ทำไมถึงต้องตามตื้อคนที่ไม่ได้ชอบเราด้วยกันล่ะ?

ผมชื่อ ซาโต้ โดโซะมุ ผมเป็นสิ่งมีชีวิตที่คนส่วนใหญ่เรียกว่า คนจากต่างโลก แต่ว่าผมไม่ได้มีพลังวิเศษอะไรหรอกนะเป็นแค่คนธรรมดาๆ 

โลกที่ผมได้มาอาศัยอยู่นั้น ไม่ใช่โลกที่มีพลังวิเศษ โลกที่เป็นวันโลกาวินาศ หรือโลกที่กำลังจะแตกแต่อย่างใด

แต่เป็นแค่โลกใบเล็กสีฟ้าธรรมดาที่ไม่มีอะไรเป็นพิษเป็นภัย แต่ว่าที่พิเศษก็คือโลกที่ผมอยู่ในตอนนี้คือโลกของเกมจีบสาว

ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าโลกนี้เป็นโลกเกมจีบสาว จนกระทั่งพอขึ้นมัธยมต้นปี 1 ผมก็ได้พบกับเธอ...

เธอคนนั้น......เธอที่ตัวผมในโลกก่อนหลงใหลมากซะจนเข้าขั้นหมกมุ่นเลยก็ว่าได้

มีทั้ง ฟิกเกอร์ โมเดียว หรือแม้กระทั่งโดจินชิ อะไรที่เกี่ยวข้องกับเธอผมนั้นซื้อหมด เอาซะตัวผมในโลกก่อนถึงขั้นต้องทำงานพิเศษหารายได้เสริมเลยก็ว่าได้

แต่ก็นะ สุดท้ายแล้วมันก็จบไปแล้วล่ะชีวิตที่แล้ว ผมตอนแรกก็ใช้ชีวิตขอไปทีในชาตินี้เหมือนเดิม

แต่ว่าเมื่อผมพบกับเธอคนนี้ เธอผู้สูงส่งเป็นถึง หนึ่งในนางเอกหลัก 1 ใน 4 คน

เบ้าหน้าชื่อราวกับฟ้าประทานพรมาให้ อีกทั้งยังร่ำรวยเกิดมาพร้อมกับคาบช้อนเงินช้อนทอง รูปร่างที่เย้ายวนและดึงดูดสายตา อีกทั้งความสามารถด้านต่างๆทั้งมันสมองและร่างกายก็ดีไปหมด

เอาง่ายๆตัวของเธอเรียกว่า perfect เลยก็ว่าได้ แต่สิ่งที่เธอขาดไปก็คือความรักจากครอบครัว

เพราะฉะนั้นผมนี่แหละที่จะชิงตำแหน่งพระเอกในใจของเธอผมมีเวลาอีกตั้ง 3 ปีก่อนที่ตัวเอกของโลกใบนี้จะโผล่ออกมา 

ถึงผมจะมั่นใจว่าหน้าตาของตัวเองนั้นไม่ได้แย่ แต่ก็นะ มันก็ไม่ได้ดูดีเหมือนกัน.....

แต่ผมมั่นใจว่าผมจะสามารถทำให้เธอมีความสุขได้แน่ถ้าเธอมาคบกับผม

ผมในตอนนั้นดวงตาประกายไปด้วยไฟแห่งความมุ่งมั่นที่เต็มเปี่ยม 

3 ปีน่ะเหรอ แค่ปีเดียวก็พอแล้วมั้ง ผมจะเอาหัวใจของเธอมาเป็นของผมให้ดูภายในปีเดียว

นั่นเป็นสิ่งที่ผมคิดในตอนแรก.......เพียงแค่กระพริบตาครั้งเดียว ราวกับโลกนี้เป็นโลกของ นิยาย เกมหรือการ์ตูน เวลาก็ผ่านมาถึงช่วง ม.ปลายปีนึงแล้ว

"อ่าว...ชิ*หายแล้ว นี่เวลามันผ่านไปเร็วขนาดนี้เลยหรอ ความสัมพันธ์ยังคืบหน้าได้ไม่ถึง 10% เลยนะเว้ยยย"

เพราะว่าเวลาที่ผมได้รับมานั้นมันช่างเปล่าประโยชน์ซะเหลือเกิน 

ผมว่าผมก็ทำอะไรหลายอย่างกับเธอเลยนะ ทั้งไปดักรอหน้าบ้านไม่สิ...หน้าคฤหาสน์ ถึงบางครั้งจะโดนยามไล่ให้กลับไปก็เถอะ

และยังมีอีก พวกเราได้นั่งข้างกันตลอดถึง 3 ปีเต็มในช่วงม.ต้น ตอนแรกผมนึกว่าเป็นชะตาลิขิตมาโปรด 

แต่ว่าเธอใช้ช่วงเวลาที่นั่งข้างผมในการเรียน เรียน เรียน แล้วก็เรียน บางวันพวกเราก็แทบไม่ได้คุยกันเลย

เอาง่ายๆเหมือนผมจะไม่ได้อยู่ในสายตาเธอเลย แต่ก็นะ ตัวผมเป็นพวกคิดในแง่บวกอยู่แล้ว เธออาจจะอยากตั้งใจเรียนจริงๆก็ได้ผมจึงหาช่วงเวลาต่างๆในการเข้าหาเธอไม่ว่าจะเป็นช่วงพักกลางวัน เลิกเรียน หรืออะไรก็ตามแต่ที่ผมสามารถทำได้

ผมทำไปหมดแล้วแต่ก็เหมือนว่าเธอจะไม่ได้ให้ความสนใจกับผมเลย นี่สินะ setting ของนางเอกที่มีใจให้พระเอกคนเดียวแต่ว่าผมก็ไม่ยอมแพ้หรอกนะผมจะทำไปเรื่อยๆจนกว่าเธอจะมาชอบผมคอยดู

นี่เป็นสิ่งที่ผมคิด จนกระทั่งผมได้สังเกตเห็นใบหน้าที่เสียใจของเธอเข้า..........