พี่หมอครับ...เป็นแฟนผมสักที

บทที่ 1

          ( เจอกันวันแรก )

เวลาผ่านมาสี่ทุ่มครึ่งผมพึ่งจะได้ย่างก้าวออกมาจากห้องผ่าตัดหลังจากที่เจอเคสหนักมาตั้งแต่เที่ยงวัน เหตุรถทัวร์ชนเข้ากับรถบรรทุกเหล็กยาว ทำให้มีผู้ได้รับบาดเจ็บมากกว่า 14 ราย และเสียชีวิตไป 7 ราย  ข่าวนี้หดหู่มาก เพราะส่วนใหญ่คนในรถจะเป็นเด็ก เด็กๆกำลังจะไปทัศนศึกษากันแท้ๆ อีกไม่ถึง 10 กิโลเมตร พวกเขาก็ถึงที่หมายกันแล้ว 

" เป็นไงบ้างพวกมึง " นายแพทย์เจไดหรือไอ้เจเพื่อนสนิทของผมที่สนิทกันมาตั้งแต่มัธยม และก็สอบเทียบเข้ามหาวิทยาลัยพร้อมกัน ติดคู่ ไม่รู้ฟ้าลิขิตหรือเวรกรรมของผมที่หนีจากมันไม่รอดสักที 

" ก็โอเค สงสารน้องๆ คงจะเจ็บกันน่าดู " แพทย์หญิงพรีมเพื่อนที่ผมกับไอ้เจเจอที่มหาลัยพูดออกมาพร้อมกับทำหน้าเศร้า 

" ไม่รู้ป่านนี้พ่อแม่จะเป็นยังไงกันบ้าง " พี่หมอนินที่สนิทกันหลังจากที่ผมได้เข้ามาทำงานที่นี้ อายุมากกว่าผมแต่จบพร้อมกัน 

" นั้นสิพี่ ผมกลับก่อนดีกว่า วันนี้ข้าวยังไม่ตกถึงท้องเลยสักคำ เดี๋ยวผมได้มาเป็นคนไข้พี่ต่ออีก " ผมเอ่ยออกไปเพราะตั้งแต่เช้าผมยังไม่ได้ทานอะไร ทานแค่กาแฟกับขนมปังรองท้อง วันนี้คนไข้เยอะมาก ทำเอาผมลืมเวลาทานข้าวไปเลย

" เอออ พี่ก็จะกลับละ เจอกัน " พี่หมอเอ่ยจบก่อนจะเดินนำออกไปเหลือแค่ผมกับเจและก็พรีมที่เดินไปรอลิฟต์อย่างหมดแรง 

" เอออไอ้ฟาร์ คืนนี้กูขอไปค้างห้องมึงนะ พอดีคอนโดกูไกลขี้เกียจขับรถไกลๆ " เจไดเอ่ยบอกผม นานๆทีมันจะขอค้างที่ห้องของผม

" เอออ แล้วแต่มึงเหอะ " 

                 ********

ณ.คอนโดหมอฟาร์

แกร๊กก~

ประตูคอนโดหรูถูกเปิดออกเผยให้เห็นภายในห้องที่มืดมิดไร้แสงไฟ นิ้วเรียวยื่นไปเปิดสวิตช์ไฟข้างประตู 

พรึ่บบ! 

ไฟสว่างถูกเปิดเผยให้เห็นภายในห้องที่ตกแต่งสวยงามอย่างประณีต แต่... 

" ไอ้ฟาร์ มึงเป็นหมอจริงปะเนี่ย! " เจไดเอ่ยออกมาทันทีที่เห็นสภาพห้องของผม มันมองหน้าผมกับสิ่งของที่วางเกลื่อนอยู่ในห้องสลับไปมา " เหี้ยย! กูนึกว่าโรงเก็บขยะ " 

" มึงก็เขี่ยๆนอนไปละกัน ถ้าจะอาบน้ำ ห้องน้ำทางโน้น หรือไม่ก็ไปนอนห้องรับแขก สภาพก็...ไม่ต่างกันเท่าไหร่ " ผมเอ่ยพร้อมกับหาวไม่หยุด ง่วงมากกและเหนื่อยมาก ห้องรับแขกส่วนมากผมจะเข้าไปหาหนังสืออ่าน อ่านแล้วไม่เคยจะเก็บที่เดิมสักครั้ง มันก็เลยรกหน่อย

