[ ONE PIECE ] THE WISH FULFILLMENT [ สมความปราถนา ]

 พอมาย้อนๆคิดดูแล้วนะ

 ก็เกิดคำถามในใจขึ้นมามากมายว่า 

'นี่มันดีแล้วใช่ไหมนะ?'

ดีแล้วใช่ไหมที่เลือกทางนี้?

ดีแล้วใช่ไหมที่ยอมเสียทุกสิ่ง?

ดีแล้วใช่ไหมที่เลือกให้ตัวเองเป็นแบบนี้?

ดีแล้วใช่ไหมนะที่ตัดสินใจอย่างนั้น?

.

.

.

.

.

.

 แม้จะไม่รู้ว่าจะมีคนที่ต้องการไหมก็ตามน่ะเหรอ?

ในขณะเดียวกันที่เขาตั้งคำถามนั้นกับตัวเอง

 ในใจนั้นก็ดันตะโกนร้องออกมาว่า

สักวันหนึ่ง

.

สักวัน

ในสักวันที่เขาอาจจะได้พบพานในสักครา

ว่าจะได้พบกับสิ่งที่ทำให้เขาเห็นคุณค่าในตัวเอง มากกว่าที่ตัวเองเคยคิด

เขาเชื่อว่ามันไม่ผิดหรอกที่เขาคิดว่าตัวเองไม่มีค่าเท่าผู้อื่น

ไม่ผิดหรอกที่ตนเองจะชิงชังสิ่งต่างๆ ชิงชังความรู้สึกที่เป็นอยู่ 

ไม่ผิดหรอกถ้าตนเองคิดจะชิงชังโลกทั้งใบ

ชิงชังแม้แต่ผู้ให้กำเนิด หรือผู้มอบโอกาส และแม้แต่ผู้มีพระคุณ

ใช่เขาคิดว่ามันไม่ผิดหรอก

แต่เขาก็รู้ว่าตัวเองไม่สามารถอยู่ร่วมกับผู้อื่นได้ เพราะมันไม่สามารถเป็นไปได้

รู้ว่าตัวเองไม่สามารถจะใช้ชิวิตแบบพวกเขาได้

เพราะงั้นจึงรู้สึกอิจฉา

ใช่ อิจฉา ริษยา และโศกามากมาย

รู้สึกโศกศัลย์เหลือคณาเมื่อรู้ว่าตนนั้นช่างโดดเดี่ยวเกินใครๆ

โดดเดี่ยวเมื่อรู้ว่า

ตนนั้นไม่สามารถย้อนกลับไปในวันวานที่ตัวเองจากมาได้อีกต่อไปแล้ว

ไม่มีสิทธิ์ถามกับตัวเองด้วยซ้ำว่าทำไม

เพราะเขารู้ดี

 รู้ดีว่านี่คือหนทางที่เขาได้เลือกเดินแล้ว

และ

เขาไม่สามารถย้อนกลับไปได้อีกแล้ว

มีสิ่งมากมายนั้นที่อาศัยกันเป็นกลุ่ม

อาจจะเพื่อพึ่งพาอาศัยกัน, แบ่งปันกัน หรืออาจจะเพื่อแลกเปลี่ยนกัน และอื่นๆอีกมากมายที่ทำร่วมกัน

งั้นคำถาม แล้ว

.

สำหรับสิ่งที่ไม่รู้ว่าตนนั้นมีชีวิตและตนนั้นไม่มีชีวิตหรือเปล่าล่ะจะอยู่อย่างไร

.

สำหรับคำตอบ

อืม นั่นสินะ

.

.

.

.

.

.

 .

เขาก็ยังหามันไม่พบเลยล่ะ