รักเอย...อย่ารู้โรย

 

...............................................................

ดอกเอ๋ย...ดอกรัก...

เจ้าสมัครบานในหัวใจฉัน

แล้วไยเจ้าบานมิทันข้ามวัน

ก็โรยร้างห่างกันเหมือนฝันไป

...

ดอกเอ๋ย...ดอกรัก...

เจ้าจัก...เบ่งบานนานแค่ไหน

ยังมิทันชมชื่นให้ชื่นใจ

ก็โรยร้างจากไกลจากใจเรา

...

ดอกเอ๋ย...ดอกรัก

ข้าเจ็บนัก ยามเจ้านั้นเหี่ยวเฉา

ดอกรักเอยเคยเบ่งบานระหว่างเรา

ยามนี้ข้าเศร้าเพราะรักเจ้าดอกโรย

.......................................................

เพราะรักระหว่างเขาและเธอ เปรียบเสมือนต้นไม้...

เขาเป็นคนปลูก เธอเป็นคนรดน้ำ เขาใส่ปุ๋ย เธอช่วยพรวนดิน

ต้นรักจึงค่อยๆเติบโตขึ้นอย่างสวยงาม

แต่ทว่าเพราะทุกอย่างมันคือชีวิตจริง...ชีวิตคู่อาจไม่สวยดังฝันไว้

ทั้งเขาและเธอจะทำอย่างไรเมื่อความรักที่เคยมีเริ่มจืดจางไปกับกาลเวลา...

...................................................................

ขออภัยเพื่อนๆนักอ่านทั้งหลายด้วยนะคะที่หายไปนาน

กลับมาคราวนี้ขออนุญาตลบตอนทั้งหมดเพื่อทำการลงใหม่เนื่องด้วยเหตุผลส่วนตัวบางประการ

หวังว่าทุกท่านคงจะยังติดตามอ่านและเป็นกำลังใจให้กันต่อไปนะคะ