" ละคือจะเข้านอนเลย ไม่อาบน้ำ " เจไดพูดทักขึ้นมา ผมส่ายหัวตอบไป ไม่ไหวจะอาบจริงๆ ง่วงจนลืมตาไม่ขึ้น 

" โห่วว ไอ้หมอชกมก!  " 

" ขอบใจ " พูดจบผมก็เดินเข้าห้องทันที พอหัวถึงหมอนนุ่มๆ ภาพก็ตัดไปทันที 

นายแพทย์ กีรติ ภัชรสกุล ชื่อของผม อายุ 25 เรียนจบคณะแพทย์มาแล้ว 3 ปี สอบเทียบติดตอนอายุ 16  ปีพร้อมกับเจได แน่นอนผมเป็นเด็กจำพวกชอบเรียน ชอบหาความรู้ อ่านหนังสือเกี่ยวกับตำราแพทย์เป็นประจำ ถึงได้สอบเทียบเข้ามาได้ ผมเป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน ป๊าม๊าทำธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ และธุรกิจอื่นๆอีกที่ผมยังไม่รู้

                 ********

Tru.....tru....tru....

เสียงโทรเข้าทำให้ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาหลังจากหลับไหลสนิทตลอดทั้งคืน นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมรู้สึกเหนื่อยจนไม่อยากจะตื่น ถ้ามีคนมาหาข้าวหาน้ำให้กินคงจะดี 

[ " ครับมาม๊า " ] 

[ " พึ่งตื่นหรออ มาม๊ากวนหรือเปล่า " ] 

[ " ไม่เลยครับ มาม๊ามีอะไรหรือเปล่า " ] 

[ " คือแบบนี้ ลูกชายเพื่อนของมาม๊าจะกลับไปเรียนที่ไทย ม๊าอยากให้น้องไปอยู่กับฟาร์สักพัก เพราะน้องไม่รู้จักใคร ละก็ไม่คุ้นชินกับประเทศไทย แม่สุณีเขามาขอร้อง  " ] 

[ " ไม่มีปัญหาครับมาม๊า ฟาร์ไม่ค่อยได้อยู่ห้องอยู่แล้วว น้องมาอยู่กับฟาร์ก็ดี เพราะฟาร์จะได้ไม่กลัวผี " ] 

[ " เป็นคุณหมอแล้วยังกลัวผีอยู่อีก แล้วงานเป็นไงบ้าง เหนื่อยมั้ย " ]

[ " ก็เหนื่อยครับมาม๊า เมื่อคืนเจอเคสหนักมา รถทัวร์เด็กนักเรียนชนรถบรรทุก เจ็บหนักหลายคนเลย เสียชีวิตด้วยเยอะเลย " ] 

[ " น่าสงสารจัง มาม๊าเห็นข่าวอยู่ พ่อแม่คงจะใจสลายกันแน่ๆเลย มาม๊าคิดใส่ตัวเอง ถ้าเป็นมาม๊าที่ต้องเสียลูกชายอันเป็นที่รัก

ของมาม๊ากับป๋าป๊าไป มาม๊าคงอยู่ไม่ได้ " ] 

[ " มาม๊า ถึงผมไม่อยู่ มาม๊าก็ต้องอยู่ให้ได้นะครับ " ] 

[ " ไม่รู้แหละ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว " ] 

[ " แล้วมาม๊าเป็นไงบ้าง จะมาหาฟาร์ตอนไหน หอบของไปสวีทกันนานขนาดนี้ ลืมลูกชายที่น่ารักๆคนนี้ไปแล้วมั้ง " ] 

[ " เราก็ อีก 2 เดือนมาม๊าก็กลับ จะกลับไปจัดปาร์ตี้วันเกิดด้วย อ๋อ น้องจะถึงตอนเย็นนะฟาร์ มาม๊าส่งที่อยู่ฟาร์ให้น้องแล้ว " ] 

[ " ครับ มาม๊า " ] 

[ " งั้นแค่นี้นะครับ มาม๊าจะไปดูงานกับ

ปาป๊าหน่อย เดี๋ยวนี้งานปาป๊ายุ้ง " ] 

[ " ค้าบบบบ " ] 

