The truth of the world

"องค์หญิง ท่านประชวรมาเป็นเวลาแสนนานแล้วนะเพคะ เราควรคิดเรื่องสืบทอดบัลลังก์ให้กับองค์หญิงคนต่อไปได้แล้ว พระองค์มีความเห็นว่าอย่างไรเพคะ"  สนมน้อยนางหนึ่งกล่าวขึ้นมาอย่างเป็นห่วงเป็นใยนายหญิงของตน ภายใต้ห้องโถงอันกว้างใหญ่ เสียงของนางกลับถูกกลบจากการไอของนายหญิงผู้เป็นที่รัก

"อย่าห่วงไปเลย เอสเทอร์..ข้าพอจะรู้แล้วว่าใครจะเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์คนต่อไป"  นางตอบกลับ

"จงไปตามทางทิศประจิม และนำสารนี้ให้กับชายผู้ที่พักแรมอยู่ตรงนั้นซะ"

มือซีดขาวแสนผอมแห้งยื่นม้วนแผ่นกระดาษสีทองให้กับเอสเทอร์ 

"ข้าไม่สามารถปิดบังเรื่องนี้ไปได้อีกแล้ว...กี่พันร้อยปี เรื่องนี้ก็คงต้องถูกเปิดเผย" 

"องค์หญิง ท่านเหนื่อยมามากแล้วโปรดพักผ่อนเถิดเพคะ" เอสเทอร์โค้งคำนับให้เธอแล้วหันหลังมุ่งตรงไปยังประตูขนนกสีเงินข้างหน้า 

"ซีโนเฟีย...เขาเท่านั้นที่พาเจ้ากลับมาได้" สนมน้อยหยุดชะงัก หันกลับไปมองผู้เป็นนายของตนอีกครั้ง

ใบหน้าซูบผอมที่ตอนนี้ไม่มีแม้แต่สีเลือดอยู่บนหน้าคลี่ยิ้มบางเพียงเสี้ยววินาที เปลือกตาบางเริ่มค่อยๆ ปิดลงจนมองไม่เห็นแววตาสีฟ้ามรกตแสนสง่า 

หยดน้ำตาไหลรินออกมาจากแววตาที่เศร้าหมองของเอสเทอร์ในชั่วขณะนั้น

"พระองค์สวรรคตแล้ว.."