รักกันได้ไหม? [Can you love me]

“ที่ผ่านมาพี่เซฟไม่รู้จริงๆ หรอว่ากันรู้สึกยังไงกับพี่อ่ะ? กันว่ากันก็ชัดเจนมาตลอดนะ?” ดวงตาแดงก่ำด้วยความโมโหและเสียใจ

“กัน…พี่ก็ยังรักน้องกันเหมือนน้องชายคนนึงอยู่ไง”

“กันไม่อยากเป็นแค่น้อง!!! แล้วถ้าพี่ไม่คิดอะไรกับกันตั้งแต่แรก จะมาให้ความหวังกันทำไม? จะมาหอมกันทุกครั้งที่กันหลับทำไม?” เสียงตะคอกทำให้พงปกรณ์ตกใจไปชั่วขณะ น้องชายไม่เคยตะคอกหรือขึ้นเสียงใส่เขาเลยสักครั้ง หรือที่เขาทำอยู่มันจะผิดจริงๆ?

“กันฟังพี่นะ พี่รักกันแบบนั้นไม่ได้” ถึงแม้จะอยากรักมากแค่ไหน แต่เรื่องของเขากับเด็กหนุ่มตรงหน้าคงเป็นไปไม่ได้หรอก

“ทำไม?” ใบหน้าเล็กก้มลงด้วยความสิ้นหวัง ทำไม? ทำไมถึงรักกันไม่ได้ล่ะ?

“ครอบครัวเราสนิทกันมากนะกัน เราสองคนโตมาด้วยกัน บางทีไอความรู้สึกที่กันเป็นอยู่มันอาจจะแค่เพราะเราสนิทกันมากก็ได้ กันไม่ได้รักพี่แบบนั้นหรอก” ขายาวๆ ของเขากำลังเดินเข้าหาน้องชายอีกครั้ง อยากจะคว้ามือของน้องมาจับเอาไว้ แต่ก็ทำไม่ได้

“พี่เซฟฟังกันดีๆ นะความรู้สึกของกัน กันรู้ดีมากกว่าคนอื่น เพราะงั้นอย่ามาบอกว่ากันคิดไปเอง ที่กันชอบก็เพราะว่ากันชอบ มันไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลเลยด้วยซ้ำ ถ้าจะไม่ชอบกันก็ได้ แต่อย่ามาบอกว่ากันเข้าใจผิด เพราะพี่เซฟไม่ใช่กัน”

ดวงตาคู่สวยที่เคยอ่อนโยนเวลามองพงปกรณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว กรภัคเดินชนไหล่ของเขาและกลับเข้าบ้านตัวเองไปทันที เพราะความปากไวที่ไม่คิดก่อนที่จะพูดออกไปมันทำให้พงปกรณ์ต้องทะเลาะกับน้องชายที่รัก

ヽ (♡ ‿ ♡) ノ

จากไรท์ถึงรี้ด (‘. • ᵕ •.`) ♡

สวัสดีรี้ดที่รักทุกท่านค้าบบบ ก่อนอื่นต้องขอขอบพระคุณสำหรับยอดอ่านเรื่องแรกที่ผ่านมา เป็นครั้งแรกที่เขียนนิยายยาวแล้วมีคนอ่านมากขนาดนี้ เราดีใจมากๆที่ทุกคนให้ความสนใจ ขอบคุณมากๆจริงๆค่ะ สำหรับเรื่องนี้เราก็จะพยายามให้เต็มที่เหมือนเดิม จะยังลงเสาร์-อาทิตย์/วันละ1ตอนเหมือนเดิมก่อนนะคะ ถ้าเขียนจบแล้วจะมาอัพทุกวันแน่นอน จะเร่งมือเขียนให้ทุกคนได้อ่านไวๆนะคะ(ถ้าหลังกับข้อมือให้ความร่วมมือดีนะคะ^^') สุดท้ายนี้ขอฝากพี่เซฟกับน้องกันไว้ด้วยนะคะ เอ็นดูน้องหน่อยนะคะ:)

Twitter:sky_smilee