ก็อกๆ ก็อกๆ 

หลังจากที่ผมวางสายจากผู้ให้กำเนิดหรือคุณมาม๊าของผมไปไม่นาน จากด้านนอก ไม่สิ คงต้องเรียกว่าทุบ! พร้อมกับเสียงเรียกโวยวายแต่เช้า ยังดีที่ห้องผมเก็บเสียง ไม่งั้นคงโดนข้างห้องด่าเละ 

" ฟาร์โว้ยยย ฟาร์ " เสียงร้องตะโกนเสียงดังจนผมต้องลุกออกจากเตียงนุ่มเพื่อไปเปิดประตูให้กับเพื่อนสนิท 

แกร๊กกกก~

" ชุดยังไม่เปลี่ยน น้ำยังไม่อาบ อย่าบอกนะว่า... " แค่มันอ้าปาดจะพูดผมก็เห็นสันดานมันแล้วครับ จริงๆผมก็เป็นคนสกปรกโสโครกนั้นแหละ 

" กูพึ่งตื่น กำลังจะไปอาบ " ผมเอ่ยออกมาก่อนที่มันจะพูดจบประโยค 

" 07:20 น. เพื่อนกูพึ่งตื่น " 

" เอออน่าาา 5 นาที " ผมตอบก่อนจะหันหลังเดินเข้าห้องเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัว ไอ้เจมันไม่ค่อยได้มาห้องผมเท่าไหร่ มันก็เลยจะแปลกใจหน่อย นานๆมีเคสยาวๆจะมาที แต่ทุกทีมาม๊าจะเก็บห้องให้ รอบนี้มาม๊าไปดูงานกับปาป๊าก็เลยเป็นสภาพแบบที่เห็น 

หลังห้านาทีให้หลัง ผมอาบน้ำเสร็จพร้อมกับแต่งตัวเรียบร้อย ก่อนจะเดินออกมาจากห้องพร้อมกับผมที่ยังไม่แห้งดี 

" ข้าวมาส่งพอดี กูรู้เลยว่าทำไมมึงตื่นสายแต่ยังไปทำงานทันทุกวัน " ทันทีที่เห็นผม เจไดก็พ้นคำพูดออกมาทันทีพร้อมกับมำท่าทางส่ายหัวไปมา ปกติทุกวันผมจะตื่นเจ็ดโมงเช้าจัดการตัวเองหนึ่งชั่วโมงก่อนไปทำงานทุกวัน ถึงโรงพยาบาลตรงเป๊ะ ไม่สายไม่เช้า

" เรื่องกูเหอะน่าาา " ผมตอบไปสั้นๆก่อนจะมองดูอาหารบนโต๊ะ วันนี้ไอ้เจมานอนค้างด้วยผมถึงมีโอกาสได้ทานข้าวเช้า ไม่งั้นคงได้กินแค่กาแฟรองท้องไปทำงานแน่ๆ 

" แดกๆเหอะงั้น เดะสาย " 

                          ****** 

ณ.โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ

เวลาแปดโมงตรงผมเดินทางมาถึงโรงพยาบาล ผมต้องไปดูคนไข้เคสของผม รวมทั้งเคสที่มาเมื่อวานนี้ วันนี้มีนัดผ่าด้วยกัน 2 เคส หวังว่าวันนี้งานจะราบรื่น 

" สวัสดีค่ะคุณหมอ " พยาบาลสาวเข้ามาทักเมื่อเห็นผมเดินเข้ามาภายในห้องไอซียูเพื่อมาดูอาการของผู้ป่วยที่มีอาการหนัก 

" ครับ " ผมตอบ ตาก็จ้องมองประวัติของคนไข้ในมือ " คุณวิลัย มีการตอบสนองมั้ยครับ " ผมถามพยาบาลสาวและตรวจวัดชีพจรต่างๆเพิ่มเติม 

" คนไข้ยังมีอาการหายใจหอบค่ะ มีความดันต่ำอยู่ค่ะ มีการตอบสนองดีค่ะ  " พยาบาลสาวพูด ผมดูจากการตรวจเพิ่ม อาการดีขึ้นมาก รอถอดเครื่องช่วยหายใจก็สามารถออกจากห้องนี้ได้ 

" โอเคครับ " 

" คุณวิภาดา พึ่งผ่าตัดเมื่อวาน ครูบนรถทัวร์ ถูกเหล็กเสียบเฉียดหัวใจ " ผมอ่านประวัติคนไข้ก่อนจะตรวจเพิ่มเติม ยังดีที่เหล็กไม่โดนจุดสำคัญ 

