+*-^~^คำสารภาพจากผู้ชายที่รักเธอ....

เนื้อเรื่อง

        "ถ้านายเกลียดฉันมาก นายก็อย่ามายุ่งกับฉัน"เสียงเด็กสาวที่ผมแอบชอบตะโกนบอก ผมได้แต่นิ่งงันพูดอะไรไม่ออกร่างกายชาจนแทบขยับไม่ได้ เธอจ้องหน้าผมนิ่งก่อนจะวิ่งออกไป ผมได้แต่ถอนหายใจด้วยความรู้สึกที่ปวดร้าว

           "ฉันไม่เคยเกลียดเธอ"ผมพูดพึมพำ

..................................................................................

            ตอนเช้าที่มาโรงเรียน เธอไม่แม้แต่จะมองหน้าผม แทบจะไม่สนใจว่าผมยังมีตัวตนอยู่ด้วยซ้ำ ผมไม่เคยเกลียดเธอเลยนะ

         "บอกแล้ว ร้ายกับเขาไว้มาก บอกให้พูดหวาน ๆ กับนามิหน่อยก็ไม่ทำ"เสียงเคียวเพื่อนซี้ของผมบอก เล่นเอาผมซึมไปทั้งวัน อยู่ในความรู้สึกที่เงียบเหงา ถึงตอนนี้ผมอยากขอโทษนามิเป็นร้อยครั้ง แต่ก็ไม่กล้า ผมยอมรับผมแกล้งนามิไว้เยอะ แกล้งมากจนนามิเขาเข้าใจว่าผมเกลียดเธอ ทั้ง ๆ ที่ผมนะ ชอบนามิมากนะ

            "เฮ้ย ยามาโตะ แกก็ไปขอโทษนามิดิว่ะ เดี๋ยวก็หายโกรธ" เคียวปลอบผม ผมต้องไปขอโทษนามิจริง ๆ แล้วสินะ เอาหล่ะ วันนี้ผมจะไปขอโทษนามิ

           ตอนเย็นผมเดินไปห้องสมุด เพราะนามิมักจะมาอ่านหนังสืออยู่บ่อย ๆ พอผมเดินเข้าไปหานามิ ผมถึงกับนิ่งไปเลย

         "นามิ เราชอบนามินะ"เสียงเคียวบอกนามิ พลางสบตากันนิ่ง แต่วินาทีนั้นผมรู้สึกเหมือนเวลาหยุดนิ่ง ผมมองภาพนั้นเหมือนหัวใจจะแตกสลาย ก่อนที่จะเดินออกมา

        ผมทำอะไรไม่ได้เลย ผมมันโง่เอง 

      เมื่อกลับมาบ้านผมมองรูป เคียวกับผมตอนเด็ก ๆ ผมเดินไปเก็บภาพนั้นเข้าลิ้นชักอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ผมนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง สมองเหมือนจะหยุดสั่งงานทุกครั้งที่นึกถึงภาพเคียวกับนามิ ผมน่าจะรู้ตั้งแต่เรียกแล้วว่าเคียวชอบนามิ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจ ผมไม่มีแม้กระทั่งโอกาสได้พูดขอโทษนามิ ยังไม่มีโอกาสได้บอกชอบนามิเหมือนเคียว ผมอยากให้นามิชอบผมบ้าง แต่มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว เพราะพรุ่งนี้ นามิกับเคียวคงเป็นแฟนกัน

     ผมท้อนะเมื่อคิดเรื่องนี้ ทำไมผมไม่ทำดีกับนามิบ้าง ทำไมผมต้องแกล้งนามิ ตลอดเวลาทำไมผมชอบทำสีหน้าเย็นชาใส่นามิ ทั้ง ๆ ที่ผมอยากยิ้มให้ บางครั้งผมก็คิดเหมือนกันนะว่า ทำไมบางครั้งผมพูดดีดีกับนามิไม่ได้ ผมยอมรับ ผมชอบว่าเธอบ่อย ๆ จนเราทะเลาะกันเป็นประจำ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ ผมยังไม่อยากร้องให้ ผมต้องไม่ร้องไห้

.........................................................

