The Diary Heart For My Love

Diary Heart For My Love

ตอนที่ 1 การเริ่มต้นของวันอันแสนโหดร้าย

       วันนี้ผมได้ทำสิ่งที่ไม่ดีมากต่อเธอคือ ผมได้ทำผิดต่อเธอ ในเรื่องท่ร้ายแรงมาก เนื่องจากวันนั้นเป็นความผิดพลาดของตัวผมเอง  ผมหักห้ามใจไม่ได้เลย ผม.......รู้สึกผิดที่สุดในชีวิต  หากเธอเป็นอะไรไปหรือทำให้เธอเสียหายผมจะไม่มีวันให้อภัยตัวเด็ดขาด   เมื่อผมตั้งสติได้ผมก็เดินออกไปส่งเธอที่ปากซอย  ส่งเธอขึ้นแล้วจึงกลับเข้าบ้านมาทำความสะอาดและตกค่ำ  ผมก็มาทำการบ้านแต่สุดท้ายผมก็ทำการบ้านไม่ได้เพราะใจมันคิดถึงแต่เธอทุกๆลมหายใจเข้าออก  ผมมานั่งคิดนอนคิดจนผมน้ำตาไหล  ถ้าหากเธอโกรธเกลียดผมและเธอทิ้งผมไปโดยไม่บอกไม่กล่าวผมจะทนอยู่ได้อย่างไร  ในเมื่อตอนที่อยู่กับเธอยังคิดถึงเธอแทบขาดใจ  ถ้าเธอจากไปผมก็คงจะขาดใจเช่นกัน  ผมทนรับสภาพแบบนั้นไม่จริงๆ

        และแล้วก็ขึ้นวันใหม่  ผมจึงโทรไปถามเธอ  เพราะเป็นห่วงกลัวเธอจะเป็นอะไรไป  แต่ผมกลับเจอกับความรู้สึกที่มี  ทั้งความดีใจและเสียใจไปพร้อมๆกัน  เพราะเธอสบายดี สุขภาพกายแข็งแรง แต่!สุขภาพใจเธอสิ ผมรู้สึกทันทีที่ผมได้ออกปากถามเธอเรื่องเมื่อวานที่ผมได้ทำผิดต่อเธอ เสียงของเธอเธอสั่นและเหมือนจะไม่มีแรงผมไม่เคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้มาก่อนเลย ผมตกใจมากกลัวเธอจะเป็นอะไร  ผมจึงถามเธอไปอีกว่า  เธอเป็นอะไรรึป่าว ดูน้ำเสียงไม่ค่อยดีเลย โกรธอะไรผมรึป่าวที่ผมทำไม่ดีต่อเธอ  ในที่สุดเธอก็ตอบผมกลับมา  และผมก็ต้องผิดหวังที่สุดในชีวิต  เพราะเธอตอบผมกลับมาด้วยน้ำตาว่า  เธอเสียใจมากที่ผมทำอย่างนั้นกับเธอ  ผมส่งสารเธอแทบขาดใจในตอนที่เธอตอบกลับผมรู้สึกใจหายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  ยิ่งกว่าตอนที่ผมตกใจเพราะกลัวผีอีก  ผมกลัวที่สุดในชีวิต กลัวจะต้องเสียเธอไป กลัวที่จะไม่ได้อยู่กับเธอ กลัวจะไม่ได้ดูแลเธอ กลัวที่จะไม่ได้พูดกับเธอ กลัวไม่ได้เดินเป็นเพื่อนเธอ กลัวไม่ได้ปลอบใจเธอในยามที่เธอเป็นทุกข์ ทุกอย่างที่ผมกลัวอยู่ดีๆมันก็เข้ามาโดยไม่ได้ตั้งตัวจนผมรับไม่ไหวจนน้ำตามันไหลออก ผมถามเธอว่าเสียใจมากไหม ! แต่เธอก็เงียบไป ผมถามต่อไปอีกว่าโกรธผมไหม ! เธอก็เงียบอีก