" โอเค คุณภานุชัย ตอบสนองแล้วใช่มั้ย

ครับ " 

" ค่ะ มีการขยับนิ้ว ลืมตาได้บ้างแล้วค่ะ แต่ยังหายใจเหนื่อยอยู่ เกล็ดเลือดก็ยังต่ำอยู่ค่ะ " พยาบาลเจ้าของไข้เข้ามาอธิบายกับผม ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเร่งตรวจจนครบ 

" เป็นไงบ้างครับคุณยาย แผลเป็นไงบ้าง " ผมมาตรวจคนไข้ของผมที่จะให้กลับบ้านวันนี้ คุณยายจัน ผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ 

" โอเคเลือดไม่ซึม ไม่เจ็บแผลแล้วใช่มั้ย

ครับ " 

" ไม่แล้วจ๊ะ ขอบคุณหมอมากเลยนะจ๊ะที่จ่ายค่ารักษาให้ยาย ไม่งั้นยายก็คงไม่รู้จะทำยังไง " ยายยกมือไหว้ผมจนนับครั้งไม่ถ้วน ยายแกอาศัยอยู่คนเดียว มีลูกถึง 5 คน แต่ไม่มีใครมาดูแลแกเลย 

" ไม่เป็นไรครับยาย ยายหายเจ็บก็ดีแล้ว " ผมตรวจคนไข้ของผมกว่าจะครบทุกคนก็ปาไปเกือบเที่ยงแล้วครับ ออกไปจิบกาแฟสักหน่อยดีกว่า เริ่มหิวละแฮะ

" ไงมึง เป็นไงบ้าง " ไอ้เจไดเดินเข้ามาทางผมที่กำลังชงกาแฟอยู่ที่ห้องพักแพทย์ มันก็คงพึ่งจะตรวจเสร็จเหมือนผม 

" เคสกูโอเคดี ที่ผ่าตัดเมื่อวานที่หน้าเป็นห่วงแค่ 2 ราย ที่เหลือก็รู้สึกตัวกันหมดแล้ว " ผมเอ่ยออกไปพร้อมกับจิบกาแฟร้อนไปพราง

" เอออกูก็ดีเหมือนกัน วันนี้ใครสั่งพิชซ่ามากินในโรงพยาบาลนะ กูจะด่าให้วอดเลยสัส " เจไดพูดออกมา พิซซ่าคือของต้องห้ามของโรงพยาบาลผมเลยละครับ วันไหนมีคนสั่งมากินหรือมีคนซื้อมาให้ จะมีเหตุไม่คาดคิดเข้ามาตลอดสาย

" ฮึกก ฮือออ " ผมกับเจไดหันไปมองตามเสียงสะอื้นของคนที่พึ่งจะเข้ามา พรีม พรีมเป็นหมอกุมารเวช ส่วนผมเป็นศัลยกรรมหัวใจ ไอ้เจไดก็เหมือนกัน 

" พวกแก น้องเสียไปอีกหนึ่งคนแล้ว สงสารผู้ปกครองมากก ฮือออ น้องยังเด็กอยู่เลย ฮึกก " พรีมร้องไห้สะอื้นใหญ่ ผมกับเจไดมองหน้ากันพักหนึ่ง 

" นั้นสิ กูก็ใจหายเหมือนกัน สรุปทำไมรถถึงชนกันวะ รถทัวร์ที่มีเด็กหรือรถบรรทุก " เจไดถามออกไป อย่างสงสัย ผมเองก็สงสัย พวกเขากำลังจะได้ไปสนุกกับทัศนะศึกษาแล้วแท้ๆ

" รถทัวร์ผ่าไฟแดง ฮึก " ผมถึงกับขมวดคิ้วทันที ทำไม ทั้งๆที่มีเด็ก.. แต่ก็เถอะ ยังไงก็อุบัติเหตุ 

" คนขับหลับใน ฮึกก " พรีมยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น เจไดกับผมเลยปลอบหน่อย พรีมเป็นคนที่อ่อนไหวมาก

Tru... Tru... Tru.... 

