การผจญภัยสุดหลอนของสมชาย

 สวัสดีคับ  ผมสมชาย บุญเหลือน้อย 

อายุ 20 ปีคับ ผมเป็นพนักงานขายสินค้าในซุปเปอร์แห่งหนึ่ง 

ผมหลงเข้ามาในมิติห้วงเวลาที่ผิดเพี้ยนของโลกการตูนแฟนตาซีที่แสนจะวุ่นวายนี้ครับ

หลังจากที่ผมข้ามมายังสถานที่แห่งนี้ 

ผมได้เจอกับเรื่องสุดแสนพิษดาน

ได้เผชิญหน้ากับ

ชนเผ่าเป็ดยักษ์อันธพาลพูดได้ ที่ค่อยไล่ตามกระทืบผม..

กับแก๊งสาวยายแก่กลายพันธ์ุ ที่จ้องจะจับผมไปทำมิดีมิร้าย อย่างน่าเวทนา......

และเธอคนนี้ที่ฉุนผมขึ้นจากคุมนรก

สาวน้อยผมสั้นหน้าตาน่ารัก

ผมสีน้ำตาลเงาสวย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน

ที่เธอเรียกตัวเองว่า.......

" น๋านข๋องฉั๋น มี๋น๋านว่าเม ชาวไร่ "

" ถึ๋งตั๋วฉั๋นจะเป็นเด็ก 

แต่สมองฉั๋นเป็นผู๋ใหญ่

ชื่อของฉั๋นคือ เม๋ ชาวไร๋ ยั๋งไง๋ล้า โฮ๊ะๆ

ฉั๋นผู้พะดุงความอรยุติธรรม เม๋ ชาวไร๋ จะลงทัณฑ์แกเอง  โฮ๊ะๆ ๆ อะโฮ๊ โฮ๊ะๆ  "

นู๋เมเธอเป็นแค่ลูกเกษตกรชาวนาธรรมดาเธอมีความฝันที่อยากจะเป็นฮีโร่แต่ทว่าเธอกับสามมารถใช้พลังข้ามห้วงมิติเวลา

ไปยังสถานที่แฟนตาซีต่างๆเพื่อกำจัดและหยุดยั้ง เหล่ากีกี้วายร้ายหลงยุคพวกนี้

พวกมันข้ามมิติเวลาของตัวเอง

เพื่อไปทำลายแหล่งที่นาใน

โลกแฟนตาซีต่างๆพวกมันคิด 

กี้....หาก ว่าสิ้นไร้แหล่งที่ผลิตอาหารที่สำคัญ

ของเจ้าพวกมนุษย์แล้วละกี้...ยุคทองของพวกเราก็จะกลับมาอีกครั้งยังไงล่ากี้...กี๊ กีๆ กี๊ กีๆ

  เจ้าพวกกีกี้หลงยุคพวกนี้ เป็นคู่ศัตร์คู่รักแสนแค้นของหนูเมย์ชาวไร่มาช้านาน แต่ทะว่าโลกก็กลับพลิกผันในขณะนั้นเองหนูเมชาวไร่ของเราที่กำลังฝาดฟันเหล่าเจ้าพวกแก๊งกีกี้อันธพาลที่กำลังทำลายแหล่งที่นาของหมู่แห่งนี้อยู่

" ฮ่าๆ....  เจ๋าพวกกีกี้ปั๋ญญ๋านิ้มเอ๋ย  ข้าค๋นนี๋จะล๋งทัณฑ์ เจ้าเอง  ฮ่าๆ "  ด้วยพลังแห่งจันทร์ทานเอ็กซ์คาร์ริเบ้อออออ!!!

แต่แล้ว จู่ๆสมชายก็ได้ปากฎตัวขึ้น เค้ากะจะวิ่งเข้าไปเตะขาเจ้าพวกกีกี้ เพื่อช่วยสาวน้อยหน้าตาน่าสงสาร อย๊าาาา!!!! .... อ๊ะ .... อะเอ๋...!?แต่แล้วเค้ากลับสะดุดขาตัวเองล้มลงดื้อๆสะงั้น...