ผมจึงถามอีกว่าเงียบทำไม  ผมถามแล้วทำไมไม่ตอบ เธอตอบมาว่า ป่าว คำเดียวผมก็ดีใจมากเพราะอย่างน้อยเธอก็ยังไม่คิดทำร้ายตัวเอง  ผมจึงขอรับผิดชอบในสิ่งที่ผมทำ  ผมตั้งใจที่จะทำให้เธอหายเสียใจในการกระทำของผม ผมจึงถามอีกครั้งว่า อยากให้ผมทำอย่างไรที่จะทำให้เธอหายเสียใจ  จะให้ผมอยู่ห่างเธอสักกี่วัน กี่สัปดาห์ กี่เดือน หรือกี่ปีทั้งที่ผมใจผมไม่อยากถามเลยแม้แต่นิดเดียว  เพราะกลัวว่าหากเธอเลือกให้ผมอยู่ห่างเธอสักเดือน ผมจะบังคับใจตัวเองได้สักเท่าไร เพราะเหตุการณ์ที่ทำให้เราอยู่ห่างนั้นผมทนไม่ได้แม้แต่วันเดียว แล้วนี้มันมีตั้งเท่าไร  แต่ในที่สุดผมก็ต้องถามเพราะมันคงไม่มีหนทางอื่นที่จะทำให้เธอหายเสียใจนอกจากทางนี้เพียงทางเดียวคือ ผมต้องทำตัวให้อยู่ห่างเธอเพราะหากผมอยู่ใกล้เธอในตอนที่เธอเสียใจเพราะผม เธอก็จะไม่มีวันลืมมัน ผมจึงต้องจำใจบังคบใจของผมเพื่อเธอ  และแล้วในวินาทีที่ผมรอก็มาถึง เพราะเธอจะตอบผมแล้ว แต่มันเป็นคำตอบที่ใจของผมไม่อยากได้ยินมาก คือเธอให้ผมอยู่ห่างเธอถึง หนึ่งเดือน แต่ก็ยังดีที่เธอไม่ให้ผมอยู่ห่างเธอมากกว่านี้ ไม่อย่างผมนั้นคงจะขาดใจก่อนจะได้พูดกับเธอ  แต่ที่ผมเสียใจมากกว่านั้นคือในช่วงเวลาที่ผมต้องอยู่ห่างเธอนี้มันกลับมาตรงกับวันเกิดของเธอ  ผมจึงรีบถามกลับไปเลยว่า ผมจะขออยู่กับเธอในวันเกิดของเธอเพียงวันเดียวได้หรือไม่  และคำตอบของเธอก็พอที่จะบรรเทาความเจ็บของใจผมที่ต้องจำอยู่ห่างเธอตั้งหนึ่งเดือนคือ ได้ ผมขอบคุณเธอที่สุดหลังจากนั้นผมก็บอกทุกสิ่งทุกอย่างที่อยากบอกต่อเธอก่อนที่จะไม่ได้คุยกับเธออีก  ผมบอกลาเธอ บอกให้เธอกินข้าวให้ครบทุกเวลา ดูแลสุขภาพกายให้ดี ถ้าไม่สบายก็ให้กินยา บอกให้เธอย่าคิดถึงไม่อย่างนั้นเธอจะลืมมันไม่ได้และจะทำอะไรไม่ได้เลย หลังจากนั้นผมก็บอกความในใจที่ผมมีต่อเธอและจะมีให้เธอตลอดไปว่า ผมรักรักเธอมากและจะรักตลอดไป  และผมก็ขอลาก่อน ผมจึงวางหูโทรศัพท์พร้อมน้ำตา หลังจากผมวางโทรศัพท์เพียงไมกี่นาทีผมก็อยากจะโทรไปหาเธอแต่ก็ต้องบังคับใจตัวเองไว้  คิดถึงมากเท่าใดทำได้มากที่สุดก็แค่หอมแก้มรูปของเธอที่อยู่ในคอมฯ และในโทรศัพท์แม้จะไม่ใช่เธอจริงๆแต่อย่างน้อยก็ช่วยชดเชยความเหงาได้ในช่วงเวลาหนึ่ง  หลังจากนั้นผมก็ได้นอนลงบนเตียงและร้องไห้  