[>เกิดมาแค่รักกัน<}

เนื้อเรื่อง

~!! เกิดมาแค่รักกัน !!~

นาโอมิ  เด็กสาวที่แสนจะซุ่มซ่าม แต่เธอก็เป็นผู้นำของเพื่อนในชั้นปี
แต่มีสิ่งนึงที่เธอนำมันไม่ได้ ก็คือเรื่องความรัก เธอมีเพื่อนที่สนิทคนนึงชื่อ
โมโมโกะ

"โมโมโกะ ฉันว่านะ ฉันชอบใคร ฉันก็ไม่เคยสมหวังเลยสักครั้ง" นาโอมิบ่น
"เอาน่า นาโอมิ" โมโมโกะ ผู้ซึ่งเป็นศิราณีประจำห้องและเพื่อนสนิทของนาโอมิปลอบใจนาโอมิเกี่บงกับเรื่องความรัก
"ถึงเวลาเด๋วมันก็จะมาเองแหละ เธอไม่ต้องไปวิ่งหามันจะดีกว่า"
"แต่ฉันอยากมีรักจริงสักครั้งหนิโมโกะ ฉันอยากมีคนที่เค้ารักฉันจริงๆ"
" โถ่ โอมิ ฉันบอกแล้วไงว่าเด๋วมันก็มา"
แล้วอาทิตย์ต่อมา นาโอมิก็ไปหาโมโมโกะแล้วบอกข่าวกับเธอว่า...
"โมโกะ เธอจำนายคีบอมที่ฉันเล่าให้ฟังได้ไหม"
"จำได้สิโอมิ ทำไมหรอ"
"เค้าชอบฉันหล่ะโมโกะ แหละฉันเองก็จีบเค้ามานานแล้วด้วย"
"เห็นไหม ฉันบอกแล้วเธออยู่เฉยๆ เด๋วมันก็วิ่งมาหาเธอเอง"

   แต่การเป็นแฟนของนาโอมิและนายคีบอมไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิด เพราะนาย
คีบอมเป็นคนที่เจ้าชู้และไม่มั่นคง จึงมีเรื่องให้สองคนทะเลาะกันบ่อยครั้ง นาโอมินำเรื่องนี้ไปปรึกษากับโมโมโกะหลายครั้งแต่ก็ได้คำแนะนำเดิมๆคือ "ใจเย็นไว้"
นาโอมิจึงนำเรื่องไม่สบายใจไปปรึกษากับเพื่อนสนิทอีกคนคือ นายลีจิน

"ถ้าเธอยังรักเค้าอยู่ เธอก็ไม่น่าจะเลิกตอนนี้นะโอมิ" ลีจินพูด
"ทำไมหล่ะ ฉันรับนิสัยเค้าไม่ได้"นาโอมิแย้ง
"แต่คนเจ็บมันก็เธอเองนั้นแหละ นาโอมิ"
"มันก็จริงของเธอ โมโกะบอแกให้ฉันใจเย็นไว้ก่อน"
"มันก็ถูกของโมโกะนะ"

     แต่หลังจากนั้นมันก็ไม่มีอะไรที่ดีขึ้นเลยสำหรับนาโอมิ เธอมักจะเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาให้โมโกะและลีจินฟังอยู่บ่อยๆ และหลังจบการเล่า เธอก็มักจะร้องไห้ให้
ลีจินและโมโกะเห็นอยู่บ่อยๆ จนในที่สุด เพื่อนทั้งสองตกลงกันว่า

