แสงทิวาพร่ารัก

“ที่รักพายพายเหนื่อย” 

“งั้นตอนกลับเราขึ้นลิฟต์กันไหม”

“แต่พายพายกลัว” 

“แล้วไม่เหนื่อยเหรอ” ทิวาใช้หลังมือซับเหงื่อให้กับคนตัวไม่เล็กกว่า หากนับความสูงเขาก็คงโตกว่า แต่นับเรื่องน้ำหนักเขาอาจเป็นฝ่ายตัวเล็ก

“พายพายเหนื่อย แต่พายพายกลัว ที่รักทำให้พายพายหายกลัวไม่ได้เหรอ”

“ทำยังไงล่ะ?”

“ถ้าอุ้มพายพายจะไม่กลัว” คนฟังนิ่งคิดแต่ยังโบกนิตยสารให้อยู่ เขารู้ว่าเด็กหญิงเหงื่อออกและมันหมายความว่าร้อน

“อุ้มไม่ไหว” พระพายทำหน้าเศร้ากับคำตอบที่ได้รับฟัง คิดไปถึงคำว่า ‘ของมีประโยชน์’ ที่ครูนวิยาพูดบอกไว้ ‘ต่อไปจะทานของมีประโยชน์ ที่รักจะได้อุ้มไหว’ “กอดได้ไหม ถ้ากอดจะหายกลัวหรือเปล่า”

“ไม่รู้เหมือนกัน งั้นตอนกลับที่รักลองกอดพายพายนะ”

“ได้” ทิวาตอบรับอย่างเต็มใจ