ตอนเช้า ผมมาโรงเรียนตามปกติ เคียวนั่งรอผมอยู่

  "หวัดดีเคียว"ผมทัก แต่เคียวทำสีหน้าเศร้า ผมเข้าไปนั่งใกล้ ๆเคียว

 "แกเป็นไรว่ะ"

  "อกหักว่ะ ยามาโตะ"เคียวบอก ผมถอนหายใจ ผมก็เหมือนกัน

  "นามิเค้ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว"เคียวบอก ผมมองหานามิ ทั้งผม ทั้งเคียว คงไม่มีโอกาสได้เป็นแฟนนามิซินะ

   วันนี้ทั้งวัน ผมพูดกับนามิชนิดนับคำได้ แต่ที่หนักเคียวยังไม่ได้พูดกับนามิเลย ผมรู้ความรู้สึกแบบนี้มันทรมาน

      ที่ห้องวิทย์ ตอนเย็นคาบสุดท้าย ผมกับนามิโดนลงโทษให้ทำความสะอาดห้องกัน 2 คน

     "ยามาโตะ นายเกลียดฉันจนไม่อยากพูดกับฉันเลยใช่ไหม"เสียงนามิพูดอยู่มุมห้อง กำลังก้มหน้าก้มตากวาดอยู่ ผมไม่ตอบ สมองผมตอนนี้กำลังสั่งงานให้ผมพูดขอโทษนามิอยู่ จนผมไม่ได้ยินเสียงนามิพูด พอเงยหน้าขึ้นก็รู้ว่านามิคงพูดอะไรซักอย่างแต่ผมไม่ได้ฟัง นามิได้แต่ก้มหน้ากวาดห้องโดยไม่พูดอะไร ผมก็กวาดของผมไป

    จนกระทั่ง นามินำเศษขยะในที่ตักผงมาเทในถังขยะหลังห้อง ตอนนั้นผมก็กำลังจะเอาเศษขยะไปเทเหมือนกัน นามิยืนอยู่หน้าผม  แล้วจู่ ๆ นามิก็น้ำตาตก ผมมองนามิ นามิกำลังมองผมด้วยน้ำตา  ก่อนจะหันไปโดยไม่พูดอะไร

  "ขอโทษ"ผมพูดออกมา นามิหยุดนิ่งเช่นเดียวกับผม นามิปาดน้ำตา

  "ฉันไม่เคยเกลียดเธอนะนามิ"ผมบอก นามิหันกลับมาก่อนจะเข้ามากอดผม ผมได้แต่นิ่ง นามิร้องไห้ไม่หยุด

  "ฉันชอบนายนะยามาโตะ นายเลิกทำท่าทางเย็นชาซักทีได้ไหม"นามิบอกออกมา ผมได้แต่แอบยิ้มเล็ก ๆ นามิชอบผม ผมต้องบอกประโยคสุดท้ายเหมือนกันว่า ผมชอบเธอ แต่ว่า เคียวก็ชอบเธออยู่นี่ ผมหยุดคิด

  "ขอโทษนะ เคียวเขาชอบเธออยู่"ผมบอก นามิค่อย ๆ คลายกอดผม พลางมองหน้าผมนิ่ง ก่อนจะก้มหน้าและวิ่งออกไปในที่สุด ผมถอนหายใจ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ทุกที ผมเริ่มเกลียดตัวเอง

   ตอนเย็นเมื่อผมกลับมาบ้าน เคียวโทรมาหาผมพลางบอกว่า การแสดงของเขาเป็นยังไงเหมือนคนอกหักไหม ผมชักงง ไป ๆ มา ๆ ถึงรู้ว่า เป็นแค่การแสดงของห้องที่ต้องแอบซ้อมกันเงียบ ๆ ผมรีบวางสายก่อนจะวิ่งออกไปหานามิที่บ้าน

