my Idol2jae

ไอดอลของฉัน

“กรี๊ดดดดด เจบี อปป้า จูเนียร์ ซารางเฮโยยยย กรี๊ดดด หล่อมากก”

เสียงกรี๊ดกร๊าดของเหล่าแฟนคลับกระหึ่มไปทั่วทั้งสนามบิน ทันทีที่ไอดอลดูโอ้สุดฮอตอย่าง JJP เดินทางมาถึงสนามบินอินชอล ร่างเล็กยืนรอไอดอลคนโปรดของเขาอย่างใจจดใจจ่อ ถึงแม้เขาจะเป็นแฟนคลับของเจบีตั้งแต่เดบิวท์แรกๆ แต่เขากลับไม่มีโอกาศได้เจอตัวจริงของไอดอลคนโปรดของเขาเลยสักครั้ง เพราะการต้องเดินทางเข้าเมืองที่ไม่คุ้นชินด้วยตัวคนเดียวแบบนี้ ผู้เป็นแม่ไม่มีทางยอมให้ยองแจลูกชายของเขาเข้าเมืองมาคนเดียวแน่ๆ แต่เพียงเพราะครั้งนี้เขาสามารถหาข้ออ้างกับผู้เป็นของแม่ของเขาได้ว่า จะขอมารับพี่มาร์คญาติสนิทของเขาตั้งแต่เด็กๆ ที่เพิ่งกลับมากจากอเมริกา ตุ๊กตาตัวน้อยหัวฟูๆ ดวงตาเป็นขีดเส้นตรงที่มีจุดสีดำ 2 จุดเด่นชัดกับเสื้อผ้าของตุ๊กตาที่ยองแจเป็นคนตัดเย็บเองเป็นเวลาหลายวัน ถูกยกขึ้นโบกไปมาเพื่อเป็นการบอกไอดอลให้เห็นว่าแฟนๆของพวกนายอยู่ตรงนี้ ถึงแม้ว่าไอดอลจะไม่ได้มองมาเลยก็ตาม

“เจบี เจบี จูเนียร์!!”

เสียงกรี๊ดของเหล่าแฟนก็ยังคงดังต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่ง

ปึ๊บบ!! เจ้าตุ๊กตาตัวน้อยของเขาดันหลุดจากมือเล็ก และไปชนกับรองเท้าผ้าใบสีขาวดำคู่โปรดของไอดอลเข้าพอดี

“ขอโทษครับขอทางหน่อยครับ!!ผมขอไปหยิบ

ตุ๊กตาหน่อยครับ!!”

ร่างเล็กพยายามเบียดเสียดเข้าไปในดงแฟนคลับที่เนื่องแน่น และก้าวพ้นไปอยู่ด้านหน้าสุดของแถวจนได้ ร่างเล็กสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินตรงไปทางกลุ่มที่ไอดอลยืนอยู่อย่ากล้าๆกลัว เขาก้มหัวหลายครั้งด้วยความตื่นเต้น

“ของผมเองครับ ขอ...ขอโทษด้วยนะครับ”

“…..........…..”

ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆของไอดอลคนนั้น มันยิ่งทำให้เขารู้สึกถึงความหน้าชาทำอะไรไม่ถูก แต่ในขณะเดียวกันไอดอลหน้าตี๋สุดหล่อก็ได้ก้มไปหยิบเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยขึ้นมาปัดเศษฝุ่นออกเบาๆ ก่อนจะยื่นตุ๊กตาคืนเจ้าของ พร้อมกับก้มหัวเล็กน้อยด้วยดวงตาเป็นขีดเดียว ถึงแม้ว่าไอดอลหนุ่มจะใส่ผ้าปิดปากแค่ไหนก็ไม่สามารถปกปิดรอยยิ้มชวนฝันของเขาได้เลยแม้แต่น้อย

    เสียงแฟนคลับค่อยๆซาลงเมี่อ2ไอดอลหนุ่มเดินขึ้นรถประจำตัวไป

ยองแจ

“.................”

ยองแจ!!!!

“ห๊ะ!”

เสียงตะโกนที่ดังมาจากดันหลังทำให้ร่างเล็กหลุดออกจากภวังค์ทันที ร่างเล็กหันไปตามเสียงของชายหนุ่มที่เรียกเขา ชายหนุ่มร่างบาง ผิวขาวอมชมพู เครื่องหน้าเป๊ะ ทั้งสันจมูกที่โด่งรั้นรับกับใบหน้า และปากทรง กระจับสีชมพูระเรื่อจัดว่าเป็นผู้ชายที่หน้าสวยมากๆ และทำให้ชายหนุ่มดูหล่อมากขึ้นเมื่อสวมใส่เสื้อหนัง ราวกับพระเอกที่อยู่ใน

หนังสือนิยายอย่างไงอย่างงั้น มองผ่านอาจจะคิดว่าเป็นไอดอลเลยก็ว่าได้

“พี่มาร์ค!” ยังไม่ทันที่ชายหน้าหวานจะได้พูดอะไร ร่างเล็กก็กระโดดกอดชายหนุ่มไปซะแล้ว

“ยอง...ยองแจ....กอดตรงนี้เลยหรอคนมองหมดแล้ว”