"ถึงเธอเป็นแฟนไปเธอก็เจ็บสะเปล่า" โมโกะพูด
"เลิกกับเขาดีกว่านะ โอมิ" ลีจินพูด
"ใช่ เธอจะได้เจ็บครั้งเดียวไง"โมโกะ
   สองวันต่อมาข่าวว่าโอมิเลิกกับนายคีบอมก็แพร่สะพัดไปทั่วโรงเรียน แต่โอมิเป็นคนเข้มแข็งมาก เธอรู้สึกสบายใจที่ได้เพื่อนทั้งสองคนอยู่เคียงข้างเมื่อยามเธอไม่สบายใจ และเธอก็เจ็บแล้วจำเรื่องนี้พอสมควร
    ความผูกพันธ์ของโอมิและลีจินเริ่มขึ้นเรื่อยๆ โมโกะสังเกตเห็นจึงเข้าไปถามลีจิน
"ลีจิน เธอคงไม่คิดอะไรกับโอมิมากเกินกว่าเพื่อนหรอกนะ" โมโกะถาม
"ฉันแค่อยากจะดูแลโอมิ ไม่รู้สิ ฉันไม่รู้เหมือนกัน"ลีจินสารภาพออกไป
"ความรู้สึกของเธอคือ อยากปกป้อง อยากดูแลโอมิใช่ไหม"
"ช่าย ฉันรู้สึกตั้งแต่เห็นโอมิร้องไห้แล้วฉันเจ็บไปด้วย" ลีจินบอก
"ฉันว่าเธอคิดกับโอมิมากเกินกว่าเพื่อนแล้วหล่ะลีจิน"
"เธออย่าบอกโอมินะ ฉันกลัวมองหน้าโอมิไม่ติดถ้าเธอรู้"ลีจินขอร้อง
"แล้วเธอจะทำยังไงต่อไปหล่ะลีจิน"โมโกะถาม
   ลีจินได้แต่ส่ายหัวและก็บอกว่าไม่รู้เหมือนกัน
จนกระทั่งวันนึง โอมิคุยกับโมโมโกะเกี่ยวกับเรื่องความรักที่ไม่สมหวังของเธอที่ผ่านมา โมโมโกะอยากช่วยลีจิน จึงบอกเรื่องที่ลีจินคิดยังไงกับโอมิ
   โอมิรู้สึกอึ้งไปชั่วขณะ แต่เธอก็คิดว่า โมโมโกะล้อเล่นแต่ทันใดนั้นก็มีเสียงพูดขึ้นมาว่า....
"ฉันชอบเธอจริงๆนะโอมิ เธอจะช่วย ลองมองดูฉันสักครั้งได้ไหม"
เสียงนั้นไม่ใช่ใครเลย แต่เป็นลีจินที่แอบฟังมานานแล้ว
"ขอโทดนะลีจินแต่ฉันอยากช่วยเธอ"โมโกะรีบขอโทด
"ไม่เปงไร ฉันรู้เธอทำไปด้วยความหวังดี"
"นี่เธอชอบฉันจริงๆหรอลีจินแต่เราเป็นเพื่อนกันนะ..."
"เป็นเพื่อนกันแล้วเราจะเป็นมากกว่านั้นไม่ได้หรอ"
"มันเป็นไปไม่ได้ ฉันไม่เคยชอบเธอ ถึงฉันจะมองลงมาแต่ฉันก็แค่เพื่อน"
"ถึงเธอไม่ชอบฉัน ฉันก็จะรอ รอเธอตลอดไป ฉันจะอยู่ตรงนี้แหละ"
"โธ่เอ้ย ลีจิน เข้าใจบ้างสิ มีคนอีกเยอะหรอกน่าที่ชอบเธอ ไม่ได้มีฉันคนเดียวให้เธอเลือกหรอกน่า มีผู้หญิงอีกตั้งมากมาย ฉันเชื่อว่าต้องมีสักคนสิน่า ที่จะเหมาะสมกับเธอ มากกว่าฉัน ฉันยังไม่พร้อมและไม่คิดจะมีใครตอนนี้"โอมิกล่าว
แล้วโอมิก็เดินออกไปจากห้องโดยไม่มองหน้าลีจินเลย แต่การปฏิบัติระหว่างกันและกันก็เริ่มไกลห่างออก จนกระทั่งการสอบปลายภาค ทั้งสองไม่คุยกันเลย โมโกะลำบากใจมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเมื่อพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเมื่อไหร่ ลีจินจะเดินนี้ ส่วนโอมิจะพูดเรื่องอื่นแทน จนกระทั่งปิดเทอม ลีจินไปกวดวิชา โอมิไปเที่ยวและเธอก็พบรักครั้งไหม ที่ครั้งนี้เค้าคนนั้นรักเธอ เธอก็รักเค้า แต่การรักกันของทั้งสอง มันทำให้แต่ละฝ่ายลำบากใจอีกเหมือนเดิม โอมิรู้สึกว่า เธอคบกับ เทซกแล้วเหมือนไม่ได้คบ เพราะต่างคนต่างพบว่า เค้าเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนแล้วจู่ๆก็มาคบกันเป็นแฟนการปฏิบัติตัวจึงแตกต่างกันออกไป โอมิทนไม่ได้จึงคุยกับเทซกว่า...
"เทซก เราเลิกกันดีกว่าไหม"
"เธอคิดเหมือนกับฉันหรอโอมิ"
"หมายความว่ายังไง"
