คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หลงที่ 2|1 เนื้อคู่อยู่ทางนี้
หลที่ 2 เนื้อู่อยู่ทานี้
ย้อนลับไปห้าปี่อน
“หนูาวเป็นลูสาว...บั้นมอห...ุแม่ายไร่ายนาส่าวเ้ามาเรียนมหาลัย...”
ประายาวนัร้อเสียเหินาประำ เธอำลัร้อเพลลอหลัาที่สอบเ้ามหาวิทยาลัยไ้สำเร็ อีไม่ี่เือนเธอะย้ายไปเรียนในัหวัอื่น ึัานเลี้ยลอที่บ้านอพฤษเพราะวันนี้เป็นวันเิอเา้วย
พฤษ เพื่อนผู้าย้าบ้านผู้เร่ในศีลในธรรม ายที่ปิานว่ายี่สิบเมื่อไรเาะบวไม่สึ อุทิศร่าายนี้เพื่อพระพุทธศาสนา
“สีาาว ร้อเพลเรใอาม่าเธอบ้าเถอะ ึแล้วนเาะหลับะนอน” พฤษเอ่ยเือนพลาแะหูเมื่อเสียร้อออีฝ่ายทำเาัี้แ้วหู
“พฤษไม่เ้าใาว พฤษไม่เ้าใวามอยาเป็นเมียอาว พฤษไม่เนิทีฟ พฤษไม่อ่อนไหวับเรื่อแบบนี้หรอ...าวอยาเป็นเมียอาฤ...”
ประายาวแปลเนื้อเพลพร้อมป่าวประาศร้อออไป หาแ่เสียีหม้อลับัมาาบ้านอี้านหนึ่
“โอ๊ย! อีาวมึะไปหาผัวที่ไหน็ไป ูะหลับะนอนโว้ย!” ป้า้าบ้านสวมที่ลุมผมนุุ่นอนอระเ้าเินออมาีหม้อร้อ่าใส่เมื่อเลยเที่ยืนแล้วนัร้อเสียหลยัไม่ยอมเลิราลับไปนอน
“เสียันออะเพราะพริ้ ฟัแล้วนอนฝันีนะป้า”
“ฝันีพ่อมึสิ!”
ป้า้าบ้าน่าว่าไม่พอว้าหม้อ้ามรั้วเ้ามาใส่นนร้อเพล้อระโระเ้ัวหลบ
“มึะยอมหยุร้อี ๆ หรือมึะหยุร้อทั้น้ำาฮะ...อีาว!”
“เลิร้อแล้ว็ไ้ ำไว้เลยนะป้า”
ประายาวยอมถอยเพราะไม่อยามีเรื่อให้น้าบ้านนำไปฟ้ออาม่าส่อแสให้ผู้มีพระุลำบาใ โยไม่รู้ว่ามีอีนหนึ่ที่นอนหลับไม่ไ้เพราะเสียร้ออเธอ
เ้าวัน่อมาหลัาประายาว่วยอาม่าใส่บารเสร็แล้ว หิราไหว้วานให้เธอึ้นไปปลุหลานายอนที่เพิ่ลับมาถึเมื่อวาน
“ุอาลับมาหรือะ เี๋ยวาวไปปลุให้เอ่ะ”
หิสาวาเป็นประายเธอไม่ไ้เอหน้าฤรมาเือบสอปีหลัาที่ฤรย้ายไปทำานใน่าประเทศ อนนี้เธอโเป็นสาวเ็มัว ้อทำใหุ้อาที่เธอแอบอบหมายปอเห็นแล้วหวั่นไหวบ้า
ห้อนอนอฤรเ็บวาทำวามสะอาอยู่เสมอ ไม่่าาห้อนอนแห้ออื่น เียนอนที่เยว่าเปล่าอนนี้มีร่าหนาให่นอนุอยู่ใ้ผ้าห่ม
ประายาวย่อเ้ามาภายในห้อ้วยฝีเท้าที่เบาเียบ เธออยาเ้ามาแอบมอเาใล้ ๆ เพราะในเวลาปิฤรไม่ยอมให้เธอไ้เ้าใล้เาเลย ทำเหมือนเธอเนื้อัวสปรอยู่ลอเวลา
‘หล่อะมั! แบบนี้ถึไ้ห้ามใัวเอไม่ไ้’
นแอบรัแอบอบ่อย ๆ หย่อนัวลนอนบนเียพลา้อมอใบหน้าที่หลับสนิทออีฝ่ายอย่าหลใหล ฤรในสายาอประายาวไม่เยเปลี่ยนแปลไป เาูหล่อเหลามาึ้น ใบหน้ามเ้มรอบหน้าัมีหนวเราึ้นเล็น้อย
นิ้วมือเล็เลื่อนเ้าไปสัมผัสใบหน้านั้นอย่าห้ามใไม่อยู่ แรเริ่มปลาบปลื้มนถลำลึลายเป็นวามลั่ไล้อย่าไม่ลืมหูลืมา
อบเาทั้ที่รู้แ่ใว่าเาไม่นึพิศวาสอะไรเธอเลย แ่นอย่าประายาวไม่ท้อถอยเพียแ่อีฝ่ายไม่มีใ
เมื่อิว่าเาือเนื้อู่ที่สวรร์สรร์สร้ามา เธอ็อพุ่นสัรั้ น้ำหยใส่หินทุวันหินยัร่อน ราบใที่เายัโสเธออามื๊อนว่าเาะแ่าน แู่เหมือนว่าอนนี้หินะื่นแล้ว
“เห้ย! เ้ามาไ้ไ” ทันทีที่ฤรรู้สึัวื่น ายหนุ่มแทบระโนออาเียเี๋ยวนั้น เมื่อใบหน้าอประายาวอยู่ใล้ในระยะประิ
“อาม่าให้มาปลุ่ะ หลับสบายีไหมะไม่เอันั้นานทำไมยัทำท่ารัเียาวอี” หิสาวเอ่ยอย่าน้อยใ สอปีผ่านไปไม่ไ้ทำให้ท่าทีอายหนุ่มเปลี่ยนไป ทั้ที่ประายาวมั่นใว่าเธอสวยึ้นว่าเ่า แถมหุ่นยัสมส่วนทั้เว้าทั้โ้อี้วย ล่าสุเธอเพิ่นะารประวนาามธิาประำอำเภอ เหุผลที่ลประวเพราะ้อารหาทุนารศึษาแ่ันไ้ราวัลนะเลิศ
“ออไปะ ออไปาห้อันเี๋ยวนี้เลย”
NAMOU245 : ลูสาว! บุแรผู้ายเ้าลัวนะลู
ความคิดเห็น