เรื่องเล่าในอดีต

ตอนฉันอายุได้สิบสี่ปีครอบครัวฉันมีฐานะเงินทองมากมายใช้ยังไงก็ใช้ไม่หมดพ่อชอบบ่นและด่าฉันเสมอว่าฉันชอบใช้เงินไปในทางที่ผิดเช่นซื้อของให้เพื่อนฉันมีเพื่อนมากมายที่รายล้อมเต็มไปหมดในตอนนั้นฉันมีความสุขมากจนมาวันหนึ่งฉันเห็นจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะในห้องทำงานของพ่อฉันเปิดอ่านและจดหมายนั้นเขียนมาจากธนาคารแห่งหนึ่ง

"ธนาคารได้ทำการยึดทรัพย์สินทั้งหมดของท่านบ้านรถและเงินในบัญชีธนาคารขอเรียงให้ทราบว่าท่านได้ล้มละลายแล้ว"

ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำคำว่าล้มละลายคืออะไรวันนั้นที่บ้านเรานั่งกินข้าวกันเมื่อทุกวันจนกินข้าวเสร็จแม่บอกให้ฉันขึ้นไปนอน

แม่:น้องดาหนูขึ้นไปนอนนะลูก

ฉัน:คะแม่และยิ้มกว้างให้แม่ก่อนขึ้นห้องนอน

แม่:เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ขึ้นไปปลุกนะ

ฉันรู้สึกผิดปกติเพราะพ่อแทบไม่ได้คุยกับฉันเลยตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียนในความเป็นเด็กฉันไม่คิดอะไรมากเลยขึ้นไปนอนตามแม่สั่ง

ในระหว่างที่นอนฉันได้ยินเสียงแม่ทะเลาะกับพ่อดั่งมากฉันได้ยินเสียงแม่ร้องไห้และเสียงข้าวของแตกกระจายฉันทำอะไรไม่ได้ๆแต่นอนคุมโปงร้องไห้แล้วหลับไปในตอนเช้าฉันได้ยินเสียงหวานๆของแม่เรียก

แม่:น้องดาลูกตื่นไปโรงเรียนได้แล้วนะ

ด้วยความยังเด็กตื่นมาจะหอมแก้มแม่ก่อนไปอาบน้ำวันนี้หน้าแม่ช้ำไปหมดพร้อมกับมีรอยเลือดแห้งๆติดที่มุมปากฉันเลยถามแม่ไปว่า..

ฉัน:แม่เป็นอะไรแม่เจ็บไหม..น้ำตาคลออย่างบอกไม่ถูก

แม่:ไม่เป็นไรแม่แค่ชนกับมุมโต๊ะกับข้าวอย่างห่วงเลยแม่โอเค(ยิ้มอ่อนๆ)

ฉันรู้ว่าแม่โกหกฉันรู้ว่าแม่เจ็บแต่แม่แค่หลอกให้ฉันรู้สึกดีเท่านั้นแหละฉันอาบน้ำลงมากินโจ๊กฝีมือแม่ก่อนจะมีรถโรงเรียนมารับจนฉันอิ่มกำลังจะคุยกับแม่เรื่องที่ฉันได้ทุนเรียนฟรีจนกว่าฉันจะจบม.หกแต่ก็ยังไม่ได้คุยเสียงรถก็บีบแต๋รเรียกแม่บอกให้ฉันไปขึ้นรถก่อนฉันไปฉันได้กอดแม่แล้วบอกว่าหนูรักแม่น่ะหอมแก้มแม่ทีหนึ่งสักพักพ่อก็เดินออกมาแล้วเดินผ่านฉันกับแม่ไปเหมือนอากาศฉันเลยตะโกนไล่หลังไปบอกว่าหนูไปโรงเรียนแล้วน่ะพ่อๆชะงักขาและหยุดเดินแล้วก็นิ่งสักพักแล้วเดินจากไปทางสวนหลังบ้านขฉันขึ้นรถและเรียนปกติโดยไม่รู้เลยว่าที่บ้านเกินอะไรขึ้นฉันกำลังเรียนอยู่ที่ห้องได้ยินเสียงคุณครูเรียกชื่อฉัน

ครู:วิณิดาทำใจดีๆแล้วกลับบ้านกับครูน่ะ

ในหัวฉันกำลังประมวลว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ฉันไม่ได้ถามอะไรและขึ้นรถกับบ้านพร้อมครูในขนาดที่รถจอดหน้าบ้านฉันเห็นคนมุงดูอะไรสักอย่างและได้ยินเสียงเหมือนรถตำรวจในบ้านฉันเดินลงจากรถและได้แต่ภาวะนาอย่าให้เกิดเรื่องร้ายๆกับพ่อและแม่ฉันเดินฝ่าฝุงชนจนเข้าไปถึงสนามหญ้ามีน้ำไหลมาโดนรองเท้าผ้าใบสีขาวจนเปียกหมดและภาพที่ฉันเห็นทำให้รู้ว่าคำของของฉันไม่เคยเป็นจริงนางฟ้าที่แม่บอกไม่เคยมีจริงฉันเห็นศพแม่กับแม่ฉันถูกขนออกมาจากในบ้านพร้อมครุมผ้าขาวออกมามีควันสีเทาลอยเต็มพื้นที่รอบบ้านฉันรู้สึกหูหนวกไปชั่วขนาดไม่ได้ยินแม่แต่เสียงคนเรียกรู้สึกน้ำอุ่นไหลออกจากตาแล้วภาพก็มืดดับไป.....