต้ตอบสิ่งใด แต่เลี่ยงซูก็ใช่ว่าจะหยุด กลวิธีร้ายกาจ สาดโคลนเน่าเหม็นพัดพาสู่นางไม่ขาด

จนสุดท้ายนางก็ถูกใส่ร้ายว่าสวมหมวกเขียวให้สามี วางยาพิษบุตรชายของเลี่ยงซู ทำให้นางต้องโทษขับไล่ออกจากจวน เลี่ยงซูไหนเลยจะปล่อย เพียงไม่นานก็พบร่างไร้วิญญาณของโยวเฟยหย่าอยู่ด้านล่างหุบเหว โดยที่สภาพร่างแหลกละเอียด เหมือนถูกทุบตีก่อนจะนำมาโยนทิ้ง

ภาพในอดีตยังคงเด่นชัด ความรู้สึกก็ล้วนชัดเจน ยามนี้คนที่นางอยากเจอที่สุดไม่ใช่ใคร ย่อมต้องเป็นสามีนาง ท่านแม่ทัพใหญ่ จางโม่โฉว

***************

สำนวนจีนโบราณวันนี้ /สวมหมวกเขียว/=คบชู้ นอกใจสามี

เรื่องเล่าของชายสวมหมวกเขียว

กาลครั้งหนึ่ง มีหญิงสาวหน้าตาสะสวยนางหนึ่งแต่งงานกับพ่อค้าผู้มีอันจะกิน สามีของนางต้องเดินทางไปค้าขายยังต่างถิ่นเป็นประจำ นานวันเข้าผู้เป็นภรรยาจึงคบชู้สู่ชายกับคนขายผ้าไหมที่อยู่ในละแวกใกล้เคียง ต่อมานางคิดวิธีปกปิดเรื่องที่นางกระทำผิดต่อสามี นั่นคือ ทุกครั้งที่สามีจะต้องเดินทางไปยังต่างแดน นางจะใช้ผ้าไหมสีเขียวเย็บหมวกใบหนึ่งให้สามีไว้ใส่ โดยบอกกับสามีว่า เมื่อมีหมวกใบนี้ติดตัวก็เหมือนมีนางอยู่ข้างกาย แต่แท้จริงแล้ว นางใช้หมวกเขียวเป็นสัญญาณบ่งบอกให้ชายชู้ของนางทราบว่า เมื่อใดที่เห็นสามีของนางใส่หมวกสีเขียว นั่นแสดงว่าสามีของนางได้ออกเดินทางไปยังต่างถิ่น และจะไม่กลับมาในระยะเวลาอันใกล้นี้