( เบอร์แปลก ) 

[ " สวัสดีครับ นายแพทย์กีรติพูดครับ " ] 

[ " password " ] 

[ " ห๊ะ! What password? " ] 

[ " Room password " ] เสียงปริศนาถามหารหัสผ่านห้องของผม ผมนึกสักพักก่อนจะเผลอหลุดปากพูดออกไป 

[ " 49094 เดี๋ยว! เห้ยย ใครวะ! " ] ผมร้องตะโกนจนเพื่อนหันมามอง เหี้ยโจรขึ้นบ้านกูปะเนี้ย ดันไปบอกรหัสผ่านเขาอีก 

[ " Keen " ]  อ่อลูกชายแม่สุณี บอกชื่อเสร็จตัดสายหนีไปเลย ละขึ้นห้องไปได้ไงวะ รู้ได้ไงว่าห้องไหน ช่างเถอะ ปวดสมอง 

" อะไรอีฟาร์ " พรีมเอ่ยออกมาพร้อมกับจ้องมองจับผิดผม เมื่อกี้ยังร้องไห้ขี้มูกโปร่งยุเลย ตอนนี้หูเริ่มยาวละ

" อะไร แค่แม่กูฝากน้องที่พึ่งกลับมาไทยมาอยู่ห้องกูก่อน น้องมันไม่รู้จักใคร อะไรของพวกมึง " 

" อ่ออ หล่อป่ะๆ " พรีมเช็ดน้ำมูกน้ำตา ดวงตาเปียกลุกวาวขึ้นมาทันที 

" กูยังไม่ทันได้เจอน้องเขาเลย เจอล่าสุดตอนกูอายุ 15 โน้นนน เลิกสนใจผู้ก่อนเนอะ ไปกินข้าวก่อน " พูดจบผมก็กอดคอเพื่อนสนิททั้งสองไปหาไรกินอร่อยๆ ไม่อยากสั่ง เบื่อละ

" กินไรดีวันนี้ "

KEEN..

เหตุการณ์ก่อนหน้า 

พรึ่บบ! 

ร่างสูงทิ้งตัวโถมเข้าใส่ผู้เป็นเเม่พร้อมกับเอาใบหน้าที่หล่อเหลาไปถูกับแขนเรียวขาวของผู้เป็นเเม่อย่างออดอ้อน 

" ม๊าค้าบบบ คีนขอไปเรียนที่ไทยได้มั้ย นะ

ค้าบม๊า คีนอยากเจอพี่ฟาร์  " ผมใช้ทุกท่วงท่าออดอ้อนหญิงผู้เป็นเเม่ของผมอย่างสุดความสามารถ พี่ฟาร์พี่คนนั้นที่ผมเคยเจอตอนเป็นเด็ก ตอนนั้นพี่เขาอายุ 15 ส่วนผมอายุ 11 ได้ยินว่าตอนนี้พี่เขาเป็นคุณหมออายุน้อย ผมก็เลยคิดอยากได้คุณหมอมาดูแลแด๊ดกับม๊า แด๊ดเป็นลูกครึ่งจีน-เยอรมัน โตที่เยอรมันไปเจอม๊าได้ไงก็ไม่รู้ ส่วนม๊าเป็นไทยแท้ ผมเองก็พึ่งย้ายมาเยอรมันตอนอายุ 11 ปีนั้นแหละ 

" cannot! What do you plan to play? " แด๊ดเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ เขาหาว่าผมคิดจะเล่นอะไรแปลกๆ หรือทำอะไรสักอย่าง สมแล้วที่เป็นพ่อผม

" why? " ผมถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ แด๊ดไม่เคยห้ามอะไรผมได้สักครั้ง ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ผมส่งสายตาให้ม๊าช่วย

" shut up your mouth ลูกชายฉัน ฉันจัดการเอง คุณไม่ได้เป็นคนคลอด ไม่ได้เป็นคนให้นม เพราะงั้น stop your mouth " แด๊กถึงกับเงียบไปเลยครับ ม๊าของผมเอาแด๊ดอยู่ จะใหญ่มาจากไหนก็แพ้ทางเมียจ๋าอยู่ดี หุหุ

" ได้เลยลูก อยากไปไปเลย อย่าลืมพาพี่ฟาร์

มาเจอม๊าด้วยนะ " เยสส! ผมอยากจะตะโกนแล้ววิ่งอ้อมบ้านสัก 3 รอบ คิดมาตั้งนานเผื่อจะยอมตัดสินใจได้ ในที่สุดก็ได้ไปสักที

