คลั่งรักคนขายเครป

ข้อมูลเบื้องต้น

ฉันนั่งถอนหายใจรัวๆบนโต๊ะม้าหินในพื้นที่สาธารณะที่หนึ่ง เพราะเหนื่อยมาจากการทำงาน ตอนนี้ประมาณอืม...

17:45 น. 

โชคดีงานวันนี้ไม่มีโอที ไม่งั้นได้นอนดึกตื่นเช้าขอบตาเป็นหมีแพนด้าแน่ 

หิว...

ทุกช่วงเย็นก็เริ่มมีคนหิวอยู่แล้ว ฉันเป็นหนึ่งในนั้น ทำงานมาเหนื่อยๆก็ต้องกินของอร่อยๆสิ มันช่วยผ่อนคลายได้นะ สำหรับฉันคนเดียวรึเปล่าอุ้อิ้ 

ฉันชื่อเบ ทำงานประจำในบริษัทย่านหนึ่ง บริษัทไม่ใหญ่มาก แต่อย่างน้อยก็ให้เงินเดือนดี

ฉันชอบกินเครปร้านน้องเว อรั้ย คนอะไรไม่รู้ชื่อคล้องจองกับเรามากกก หลงตัวเองไปมั้ย ไม่หรอกเนอะ เขาว่ากันว่าเนื้อคู่มักจะชื่อคล้ายกัน ใครก็ไม่รู้พูดมาไม่แน่ใจ แต่ที่รู้ๆ คนนี้แหละโซเมทฉัน อึ่ยแค่ได้เจอหน้าก็เหมือนน้ำป่าที่ไหลหลากแล้ว

คนอะไร ทั้งหล่อ ทั้งสวย แบดๆเเบบนี้เบชอบ อุ้อิ้

"เอ่อ...."

"เอาอะไรคะ อ่าพี่คนสวยเวจำได้ หมูสับแฮม ช็อคโกแลตนม ใช่มั้ยฮะ"

"ช..ใช่ค่ะ แหมจำเก่งจังนะคะ" เอาผมทัดหูไปทีนึง

ผิดไหมถ้าจะเต๊าะเด็กขายเครป 

น้องเว นักเรียนชั้นม.หกช่วยพ่อแม่ขายเครป เด็กดีกตัญญูแบบนี้น่ารักเนอะ

"เครปได้แล้วค่ะพี่"

เด็กมันกำลังโตเนอะรอน้องเรียนจบก่อนละกัน

แต่จบม.หกปุบเตรียมเข้าห้องหอเลย เร็วไปมั้ย ไม่หรอกเนาะ อายุเราก็ปูนนี้ละ

32...

รอบหนึ่งได้มั้ย

"ขอบคุณนะคะ" ฉันหยิบเครปจากมือน้องก่อนจะล้วงกระเป๋าควักแบงค์ยี่สิบออกมาจ่าย

"มาอุดหนุนบ่อยๆนะคะพี่ ร้านนี้จะไม่หนีไปไหน"

แหมน้องเวคะพี่ก็มาแทบทุกวัน หรืออยากเจอพี่บ่อยๆคะ ไม่เอาไม่เข้าข้างตัวเอง

"พี่จะพยายามนะคะ" เล่นตัวไปงั้นแหละ

ฉันเดินออกมาจากร้านเครปยังไม่ถึงก้าว

"พี่คะ" 

กรี๊ดดดดดดดด น้องเรียกฉัน น้องจะขอเบอร์หรอ หรือ หรือ หรือว่า ขอเป็นแฟนเลย อ้อแต่งค่ะ!!!

"แต่งค่ะ!!!" บ้าเอ้ย บ้าจี้เอาความคิดมาพูดหมดกันมาดสวยใสต่อหน้าน้อง

"ว่าไงนะคะ" โชคดีน้องยังคง งง

"อ้อเปล่าค่ะ น้องเวมีอะไรหรอคะ" ใช่นี่คือครั้งแรกที่เราคุยกัน ปกติฉันเขินเลยไม่กล้าคุยกับน้องเขา

"พี่รู้จักชื่อเค้าหรอคะ" ตายสิเผลอบ้าจี้เรียกชื่อน้องอีก จริงๆแล้วรู้ชื่อน้องได้เพราะเพื่อนสนิทอย่างจีจี้ วันไหนฉันมีโอทีดึกก็จะฝากมันมาซื้อเครปน้องเว และให้มันถามชื่อน้องเพื่อที่ฉันจะได้รู้จักน้องไปมากกว่านี้

"อ๋อ เคยได้ยินคนพูดน่ะค่ะ"

"ค่ะ"

"น้องเว...น้องมีอะไรหรอคะถึงเรียกพี่" ฉันมองตาน้องไม่กระพริบรอฟังคำถามม

"คือขอเบอ---" นั่นไงฉันว่าแล้วน้องจะขอเบอร์ รีบให้ด้วยความไวแสง

"0856656665ค่ะ!" 

"เอ่อ...เบอร์รองเท้าที่พี่ใส่อ่ะค่ะ คือเห็นพี่ใส่แล้วเลยอยากรู้พี่สาวเค้าเท้าพอๆกับพี่ ไม่ใช่ขอเบอร์อ่ะค่ะ" น้องเกาท้ายทอยด้วยความมึนงง

ให้ตายสิฉันหน้าแตกอีกแล้ว ไม่นะเบ

"เอ่อ..37ค่ะ" บอกเสร็จก็ขอตัวกลับไปก่อนนะ ทนความอายไม่ไหว

ไอเราก็นึกว่าจะขอเบอร์ จริงๆเราก็หน้าตาดี น้องคงต้องชอบบ้างแหละ ต้องเข้าข้างตัวเองนิสนึง

"พี่คะ" อีกแล้วนะยัยน้องเว อือแต่ไม่เป็นไรหล่อให้อภัย

ฉ้นค่อยๆหันหน้าไปอีกที

"ว่าไงคะ"

"เบอร์โทรศัพท์พี่จำง่ายนะคะ ใช่ไอดีป่าว"

หัวใจมันเต้นฉึกๆ...

FIN.