[ ONE PIECE ] Ft. Reborn / Khr | Ra's Al Ghul |

ใครก็ได้มองมาที่ฉันที

ทั้งที่คอยตะโกนอยู่แบบนั้นมาตั้งหลายสิบปีแล้วแท้ๆ

ขอแค่ใครสักคนบอกว่าต้องการเรา

ขอแค่พูดคำคำนั้นออกมา

เราจะพยายามตั้งใจทำให้อย่างสุดกำลัง

ขอแค่บอกว่าเราใช้งานได้

เราก็พร้อมที่จะทำงานให้หนักเท่าที่จะทำได้

แค่ชมว่าทำได้ดีมาก….

แค่นั้นเราก็จะยิ่งพยายามมากขึ้น

ใครก็ได้

.

ใครก็ได้…ช่วยบอกทีว่าฉันควรที่จะอยู่ตรงนี้

แปบ!

“หืม?อะไรน่ะ…ละ-เลือดนิ!!”

“คุณนามิเกิดอะไรขึ้นหรอครับ!!”

หญิงสาวผมสีส้มที่ชื่อนามิเงยหน้ามองบนท้องฟ้าก่อนที่จะทำให้คนอื่นๆบนเรือโจรสลัดหมวกฟางเงยหน้ามองตาม มีบางอย่างกำลังร่วงลงมาพร้อมกับเลือดอีกจำนวนมากพอสมควรกำลังร่วงลงมา

“ฉันจัดการเอง!! ลูกโป่งยางยื้ด!!!”

ดึ้ง~

เมื่อผู้เป็นกัปตันเอ่ยเขาก็ได้ขยายร่างของตัวเองให้ใหญ่เหมือนกับลูกโป่งและรับร่างของเด็กสาวที่เปียกโชกไปด้วยเลือดทั้งตัว เมื่อรับร่างของเด็กสาวเอาไว้แล้วเขาก็ย่อขนาดร่างกายของตัวเองให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมและอุ้มร่างของเด็กสาวเอาไว้

“เด็กผู้หญิงหรอ?แต่ทำไมทั้งตัวมีแต่เลือดล่ะเนี่ย?” นามิเดินเข้ามาดูร่างของเด็กสาวในอ้อมแขนของกัปตันเรือของตัวเอง

พรึบ~

“กระดาษ? นี่มันจดหมายนิคะ”

“มันเขียนว่าอะไรหรอวีวี่” นามิหันไปถามกับเจ้าหญิงของอาณาจักรอลาบาสต้าที่เดินร่วมทางมาด้วยกันเพื่อไปช่วยอาณาจักรของเธอที่อีกไม่ไกลก็จะถึงที่หมาย วีวี่ที่เก็บกระดาษได้ก็เริ่มอ่านออกเสียงให้ทุกๆคนได้รู้ถึงข้อความข้างใน

“สวัสดีผู้ที่เก็บกระดาษแผนนี้ได้ผมมีชื่อว่า เช็กเคอร์ เฟส ผมได้ส่งเหลนของเหลนของผมอีกทีมายังโลกใบนี้เด็กคนนั้นมีผมสีม่วงอมดำนัยตาสีม่วงร่างของเธอตอนนี่เต็มไปด้วยเลือดเพราะเธอเพิ่งทำสงครามมาแน่นอนว่ามันไม่ใช่เลือดของเธอหรอกสบายใจได้ เธอชื่อว่า วองโกเล่ โซอี้ อายุ12ปี เธอเสียสละมาหลายอย่าง โดนทดลองจนไม่สามารถกินอาหารของคนปกติได้นอกจากเนื้อคนหรือสัตว์สดๆและเธอมีอดีตที่หน้าเจ็บปวดตั้งแต่ที่เธอนั้นเกิดมาเพราะงั้นใครที่ช่วยโซอี้เอาไว้ได้โปรดช่วยทำให้เธอมีความสุขเหมือนที่เด็กอย่างเธอควรมีแทนผมที่ไม่สามารถดูแลเธอได้อีกต่อไปฝากบอกโซอี้ด้วยว่าปู่ทวดคนนี้รักเธอมากแค่ไหน….จากปู่ทวดของโซอี้ เขาว่ามาแบบนี้น่ะค่ะ” วีวี่ที่อ่านเนื้อความจนจบก็ทำเอาอุซปและช๊อปเปอร์ถึงกับนำ้ตาไหล