" งั้นผมไปเก็บของนะม๊า ม๊าจองเครื่องให้ผมเลยนะ ผมจะไปพรุ่งนี้เลย " ม๊าพยักหน้าตอบ ผมรีบวิ่งขึ้นไปเก็บของทันที

" mommy " 

" เงียบ! " ผมได้ยินเสียงดังตามหลัง แด๊ดไม่เคยจะชนะม๊าสักครั้งเลย

ณ.คอนโดพี่ฟาร์

ผมเดินทางมาถึงคอนโดของพี่ฟาร์แล้ว คอนโดดูหรูมากแต่ผมยังไม่ได้เข้าไปในห้อง ผมโทรถามรหัสพี่ฟาร์มาแล้วเรียบร้อย คุณแม่แก้วเป็นคนให้ที่อยู่ผมมา พร้อมกับเบอร์มือถือพี่ฟาร์

ติ๊งงง~ แกร๊กกก~ 

ประตูบานหรูถูกเปิดออกเผยให้เห็นภายในห้อง ผมถึงกับยืนอึ้งไปยกใหญ่ สภาพห้อง...

มันรกจนผมไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ 

" เป็นหมอจริงหรอวะ " ผมลากกระเป๋าเดินเบี่ยงเดินเลี่ยงสิ่งของที่วางละเกะละกะเต็มพื้น ก่อนจะยืนท้าวเอวมองสิ่งตรงหน้า ผมต้องทำงานหนักตั้งแต่มาถึงเลยหรอเนี้ย 

" เฮ้อออ เอาก็เอาวะ " ผมยืนมองอยู่นายก่อนจะตัดสินใจทำความสะอาดห้อง เปลี่ยนจากห้องที่รกให้กลายเป็นคอนโดที่หรูหราเหมือนเดิม ผมเริ่มจากเก็บเสื้อผ้าที่ถูกถอดโยนไว้เกลื่อนห้อง และก็เก็บขยะ ยังไม่ทันไรผมก็ได้เป็นพ่อบ้านสะละ 

                 ********

    17 : 02 น. 

ฟู่ววววว~

ผมเป่าลมออกปากเบาๆอย่างเหนื่อยล้า ผมก็พึ่งรู้ว่าคนเป็นหมอมีเวลาดูแลคนอื่นแต่ไม่มีเวลาดูแลตัวเองจริงๆก็วันนี้แหละครับ คงจะยุ้งมากจริงๆ ผมทำความสะอาดทุกห้องทุกมุม จนตอนนี้ภายในห้องถูกจัดแต่งจนใหม่เอี่ยม ผมเดินเข้าไปในห้องนอนทั้งสองห้องเพื่อดูว่าพี่ฟาร์นอนห้องไหน และแน่นอนผมเลือกจัดของของตนเองไว้ในห้องนอนของพี่ฟาร์  

" หอมจัง " ผมสูดดมกลิ่นเทียนหอมของพี่ฟาร์หลังจากที่ผมพึ่งจุดไปไม่นาน ผมรู้สึกผ่อนคลายอย่างมากเมื่อได้กลิ่นของมัน ดีจัง 

ผมใช้เวลาไม่นานข้าวของก็ถูกจัดวางเป็นระเบียบ ต่างจากของคุณหมอที่ถูกค้นจนแทบจะล้นออกตู้ และแน่นอนผมต้องจัดเข้าที่ให้เขา 

Tru... Tru... Tru... 

( ซี ) 

เพื่อนสมัยประถมของผมและก็เป็นญาติผมด้วยเพราะมันเป็นลูกชายของน้าชายของผมที่เป็นเจ้าของโรงพยาบาล ส่วนน้าสะใภ้เป็นผอ.โรงพยาบาล 

[ " ฮะโหล ไอ้คีน มาถึงยัง ออกมาเจอหน่อยป่ะ กูมีเพื่อนมาแนะนำให้มึงรู้จัก " ] น้ำเสียงห้วนพูดออกมาทันทีที่ผมรับสาย

[ " อืม ที่ไหน " ] 

[ " เดี๋ยวกูไปรับที่หน้าคอนพี่ฟาร์ เดี๋ยวมึงหลงทาง จะแย่เอา " ] 

[ " โอเค " ] 