"ฉันรู้สึกอึดอัดหน่ะ เวลาเราคบกัน เราเป็นเพื่อนกันดีกว่า"
"อื้ม" โอมิกล่าวทั้งน้ำตา
"เธอเสียใจหรอ"
"มันก็ไม่มากหรอก"
   จะไม่ให้โอมิเสียใจได้ยังไงก็ในเมื่อเธอเลิกทั้งๆที่ยังรักเทซกอยู่นี้หน่า แต่เพระว่าเธอเองแหละที่บอกเลิก เธอรู้สึกอึดอัด แต่เธอก็ไม่อยากมีความรู้สึกนี้ เธอจึงเลือกที่จะเลิก แต่จ็บกว่าเก่าคือ หลังจากเลิกกันแล้ว เทซกก็มีคนใหม่ที่อายุมากกว่า
เรื่องนี้รู้ไปถึงลีจินและโมโกะ ทั้งสองห่วงโอมิมาก แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ลีจินเลือกที่จะไม่เห็นโอมิตอนอ่อนแอเพราะกลัวว่าจะทนไม่ได้ เพราะหยุดรักโอมิไม่ได้
โอก็ได้แต่เจ็บและก็เจ็บจนกระทั่งวันนึง โอมิเข้าโรงพยาบาลเพราะเป็นลม
"หมอคะ เพื่อนหนูเป็นไงบ้าง" โมโกะรีบถามเมื่อเห็นหมอออกมา
"เราคงต้องรีบผ่าตัดเพื่อนของหนูแล้วนะ เพราะโรคหัวใจกำเริบ"หมอบอก
"เธอจะรอดไหมครับหมอ"ลีจินรีบถาม
"โอกาสรอดมีน้อยมากจริงๆ ผู้ป่วยไม่รักษาตัวเองเลย"หมอบอก
"ยังไงก็กรุณาด้วยนะครับ/คะ"
"หมอจะพยายาม หมอขอตัว"
ผ่านไป 5 ชม. หมอก็ออกมา พร้อมกับบอกว่า อาการตอนนี้คงต้องสังเกตไปสักระยะ อย่าให้ผู้ป่วยตื่นเต้นหรือกระทบกระเทือนทางจิตใจมากนะ ลีจินรู้ว่าสิ่งเดียวที่จะทำให้โอมิรู้สึกดีคือ ได้พบกับเทซก เขารีบไปตามตัวเทซกและบอกความจริงให้รู้
เทซกรีบมาโรงพยาบาล พอดีกับที่โอมิฟื้น เมื่อเธอเห็นเทซกเธอรู้สึกีดใจมาก
"เทซก ฉันเสียใจ ฉันต้องเลิกกับเธอ ทั้งๆที่ฉันรักเธอๆมาก ฉันเสียใจกว่าเดิมที่รู้ว่าเธอมีใครหลังจากเลิกกับฉัน"โอมิที่พูดด้วยเสียงอันอ่อนแรง
"ฉันก็ขอโทดนะโอมิ ฉันพยายามเอาคนใหม่มาแทนที่เธอ ฉันลืมเธอไม่ได้ ฉันได้ยินว่าลีจินชอบเธอ ฉันคิดว่าเธอก็ต้องชอบลีจินแน่"เทซกบอก
"ไม่ ลีจินเค้าเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน แต่ฉันรักเธอเทซก อย่างน้อยเธอก็ทำให้ฉันรู้ว่าเคยมีความสุขเพียงใดได้เป็นคนที่เธอเคยรักก็ดีแค่ไหน"โอมิพูด
"ฉันรักเธอนะโอมิ"เทซกพูด
"ฉันก็รักเธอเทซก ดูแลตัวเองนะ ฉันไม่ไหวแล้ว โมโกะ ยังไงเธอคือเพื่อนที่ฉันจะไม่มีวันลืมเลย ลีจินเธอคือคนที่ฉันจะจดจำไว้ตลอดกาล ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง"
"โอมิเข้มแข็งไว้เธอต้องสู้"โมโกะซึ่งตอนนี้ร้องไห้อย่างหนัก
"ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันจะคอยมองพวกเธอจากข้างบนนั้นนะ"
"เกิดมาแค่รักกัน โอมิ"เทซกกล่าว
"เกิดมาแค่รักกัน เทซก"สิ้นเสียงประโยคสุดท้ายของโอมิ ห้องทั้งห้องก็เงียบ มีมีเพียงเสียงการเต้นของขอหัวใจโอมิที่บอกให้รู้ว่าเธอได้จากไปแล้ว

  หลังจจากนั้นต่อมา เทซกก็ไม่มีใครเลย เค้าเป็นครูสอนที่โรงเรียนเดิมที่เค้าเคยเรียนเพื่อที่อยากจะอยู่ตรงที่ๆเค้ากับโอมิเคยรักกัน ส่วนลีจินก็เดินต่อไป ตอนนี้เค้าเป็นนักศึกษาปริญญาโทที่ Oxford ส่วนฉันโมโมโกะ ก็เป็นนักแต่งนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาไงหล่ะ

                                                               ขอบคุณเพื่อนที่แสนดีทั้งสามคน
คิดถึงเธอเสมอนะนาโอมิ(นามแฝง)