ฟิค [BTS] Kim's Table (namjin ft. hopega)

ตอนที่ 2 : 01 : คนโรคจิต

01 : คนโรคจิต

‘ติ๊ง’

เสียงข้อความจากไลน์กลุ่มรวมคนนามสกุลคิมของคณะดังขึ้น ใช่ครับ ไลน์กลุ่มรวมคนนามสกุลคิม อ่านไม่ผิดหรอกครับ...

หลังจากที่ผมรู้ว่าติดมอK รุ่นพี่ก็จะเริ่มลากน้องๆเข้ากลุ่มสาขา และกลุ่มนามสกุลต่างๆที่เป็นเอกลักษณ์ของมอนี้  ใครอยู่คณะไหนก็จะได้แยกไปอยู่ในนามสกุลนั้นๆ อย่างผมนามสกุลคิมอยู่คณะวิศวะก็จะได้อยู่ของกลุ่มนามสกุลคิมของคณะวิศวะ ยุนกินามสกุลมินก็อยู่ของนามสกุลมินแต่เป็นของคณะวิทย์แทน แปลกดีใช่มั้ยครับ นั่งอยู่เฉยๆก็ได้ญาติเพิ่มขึ้นซะงั้น แต่ผมก็ชอบนะ

นอกจากนี้กลุ่มนามสกุลยังมีโต๊ะประจำของตัวเอง เอาไว้ให้คนในกลุ่มมานั่งเล่นนั่งคุยนั่งทำงานกัน หรือจัดกิจกรรมสนุกๆกัน หรือที่เราเรียกกันสั้นๆว่า ‘โต๊ะคิม’

จะว่าไปพรุ่งนี้ผมก็ต้องเข้าร่วมกิจกรรมของสกุลคิมแล้วนี่หว่า เร็วแท้

‘ติ๊ง’

เสียงข้อความดังขึ้นอีกครั้ง ถ้าเป็นปกติผมคงไม่สนใจแล้วก้มหน้าอ่านหนังสือต่อแล้วแต่อะไรดลใจให้ผมกดอ่านก็ไม่รู้

นัมจุน : พี่ๆเพื่อนๆครับ

  มีใครอยู่หอ X มั่งครับ

หือ หอเดียวกับเราเลยนี่หว่า...ผมนั่งนิ่งไปสักพักพอรู้ตัวอีกทีมือผมก็กดส่งข้อความตอบกลับไปแล้ว

ชายจิน : เราๆ

ไม่ถึงนาทีที่ข้อความถูกส่งออกไป คนที่ชื่อนัมจุนก็ทักไลน์ส่วนตัวผมมา ผมขมวดคิ้วแต่ก็ยอมกดอ่านแต่โดยดี

นัมจุน : อยู่หอ X เหมือนกันหรอ?

  เรานัมจุนนะ

ชายจิน : ใช่ๆ เราจินนะ

นัมจุน : เราอยู่ห้อง 101 นะ

  นายอยู่ห้องไหนอ่ะ เดี๋ยวจะไปเคาะ

  ไว้ได้ไปกินข้าวกัน

ชายจิน : อ่อๆ...ได้ๆ

นัมจุน : เลขห้องนายอ่ะ ห้องอะไรหรอ?

เดี๋ยวไปเคาะเลยเนี่ย เราอยู่หอพอดี

ชายจิน : *ส่งสติกเกอร์*

นัมจุน : อยู่ห้องไหนอ่ะ??

แม่งโรคจิตป่ะว่ะ ทำไมอยากรู้ห้องกรูจังเลยเนี่ย เหมือนเจ้าตัวจะรู้เลยรีบส่งอีกข้อความมาคลายความสงสัยของผมและ...ใช่ครับ...ผมคิดถูก...

‘ติ๊ง’

นัมจุน : ห้องนายห้องไหนอ่ะ ห้อง 102 ป่ะ

            เอ๊ะ หรือ 103 ? ไม่ๆต้อง 104 แน่เลย

  เมื่อกี้เหมือนเห็นนายแว่บๆ

“มึงเห็นใครว่ะ กูยังไม่ได้ก้าวขาออกจากห้องเลย บ้าป่ะเนี่ย ต้องเล่าให้ยุนกิฟังล่ะ”ผมบ่นพร้อมส่ายหัวก่อนวางมือจากโทรศัพท์แล้วเก็บหนังสือตรงหน้าขึ้นจัดวางบนชั้น

“ร้อนชิบหั้ยยยยยยยย”

ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมหัวฟูๆของรูมเมทผมที่เพิ่งกลับจากร่วมกิจกรรมของคณะที่ต้องไปตั้งแต่เช้าตรู่กว่าจะเสร็จก็โน่น พระอาทิตย์ตกดินไปเป็นชั่วโมงแล้ว

“เป็นไงมั่ง”  

“เหนื่อยดิ ถามได้ ไม่ไหวๆ เสียเวลานอนหมด”

พูดไม่ทันจบยุนกิก็โน้มตัวลงเตียงตรงหน้าแต่ก็ต้องชะงักเพราะมือผมคว้าคอเสื้อเพื่อนได้ทัน

“สัญญาของเราว่าไงนะ”

“ถ้ายังไม่อาบน้ำ ห้ามนอนบนเตียง”

ผมยิ้มพร้อมเผยมือไปทางห้องน้ำ ไม่คิดล่ะสิว่ายุนกิจะยอมทำตามสัญญาง่ายดายขนาดนี้  ก็จะไม่ให้ยอมได้ไงในเมื่อผมขู่ว่าจะฟ้องแม่ของยุนกิเท่านั่นแหละ...ยิ่งตอนแม่องค์ลงนะ...โห้ย...เอาเป็นว่ารู้กันแล้วกันเนอะ...

“ฮาโหลเตียงงงงง”

ผมมองยุนกิทักทายเตียงก่อนกระโจนลงผ้าห่มอย่างไม่กลัวเจ็บ ก่อนนึกคิดได้ว่าผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง 

“คืออย่างงี้เว้ย จู่ๆก็มีคนนึง...”

 “โรคจิตล้านเปอร์เซ็นต์ ไม่ต้องสงสัยเลย เอ้า แล้วพรุ่งนี้มึงต้องไปค่ายสกุลคิมไม่ใช่เหรอ”

“เออว่ะ เชี่ยล่ะ ลืมคิด”

อะไรมันจะซวยขนาดนี้ เจอโรคจิตถามเลขห้องไม่พอ ยังต้องไปเจอกันตอนเข้าค่ายนามสกุลอีกเหรอว่ะเนี่ย จะลาก็ไม่ได้เพราะดันจ่ายตังไปแล้วด้วย โอ้ย ทำไงดี

“มึงก็คอยหลบๆหน้ามันเอาล่ะกัน กูช่วยไรไม่ได้ว่ะ โทษที”

ผมถอนหายใจเอามือกุมขมับ ยุนกิเห็นแบบนั้นจึงเอื้อมมือมาตบบ่าปลอบผมเบาๆก่อนพยักหน้าเห็นใจ ตอนนี้ผมได้แต่หวังว่าไอ่โรคจิตนั้นให้จำหน้าผมไม่ได้แล้วกัน เพี้ยงๆๆๆๆ

“อวยพรให้กูด้วยนะมึง”

#โต๊ะคิม

T
B