เพราะโกรธตัวเองที่เราทำให้เธอร้องไห้เป็นครั้งที่สอง  และแล้วผมก็เริ่มทำการบ้านทั้งๆที่ยังเครียดกับเรื่องของเธอ  แต่ในที่สุดผมก็ทำการบ้านเสร็จแต่ยังไม่สมบูรณ์เพราะผมไม่มีกำลังใจเหลือแล้ว  เพราะทุกวินาทีที่อยู่ห่างเธอ  ผมก็ยิ่งรู้สึกเบื่อชีวิตเข้าไปทุกทีเช่นกัน  หลังจากทำการบ้านแล้วผมจึงไปทำโครงงานต่อจากเมื่อวาน  และได้จัดเตรียมอุปกรณ์การทำโครงงานของเธอให้ด้วย  เนื่องจากผมคงจะไม่มีโอกาสทำดีต่อเธอ ให้เธอเห็นในเดือน ผมก็คงจะทำลับหลังเธอแต่แค่นี้ผมก็ภูมิใจในระดับหนึ่งที่มีส่วนช่วยเธอในตอนที่โลกของเธอไม่มีผมอยู่  และแล้วงานที่ผมทำให้เธอก็สำเร็จ   หลังจากนั้นโต๊ะให้ผมพาหลานไปพ้นเริมในบ้านตรงข้ามแต่จะเยื้องไปทางขวา  ผมก็ได้ไปขอยืมเรือบ้านข้างๆ เพื่อที่จะมารับโต๊ะที่สะพานบ้านผมและไปบ้านตรงข้าม  ผมเป็นคนที่พายเรือไม่ค่อยเป็นมันจึงเกิดปัญหาคือ เรือมันหมุนอยู่กลางคลอง !  อืม.....กว่าจะถึงเล่นเอาผมเหงื่อตกเลยทีเดียว  หลังจากนั้นโต๊ะของก็พายเรือแทน  หลังจากทำธุระเสร็จแล้วผมก็ขึ้นมารีดผ้า  แอะ! ไม่ใช่สิก่อนหน้านั้นผมลงมาข้างล่างเพื่อที่จะทำโทษตัวเองที่เป็นคนฉวยโอกาสจึงทำให้เธอเสียใจโดยผมชกกำแพง  เจตนาของผมอยากให้มันเลือดแต่ชกเท่าไรมันก็ไม่เลือดซักที  ผมชกไปเรื่อยๆจนหมดแรงและช้ำใน มือผมเหยียดตรงไม่ได้  แต่แค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับความผิดที่ผมทำต่อเธอ  เมื่อผมรีดผ้าสำเร็จแล้วผมจึงเข้ามาเก็บหนังสือ สมุด ที่เต็มห้องเข้ากระเป๋าเตรียมไปเรียนพรุ่งนี้  ใจหนึ่งผมก็อยากไปเรียนเพื่อที่จะได้ใกล้ชิดเธอถึงแม้จะไม่ได้พูดกันแต่ก็ยังดีที่ได้เห็นเธอ หือ! สายตาของเธอคงจะมีผม  แต่อีกใจหนึ่งนั้นไม่อยากไปเพราะ  หากผมเห็นเธอผมคงจะลำบากมากในการที่จะบังคับใจตัวเองให้อยู่ห่างเธอ  ผมกลัวผมจะแบกรับมันไม่ไหวจริงๆ  สุดท้ายนี้ก่อนจะสิ้นสุดวันอันแสนโหดร้ายไปวันหนึ่งผมอยากจะบอกกับเธอเหลือเกินว่า  ผมรักเธอที่สุดและจะรักตลอดไป แต่ผมก็คงบอกเธอไม่ได้ ได้แต่เก็บไว้ในใจแต่ผู้เดียว  เอาละผมขอตัวไปทำภารกิจส่วนตัวก่อน ผมขอให้เธอหลับฝันดีนะ และขอให้เธอลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไวๆนะครับ ราตรีสวัสครับผม