ด้านมืดในจิตใจของเด็กสาว

ข้อมูลเบื้องต้น

ด้านมืดในจิตใจของเด็กสาว

                เคยมั้ย? ที่บางครั้งรู้สึกอยากจะฆ่าใครสักคนหนึ่ง ตัวฉันเองนั้นรู้ดีเลยแหละ ว่ารู้ความสึกพวกนั้นมันเป็นยังไง สำหรับพวกเด็กๆที่มีความรู้สึกแบบนั้น ก็คงจะไม่กล้าหรอกที่จะจับมีดหรือยาพิษ มา ‘ฆ่า’ ใครสักคนหนึ่ง ถึงจะมีก็ส่วนน้อย...

                แต่ว่า....กับฉันมันไม่ใช่แบบนั้น

“นี่ๆ อังโกะจัง วันนี้ไปเที่ยวด้วยกันมั้ย” ซาราโกะ เด็กสาวหน้าตาน่ารักวิ่งมาหาฉันด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส แต่ใครจะรู้ละ? ว่าใบหน้าแบบนี้มัน Fake ยิ่งทำตัวใส่ซื่อน่ารักมากเท่าไร มันก็ยิ่งมีความ Fake มากขึ้นเท่านั้น

“อืม......ที่ไหนละ” ตัวฉันเองก็ยิ้มตอบแบบใสซื่อกลับไป ไม่ได้อยากจะไปนักด้วยหรอก แค่...คิดว่าหากสนิทกันและรู้จักเธอคนนี้มากเพียงพอ มันก็คงง่ายต่อการลากไป ‘ฆ่า’

“ที่ร้านคาราโอเกะแถวนี้แหละจ้ะ มาเถอะ! ทุกคนรอนานแล้ว!” หึ! สำเร็จไปอีกขั้น ไหนดูสิว่าเธอคนนี้จะมีด้านมืดเป็นแบบไหน

-ร้านคาราโอเกะ

                หลังจากที่แม่สาวน้อยซาราโกะพาฉันเข้ามาในร้านคาราโอเกะพร้อมกับเพื่อนๆของเธออีก 3-4 คน เธอก็ทำการบุกเข้าไปในห้องคาราโอเกะห้องหนึ่ง และทำการเลือกเพลง โดยถามฉัน ผู้ซึ่งแฝงมาอย่างไม่เต็มใจเท่าไร

“อังโกะอยากร้องเพลงอะไรหรอ นี่ๆๆ ร้องเพลงนี้กันนะพวกเธอ!” ซาราโกะถามฉันที่นั่งนิ่งๆมองพฤติกรรมของพวกสัตว์กินพืช ก่อนจะหันไปถามเพื่อนๆของตัวเองที่กำลังเมามันส์กับแอลกอฮอล์หลากชนิด

                ดูจากเหตุการณ์ที่น่าจะเดาได้ไม่ยากในตอนนี้ อีกไม่ช้าหรอก เหล่าคนโง่พวกนี้ก็คงจะเผยความจริงออกมา มนุษย์ทุกวันนี้น่าสมเพชจะตายไป รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองถูกหลอกใช้ แต่ก็ยังจะคบหาสมาคมกันต่อไป สุภาษิตที่ว่า “สวมหน้ากากเข้าหากัน” ถ้าเอาหน้ากากแห่งความจริงมามองคนพวกนี้ละก็....ฮ่าๆๆ โอ้..ช่างน่าสมเพชจริงๆ

“หึ!” ฉันสแหยะยิ้มมองความสนุกของพวกคนโง่ตรงหน้า คงไม่รู้สินะว่าอีกไม่นานตัวเองก็จะตายแล้ว แต่ก็เอาเถ๊อะ! จะถือว่ามันเป็นความสนุกก่อนตายของพวกเธอก็แล้วกัน

“นี่ๆ อังโกะ ทำไมเธอเงียบจัง ไม่คิดดื่มหน่อยหรอ ปลดปล่อยไงปลดปล่อย!” เพื่อนคนหนึ่งของซาราโกะถามฉัน แต่ใครสนละในเมื่อวันนี้เป้าหมายของฉันคือ...ซาราโกะ

“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวฉันกลับบ้านไม่ได้” ฉันตอบ

“นิดเดียวเองอังโกะจัง” ซาระโกะยื่นแก้วที่มีน้ำมึนเมาอยู่เต็มแก้วมาให้ฉัน

“เธอกินเถอะ ฉันจะไปห้องน้ำ” ว่าจบฉันก็เดินออกมาจากห้องคาราโอเกะ แต่ฉันไม่ได้ไปจริงหรอก ฉันแค่ยืนหลบอยู่ข้างๆประตู และคอยฟังว่าจะพูดถึงฉันว่ายังไง

“เห๊อะ!   มาทงมาทำเป็นไม่กิน ใจจริงคงอยากกินมากเลยละสิ!” เริ่มแล้ว....

