เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นแค่กระต่าย (yaio)

กริ่ง กริ่ง~~ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ทำเอาคนที่กำลังนอนอยู่สะดุ้งตื่น

" หนวกหูจริงโว้ยยย " ชายหนุ่มลุกขึ้นพร้อมสีหน้าบูดบึ้งแถมใต้ตาดำคล้ำ ถ้าไม่ใช่อ่านนิยายเพลินจนไม่รู้เวลาหลับเวลานอนคงได้นอนเต็มอิ่มกว่านี้

นิยายเนื้อเรื่องมันก็ดีอยู่หรอกแต่งงกับตัวร้ายนี้แหละ ทั้งรวย ทั้งหล่อ ทั้งเก่ง คนเเต่งเขาบรรยายไว้แต่ก็ไม่สู้หมิงเลี่ยนพระเอกของเรื่อง คนบ้าอะไรเอาชีวิตตัวเองไปทิ้งทั้งชื่อเสียงอำนาจ พังเพราะคนๆเดียว ทั้งที่รู้ว่านางเอกไม่รัก เอาเงินไปซื้อกินคงได้หลายคน เมื่อย้อนไปคิดก็อดรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้ ถ้าเขารวยเหมือนตัวร้ายคงนั่งกินนอนกินไม่หาเรื่องใส่ตัวแน่นอน

ชายหนุ่มลุกขึ้นสลัดความคิดและความขี้เกียดออกจากร่างกาย เมื่อนึกได้ว่าวันนี้มีประชุมตอนเช้า

ฟงหนุ่มหน้ามนทำงานบริษัทมาเป็นสิบปีก็ยังไม่เลื่อนขั้น ไอ้หนุ่มที่มาใหม่แค่ 5 เดือนกลับได้เป็นหัวหน้าแผนกแล้ว โลกนี้มันช่างไม่ยุติธรรมซะจริง  

.

.

ผู้คนทั้งหลายเดินพลุ่งพล่านตามทางฟุตบาทเพื่อไปยังจุดหมายของตน ฟงก็เช่นกันชีวิตของเขามันน่าเบื่อหน่ายวันๆทำแต่งาน ไม่ทำก็ไม่มีเงินอีก

" เฮ้อออ " เสียงถอนหายใจยาวให้กับความน่าเบื่อของชีวิต ในขณะนั้นสายตาเหลือบไปเห็นเจ้าแมวตัวน้อยสีขาวตัวหนึ่งมันน่าจะเป็นแมวจร ด้วยความที่เขาเป็นทาสแมวอยู่แล้ว ไม่รีรอเดินเข้าไปหาเจ้าแมว มือเรียวบางเอื้อมไปลูบหัวมันไม่มีท่าทีหวาดกลัวทำเอาฟงตาเป็นประกาย หัวใจทาสคนนี้ละลายแล้ว

ปัก!!

ทันใดนั้นมีบางอย่างตกลงมากระทบที่หัวของฟงพลันความวาปหวิวแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย น้ำสีแดงสดไหลหยดลงพื้นทำเอาต้องยกมือขึ้นลูบหัว ฝ่ามื้อตอนนี้เต็มไปด้วยเลือด มือของชายหนุ่มสั่นระริกขึ้นไม่หยุด ภาพตรงหน้าได้เริ่มเลื่อนรางจนดำสนิท เขาได้ยินเพียงเพียงเสียงกรีดร้องของคนรอบข้างที่เบาลงจนเหลือเพียงความเงียบงัน

.

.

.

อุก อุก

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ชายหนุ่มไม่สามารถรับรู้อะไรได้เลย พลันเสียงแปลกประหลาดดังขึ้น ฟงยังจำได้ดีว่ามือตัวเองเต็มไปด้วยเลือดสีแดงและเขาก็น่าจะหน้ามืดสลบไป ตอนนี้เขาสัมผัสได้เพียงเสียง เมื่อพยายามจะลืมตาขึ้นความรู้สึกหนักอึ้งเข้ามาโถมเปลือกตาจนแถบเปิดออกไม่ไหว

ด้วยความพยายามภาพเลือนลางเผยให้เห็นหลังมือสีขาว ที่ขาวจริงๆ ยิ่งเมื่อภาพชัดขึ้นเหมือนมีขน ขนที่หนา!! มือที่มีขนสีขาวปกคุม

ห้ะ!!

" เจ้าตื่นแล้วหรอ " ฟงเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง สิ่งที่เขาเห็นทำเอาแทบช็อก กระต่ายสีดำตัวใหญ่ยักษ์เท่ารถกระบะ ภาษาที่พูดออกมามันไม่ใช้ภาษาคนแต่เป็นภาษาของสัตว์แต่ทำไมเขาฟังออกละ!