“ฮึก! เด็กคนนี่คงผ่านอะไรมาเยอะเลยสินะฮือๆ” อุซปหรือชายจมูกยาวเอ่ยพร้อมกับปาดนำ้ตา

“น่าสงสารจังเลยฮือๆ” ช๊อปเปอร์ กวางเรนเดียร์จมูกนำ้เงินยืนสองขาเอ่ยพร้อมกับเดินเข้ามาดูอาการของเด็กสาวว่ามีตรงไหนบ้างที่บาดเจ็บหรือไม่

“ก่อนที่จะเป็นห่วงเรื่องนั้นพาเด็กคนนี้ไปอาบนำ้เปลี่ยนเสื้อผ้าไม่ดีกว่าหรอ?” โซโลชายผมสีเขียวตัดสั้นใช้วิชาสามดาบเอ่ยขึ้น

“นั่นสินะ!! พวกเราพาโซอี้ไปอาบนำ้เปลี่ยนเสื้อผ้ากันเถอะวีวี่ส่วนซันจิคุงฉันวานเตรียมอาหารให้เด็กคนนี่ด้วยนะ” นามิเอ่ยก่อนที่จะให้ลูฟี่ที่เอาแต้จ้องหน้าเด็กสาวไม่เลิกอุ้มไปที่ห้องอาบนำ้

“ได้คร้าบบบ~คุณนามิ~~~” ซันจิชายผมท้องคิ้วม้วนเอ่ยก่อนที่นัยตาของเขาจะเป็นรูปหัวใจแล้ววิ่งเข้าครัวไปทันที

.

.

ทางด้านสองสาวที่พาร่างของโซอี้มาชำระร่างกายก็ถอดเสื้อผ้าของเธอออกก่อนที่จะพบว่าตามร่างกายของเด็กสาวนั้นมีแต่รอยแผลเป็นจากกระสุนปืนและรอยอาบฟันมากมายซึ่งบาดแผลส่วนใหญ่อยู่ใต้ร่มผ้าทั้งสิ้น ทั้งสองรีบชำระร่างกายของโซอี้และเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอก่อนที่จะพาเธอไปนอนที่เตียงและเรียกให้ช๊อปเปอร์มาตรวจร่างกายของเด็กสาวอีกที

“แหวนกับกล่องพวกนี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย?” ลูฟี่กัปตันเรือของกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางที่มองของติดตัวมากับโซอี้ มีกล่องเล็กๆสองกล่อง แหวนสองวงและมีดสั้นทรงแปลกๆอีกสิบอันอยู่บนโต๊ะใกล้ๆร่างของโซอี้

“แหวนอันสีม่วงพอเข้าใจนะแต่ไอแหวนที่มีเขาแปลกๆกับกล่องสองใบนี่สิ นามิทำไมเธอไม่ถอดแหวนแปลกๆนี่ออกมาด้วยล่ะ” อุซปเอ่ยก่อนที่จะดูแหวนที่มีเขาที่ยังคงอยู่ที่นิ้วของเด็กสาว

“ไม่รู้เหมือนกัน ฉันกับวีวี่พยายามช่วยกันดึงและหาวิธีเอาแหวนนี่ออกหลายครั้งแล้วแต่มันก็ถอดไม่ออกสักทีเลยปล่อยไปน่ะ” นามิมองแหวนนั้นด้วยความรู้สึกขนลุกแปลกๆ

“…อืม ร่างกายนี่มีรอยแผลเป็นเยอะเลยล่ะแต่ที่หัวก็มีรอยเย็บมากกว่า100เข็มเลยล่ะขาดว่าน่าจะโดนอะไรเขวี้ยงใส่หัวเป็นประจำ ส่วนบาดแผลตามตัวคงถูกรักษาแบบขอไปทีเลยกลายเป้นแผลเป้นแบบนี่น่ะ” ช๊อปเปอร์เอ่ยพร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความเป็นห่วง เขาไม่เคยเจอเด็กคนไหนที่มีบาดแผลเยอะขนายี้มาก่อน

“หะ-โหดร้าย” วีวี่มองเด็กสาวที่นังนอนไม่ได้สติบนเตียง

“ต้องเลวขนาดไหนถึงกับทำเด็กน่ารักๆคนนี่ได้ลงคอกันนะ…” นามิต้องเด็กสาวบนเตียงความสงสาร

“…อะ-อือ…!!”