“ช่างเหอะซาราโกะ เธอแค่อยากพายัยนั้นมามอมเหล้าแล้วพาไปทำเรื่องน่าอายไม่ใช่หรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ! แต่ใครจะไปคิดละว่ายัยอังโกะมันจะเป็นแบบนี้ละ!” ซาราโกะว่าแล้วกระดกเหล้าจนหมดแก้ว

“ไม่เป็นไรๆ เอาไว้ครั้งหน้าเธอค่อยจัดการมันทีหลังแล้วกัน ส่วนวันนี้! เธอก็ดื่มเพื่อความสุขของตัวเองไปก่อนแล้วกัน!”

                เวลาผ่านไปสัก 2 ชั่วโมง เหล่าเด็กสาวที่มาเที่ยวคาราโอเกะกันวันนี้ก็เริ่มเมาเต็มที่ และคนที่ดูจะเมาหนักที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้น....ซาราโกะ

“ฮึ้บ! ตัวหนักชะมัด!” ฉันบ่นออกมาในระหว่างทางกลับบ้าน แต่ถึงแม้จะหักแต่มันก็ตรงตามแผนของฉัน พอยัยนี่กับเพื่อนๆของเธอเริ่มเมา ฉันก็พาตัวของซาราโกะออกมาจากร้านคาราโอเกะทันที โดยที่พวกเพื่อนๆของเธอที่เหลือไม่ได้รับรู้อะไรด้วยเลย

“อังโกะ! ฉันมั่นไส้เธอมานานแล้ว! ฮ่าๆๆ คอยดูนะวันนี้ฉันจะทำให้เธออายจนเป็นบ้าตายไปเลย!!” ซาราโกะพูดตะโกนออกมาเสียงดัง ฉันกลอกตาขึ้นด้านบนอย่างรำคาน แต่ช่างมันเถอะ! เดี๋ยววันนี้ก็ตายแล้ว...

-บ้านอังโกะ

ฟึ่บ!

                ฉันจัดการผลักร่างที่ไม่ได้สติของซาราโกะลงบนพื้นของห้องเชือด หรือห้องใต้ดินของบ้านฉันนั่นเอง ไม่อยากจะบอกนะ ว่าปวดไหล่มากๆ แต่ไม่เป็นไร เพราะฉันจะเอาคืนให้สาสม!!

“ซาราโกะ อย่าโกรธกันเลยนะ ถ้าหากว่าเธอจะตายเพราะความแค้นของฉัน”

                ฉันบอกซาราโกะที่หลับไม่ได้สติอยู่แค่นั้น ก่อนจะหยิบขวานขึ้นมาและ.....

ฉัวะ!!

“กรี้ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงของซาราโกะกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด แขนของซ้ายของเธอถูกขวานสับจนขาดออกจากกัน เลือดสีแดงไหลพุ่งกระฉูดออกมาอย่างไม่ขาดสาย อาการเมาเมื่อครู่หายไปเป็นปลิดทิ้ง เหลือเพียงความหวาดกลัวและความเจ็บปวดเท่านั้น

“ฮ่าๆๆๆ เจ็บมากมั้ยซาราโกะ รสชาติของความเจ็บปวด เธอรู้มั้ยว่าฉันมีความสุขแค่ไหนที่ได้ชำแหละร่างของเธออ่ะ!” อังโกะพูดออกมาอย่างคนโรคจิต รอยยิ้มของฆาตกรเผยออกมา เธอยิ้มมองซาราโกะที่พยายามะหาทางหนีออกจากห้องนี้

“อย่านะอังโกะ! ฉันขอโทษ!!” ซาราโกะทำได้แค่อ้อนวอนร้องของชีวิต แต่มีหรือที่คนอย่างอังโกะจะปล่อยเธอไป ไม่มีทาง...เมื่อด้านมืดในจิตใจได้เผยออกมา ความต้องการที่จะระบายทุกสิ่งอย่าง มันก็ต้องออกมาด้วยเช่นกัน

“จงตายไป แล้วเหลือไว้เพียงแค่ความทรงจำเถอะ ซาราโกะ...”

“ไม่!! ไม่!! กรี้ด!!!!”

ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!

..........................................................................................................................................................................

“ความมืดในจิตใจงั้นหรอ? เป็นไปไม่ได้หรอก ผมไม่เชื่อเรื่องแบบนี้แน่นอน”

“เอาเถอะครับคุณหมอ เด็กคนนี้มีเพียงแค่ความต้องการที่อยากจะฆ่า คุณเองที่อาสามารักษาเธอด้วยตัวเองก็ควรจะระวังไว้นะครับ คุณหมอฮาชิรามะ” หมอจิตเวชในเสื้อกาวสีขาวสะอาดมองผู้ช่วยที่กำลังเล่าเรื่องของเด็กคนหนึ่งที่ชื่ออังโกะให้ฟังอย่างเอือมๆ

“แต่ยังไม่ผมก็ไม่เชื่ออยู่ดี เรื่องที่เธอฆ่าเพื่อนคงเพราะมีเรื่องราวในอดีตมากกว่า อาจจะโดนกดดัน โดนทำร้าย จนตัวเองต้องการที่ฆ่าคนอื่นไปทั่วเพื่อระบายความรู้สึกมากกว่า” ฮาชิรามะแสดงความคิดเห็นออกไป แต่ผู้ช่วยกลับถอนหายใจอย่างเอือมๆ เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าจะพูดยังไงให้หมอคนนี้เชื่อในสิ่งที่เค้ากำลังพูด

“งั้น....ผมจะหมอพบเธอนะครับ...”