พูดจบสายก็ตัดไป ผมเลยลุกขึ้นไปเตรียมตัวอาบน้ำเพราะตัวเองมีแต่กลิ่นเหงื่อ 

ณ.ร้านซูซิแห่งหนึ่ง

ผมเดินเข้ามาภายในร้าน นานมากแล้วที่ผมไม่ได้กลับมาที่เมืองไทย ทุกอย่างต่างไปจากแต่ก่อนมาก ผมที่สวมเพียงแค่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนเดินผ่านผู้คนมากมายเข้ามาในโต๊ะที่ไอ้ซีมันจองไว้

" มาเร็วนี่หว่าาา นี่เพื่อนที่กูบอกพวกมึง ไอ้เนม ไอ้เลย์ พวกมึงนี่ไอ้คีน เพื่อนกูที่พึ่งกลับมา " ทันทีที่มาถึงโต๊ะที่จองไว้ ซีก็แนะนำผมให้เพื่อนๆได้รู้จัก พวกมันก็ยกมือเป็นการทักทายผม ผมก็พยักหน้าให้ 

" สั่งๆเลยมึง ไอ้ซีมันเลี้ยง " เลย์คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามผมนั่งคู่กับเนม ส่วนผมนั่งคู่กับไอ้ซีเอ่ยออกมา

" อะไรวะ กูอีกแล้วหรออ " ซีบ่นออกมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีที่ไม่ดีอะไร

" กูเลี้ยงเอง เต็มที่ " ผมเอ่ยออกไปพรางกับหยิบเมนูขึ้นมาวางบนโต๊ะ ถือว่าเลี้ยงให้กับการเป็นเพื่อนกันวันแรก 

" เชี้ยย นอกจากหน้าจะหล่อแล้ว ยังรวยอีกนะเพื่อนใหม่กู ไม่เหมือนไอ้เหี้ยซี ขี้งกชิป " ไอ้เนมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงก่อนจะหันไปเหน็บไอ้ซีเล็กน้อย

" เอ้า ไอ้เวรนี้ "

" เอออว่าแต่ทำไมมึงถึงย้ายเข้ามาปี 3 ได้เลยวะ แปลก " เลย์ถามออกมาอย่างสงสัย แน่นอนว่าคนแบบผมต้องใช้เส้นสายอยู่แล้ว 

" ม๊ากูจัดการให้ เรียกว่าใช้เส้นมั้ย " ผมตอบออกไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไร 

" เอออใช้ แต่เรียนที่เยอรมันมันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอวะ " ซีเอ่ยออกมาพร้อมกับทำหน้าทำตางงๆ มันก็ดีครับ แต่ผมอยากมาทำตามหัวใจตัวเองมากกว่า 

" อืม " 

" ปกติมึงหน้านิ่งแบบนี้ป่ะ " ไอ้เนมเอ่ยถามออกมา ผมไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้าให้แทน " อย่างกับพระเอกซีรี่ย์หน้านิ่งๆ หล่อๆ ไปเป็นดาราได้เลยนะ " 

" ให้กูเป็นคนปกติก็พอละ กูไม่ชอบความวุ้นวาย " ผมพูดพร้อมกับกวักมือเรียกพนักงานเพื่อสั่งอาหาร 

" ลูกค้ารับอะไรดีคะ " พนักงานสาววิ่งมาทางโต๊ะของพวกผมก่อนจะเอ่ยปากถาม

" เอามาก่อนอย่างละหนึ่ง ทุกเมนูเลยครับ " ทันทีที่ผมเอ่ยจบ เพื่อนในโต๊ะก็ต่างพากันนั่งนิ่งเงียบอึ้งไปตามๆกัน 

" เจ๋งว่ะ ชอบๆ " เลย์พูดออกมาพร้อมกับยกนิ้วให้ผม จริงๆผมก็ไม่ได้อยากอวดรวยหรอก แค่ผมไม่รู้ว่าต้องสั่งอะไร เพราะไม่รู้ว่าอันไหนอร่อย อันไหนไม่อร่อย 

" มึงจะลากกูมาทำไมเนี้ยยย กูจะกลับไปนอน อุส่าได้ลงเวรเร็ว เสียเวลานอนกูหมด " 

" รอสักครู่นะคะ "

" มึงจะนอนห่าไรหนักหนาวะ มาหาไร

แดกก่อนดิ เรียนก็เก่ง แถมยังได้เป็นหมอ เป็นหมอแต่ไม่มีสมองนะมึง นอนนมากๆอ่ะ " ผมกับเพื่อนหันไปสนใจโต๊ะข้างๆ ผู้ชายสองคนที่แต่งตัวดูสะอาดสะอ้านกำลังถกเถียงกันอยู่

