นักฆ่าใต้ดิน(3p)

"เอามาคืนกูเดี๋ยวนี้อีดาว!"

เสียงกรีดร้องของเด็กชายคนหนึ่งดังไปทั่วบริเวณ พยายามสะบัดตัวออกจากพันธนาการที่รัดตัวเองไว้แน่นเหนียว

"ไอ่ดำ ไอ่สิน พวกมึงปล่อยกูไอ่พวกเหี้ย!"

เขากรีดร้องอย่างบ้าคลั่งแต่ยิ่งดิ้นเท่าเไหร่ไอ่ดำกับไอ่สินยิ่งใช้แขนรัดตัวเขาให้แน่นกว่าเดิมเท่าตัว

"ทำไมเหรอคุณหนูชิน อุ้ย!ไม่ใช่สิแม่เป็นขี้ครอกลูกจะเป็นคุณหนูได้ยังไงกัน"

หลังจากดาวพูดจบก็ระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดังพร้อมกับไอ่ดำและไอ่สิน เขากัดฟันกรอด ไอ่พวกนี้เป็นผู้ใหญ่แล้วก็ยังรังแกเด็กอย่างเขาได้โดยไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร สันดานต่ำกันจริงๆ

"มึงจะทำอะไรกูก็ได้แต่เอาสร้อยแม่กูมา!"

เขาพูดเสียงสั่นพยายามข่มความโกรธเอาไว้ ดาวได้ยินดังนั้นก็กระตุกยิ้มออกมา ดาวค่อยๆย่างเท้าเข้ามาหาชินช้าๆ มือควานหาอะไรบางอย่างจากหลังกางเกง เมื่อเจอสิ่งที่ต้องการก็ชักออกมา สายตาเขาสบกับความแวววาวของมีด เขามองหน้าดาวเขม็งทำเป็นใจดีสู้เสือ ดาวเห็นเขาไม่มีปฏิกิริยาอะไรจึงค่อยๆลากมีดผ่านเสื้อของเขาตั้งแต่หัวไหล่ถึงกลางท้อง เขากระแหม่วท้องอัตโนมัติด้วยความหวาดเสียว นั้นทำให้ดาวถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดัง

"อึก..."ดาวค่อยๆกดน้ำหนักมีดลงช้าๆจนเข้าเนื้อเขาทีละนิด เขาพยายามกัดปากไม่ส่งเสียงออกไป ดาวเห็นอย่างนั้นก็ค่อยๆลากมีดขึ้นถึงแผ่นอกกรีดขึ้นกรีดลงจนเลือดเปียกชุ่มทั่วแผ่นอกเขา

"สีนี้เหมาะกับขี้ครอกอย่างมึงดีนะ" ดาวมองหน้าเขาเขม็ง จากนั้นก็อ้อมไปหยุดอยู่ที่หลังเขา คราวนี้ดาวใช่มีดฟันสะเปะสะปะไปทั่วแผ่นหลังเขา แผลลึกบ้างยาวบ้างตามแรงอารมณ์ เขารู้สึกถึงแผ่นหลังที่เปียกชุ่มไปด้วยเลือดของตัวเอง แม้จะรู้สึกเจ็บเท่าไหร่เขาก็พยายามกัดปากไม่ส่งเสียงร้องออกไป

"คุณผู้หญิงกับคุณหนูกลับมาแล้ว!"

นานนับสิบนาทีในที่สุดเสียงของสาวใช้คนหนึ่งก็ดังไปทั่วบริเวณ ดาวละมือออกจากเขารวมถึงไอ่ดำและไอ่สินที่ผละมือออกจากเขาโดยทันที ทันทีที่พวกมันผละเขาออกเขาก็ล้มตึงลงกับพื้นหญ้าทันที ดาวมองเขาอย่างสมเพช

"มึงดูไว้นะชิน วันนี้คุณนายคลอดคุณหนูแล้วกลับมาคฤหาสน์ มีแต่คนตื่นเต้นยินดี แต่วันที่มึงคลอดออกมา ยังไม่มีแม้แต่หนูสักตัวเข้าไปยินดีกับมึงเลย คุณผู้ชายเองก็คงไม่อยากรับรู้ถึงการมีอยู่ของมึงด้วยซ้ำ  ไม่งั้นคงไม่ปล่อยให้แม่มึงคลอดมึงอยู่ในห้องเองแล้วตกเลือดจนตายหรอก"

ดาวเหยียดยิ้มพร้อมกับมองเขาด้วยสายตารังเกียจ รวมถึงไอ่ดำและไอ่สินที่มองเขาอย่างสมเพชเวทนา เขาหลับตาลงช้าๆพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหล เสียงเดินออกไปทำให้รู้ว่าตอนนี้ทุกคนในคฤหาสน์คลงจะไปร่วมแสดงความยินดีกับคุณหนูของบ้านกับหมดแล้ว เขาถอนหายใจเบาๆค่อยๆลืมตาขึ้น แต่เมื่อเขาลืมตาแววตาในตอนนี้มันเย็นยะเยือกเย็นชา แต่กต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