หนูเมชาวไร่ ได้แต่ยืนงง เธอเห็นภาพของชายท่าทางสติไม่ดีเนื้อตัวมอมแมม วิ่งตกเข้าหาแก็งวายร้ายกีกี้แต่เขาดันสะดุดล้มเตะขาตัว กลึ้งลงไปนอนกับพื้น ชักกระตุกๆ

....  อะ เอ๋ นี้มั๋นอะไรกั๋นเนี่ย??

....  ช๋ายสติไม่ดี๋นี่?  ใคร๋กัน?

หนูเมย์ได้แต่สังสัย ดังนั้นเธอจึงวิ่งเข้าไปจัดการแก็งกีกี้วายร้ายต่อ ลุ่ย! ~~ ย๊ะๆๆ 

ก่อนหน้านี้ไม่นาน

" อ๊ากกกกก.....ใคร้ก็ด๋ายยย ช่วยผมด้วย ยย "

สมชายเค้าวิ่งหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย

เขาไสฝีเท้าสับเกียร์หมาวิ่งหน้าตั้งด้วยความเร็ว300แรงม้าต่อชั่วโมงเพื่อหลบหนี

จากตีนเป็ดสามตัว

เพราะก่อนหน้านี้ เค้าได้ไปมีเรื่องกับแก็งเป็ดอันธพาลเจ้าถิ่นเข้าโดยบังเอิญ พวกแก๊งเป็ด

อันธพาลวิ่งไล่ล่าเค้าอย่างไม่ลดละ แต่ด้วยความอวบอ้วนผสมเข้ากับความมุ้งมิ๋งของมันทำให้ไม่สามารถวิ่งไล่ตามสมชายด้วยความเร็วสามร้อยแรงม้าได้ทัน

สมชายเค้าวิ่งทะลุป่ากระโดดข้ามพุ่มไม้ 

วิ่งสลับซิกแซะซ้ายขวาไปไปมา 

"อะชะแว๊บ....  อะชะแว็บ

"หลบแบบดิจจิตอล "

อะฉืบๆ  อะฉืบๆ ด้วยความสามารถเฉพาะตัวของสมชายในสมัยวัยเด็กเค้าคนนี้การเล่นซ่อนหานั้นถือเป็นสิ่งเดียวที่เค้าถนัด ในขณะที่เพื่อนกำลังนับเลขอยู่เค้าก็ได้ไปซ่อนตัวในสถานที่ที่ใครก็หาไม่ เพื่อนของเค้านับเลขเสร็จก็ได้ออกไปวิ่งไล่กฎกติการคือเขตคือ บ้านและวัดใกล้นั้นเอง เพื่อนของสมชายก็ได้ตามหาเพื่อนที่ซ่อนจบครบ ยกเว้นแต่สมชาย

" เห้ย พวกเรานี้ก็ 5 โมงเย็นแล้วนะเราเลิกกันเถอะ "  เพื่อนคนที่1ของสมชายกล่าว 

"ช่าย...ได้เวลากินข้าวแล้วด้วย"

เพื่อนคนที่2ของสมชายกล่าว

หาเหล่าบรรดาเด็กๆก็ต่างพากันกลับบ้านทิ้งแต่สมชาย ที่ยังคงซ่อนหาอยู่

" หึๆ ... คิดไม่ถึงสิว่าฉันจะมาซ่อนที่ใต้เมณ จ้างให้ก็หาไม่เจอหลอก "

สมชายในวัยเด็กเค้ายังจริงจังกับการเล่นซ่อนหา จนเวลาล่วงเลยไปถึง 3ทุ่ม 

 " งื่อๆ.. เจ้าพวกบ้าเลิกกันแล้วก็ไม่มาเรียกฉันดีนะหลวงพี่มาเจอเค้าไม่อย่างั้นฉันคง ฉันคง แง่ๆ.. แม๊จ๋า " สมชายเดินร้องไหร้กลับบ้านสุดท้ายผู้ชนะก็คือ สมชายนั้นเอง

" ตัดมาภาพปัจจุบัน"