" เกี่ยวไรกันวะ " ผู้ชายรูปร่างบางสูงเกือบเท่าๆผม ผมสีดำสนิทอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงขายาวสีดำรองเท้าหนังสีดำ นัยตาสวย ผิวขาว แก้มนวลอมชมพู ริมฝีปากที่ได้รูป ใบหน้าหวานของหนุ่มคนนั้นทำเอาผมละสายตาไม่ได้เลยจริงๆ

" สวัสดีค่ะคุณหมอฟาร์คุณหมอเจได วันนี้ทานอะไรดีคะ " ทันทีที่พนักงานเรียกชื่อก็ทำเอาผมอึ้งไปพักใหญ่ นี้พี่ฟาร์ของผมหรออ น่ารักจัง

" เอาอันนี้กับอันนี้ครับ " ผู้ชายที่มากับพี่ฟาร์เป็นคนสั่ง ผมนั่งมองร่างบางอย่างไม่ละสายตา

" เอออ มึงจะไปไหนต่อป่ะคีน ไปดื่มมั้ย " เลย์เอ่ยปากถามขึ้น ผมหันไปมองมันก่อนจะส่ายหัว ผมไม่ค่อยชอบเที่ยวกลางคืน ถ้าจะดื่มก็ต้องเป็นที่ห้อง

" กูเหนื่อย จะกลับไปนอน "

" เอออ พรุ่งนี้เดี๋ยวกูไปรับไปมหาลัย เดี๋ยวมึงหลง " ซีพูดออกมา

" อืม "

********

เวลาสิบเก้านาฬิกายี่สิบนาที ผมมาถึงห้องหกโมง น้ำหยดบนตัวของผมบ่งบอกให้รู้ว่าผมพึ่งอาบน้ำเสร็จ ผมสวมใส่เพียงแค่กางเกงขาสั้นตัวเดียวไร้เสื้อคลุมท่อนบน

" คีน อยู่มั้ยทำไมไม่เปิดไฟ " ผมได้ยินเสียงเรียกมาจากห้องนั่งเล่นก่อนจะลุกเดินออกไปข้างนอกแล้วไปยืนซ้อนหลังของพี่ฟาร์

" กลับมาแล้วหรอครับ " ผมกระซิบข้างหูของพี่ฟาร์ ตัวเราทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก

" เห้ยย! " พี่ฟาร์ตกใจหมุนตัวหันหน้าเข้ามาผม ด้วยความตดใจทำให้ทรงตัวไม่อยู่ ล้มมาชนกับอกผม

หมับ!

พี่ฟาร์บีบมัดกล้ามของผมก่อนที่จะรีบเด้งตัวออกจากผมทันที

" เจอกันวันแรกพี่ก็แตะอั่งผมเลยหรอ "

" จะบ้าหรออ ไม่ได้ตั้งใจ " พี่ฟาร์พูดก่อนจะเดินไปเปิดไฟ

พรึ่บ!

" ละนี่จะนอนไหน " พี่ฟาร์เอ่ยขึ้นมา

" นอนกับพี่ไง " ผมตอบหน้าตายพรางกับเดินไปนั่งบนโซฟา

" ห๊ะ! ห้องรับแขกก็มี " พี่ฟาร์ดูตกใจไม่น้อยที่ได้ยินคำตอบผม

" ผมนอนคนเดียวไม่ได้ ผมไปนอนละพี่ก็ไปอาบน้ำนอนได้ละ " โกหกครับ ผมอยากนอนกับพี่เขาเฉยๆ ผมเอ่ยจบก็เดินเข้าห้องไปทันที

" เอ้าา! " พี่ฟาร์จืนเกาหัวสักพักก่อนจะเดินตรงไปทางห้องน้ำ น่ารักชมัดเลย

#####

###

##

นิยายเรื่องแรกของไรท์ อาจมีคำแปลกบ้าง หรือมีความผิดพลาดประการใดสามารถติชมได้นะคะ เนื้อเรื่องมาจากจิตนาการล้วน ไรท์ไม่มีประสบการณ์ทางการแพทย์ เขียนไปในความเข้าใจของตนเอง ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่แวะมาเยี่ยมชมนะคะ