ผมมีค่าแค่ไหน!?!

เนื้อเรื่อง

ผมมีค่าแค่ไหน!?!

                พวกคุณเคยรู้บ้างมั๊ยว่า ผมรู้สึกอย่างไร? พวกคุณเคยมองเห็นหัวผมบ้างหรือเปล่า? พวกคุณรู้มั๊ยว่า ชีวิตผมเป็นอย่างไร? ต้องเจออะไรมาบ้าง? พวกคุณรู้มั๊ย..ทุกวันนี้ผมต้องหาคำตอบให้ตัวเอง.. "ผมมีค่าแค่ไหน!?!"

                 เรื่องราวของผม..มันเริ่มต้นที่..คนใจร้ายบางคนอย่างพวกคุณ เขาได้ฆ่าพ่อแม่ของผม ..คุณรู้มั๊ยว่ามันโหดร้ายแค่ไหน เขาทำหยั่งกับว่าพ่อแม่ของผมเป็นสัตว์ที่น่ารังเกียจ น่าขยะแขยงอย่างนั้นแหละ เขาใช้อาวุธบางอย่างที่ผมไม่รู้จัก..ฟันเข้ากลางลำตัวของพ่อกับแม่ ผมตกใจมาก..ทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ทำไมมันต้องเกิดขึ้นกับครอบครัวผม.. ระหว่างนั้นเอง คนพวกนั้นก็สังเกตเห็นผม พวกเขาพาร่างของพ่อแม่ และผมไปด้วย ...

                ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่ไหน ผมเห็นเพียงแต่ร่างไร้วิญญาณของพ่อและแม่ ที่กำลังจะถูกบดทับราวกับจะทำลายหลักฐานให้หายไปในพริบตา เมื่อมันทำลายพ่อแม่ของผมจนสะใจ พวกมันก็เริ่มหันมาเล่นงานผม  มันจับผมเข้าไปในช่องสี่เหลี่ยมที่เคยบดทับร่างของพ่อแม่ แต่มันไม่รู้หรอกว่า ผมรอดตาย...

                ถึงตอนนี้พวกคุณรู้สึกมั๊ยว่าชีวิตผมมันโชคร้าย..นอกจากจะต้องกำพร้าพ่อแม่ ผมยังต้องกลายเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ ...ที่ไม่ใช่ผมเลย  ผมรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึงมัน โลกนี้มันโหดร้ายสำหรับผมจริงๆ ทุกวันนี้ที่ผมมีชีวิตอยู่..ก็เพื่อหาคำตอบว่า ผมมีค่าหรือเปล่า? ..มันทรมานเหลือเกิน ..ว่าไหม?

ตั้งแต่วันนั้น วันที่ผมต้องกลายเป็นตัวประหลาด พบก็หลบๆซ่อนๆอยู่ที่นี่ ..ที่ซึ่งมันฆ่าพ่อแม่ผม ผมหลบอยู่ที่นี่มาหลายเดือน ไม่เคยมีใครเห็นผม จนกระทั่งวันนี้ ..พวกเขาหาผมเจอ  ผมจึงถูกเขามัดอย่างแน่นหนา จนรู้สึกว่าตัวจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เข้าจับผมยัดลงไปในกล่อง แล้วผมก็รู้สึกว่าผมถูกเคลื่อนที่ไปที่ไหนสักแห่ง ถึงตอนนี้ ผมรู้สึกว่าผมกลัวเหลือเกิน ผมอาจจะไม่โชคดีเหมือนวันนั้น ..ผมอาจจะต้องตาย...

ในที่สุดผมก็หลุดพ้นจากพันธนาการ แต่สิ่งที่ผมเห็น..กลับทำให้รู้สึกว่า..อยากกลับเข้าไปอยู่ในกล่องเสียมากกว่า สิ่งที่ผมเห็น..แทบทำให้ผมช็อค ที่นี่มีคนที่เหมือนกับผมมากมาย แต่ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังถูกจับส่งไปยังคนนั้นคนนี้ สุดท้ายก็ถูกย่ำยี ซ้ำร้าย...บางคนยังถูกขยี้ราวกับจะให้แหลกคามือเลยทีเดียว ผมไม่รู้จะต้องทำยังไง ผมกลัว..ผมกลัว..ผมกลัวจริงๆ..ที่ชีวิตที่ว่าโหดร้าย ยังไม่เท่ากับวันนี้เลย ผมจะทำยังไงดี... ผมกลัว

ความกลัวของผมเริ่มหมดไป..แต่ผมยังคงสงสัย..ผมมีค่าแค่ไหน..ผมโชคดีกว่าคนอื่นๆที่ได้มาอยู่กับสาวน้อยที่ดูเบาะบาง เธอช่างสวยและน่ารักเสียนี่กระไร ..ถึงเธอจะไม่ย่ำยีผมเหมือนคนอื่นๆ แต่เธอก็ไม่เคยเห็นค่าของผม.. เธอจะพาผมกลับไปส่งที่กล่องไปนั้นอีกครั้ง ..ผมเจ็บปวดที่ถูกเธอหักหลัง ..ผมจะไม่ยอมเธอเด็ดขาด  ผมพยายามสะบัดสุดแรงเกิด ในที่สุดผมก็หลุดออกมาได้ ผมรู้สึกว่าตัวเองเบาเหลือเกินเหมือนกับจะลอยออกไปเรื่อยๆ...เรื่อยๆ...ไกลออกไป...

ผมรู้สึกตัวอีกที  ตอนได้ยินเสียงเด็กคนหนึ่งร้องว่า

"เย่!! แม่มาดูสิฮะ นี่กระดาษทดเลขนี่ ด้านหลังยังไม่ได้ใช้เลย..เราเก็บกลับบ้านกันนะฮะ"

ผมรู้สึกตัวเองมีค่าเหลือเกิน ..นี่ใช่มั๊ย..คำตอบที่ผมรอคอย ต้องขอบคุณเด็กนี้ที่สอนให้ผมรู้ว่า ถึงผมจะเป็นแค่เศษกระดาษใบนึง แต่ผมก็มีค่า นี่คือเรื่องราวทั้งหมดของผม และผมก็หวังว่า พวกคุณจะเห็นคุณค่าในตัวผมบ้าง ..และก็อยากให้พวกคุณระลึกถึงพ่อแม่ของผมด้วย ท่านอุตส่าห์ให้ร่มเงา ให้อากาศบริสุทธิ์กับพวกคุณ แต่พวกคุณก็เห็นท่านเป็นแค่ต้นไม้ธรรมดาที่จะตัดทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้.. จงระลึกไว้เถิดว่า

"ถ้าไม่มีผม และพ่อแม่ของผม พวกคุณจะอยู่กันได้อย่างไร?"

*********

ปล.เรื่องนี้เคยเอาไปลงในแจ่มใสมาก่อนค่ะ ถ้าใครคุ้นก็ไม่ต้องแปลกใจนะคะ

เพราะคนเขียนแค่อยากเอามารวมไว้ที่เดียวกันค่ะ อิอิ ^^

http://www.jamsai.com/novelnet/show.asp?id=32677