   นามิออกมาเปิดประตู มองหน้าผม ก่อนทำท่าจะปิดประตู ผมเอามือขวางจนประตูหนีบมือ แต่นามิไม่รู้ กดประตูให้ปิดลง

  "นามิ ฉันชอบเธอ"ผมบอก นามินิ่งไป ผมเอามือออกจากประตูได้ แต่

 ปัง !!!! นามิปิดประตูใส่หน้าผม ผมแทบทรุดมองมือตัวเองที่มีรอยม่วงช้ำ ก่อนผมจะเดินกลับ นามิเปิดประตูออกมาและจูงมือผมไปที่ม้านั่งซึ่งอยู่ในเป็นสวนหย่อม พลางจับมือผมและใส่ยาพันแผลให้โดยไม่พูดอะไร ผมยิ้มให้นามิที่กำลังพันแผลให้ผมอยู่

  "เป็นห่วงฉันหรอ"ผมพูด นามิมองหน้าผม

  "ฉันเกลียดนาย"นามิบอก ก่อนลุกออกไปผมจับมือนามิให้นั่งลง

  "ปากแข็ง"ผมบอก นามิทำหน้างอ ผมดึงนามิเข้ามาใกล้

  "ฉันชอบเธอมากนะ นามิ"ผมกระซิบข้างหู ก่อนหันมามองนามินิ่ง ผมโน้มหน้าเข้าไปใกล้ นามิหันหน้าหนีเหมือนเขินอาย ผมจึงรวบเธอเข้ามากอด สบตานามินิ่ง นามิค่อย ๆ ปรือตาลง เหมือนนามิพยายามจะตีตัวออกห่างแต่ควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่ได้ จากนั้นริมฝีปากของผมและนามิประกบกันด้วยไออุ่นอย่างนุ่มนวลและแผ่วเบา

          ซักพักผมถอนหน้าออก นามิค่อย ๆ ลืมตาขึ้นก่อนจะหน้าแดง และผลักผมออกด้วยความเขินอาย ผมกับ

นามิต่างหน้าแดงทั้งคู่

  "ยามาโตะ นายหน้าจะหน้าแดงทำไมเล่า"นามิพูด พลางหันหน้าหนี

"ก็เธอหน้าแดงก่อนนิ"ผมบอก มือของผมยังจับมือนามิอยู่

 "เจ็บมากไหม"นามิถามพลางมองมือผม ผมเพียงแค่ยิ้มให้

"ขอโทษนะ"นามิบอก ผมมองนามิอีกครั้ง

 "หอมแก้มฉันก่อนซิ ถึงจะยกโทษ"ผมบอก นามิเริ่มหน้าบึ้งก่อนทำท่าจะเดินเข้าบ้าน แต่ผมรวบนามิเข้ามากอด

"ถ้าไม่หอมแก้ม ฉันจูบเธออีกนะ"ผมขู่ ยิ้ม ๆนามิทำหน้ามุ่ย ก่อนจะมองหน้าผม พลางเอื้อมตัวหอมแก้มผมอย่างแผ่วเบาและวิ่งหายเข้าไปในบ้าน ผมลูบแก้มตัวเองก่อนยิ้มให้นามิที่มองทางหน้าต่าง และผมจึงเดินกลับบ้านอย่างมีความสุข ผมไม่ได้อกหักแล้วนะ........................

..........................................................................................

เอ่อ คือว่า ถ้ามันน้ำเน่า ขอโทษนะเจง ๆ กลัวคนอ่านอ๊วกแตกจังเลยแฮะ

แสดงความคิดเห็นด้วยก้อดีนา พอดีชอบอ่าน(แต่ไม่ค่อยมีให้อ่านอ่านะ แฮ่ ๆ)