ณ เส้นขอบฟ้า

ณ เส้นขอบฟ้า

เรามักจะมองไปยังประเทศต่างๆที่ห่างไกล เปรียบเทียบว่าประเทศเหล่านั้นเป็นสถานที่ที่ตรงเส้นขอบฟ้า สถานที่ที่ไกลเกินกว่าตัวเราจะไปถึง แต่หากมองกลับกัน "ประเทศไทย"ก็ถือว่าเป็นดินแดน ณ เส้นขอบฟ้าของใครหลายๆคน

เรามัวแต่สงสัยว่ามีอะไรบ้างนะ เกิดขึ้นตรงนั้นที่เส้นขอบฟ้า บางคนเสียเวลากับการตั้งคำถาม บางคนทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ไปอยู่ ณ ตรงนั้นแต่ก็ไม่พบคำตอบ
แต่ก็ยังมีอีกหลายคน ที่ตัดสินใจเดินทางเข้ามาและค้นหาคำตอบอย่างจริงจัง แม้สุดท้ายผลลัพท์จะออกมาอย่างตรงหรือไม่ตรงใจ เขาก็เก็บเอาเรื่องราวที่ผ่านไปมาเล่าได้ว่าครั้งหนึ่งฉันเคยสัมผัสที่ตรงนั้น...เส้นขอบฟ้า...
---------
-----------
----------------
----------
----
-

"บุษยา" หย่อนตัวลงบนเก้าอี้เล็กเชอร์ให้ห้องเรียนขนาดใหญ่ของมหาวิทยาลัยรามคำแหง หญิงสาวมองซ้ายขวาอมยิ้มไปกับเด็กๆนักศึกษาวัยอ่อนกว่าที่จับกลุ่มทักทายกันเสียงดังระงม เด็กๆพวกนี้คงไม่พ้นพึ่งผ่านวัยมัธยมปลายมาหมาดๆ ซึ่งต่างจากเธอโดยสิ้นเชิง ด้วยวัย 25 เธอสมควรจะนั่งอยู่ที่ไหนสักแห่ง วุ่นวายกับการทำงานอย่างที่เพื่อนๆวัยเดียวกับเธอทำอยู่ แทนที่จะมานั่นเป็นป้าแก่ๆประจำห้องแบบนี้แต่อย่างไรก็ตามเธอก็พร้อมที่จะเริ่มต้นชีวิตนักศึกษาอีกครั้ง แม้วัยจะล้าหลังไปบ้างก็ตามที

"แอนดี้" อดีตทนายความหนุ่มใหญ่จากประเทศออสเตรีย ก้าวเข้ามาในห้องเรียนช้าๆ การตัดสินใจกลับมาเรียนอีกครั้งที่ๆที่อายุมากและหน้าที่การงานกำลังอยู่ในช่วงพีคทำให้เขาต้องปรับตัวอยู่บ้างแต่เขาไม่ถือเอาเรื่องนี้มาใส่ใจ แต่ทว่าเมื่อเห็นเด็กๆไทยเป็นร้อยๆ เดินไปเดินมา ส่งเสียงเจื้อยแจ้วป่วนโสตประสาทแบบนี้เขาก็รู้ในทันทีว่าต้องปรับความคิดตัวเองเสียใหม่ "ต้องทำตัวให้ชิน เพราะเสียงพวกนี้จะอยู่กับเราไปอีกนานแสนนาน"

"เอริ" สาวหมวยตัวเล็ก สะพายกระเป๋าเป้ เดินเข้ามาในห้องเรียนอย่างมาดมั่น เอริเป็นสาวหมวยจากจีนแผ่นดินใหญ่ เธอเดินผ่านกลุ่มนักเรียนไทยขึ้นมาจนถึงที่นั่งแถวหน้าสุด สิ่งที่เธอเห็นกับสิ่งที่เธอคิดช่างแตกต่างกันจนเธออดแปลกใจไม่ได้ "ทำไมหลังห้องแน่นจนนึกว่าห้องเต็ม แต่ด้านหน้ามันว่างแบบนี้"

----
-------
----------
-----

บางครั้งมิตรภาพและความจริงใจ
ก็อยู่ที่เราพยายามที่จะเข้าใจไม่ใช่ระยะเวลาในการคบหากัน
คนบางคนคบหากันเป็นเพื่อนมาเกือบสิบปี
แต่วันหนึ่งเมื่อมานั่งมองหน้ากัน
กลับพูดไม่ออก มีความรู้สึกว่าเราไม่ได้รู้จักกันจริงๆเลย