" กระต่ายยักษ์!! " สิ่งตรงหน้าทำให้ตกตะลึงจนตาค้าง จ้องมองอยู่นานแทบไม่อยากเชื่อสายตา 

ฟงสายหัวไปมาพยายามคิดว่านี้คือฝัน ก่อนเขาจะยกมือขึ้นขยี้แก้ม แต่ทำไมมันยกไม่ขึ้นนัยน์ตาสีดำมองที่แขนของตน เต็มไปด้วยขนสีขาวแถมนิ้วยังขยับออกจากกันไม่ได้อีก 

" นี้มัน.. อุ้งมือน้อยๆ สีชมพู่น่ารัก ไม่น่าจะใช่ " หากแต่มันคือของจริงตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาก็มีแต่เรื่องทำให้ฟงตะลึงไม่ขาดสาย

" เจ้าออกไปหานางซะ " กระต่ายตัวหนึ่งพูดขึ้นมา เมื่อเห็นน้องเล็กทำหน้าเหมือนตกใจอะไรบางอย่าง

" ห้ะ ออกไปไหน " ใบหน้างุนงงเมื่อมีกระต่ายอีกตัวมาพูดกับเขา 

" ออกไปให้นางกินไง เหลียนฮวานะ นางทั้งใจดี มีความเมตตา คอยช่วยเหลือสัตว์ในป่านี้มาตลอด พวกเราตกลงแล้ว "

เมื่อได้ยินแบบนั้นยิ่งงงงวยเข้าไปใหญ่ จะบ้าหรอว่ะ อยู่ดีๆจะไปให้คนอื่นกิน

" ทำไมข้าต้องไปให้นางกินด้วยเล่า " 

" ก็เพราะเจ้าเป็นกระต่ายเหมันต์ เจ้าอายุก็จะครบพันปีแล้ว วัยเหมาะสมแก่การเป็นวัตถุดิบปรุงยา " คำพูดปัดๆ ทำให้กระต่ายขาวคิ้วขมวด ถึงแม้จะไม่มีคิ้วก็เถอะ จะบ้าหรอพึ่งเข้าร่างนี้ก็จะต่ายอีกแล้ว เขาหมดคำจะพูดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

แต่ว่าเหลียนฮวานั้นแสนคุ้นหูคงไม่ใช้นิยายที่เขาพึ่งอ่านจบหรอกมั้ง นางเอกต้องกินหัวใจกระต่ายเพื่อเป็นยารักษากระต่ายนั้นมีขนสีขาว อายุพันปี...พบในป่า.. ความคิดเพ้อเจ้อเรื่อยเปื่อยแต่ทำไมมันคล้ายขนาดนี้!!

กระต่ายสองตัวที่อยู่ข้างหลังเจ้ากระต่ายยักษ์ กระโดดมาข้างหลังก้มหัวพลักดันเจ้าตัวขาวขยับออกไปข้างหน้า

เมื่อเป็นแบบนี้ ฟงมีหรือจะยอม อุ้มเท้าน้อยเผยเล็บจิกลงดินแน่น!! แต่ทว่าไม่อาจสู้แรงกระต่ายสองตัวไหว เหลือเพียงรอยเล็บที่ลากเป็นทางยาวออกจากโพลง

ทำได้เพียงมองตามร่องรอยอันน่าหดหู่

" หยุดนะ ข้าไม่อยากตาย " อุ้มมือน้อยกางเล็บพยายามรั้งตัวเองสุดชีวิตพูดต่างๆนาๆแต่กระต่ายทั้งหลายที่อยู่รวมกันในโพลงกลับช่วยกันดันเขาออกไปข้างนอก

เมื่อออกจากโพลงแล้วสิ่งแรกที่เห็นคือหญิงสาวสวมชุดจีนโบราณสีชมพูลายดอกท้อหน้าตาสวยสดงดงาม หากแต่ใบหน้าของนางตอนนี้ซีดมาก ไม่ต่างจากคนที่ตายแล้ว

" เจ้าคือผู้จะเสียสละให้ข้าหรือ " เหลียนฮวาพูดพร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้มบางๆ ทั้งที่มือนางกำลังถือมีด ข้างกายมีหม้อปรุงยาเตรียมพร้อม

เมื่อเห็นดังนั้นฟงฉุดคิดเขาจำได้ว่านิสัยนางเอกในนิยายเป็นคนรักสัตว์ แต่ทำไมตอนนี้นางไม่ต่างกับเพชรฆาตเสียเลย

ฟงใช้สมองคิดหาทาง เขาใช้แผนสุดท้ายคือท่าไม้ตายกระโดดเข้าไปหานางเอง แก้มตุ้ยนุ้ยคลอเคลียข้างรองเท้าเงยหน้าส่งสายตาออดอ้อน พยายามทำให้นางเอกผู้นี้เห็นถึงความนารักจนแทบอยากฆ่าเขาไม่ลง

" เจ้าพร้อมแล้วสินะ " เมื่อเห็นเช่นนั้นเหลียนฮวารู้สึกสบายใจเมื่อเห็นเจ้ากระต่ายน้อยทำท้าอ้อนมันคงอยากให้นางกินมัน

แววตาที่ที่ออนโยนขึ้นแต่ยกยิ้มมุมปากนี้มันอะไรกัน แถมคำพูกที่เป็นลางนั้นอีก พูดได้เลยว่า ชิบหายแล้ว..

