ข้าคือขอทานที่ร่ำรวยที่สุดในแผ่นดิน

หลินเซียงเถา/จูจู

จูจู : ข้าเป็นขอทานแล้วอย่างไร มีขอทานที่ใดงดงามเกินกว่าข้าหรือไม่เล่า หากมองหาขอทานที่งดงามเกินกว่าข้ามิได้ ก็จงจ่ายค่าผ่านทางมาซะดีดี อย่าให้ข้าต้องลงมือ

หลงจิ่ว (ท่านแม่ทัพ)

ท่านแม่ทัพ: เจ้าจะบังอาจเกินไปแล้วสตรีชั้นต่ำ ข้าเป็นถึงแม่ทัพ เจ้ากล้าขู่เรียกร้องทรัพย์สินจากข้าเช่นนั้นหรือ เห็นทีข้าคงปล่อยเจ้าไว้มิได้แล้ว เด็ก ๆ จับนางไปส่งทางการ

จูจู: ท่านบอกว่าเป็นแม่ทัพ เช่นนั้น จ่ายค่าผ่านทางสามเท่า แล้วเอากระบี่ท่านมาด้วย

ท่านแม่ทัพ: ....................

ปล.นิยายเรื่องนี้เน้นความฮา ไม่มีสาระใดใดเข้ามาเกี่ยวข้องทิ้งสิ้น

สวรรค์ ท่านเกลียดข้าใช่หรือไม่  ให้ข้าตายยังไม่พอ..ยังส่งข้าให้มาอยู่ในร่างขอทานไร้อันจะกินนี่อีก ชีวิตคุณหนูเช่นข้าตกต่ำเพียงชั่วข้ามคืนได้อย่างไร แต่ก็ช่างเถิด ถึงสวรรค์จะรังเกียจข้า แต่เชื่อเถอะว่านรกต้องชอบข้าอย่างแน่นอน ถึงจะอยู่ในร่างขอทาน แต่ข้ายังคงสง่างามเช่นกาลก่อน ในเมื่อสวรรค์อยากให้ข้าจนนัก ข้าจะทำให้ตัวเองรวยที่สุดในแผ่นดินนี้ เพื่อตบหน้าสวรรค์เอง คอยดูข้าเถิดท่านเทพทั้งหลาย

"สวรรค์คิดจะกลั่นแกล้งข้านักใช่หรือไม่ได้ เช่นนั้นพวกท่านรอดูว่าข้าจะสามารถร่ำรวยด้วยฐานะขอทานได้หรือไม่" นางได้แก่ก่นด่าต่อสวรรค์ ชีวิตคุณหนูแสนหรูหราของนาง ต้องจบลงเพราะเหตุผลบ้า ๆ เพียงข้าสำรักน้ำชา ข้ายังตายได้ แล้วคิดดูสิ ตายแล้วแทนที่จะให้ข้าได้ขึ้นสวรรค์ แต่ดันผลักไสนางให้มาอยู่ในร่างขอทานผู้นี้แทน

"สวรรค์ พวกท่านเห็นข้าเป็นตัวอะไรกัน" ในเมื่อพวกท่านอยากให้ข้าไม่มีอันจะกินนัก ข้าก็จะกินอิ่มนอนหลับ ร่ำรวยกว่าผู้ในแผ่นดิน รวยกว่าฮ่องเต้ด้วยซ้ำ คอยดูเถอะ คิดว่านางจะยอมรับชะตากรรมบ้าบอนี่หรือ ฝันไปเถิด

ไรท์รบกวนฝากผลงานเรื่อง ข้าคือขอทานที่ร่ำรวยที่สุดในแผ่นดิน ในรูปแบบ E-Book ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