                “เธอชื่อว่าอังโกะ พ่อแม่เสียไปหมดแล้ว หลังจากที่พ่อแม่เธอจากไปญาติพี่น้องทุกคนก็ดูแลเธอแทนพ่อแม่ที่จากไป แต่ทว่า...ญาติทุกคนกดดัน ทุบตีทำร้ายเธอ จนเธอเป็นคนไม่พูดไม่สุงสิงกับใคร จะว่าคนสองบุคลิกก็ได้นะครับ เพราะว่าเธอจะยิ้มรับแขกที่ต้องการจะฆ่าเสมอ พอฆ่าเสร็จก็เป็นคนเงียบขรึมเหมือนเดิม หลังจากที่เธอทนกับความกดดันพวกนั้นไม่ไหวเลยกลายเป็นว่าเธอนั้นมีด้านมืดในจิตใจ ที่ไม่มีใครสามารถรับรู้หรือเข้าถึงได้เลย เธอเหมือนปีศาจด้วยซ้ำ เธอฆ่าญาติทุกคนเพื่อความแค้น แค้นในสิ่งที่พวกเค้าทำกับเธอ เมื่อที่ระบายความแค้นไม่พอก็ฆ่าคนอื่นเล่นๆเพื่อสนองความต้องการของตนเอง แล้วจุดจบสุดท้ายเป็นไงละ เธอก็ถูกตำรวจคุมตัวถึงที่บ้านแล้วถูกส่งมาที่โรคพยาบาลจิตเวชแห่งนี้ไงละ แถมยังอันตรายมากด้วย....เพราะเธอจะฆ่าทุกคน”

                ผู้ช่วยของฮาชิรามะเล่าทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวของอังโกะในฟังอย่างคร่าวๆ แต่ฮาชิรามะก็ไม่ได้มีความกลัวหรือแสดงท่าทีตกใจใดๆเลยสักนิด

                หนึ่งหมอ หนึ่งผู้ช่วย ยืนหยุดอยู่หน้าประตูห้องของคนไข้หมายเลข 1331 นั่นก็คือ อังโกะ ผู้ช่วยของฮาชิรามะไขแม่กุญที่ล็อคของข้างนอกก่อนจะเปิดประตูและพาหมอฮาชิรามะเข้าไปข้างใน

                เด็กสาวผมสีดำยาวชุดของคนไข้สีขาว อายุราว 16-17 ปีกำลังนั่งกอนเข่ามองไปที่ตุ๊กตาที่หมีด้วยสายตาเลื่อนลอย จนกระทั่ง...

หมับ!

“เฮือก!” อังโกะสดุ้งตกใจที่จู่ๆมีคนมาจับไหล่ของเธอ เธอค่อยๆหันไปมองคนที่เข้ามาในที่ๆของเธออย่างช้าๆ และ...

“ไงสาวน้อย ฉันชื่อฮาชิรามะ เป็นหมอคนใหม่ของเธอ ยินดีที่ได้รู้จักนะอังโกะจัง” รอยยิ้มของฮาชิรามะทำให้อังโกะเผลอยิ้มอย่างและพยักหน้าตอบอย่างเสียไม่ได้ การกระทำของเธอสร้างความพึ่งพอใจ และความมั่นใจของฮาชิรามะได้มากเลยทีเดียว ว่าเธอไม่ได้เป็นอย่างที่ผู้ช่วยของตัวเองพูด

“ไม่เห็นจะดูร้ายกาจอย่างที่เล่าเลยนะ” ฮาชิรามะหันไปพูดกับผู้ช่วย

“งั้นหรอครับ แต่ยังไงก็ระวังตัวด้วยละ” ผู้ช่วยเอ่ยเตือนฮาชิรามะอีกครั้ง ก่อนที่ทั้งสองบอกลาอังโกะ ไม่สิ! แค่ฮาชิรามะที่เอ่ยลาอังโกะแล้วเดินออกไปจากห้องนี้ ปล่อยให้อังโกะนั่งยิ้มอยู่คนเดียว..

                “หึๆๆ ได้เวลาฆ่าอีกแล้ว....” รอยยิ้มอันสดใสเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มของฆาตกร ที่พร้อมจะทำทุกอย่าง ในตนเองได้รับรู้ถึงกลิ่นของเลือด

..........ไว้เจอกันอีกครั้งนะคะหมอฮาชิรามะ แต่เจอกันในสภาพที่คุณ...ต้องตาย!!!

End….

CR.SQW