ร่างของเด็กสาวได้ตื่นขึ้นสายตาของเธอเห็นคนที่ไม่คุ้นเคยเธอก็รีบใช้สัญชาตญาณนักฆ่าของตัวเองในการเรียกใช้ไฟธาตุสายหมอกออกมาที่แหวนเฮลริงของตัวเองทันที

“ใจเย็นๆก่อนนะพวกเราไม่ใช่คนไม่ดี!! จะ-จริงสิมีจดหมายด้วยเผื่อเธอจะเข้าใจอะไรบ้าง!!” นามิรีบหยิบกระดาษที่วีวี่เคยอ่านยื่นมาให้เด็กสาวตรงหน้า โซอี้มองอย่างลังเลก่อนที่เธอจะรับมันมาอ่าน….

โซอี้อ่านมันอยู่สักพักก่อนที่กระดาษแผ่นนั้นจะถุกไฟสีครามเผ่าหายไปทำเอาคนอื่นๆต่างตกใจที่จู่ๆกระดาษก็ถูกเผาหายไป

“…จากนี่ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” โซอี้ผงกหัวให้ด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่งของเธอ เธอไม่เข้าใจเลยทั้งๆที่เธอควรตายในศึกโลกอนาคตเพื่อช่วยอัลโกบาเลโน่คืนชีพทำไมเช็กเคอร์เฟสถึงอยากให้เธอนั้นมาใช้ชีวิตที่แปลกๆแบบนี่ด้วย

ในจดหมายตอนแรกที่เธออ่านเธอพอเข้าใจว่าเช็กเคอร์เฟสอยากให้เธอใช้ชีวิตธรรมดาๆมีความสุขเพราะอดีตของเธอมันเลวร้ายขั้นจังไรเลยก็ว่าได้ แต่แล้วเนื้อความจกหมายก็เปลี่ยนไปเช็กเคอร์เฟสบอกว่าให้เธอมาอาละวาดที่แห่งนี่ได้ตามใจชอบ ทำตามที่ใจต้องการและหาความสุขใส่ตัวโดยที่ไม่ต้องห่วงว่าใครจะสามารถฆ่าเธอได้เหมือนโลกที่เธอจากมาและ…หาครอบครัวใหม่ของตัวเองซะ เธองงมาก…..เขาต้องการที่จะซื่อถึงอะไรกันแน่

ทุกๆคนบนเรือต่างแน่นำตัวเองกันและไม่ถามเรื่องอดีตของเธอหรือแม้แต่อุปกรณ์แปลกที่พวกตนไม่เคยเห็นกับเธอเลยซักนิดแต่ก็มีถามเรื่องแหวนมีเขาเนี่ยแหละ…

“แหวนวงนี่ชื่อ ฮอร์น เฮลริ่ง เป็นแหวนต้องสาปน่ะค่ะไม่ต้องแปลกใจที่มันถอดไม่ออกเพราะมันแหวนที่มีชีวิตและหวงเจ้าของมากค่ะ…งำ่ๆๆ เนื้อปลาหรอคะ?”

“ใช่แล้วล่ะ ในจดหมายบอกว่าเธอกินได้แต่ของสดๆเท่านั้นฉันเลยทำซาชิมิเนื้อจ้าวทะเลมาให้น่ะอร่อยใช่ไหมล่ะ” ซันจิอมยิ้มเมื่อเห้นโซอี้พยักหน้าขึ้นลงโดยมีอาหารเต็มปาก

“สุดยอด!!!” ลูฟี่

“แหวนต้องสาปหรอ!!!!” อุซป ช๊อปเปอร์และนามิที่ร้องไห้และตกใจเพราะความกลัว

.

.

.

ที่นี่มีแต่คนแปลกๆเช็กเคอร์มารับฉันกลับไปที

==============================================

TALK

บังไม่ได้ตรวจคำผิด

มาลงเรื่องใหม่อีกแล้ว!!

เพราะไรท์ลบเรื่องที่คู่กับเอสไปเพราะไปต่อไม่ถูกเท่าไหร่

อย่าลืมเม้นเป้นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะT^T