เมื่อทำดีๆแล้วไม่ได้ผลฟงคงจะต้องใช้ไม้แข็งซะแล้ว แววตาที่ออดอ้อนกลับกลายเป็นเเววตาแข็งกร่าว พร้อมเสียงขู่

เหลียนฮวานางเข้าใจดีว่าเจ้าตัวน้อยคงไม่อยากให้นางกินแต่ป่าแห่งนี้ไม่มีกระต่ายเหมันต์อีกแล้ว

" ข้าขออภัยเจ้าด้วย " ก่อนที่มือเรียวบางจะเอื้อมไปจับกระต่าย

" โอ้ย!! " 

ชิ ใครจะให้กินง่ายๆ อุ้งมือน้อยเผยให้เห็นเล็บตะปบลงบนหลังมือจนเลือดซิบเป็นแนว เกิดเป็นร้อยแผลทั้งห้าเส้น

" เจ้า!! " นางนั้นรู้สึกขุนมัวในใจเป็นอย่างยิ่งนางอุสาพูดดีด้วยกลับตอบแทนด้วยบาดแผล มือที่กำมีดไว้แนนยกขึ้นเหนือหัวพร้องที่จะแทง

ฝันไปเถอะอุ้งเท้าทำงานประสานกันอย่างคล่องแคล่วกระโดดหลบเร่งฝีเท้าวิ่งหนี แต่เสียงฝีเท้าที่วิ่งตามมายังดังขึ้นเรื่อยๆ ชนิดที่ว่าหากหยุดนั้นคือวันตายแน่แท้ ฟงเองก็อยากจะถามเขาวิ่งมานานแล้วแต่ทำไม่เสียงยังคงตามมานางป่วยจริงหรอเนี่ย

หญิงสาวที่วิ่งตามกระต่ายโดยถือมีดไล่หากมีคนได้เห็นคงตกใจไม่น้อย 

อุ๊บ!!

เหตุการณ์ที่ไม่อยากให้เกิดกระตายน้อยสดุดกิ่งไม้จนหน้าแนบพื้นกลิ่งตีลังกาจนมึนงงไม่อาจวิ่งต่อได้

เหลียนฮวาใจชื้นทันทีเมื่อเห็นเป้าหมายขยับไม่ได้ตอนนี้นางเองก็เริ่มไม่ไหวร่างกายที่อ่อนแอนี้ แรงเฮือกสุดสายพลักดันให้หญิงงามเดินเข้าไป

ฟงที่ลุกไม่ได้เนื่องจากติดพุง!! ปัดโถ่โว้ย กลิ้งไปข้างก็ไม่ได้ดันมาตกร่อง อึบ อึบ ฟงพยายามดันสวนตัวแต่กล้าเนื้อกระตายตัวนี้ไม่มีเลยไขมันล้วน! ทำยังไงก็ลุกไม่ได้ เขานึกว่าจะหนีรอดไปได้แต่นี้อะไรดวงซวยของแท้เลย

สายตาจึงเหลือบไปมองสาวงามนางเอกของเรืองที่ใกล้เข้ามา ตอนนี้ฟงยอมแพ้แล้ว อุตส่าห์ได้เกิดใหม่ทั้งทีชีวิตต้องจบลงอีกแล้ว 

กรี๊ดด!

ทันใดนั้นแผ่นดินกลับชุดลงทำให้ทั้งสองตกลงไปข้างล่าง

โอ้ย

บั้นท้ายจ้ำม่ำกระแทกลงอย่างจัง ถึงจะเจ็บแต่ก็ไม่รอช้ามองหาเหลียนฮวาที่อาจจะตกลงมา ณ ที่แห่งนี้ ฝุ่นตลบอบอวนกว่าจะมองเห็นแม่นางใจมาร ตอนนี้นางแน่นิ่งเหมือนนางจะสลบไป ทำให้ฟงโล่งใจขึ้นมาทันที่

กระต่ายน้อยจึงมองสำรวจ จึงได้พบเห็นหิ่งห้อยเรืองแสงระยิบระยับดึงดูดสายตาจนเผลอเดินตามเข้าไป แสงจากหิ่งห้อยสะท้อนภายในถ้ำมันสวยจนไม่อาจละสายตาได้

ไม่รู้ว่าเดินมาไกลแค่ไหนแต่ตอนนี้ ฟงหยุดอยู่หน้าบ่น้ำ ที่มีสีแดงราวกับเลือด นี้คงไม่ใช้ที่ที่นางเอกพบกับตัวร้ายหรอกนะ

เขาจำได้ว่าเมื่อนางเอกรักษาตัวเองเสร็จแล้วนางก็เดินเก็บสมุนไพรจนตกมาในถ้ำได้พบกับจินเยว่ตัวร้ายในนิยายจะบอกว่าเป็นพระรองอีกคนก็ได้