“ก็ผมคิดถึงหนิพี่ไปนานมากๆผมไม่มีเพื่อนเลย”

“อะ...อื้มมมม…พี่กลับมาแล้วนี่ไง...พอ...พอยัง”

“แปปนึง!!”คนน้องยังคงกอดคนพี่เอาไว้แน่น แต่เป็นเพราะร่างเล็กยังคงจดจำดวงตาเแสนมีเสน่ห์ของคนที่หยิบตุ๊กตามาคืนเขา ทำให้ร่างเล็กยิ้มออกมาอย่างมีความสุขและกอดคนพี่ไว้ด้วยความเขินโดย

ที่คนน้องไม่รู้เลยว่าคนพี่น่ะหน้าแดงแค่ไหนแล้ว สักพักคนน้องค่อยๆคลายกอดออกจากชายคนพี่ช้าๆ

“โห้พี่มาร์คจริงๆหรอครับ”

"นี่!กอดตั้งนานเพิ่งมาถามเนี่ยนะ?!ไปทำอย่างนี่กับใครอีกหรือเปล่าเนี่ย"

"บ้าผมไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย นี่แหนะๆๆ"

ยองแจฟาดมือไปที่แขนมารัวๆ

“แป๊ะๆๆ"

"โอ้ยนี่ยังไม่เลิกนิสัยเขินแล้วชอบตีคนอื่นอีกหรอเนี่ยเห็นว่าพี่หล่อล่ะสิถึงเขินน่ะ แต่ก็นะของแบบนี้มันแน่อยู่แล้วใครๆก็บอกอย่างงั้น555”

“ยังเหมือนเดิมเลยนะครับ”

“หล่อเหมือนเดิมหรอ??”

“ยังหลงตัวเองเหมือนเดิม555”

รอยยิ้มสดใสของร่างเล็กทำให้ร่างบางที่ยืนตรงหน้าถึงกับเขินอยู่ไม่น้อย ถึงจะไปอยู่ต่างประเทศหลายปี แต่เขาเองมีก็ไม่เคยจริงจังกับใคร เขายังคงหลงรักรอยยิ้มสดใสของคนน้องอยู่เสมอ ตั้งแต่ที่คนพี่ไปเรียนต่อต่างประเทศ ทุกๆคืนก็จะมียองแจนี่แหละที่คอย face time คุยเป็นเพื่อนมาร์คทุกวัน แถมยังคอยสั่งนู้นนี่นั่นไปให้มาร์คบ่อยๆ แต่พักหลังๆมาร์คเริ่มเรียนหนักขึ้นจนแถบไปได้คุยกันเลย

“ยองแจก็เหมือนกันไม่เจอกันนาน น่ารักขึ้นเยอะมากๆเลยนะเราอ่ะ”

“นี่เสื้อที่ผมให้เมื่อปีก่อนใช่ไหมครับพี่ยังใส่อยู่อีกหรอกเนี่ยเห็นพี่บอกไม่ชอบหนิเพราะมันอึดอัดแต่พี่ใส่แล้วเท่มากอ่ะ”

“พี่ก็ใส่ทุกอย่างที่ยองแจให้นั่นแหละ...อะ...อื้มแล้วนี่คนมาทำไรกันเยอะแยะเนี่ย??”คนพี่เรียบเปลี่ยนเรื่องทันทีที่คนน้องเงยขึ้นมามองหน้า

คนน้องหันไปมองรอบๆสนามบินพี่ยังมีคนเดินไปปะปลายแต่ก็ยังเถอะว่าเยอะอยู่ดี”

“เอ่ออ...นั่นสิ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันเราไปกันเถอะผมน่ะรอพี่นานมากๆหิวมากกกกกด้วยพี่มาช้าต้องเลี้ยงข้าวผมเลยนะ!!”

คนน้องรีบเก็บตุ๊กตาตัวเล็กใส่กระเป๋าเพราะถ้าคนพี่รู้มีหวังต้องฟ้องแม่แน่ๆพี่คนนี้มันร้ายนัก!!

“ยองแจหรอ??”ร่างหนาที่นั่งจัดกระเป๋าอยู่พยายามมองออกไปนอกกระจกรถที่ตัวเองนั่งเพื่อมองหาใครสักคนที่เขารู้สึกคุ้นเคย

“เจบีนายมองหาอะไรอ่ะ??”

จูเนียร์ไอดอลมาดคุณชาย คนที่กำลังเอนตัวลงบนเบาะถามขึ้น

“เปล่าๆไม่มีไร”ด้วยความเหนื่อยบวกกับอีก3ชั่วโมงจะต้องขึ้นคอนเสริตเจบีจึงคล้อยหลับไป....

จบไป 1 ตอนสั้นไปไหม??

เป็นยังไงกันบ้างบอกได้น้า

อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจให้เค้าด้วยน้า และอย่าลืมติด

#MYIdol2jae

และ #NIYAYมายแจบอมมี่ กันด้วยนะจ้ะ ทวิตเค้า @Mjaebumm แล้วเค้าจะมีของแจกหลังตอนจบของนิยายเรื่องด้วยแหละ อย่าลืมมาร่วมสนุกกันนะ อิอิ