ร้ายนักเมื่อลมรักพัดหวน

ถ้ารู้ว่ารักแล้วต้องเจ็บ จะยังรักอยู่ไหม?

แล้วถ้ารู้ว่าต้องรอ จนเข้าใจความหมายของการ ‘เลิกรอ’ นั้น ว่ามีความสุขแค่ไหน จะยังรออยู่หรือเปล่า?
             “คอนโดนี้ผมยกให้คุณ”

“ยกให้ฉันเหรอ” หญิงสาวแค่นยิ้ม กลืนก้อนสะอื้นลงคออย่างยากลำบาก “เป็นค่าจ้างที่ฉันอยู่เป็นเมียเก็บ เป็นนางบำเรอ ของคุณเหรอคะ คุณรุต”

“ลาน่า” เขาคราง “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”

“แล้วคุณหมายความว่ายังไงล่ะคะ” หญิงสาวกำหมัดแน่น เงยหน้าขึ้นถามทั้งน้ำตา

“ผม…” เขาเค้นสมองหาคำตอบดีๆ ที่จะทำให้สถานการณ์ไม่ตึงเครียดไปกว่านี้ แต่ก็จนใจ

“ถ้าคุณไม่มีคำตอบ ก็แปลว่าฉันเข้าใจไม่ผิด ใช่มั้ยคะ” ลลนาหัวเราะอย่างเย้ยหยันในความคิดของตัวเอง “ในสายตาคุณ ฉันมันก็เป็นแค่โสเภณีที่คุณหิ้วออกมาจากบาร์ในคืนนั้น แล้วบังเอิญบริการได้ถูกอกถูกใจ จนคุณนึกอยากเลี้ยงไว้ก็เท่านั้น ใช่มั้ยคะ”

ที่ผ่านมาความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับวิศรุตนั้นคลุมเครือมาตลอด เขาและเธอไม่เคยคุยกันจริงจังสักครั้งว่าแท้ที่จริงแล้ว ทั้งสองคบกันในฐานะอะไร