ชายาของข้าคือสตรีบ้านป่า

          เหวินไป่เทียน คือพระโอรสลำดับที่เจ็ดของฮ่องเต้เหวินไท่หลงผู้ซึ่งกำเนิดจากครรภ์ของสนมอันเป็นที่รัก เขาคือบุตรชายที่ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานมากที่สุดเขามักจะได้รับมอบหมายให้ทำภารกิจที่สำคัญๆอยู่เสมอและอีกฝ่ายก็ทำมันได้ดีเสมอมา จนขุนนางเกือบทุกคนต่างลงความเห็นตรงกันว่าบางทีฮ่องเต้อาจจะทรงมอบตำแหน่งรัชทายาทให้แก่อีกฝ่าย 

          ต๋าหลินซือ คือบุตรสาวคนเล็กของหัวหน้าเผ่าต๋าซึ่งมีถิ่นอาศัยอยู่ในทะเลทรายแถบทุ่งหญ้าอันห่างไกล นางถูกส่งตัวมาเป็นเครื่องบรรณาการให้แก่ฮ่องเต้แคว้นต้าเว่ย แต่ฮ่องเต้ผู้มีประชนม์มายุล่วงเข้าห้าสิบชันษาอีกทั้งมิใช่บุรุษที่หมกมุ่นในกามจึงทรงมอบสมรสพระราชทานให้แก่นางและพระโอรสองค์ที่เจ็ดซึ่งขาพิการเนื่องมาจากอุบัติเหตุเมื่อห้าปีก่อน 

          แม้ต๋าหลินซือจะงดงามสะดุดตา แต่นางก็คือสตรีบ้านป่าย่อมไม่รู้จักศาสตร์ศิลป์กิริยามารยาทที่สตรีชนชั้นสูงพึงมี อีกทั้งอ๋องเจ็ดผู้พิการก็ไร้ซึ่งอำนาจใดๆหนุนหลัง นั่นจึงทำให้ผู้คนพากันหัวเราะเยาะพวกเขาดั่งเป็นตัวตลก 

          แต่ผู้ใดเลยจะรู้ว่าทั้งสองต่างเก็บซ่อนบางสิ่งเอาไว้และพร้อมจะเปิดเผยเมื่อถึงเวลาอันสมควรเท่านั้น